најдоброто од мајсторче62

СЕПАК

Си ја затворив раната
со прав од столчени чувства
- да не се позмијчиш

Опстојувам подолго од сам себе
и свртничар сум
на секоја станица на времето
- можеби ќе слезеш на некој перон...

Од невекаде за никаде
ги испраќам и пречекувам
сите возови
со песната на изморените пустолови,
што личи на пцовка
- те нема во ниеден од нив...

Никој не води сметка
кај го фрла срцето
и на чија рана ќе стапне
- во раните змии, најчесто, се котат...

Змија сум,
и змиите храна ми се
- од твојата рана се испилив...

Си ја затворив раната
со прав од столчени чувства
- да не се позмијчиш

ОДИ
На син ми

Тесен е овој пат
и никој не оставил место
за свртување назад...

Оди:
зад секој свиок ќе бидам пред тебе:
доволно близу да ти бидам светлина
и доволно далеку да не видиш
кај ги носам одронетите камења
од последните порои на болката...

Оди:
секој чекор ти го чусвувам ненаситно
кога мислата прелетува
над темните дубрави на стравот
со крилја на кои им ја дадов нежноста
на утринското будење
и суровоста на последната бессоница...

Оди:
над долината на бесмртните копнежи
сонцето свети со твоите насмевки,
исполирани со глеќта на секое ново утро...

ДО БЕСВЕСТ

Те распослав како здив на летна ноќ
низ поткожните улици на љубовта,
кога очите ми се опиваа
од рузмаринот на танцот
на првите клобурци на радоста
до бесвест...

Немаше книга што не ја прочитав
за твоите преплашени копнежи
и ниедна песна не ја сакав повеќе
од песната на изгрејсонцето
во твојата насмевка
до бесвест...

И стравот може да мириса на босилек,
затворајќи ги кориците на дневникот
на секој изминат ден,
ти велев,
кога имаш со кого да го споделиш
пред спиење
до бесвест...

АПСОЛУТНА ВИСТИНА


Ја избришав од очите на неродените утра
песната на прегладнетите пци...

Со чекорот можам да ја растргнам мислата
и да ги најдам старите насмевки под балконот...

Сепак, еден е возот што не носи до целта
и вагоните се полни со проценки од око...

А, секогаш сме таму кај што не сме
и секогаш со ист сон го премостуваме времето...

Можеш ли да го прескликаш вчера во утре
а дa не личи на слика на врзулче со поцрнети бисери
во зашиен џеб од износени пантaлони

Да, сета вистина е собрана мудро во крајот
во кој сите исчезнуваме како неодговорено прашање
„Зошто го минав сиот пат...„ ?

ПРИКАЗНА ЗА ВОДАЧИТЕ

Во очите копја огнени носеле,
овде – онде мракот да го раскинат,
видот да ни пролета...

А видот птица ни бил
во примка лесно што се намамува...

Две торби на рамо, велат, носеле,
во едната - смрта презрена,
во другата - сонцето неогреано...

На починка од двете залак каснувале
со вкус на мисла за семето непосеано...

Уште велат:
чекорот на нас им мирисал
и можеле:
низ крошна од даб
во ѕвездите да не видат ноќе,
кога уморот во тревата им истекувал...

Кај ли ги загубивме, кај ли ги избришавме,
водачите наши, светлоносците.....

ПРИКАЗНА ЗА КОДОШИТЕ

Девет круга,
девет чуми,
девет колена сотрени
и девет суши настрвени
над девет сеидби непркнати,
девет сонца гламјосани
на девет неба затворени
девет века разнебидени
- уше колку ли ги има
пред нас,
во недогледот,
борчевите нивни
неодборчени...

ЗАРАСНАТИ ПАТИШТА

Влегов во сите тунели на твојот страв
и од очи на крт ти направив фенер
за да ме препознаеш и тогаш
кога не ќе личам воопшто на човекот
што ти плетеше топли несоници
од преѓата на својот искинат сон…

Можеби сеуште одмораш на перница од облак
што го фатив со мрежа од обична насмевка
во бескрајната стреа на твојата осаменост
но јас веќе ги фрлив од себе
очите на едноставноста
среде густ метеж од автомобили,
кога сите ме гледаа низ очила
конструирани да ја разголат душата сосем…

И што сега да направам
кога патиштата по кои заминав од тебе
си ги зараснала со тревите на омразата
а јас, самоуверен. одбив да ги нацртам на мапата
безгрижно верувајќи дека се само мои...