најдоброто од мајсторче62

ЕСЕНСКИ СУШИ

Се распослале жолти
по полињата на моите недореци
есенските суши на зборот,
а нивите - несозреани
та неожнеани останеле
- семе запечено...

Печат прегорените мисли,
мирис на немирен спомен
погледот им го замаглува,
раскроено време
си го бара теркот
да исчезне од него...

Во сенка( на дрвја без плод )
ги мислам румените дождови,
што ме измамија
со песната на животот
да си ја расечам душата
- да те затворам во неа
за да изжртиш...

По полињата на болните недореци
се распослале жолти
есенските суши на зборот
- црни кукавици ...

ПРЕСТРОЈУВАЊЕ


Моите години се престројуваат
на боиште без фортификации
во сосема нов ешалон
од десеткувани амбиции...

Некаде далеку
рикаат црните витези на стравот
оти сите претходни битки
биле генерална проба
и ниедна победа нема да влезе
во историјата
по сценариото
што го пишувавме заедно
кога верувавме дека сме посилни:
и од мечот на времето
и од забите на болката
и од тајфуните на животот...

Можеби последната битка
ќе биде вистинска
- ме плаши исходот...

ЗАДОЦНЕТА ПЕСНА


Го побарав твоето име
на картата на моите патешествија
- шифрирана кота со кодот на првиот бакнеж,
прв грев без покајание...

Го побарав и твојот мирис
во крошната на моите прецветени липи,
мирис на вознемирени пеперутки во ноќта
кога луната личеше на сребрено око
а ѕвездите се облекоа во кристалната музика
на твоите солзи од седеф, како огледала...

Црвените калинки на твоите насмевки
распукаа веднаш под правта
по сокачињата на мојата младост
како задоцнето ехо
на воздишки на стара мома
што ги испуштила сите возови на среќата,
чекајќи на друг перон,
со поништен билет за патување
во еден правец,
да се разбуди...

Тогаш, се побарав сам себе
во приказната за проколнатиот Нарцис
и си ги видов очите побелени од гордост
во раце на дете
што плаче по изгубените џамлии …

ЗАРАСНАТИ ПАТИШТА

Влегов во сите тунели на твојот страв
и од очи на крт ти направив фенер
за да ме препознаеш и тогаш
кога не ќе личам воопшто на човекот
што ти плетеше топли несоници
од преѓата на својот искинат сон…

Можеби сеуште одмораш на перница од облак
што го фатив со мрежа од обична насмевка
во бескрајната стреа на твојата осаменост
но јас веќе ги фрлив од себе
очите на едноставноста
среде густ метеж од автомобили,
кога сите ме гледаа низ очила
конструирани да ја разголат душата сосем…

И што сега да направам
кога патиштата по кои заминав од тебе
си ги зараснала со тревите на омразата
а јас, самоуверен. одбив да ги нацртам на мапата
безгрижно верувајќи дека се само мои...

ПРИКАЗНА ЗА КОДОШИТЕ

Девет круга,
девет чуми,
девет колена сотрени
и девет суши настрвени
над девет сеидби непркнати,
девет сонца гламјосани
на девет неба затворени
девет века разнебидени
- уше колку ли ги има
пред нас,
во недогледот,
борчевите нивни
неодборчени...

ПРИКАЗНА ЗА ВОДАЧИТЕ

Во очите копја огнени носеле,
овде – онде мракот да го раскинат,
видот да ни пролета...

А видот птица ни бил
во примка лесно што се намамува...

Две торби на рамо, велат, носеле,
во едната - смрта презрена,
во другата - сонцето неогреано...

На починка од двете залак каснувале
со вкус на мисла за семето непосеано...

Уште велат:
чекорот на нас им мирисал
и можеле:
низ крошна од даб
во ѕвездите да не видат ноќе,
кога уморот во тревата им истекувал...

Кај ли ги загубивме, кај ли ги избришавме,
водачите наши, светлоносците.....

АПСОЛУТНА ВИСТИНА


Ја избришав од очите на неродените утра
песната на прегладнетите пци...

Со чекорот можам да ја растргнам мислата
и да ги најдам старите насмевки под балконот...

Сепак, еден е возот што не носи до целта
и вагоните се полни со проценки од око...

А, секогаш сме таму кај што не сме
и секогаш со ист сон го премостуваме времето...

Можеш ли да го прескликаш вчера во утре
а дa не личи на слика на врзулче со поцрнети бисери
во зашиен џеб од износени пантaлони

Да, сета вистина е собрана мудро во крајот
во кој сите исчезнуваме како неодговорено прашање
„Зошто го минав сиот пат...„ ?