најдоброто од мајсторче62

МУЗА

на неа, оти и останав должен

Ме роди жена, жена со сон во очите
и тивка приказна за животот на светулките
што издишувал меѓу капките роса
во ливадите на нејзиното детство...

Ме роди жена, жена со надрочени мисли
во кои само болката останала
да ги мрзне наутро расчаталените крвотоци
на обидите да се дофати мигот на среќата
што премногу блиску била.

Ме роди жена, жена - зрак светлина,
а јас во очите на нијанси ја разложив
како виножито над две црни планини
- црни думи недоречени...

МЕРКА

Сношти, на сон, мајстори тројца ми дојдоа
За гроб мерка да ми земат.
Јас песната последна им ја дадов,
што не стасав да ја напишав за тебе,
- Во неа сонот да ми го продолжат

ЖИВОТ ВО ТРОПИ

Со чук од инает им го сменив ликот
на сите метафори
и измислив емулзија за огледало
од седефени компарации
и огноотпорни параболи.
Во ритамот на твоето дишење
синестезиите станаа танчерки
и татнеж во крвта разбудија,
- Боја и мирис
на подиумот на страста сплотени...
Секое завивање на ветрот
беше ономатопеја
на гладот да се будам во твојот сон
како себична анафора
            а перницата,
            во која уморот ти истекуваше,
градација на една иста мисла
еден ист шепот
иста желба...
Асонанцо моја,
смислувајќи стихови за тебе
се измислив самиот себе

ЗАД ОКОТО ОКО

На Мина

Зад окото око,
Сокриен глас во мисла на телал зловесен
Што скокот го притаил
зад грмушка распламтена,
ко мачка трпелива плен што демне
- црна игра над црнина црно кога црни...

Зад окото око.
Гладни заби на волчица препредена
Клуч изглодале за адските врати
Кај ниедно око опул не може да прати
- мустра за љубов од љубов надљубов не се зема

Зад окото око
Жива вар крв човечка со бакнеж гори...
Страдание ли е, откупнина ли чесна,
Или меч над главата моја, твоја, нечија...

Зад окото око,
Мирот миро бара да се помироса мирно
- клокотат реки нескротлива сила....

Зад окото око,
Виеж болен на човечка немоќ сред причесна света...

Зад окото око...

ПОСЛЕДНА МОЛИТВА
     За нас тројцата...

Остај ја болката -
нека удри силно од дамарите
на моето последно патување
низ мртвата музика
на молитвите
нека се разлие низ најситните ракави
на делтата
на моето живење:
и како девојка, што копнее за љубов,
кога се разлива врз црните чаршави
на презрената душа,
и како бран, завјасан кон карпата
на сите прадрасуди
и сите неизглаголени вистини
за мене
за тебе
за нас тројцата...

Остај ја болката -
нека ја создаде последната ноќ
нека ме рассоздаде како да не ме било
па рассоздаден
да се вратам во нејзините врутоци
со сите неразорени зори
со сите неизболувани болести
од вирусот на твојата радост,
со сите оскрнавени молитви
за мене
за тебе
за нас тројцата...

Остај ми ја болката
мачителке
и маченичке моја
оти ја создадов
пред тебе да те создадам
оти ја создадов
светлина во мракот да ми биде
во мракот
што сепак светлина бил...

СВЕТЛАТА СТРАНА НА МРАКОТ


Побарај ме кајшто соцето личи
на твоите насмевки кога се будиш…

Кај што ветрот шепоти низ лисјето
со твоите чекори
кога низ мислите ми минуваш…

Кај што небото е големо око
во кое се збрани сите твои солзи
а времето сеуште без прекин тече,
како реката во која ги прекрсти
моите стари навики
и им го даде името
на твоите неисполнети желби
да се препознавам самиот себе
во секој што ќе го изговори твоето име…

Но немој, не барај ме во срцето твое
кајшто времето е проколнат сликар
што изгубил дар да наслика срна
во светлата шума на спокојот….

Но немој, не барај ме во срцето твое:
јас сеуште личам на дождлива есен
и мирисам на збор што убива насмевки…

ЦРН СНЕГ

Денес, остајте ме сите:
со длето од неверба
празен простор длабам
низ белата тага на снегот црн
и пркосам му чинам
на крикот клет
од телалот зловест
со цртеж на красен лик
во насмевка детска стокмен,
колку мигот да го скротам,
во кој вистината ко кртче рие
а гласот немо во прашање се крие
- зар ја нема веќе?

Денес не сакам да се разбудам:
маѓепсајте ме во последниот час
од вчерашниот ден со чинки
на најстрашно проклетство,
во последната забоболка
жива мака скаменете ме,
сред глутница волци
во најцрната ноќ распнете ме,
но не будете ме
- денес ја нема веќе...