најдоброто од мајсторче62

БРАЗДИ
на син ми


Црната крв на ноќта прокапува
низ прстите на ранетите трендафили...

Ме гребат ноктите на твојот плач
- длабоко во душата плускавици од самоизед
ораат брзди за семето на неспокојот...

Сакам да го удавам морето во себе
со сите бродоломници на иднината...

Знам, ќе исчезнеме засекогаш
како две светулки во дождлива ноќ
со изедена месечина ...

Никој нема да го наслика нашиот траг
во сопствените чувства
онаков, каков што го оставаме
во трепките на неразбуденото утро ...

НЕКОГАШ

Не скогаш
и не никогаш
може да се случи:

од змија отров
насмевката ќе ми ја премачка,
ќе ја ујдиса ко за дочек
на сватови пред свадба,
а под јазикот
црната наума да се џилита злобна...

одамна го потчинив пеколот
со капка крв
од скапана душа на јанѕа
и ги научив огновите да мирисаат
како цвеќе за кралица што е ветено
- моите огнови со очи на дете
волчја песна во забите џвакаат...

и научив:
во влакно од коса на заспана убавица
да ги растреперам метафорите
на најлудата песна
што само ветрот знае да ја испее
кога заспива во гнездо од срце
на мала птица што умира на дождот...

не секогаш,
и не никогаш...

ЖИВЕЕМЕ
На син ми

Во твоите очи
сонцето и црно грее,
а танцот на дождот
и танцот на солзите
со ист број чекори
го обележуваат растојанието
од болката до надежта.

По сенките на среќата чекорам
но патот познат ми е,
не се плашам
- ништо не светли посветло
од твојата насмевка
и ништо не боли поболно
од твојата воздишка...

Заморот го спакував
како приказна
меѓу кориците
на едни други времиња
- одата на животот не мами
да го пронајдеме
во совршената мудрост
клучот за новиот ден...

Живееме...

СИЛА

Дива сила ме прелага за очите -
заслепен минам низ ѕидот на гордоста
- твојот крик ги распорува празнините

Крцкаат коските на каењето
под ѓоновите на гневот
- немам уши да ги наслушнам солзите...

Страдањето станало навика
а навиката страдање
- ја затворивме последната капија на разбирањето...

ВОЛЧЈА ПЕСНА

Врелите јазици на летото
ми влегуваат под кожата
- те бараат тебе...

Епидермот, во кој те сокрив
со мирисот на болката од твоите очи
го донирав на изгорен од сиромаштија...

Не гази ми по ливадите со качунки
ни кога насмевката ти е понова од карминот
- во белата песна на ѕвончињата
спијат озабени волците на војната...

НЕ Е ВАЖНО
На Гора


Ми велиш, ќе ти ги украдам песните
а ти не ќе ми можеш ништо...

Па што ако, ти велам,
ќе напишам други...

Ќе ти ги украдам и тие
и пак не ќе ми можеш ништо...

Ќе напишам трети, ти велам
и баш ништо не ми значат твоите закани...

А кога не ќе можеш да напишеш
ниту стих повеќе,
со кои очи ќе ги гледаш песните
што нема појќе твои да бидат?

Со душата, што никој не може да ми ja земе
песните твои ќе ги чувствувам како мои...

ЛЕТНА БАЛАДА


Го сакав летото во сенка
поради пинџурот
што го правеше мајка ти
под крошната на стариот брест
зад вашата куќа...

На тенекија таа печеше
пиперки од Моноспитово
и домати во две бои,
а јас се печев на твоите погледи
иако очите ти беа побистри
и од езерцата на Пелистер,
а гласот твој со свежило
од осоговските шуми
ми шумолеше низ припеците
на заузданите воздишки...

Да можеше да сетиш
како ти ги слекувам насмевките,
додека ти ги слекуваше
со тенките прсти
кожинските на пиперките
од нивите на Моноспитово
под крошната на стариот брест,
ке го изменеше ли тогаш стареењето
на поетот што умре пред да се роди...

Плачев кога го исекоа
стариот брест
со широка крошна
и мириси на пинџур
од врелите песни
на летните пладниња,
третиот ден откако ти ја слекоа
истинатата душа од него
и те облекоа ко за на свадба

Зошто ли одбив да те видам,
та и ден денес да ме болиш
со твојата последна солза,
во која ја сокри сета болка

на твоето прво разочарување....