најдоброто од мајсторче62

АКО ПОСАКАШ

Ако посакаш да влезеш
во лавиринтот
на моите стихови,
влези со насмевка,
и на секое беспаќе ,
распаќе,
и крајпаќе,
изрони од неа по еден мирис
на твојата препознатливост
што само за мене ја создаде
кога се пресоздававме,
а не се познававме,
за да те најдам
кога ќе посакам да те барам...

НЕ Е ЛЕСНО

Посакав да бидам збор:
збор што никој не го извалкал,
збор со мирис на млад ветер
над косени ливади,
со огномет во соковите
од срцето на расцутените карпи
на пресилната желба да те имам...

А бев...

Посакав да бидам оган,
оган што згаснал неколку времиња
пред Прометеј да сфати во себе
дека човекољубието е проклетство
а водата обичен реквизит во очите
на заљубената гатачка
од кој може да се прочита иднината
на секоја твоја воздишка
бигоросана во мојата душа...

А бев...

На крај посакав да избришам
се што посакав
и да бидам пак тоа што бев
- обичен трубадур на сопствената среќа...

Не успеав...

НЕВРЕМИЊА
14 години земјата во Сребреница
одбива да ја впие во себе крвта
на жртвите од ужасниот геноцид...

Неми сведоци патуваат низ времето
заедно со немата вистина за него
кога беше невреме
и ѕверот го напушти човекот
со крв човечка да се напие,
а ние го отворавме вратничено
на секоја нова секунда
да провериме каде сме...

Ги броев во претпоставките
исчезнувањато на сите сведоци
на мојата младост:
на моите први воздишки,
првите украдени насмевки,
првите бакнежи и
првите разочарувања
таму, некаде, крај Миљацка,
под костените на Илиџа,
на постојката на Мариндвор,
во лепињата со пет жешки ќебапи
по калдрмите на Баш чаршија

Им го броев во згрчената душа редот
пред некои нови јами
и во истекувањето на нивните очи
во дланките им,
здивот на блиската смрт
што ги тресеше,
го сеќавав моето истекување
од сликите во времето,,,

А не видов
и не сакав да видам
кој ѕверот од човекот го пушти
а кој со крвта човечка ѕверот го налока
- ни земјата не сака крвта во себе да ја впие...

РАЗМИНУВАЊЕ


Ти дојде
- Јас бев...

Го испразнив сето добредојде од очите
за да го симнам уморот од твојата душа.

И сакав:

сите твои модринки da ги положам
на дланка од лушпи на миризлива дуња
по рецептот на старите собирачи на јантар
од црните шуми на страданието...

Сигурен дека:

можам да ја препеам на јазикот на радоста
молитвата на испуканата зенја
кога сушата го јаде коренот на лебното жито
а птиците умираат
со слика на капка дожд во окото...

На крај:

ги собрав
сите твои модринки
во врзулче од дождлива ноќ
без обврска да ти ги вратам
и заминав...

Ти остана
- лушпа од миризлива дуња
под перница на која никој не сонува...

ИЛУЗИИИ


Птицата секогаш ти ја промашува дланката
и слетува еден чекор зад тебе
на сувата гранка на надежта
дека еден ден ќе ти пее повторно,
кога сонцето ќе го полни воздухот
со мирисите на изгубената младост
во некое ново утро
со застоен вкус на непребол во очите...

Залудно се вртиш да ја фатиш
- нема ниту сува гранка
ниту птица на неа,
сами сме:
јас во тебе
ти во мене
и песната за птицата
што секогаш ја промашува твојата дланка...

Ништо не се повторува како што било,
ќе ти речам само,
како тоа да се најважните зборови
што си чекала да ги слушнеш,
чекајќи да надојде реката од моето срце
и да те удави со нова нежност

ДИГА

Прекарахме нощта заедно
- лятното небе ни предложи покров
от безгрижност
а в нас оркестрираха
остарелите трубадури на бала
по опънатите струни на кожите ни...

Ти - река с наглозгано корито
от видрите на времето което в теб газеше.
Аз - зид повисок от самия себе си.
Дига от безсъние иззидана.

Станахме езеро:
наводнихме обилно полето
посято с песента на изгрева.
препев -БОРИС

ПРЕУСМЕРУВАЊЕ НА ВОЗОВИТЕ
На син ми МИКИ

За тебе и во најцрниот заборав ќе се вѕидам
и сите задоцнети возови ќе ги преусмерам
- ако колосек не останал, нов ќе создадам...

Сеуште имам коски што можат да затропаат
и кога ветриштата студени низ нив ќе просвират
со песната на последното зајдисонце на хоризонтот
од каде животот ќе заличи на позната панорама
од разгледница на одамна непостоечки град.

Ги чувствуваш ли полноќните возови на стравот во мене
или друг некој воз во сонот ти татни по шините
низ осланетите овоштарници на насмевките...

И овој ден го испративме со празна кошничка
како тажен Арлекин од сцена со угасени светла.
знаејќи дека утрото ќе ни ја остави преполна
со презреаните праски на ланската надеж
пред портата што од навика пак ќе ја отвориме...

Јас пак ќе ги преусмерувам црните возови на лудилото
да ми те остават бар во сонот да бидеш што не си...