најдоброто од мајсторче62

НЕВРЕМИЊА
14 години земјата во Сребреница
одбива да ја впие во себе крвта
на жртвите од ужасниот геноцид...

Неми сведоци патуваат низ времето
заедно со немата вистина за него
кога беше невреме
и ѕверот го напушти човекот
со крв човечка да се напие,
а ние го отворавме вратничено
на секоја нова секунда
да провериме каде сме...

Ги броев во претпоставките
исчезнувањато на сите сведоци
на мојата младост:
на моите први воздишки,
првите украдени насмевки,
првите бакнежи и
првите разочарувања
таму, некаде, крај Миљацка,
под костените на Илиџа,
на постојката на Мариндвор,
во лепињата со пет жешки ќебапи
по калдрмите на Баш чаршија

Им го броев во згрчената душа редот
пред некои нови јами
и во истекувањето на нивните очи
во дланките им,
здивот на блиската смрт
што ги тресеше,
го сеќавав моето истекување
од сликите во времето,,,

А не видов
и не сакав да видам
кој ѕверот од човекот го пушти
а кој со крвта човечка ѕверот го налока
- ни земјата не сака крвта во себе да ја впие...

НЕ Е ЛЕСНО

Посакав да бидам збор:
збор што никој не го извалкал,
збор со мирис на млад ветер
над косени ливади,
со огномет во соковите
од срцето на расцутените карпи
на пресилната желба да те имам...

А бев...

Посакав да бидам оган,
оган што згаснал неколку времиња
пред Прометеј да сфати во себе
дека човекољубието е проклетство
а водата обичен реквизит во очите
на заљубената гатачка
од кој може да се прочита иднината
на секоја твоја воздишка
бигоросана во мојата душа...

А бев...

На крај посакав да избришам
се што посакав
и да бидам пак тоа што бев
- обичен трубадур на сопствената среќа...

Не успеав...

АКО ПОСАКАШ

Ако посакаш да влезеш
во лавиринтот
на моите стихови,
влези со насмевка,
и на секое беспаќе ,
распаќе,
и крајпаќе,
изрони од неа по еден мирис
на твојата препознатливост
што само за мене ја создаде
кога се пресоздававме,
а не се познававме,
за да те најдам
кога ќе посакам да те барам...

МАХЕР

Ти ја продадов насмевката
на стариот собирач
на прецветани јорговани
а ти се чудиш секое ново утро
зошто во кафето има помалку шеќер
од претходното пиење...

Ти го продадов мирисот
на стариот куклар
од театарот на тажните марионети
а ти се чудиш секое ново утро
зошто во чешелот има повеќе седи влакна
од претходното чешлање...

Ти ги продадов очите
на стариот откупувач
на нашминкани спомени
а ти се чудиш секое ново утро
зошто среќата секогаш тропа минута порано
од последното будење...

Намерно те продадов
на погрешни купувачи
на непотребни дребулии
- да неможам никогаш да те откупам...

НЕБО ЗА ОГНОМЕТ


Мирува нешто во мене
а од мене,
се притаило малечко
а остро,
поостро
од самата острина
на својата острица:
од непремолк исковена,
на црна мисла исклепана,
на зол час наточена…

Се притаила
притајнината дива,
нескротлива:
немирот скока во слепоочниците,
со тешки чекани ги крши коските
да излезе,
да сотре,
пламени јазици низ воздухот
мрежи од смрт да распостеле
дар за страданието...

Се притаило
а гордоста му ечи
со мирис на барут во жилите,
во крвотоците,
од отрови што расклокотиле
што пребликнале
жив барут
живи рани да залечи
а да не те повреди
од една рана две да не направи
од мевлемот отров да не исцеди
да не те изгуби...

Глеј,
небото е прекрасно за огномет...

ЗА ИЛИНДЕНЦИТЕ

Небото жедно за херои било
Кога се втемелувале,
Кога се вѕидувале...

Ги раскинаа облаците
нов век кога се раѓаше:
реки сонце да потечат
- да се разлеат...

Мракот очи ли им глоѓаше,
лелек душа ли им сечеше -
со пушки извори раскопаа
- за свелината...

Од мајка до еден родени,
на мајка ниеден не ветен -
песната сами си ја напишаа
- на векот најубавата...


Со приказните од дедовците
- живи искри во очите,
ѓердан златен се нанижаа

на небото, меѓу ѕвездите..

ЗА ГЛАСНИЦИТЕ

Гласот на гласникот,
што ти го пратив
од длабочините на најпеколната мисла,
немал дарба да ти наслика
со едноставни линии
што ќе се случи
кога ќе се случи...

Знаевме:
скриените посакувања лесно се подмитуваат
да го свртат ветрот против сам себе...

И уште:
нема пат што ќе заврши таму
каде што сакаме
и ниеден не се вкрстува
со патот на судената среќа...

Очите се проколнати чички
што остануваат на грбот
и после првиот свиок...

Сепак:
некој друг гласник ќе слезе
по скалите на недорекот
да го дорече непремолкот...