најдоброто од мајсторче62

ПОТПИСОТ НА ЉУБОВТА


Во мугрите на животот
уште невешти бевме
со лубовта да се потпишиме,
та си игравме како умеевме:
ти со погледот кроток
срамежливи насмевки од мене береше,
јас од нермајкаде на прцлите ти покажував
клисарот куц камбаната како ја бие...


Ти пораснаа градите,
пораснав и јас:
трепет по трепет – трепетлика в немир,
со усните плашливи љубовта ја потпишав
на белите снегови по нивните падини.


Качунке бела, го чуваш ли сеуште
Првиот потпис на љубовта на белите гради...

ВРВ


Врвот е висок и стрм
и никој не задржал желба во инаетот
да фрли поглед од другата страна
на мојот скамент отсјај во времето...


Сеуште се видливи трагите
на последното престојување
на твојата тврдоглава експедиција -


осамено дрво никнало во мразот
од срце на тажна птица...


Осаменоста е прекрасна...

МОЗАИК

на син ми

Го насетувам, кривулест и црн,
зад сивите ридишта на стравот
и го чувствувам во чекорот,
ко што ги чувствувам очите
истечени крај твојата насмевка во мракот
додека ме бараш во обидите
да го завршам мозаикот на среќата
од парчињата што не успеав да ги залепам.
за да изгледа ко што требаше....


Крајот секогаш изненадува
и никогаш не се случува
во времето кога сакаме да се случи.


Нека ми ги очите крај твојата перница
додека спиеш:
стравот во нив ќе ти кажува приказни
за птиците на мојата душа
што си ја хранеа песната со твоите насмевки
кога требаше да живееме...

ПОДГОТОВКА ЗА СОН
на син ми...


Во какви гради да те вдишам
а да не издише ниту еден миг
со очите жедни што ќе го испијам:
секој миг во кој те имало
до набарување
и секој миг во кој ќе те има
до претекување,
а да не пукнам од сам себе
а да не истечам во сам себе:


Во какви гради да ги пресликам
сите мириси на зборовите нерасцутени
што ти жарат во очите
од болката немушта
како светулки во немост разџагорени,
па со жар печатот да се жаросам
црна мисла да се гламјосам,
во сам себе да се свиткам,
превиткам
- ако не можам да истрајам
дури трајам:
сит - пресит од гладови
глад - прегладнет од незасит...

ОРБИТАТА НА ЗБОРОТ


Песна сум -
исклесана во бигорот на твоите солзи...


Солза сум -
од бигорот на песната за тебе одронета...


Бигор сум -
талог од соlзи во песните за тебе...


И бигор,
и солза,
и песна,
а, сепак, се почнало од
и завршило во зборот...


Каде ли сме ние
Кога тој излегува од својата орбита?

НА ПОЕТОТ

Од Стаклена

PJESNIKU

Upitah pjesnika

Zasto kalem u dubinu suze utapa.

Sutio je

Samo bora na celu mi oda

Da me je cuo.

Pod celom kosti mu se titani bore

Iznova se siloviti stih

Iz korjena duse grana.

Koliki put stih predje

Od korjena duse

Do kapi srca?

Zasto kapaju kao voda sadrvana

Po dusama nas, koji nijemo citamo?

Zasto zive te oblikovane crte slova

I snove u javu pretvaraju?

Na krsevitom tlu se ova pitanja nizu

I zabijaju se u zglobove rijeci iscjedjene.

Upitah ga

Zasto kroz zile lava struji glasno.

Oci mu potrazise vrhove prstiju

Drhtave, produzene strune duse plemenite.

Zasto vagati odjeke srca

Kad nema mjere

Sem konacne nagrade.

Upitah pjesnika

Zasto je svijet u sal tuge umotan.

Ne rece mi

Presuti sudbinu rodjenih pod oblakom leptira.

Upitah ga na kraju

Kakvom jekom mu srce

Kroz ovaj vakat kuca.

Sapnu mi:

”Meleke

Tvrdim rijecima pune

Krila im paraju

Pa su teski, preteski”

АНТИМОЛИТВА

И пак ќе те распнам,
дрводелецу лицемерен,
на крстот што самиот ќе си го изделкаш
од моите неуслишени молитви,
јас, Иродот неизроден,                                                                                                                                                                           
со радоста неороден,
од тебе разневерен,
прежеднат за капка светлина
од милоста твоја
во немилост што ме фрли
дури сонот си го ковев,
берејќи радост од твоите зборови,
од кои слепите прогледнувале
а на глувите слухот посилен им се враќал...

Срцето сеуште чисто ми е,
но молитвите од него измолитвени
во ушите на твоите гласници
обвинение претешко се сториле,
па никој храброст не смогна
една со себе да понесе
при тебе да ја принесе
- од искреноста им и ти ко да се плашиш,
па погледот ти стежнал, го веднеш
немаш сили в лице да им погледнеш
на молитвите в срце пречисто стакени