најдоброто од мајсторче62

ЛОВЕЦ НА НЕМИРИ
      
Секој со марифет некој
- Јас со мисла без смисла,
Патишта некои што бара:
Загазани, затревени
- Мустри стари занемени,
Се траќа пустата, рие,
- Место ли нема
Кај да се свие?
Што бара,
Не знае ни таа сама
- Надеж празна,
Или горка измамА
секој со марифет некој,
Јас на грбот на мислата
- Вечен јавач на бесмислата...

ПРОЦЕНКА


Го мерам чекорот –
Тежината,
Должината
Го мерам на вагата на сите промашувања
На старите сопнувања
На големите разочарувања,
Го мерам чекорот
Пред да стапнам на нечие срце,
На нечија солза,
На нечија воздишка...
Чекорот –
Живи рани по табаните,
Олово течно во колената,
Историја на лузни,
На пентерења
Без почеток и крај
По ридиштата на мртвите
Експедиции на немирното дете...
Го мерам чекорот
Со опитност на мајстор,
Со точност на геометар,
Како воздржан коментар на хирург
И недоречена мисла на филозоф,
Го мерам чекорот,
Но даските...
Даските под него секогаш се итрици
И пак некоја ќе ме измами
Со своето најадено срце

МОЖЕШ, ЗНАМ

На А.К.

Можеш, знам:
Патот неизоднина да го свиткаш,
Божем црвена лента е,
Свилена,
И да направиш машна
Од која здивот сам себе не ќе се препознае,
И мојот,
И твојот,
Што ги спакувавме во заедничка кутија
За скапи подароци
Во фиоката на трепетот на нашето
Заедничко исчекување
На сите недофати
Над темните хоризонти на радоста...
Можеш, знам:
Од сонот да направиш чевли,
Со чевлите
- пат
На кој ќе ги пронајдеш сите патокази
Што ги врежав во кората на дрвјата
Со ноктите на сопственото надраснување
Оти знев,
О колку проклето знаев,
Дека ќе поминеш некогаш зад мене
И ќе ја спознаеш птицата на стравот
Сред трњето со солзи што го газев...
Можеш, знам:
Во душата бисери да најдеш
За тебе,
За мене,
За сите по нас што ќе дојдат -
Отфрлени од сите
Презрени од себе....
Можеш, знам....

БЕСЦЕЛНО ТОЧЕЊЕ НА МЕЧОТ

Еден ќе нацрта сонце
Вториот ќе рече – ѕвезда е,
Третиот молчи...
Долго ќе молчи и
Ќе го точи мечот
Од камењето ма молкот
- Воинот од прославените битки
Со лузни што не можат да пречат...

Кога ќе го источи,
Кога острицата ќе ја стокми
Во каменот бразда да направи
- солзата да му ја пронајде,
Со крвта на зборот
рана ќе отвори нова
Во душата на мечот
Од прадедовци искован,
Што подвизи навикнал да брои
Од колена редум...

Секој подвиг – лузна нова...

Еден ќе нацрта сонце,
Вториот ќе рече - ѕвезда е,
Третиот ко да не е таму,
Ко да нема што да каже,
Ко да нема што да рече
- Да не ја растури играта
Во молкот ќе се повлече...

А, зарем некој ќе го разбере?

СМРТТА НА СВЕТУЛКИТЕ
На А.К.

Умираат ли светулките на радоста
Како риби
во река со испуштени фекалии
Или ти им пресудуваш
на поилото на надежта
Со отровите на самопрезирот
во твоите вени

Мракот ти е бедем на боиштето
Со сите непресметани маски на времето
Што го величаш
и толчиш истовремено
На дланка од сончева преѓа
Со толчникот на неспознатата радост

Гаснат фенерчињата на мртвите светулки
Во морето миризби на раната пролет
А ти со завеси од црн драпер
го сопираш сопственото дишење
Во бесмислената игра
на желбата
да ја зачуваш хармонијата
На песна на најцрниот Орфеј,

Ќе побара ли некој отчет за чувствата,
Во зората. во која сонцето ќе помине
Покрај твојот прозорец
како случаен патник,
Без интерес за твоето отсуство
во мислите на соседите,
Или се ќе заврши како евтина хумороска
СО безимен лик
Што се чита од немајкаде
во автобус на кратка релација?

КОТИЛО НА ЈАНЅИ



Сонот мој свикнал да ноќева
на постела од паламиди и коприви,
да ја траќа главата на зглавје
во кое се ројат стршлените на страшната
помисла на врзаната вреќа на новиот ден.
Сонот мој
од штрекала расновен,
- гнездо без потка на птици прокудени...
Трагот мој -
беспредметна расправа
на неродени пишувачи на книги,
штуровез на кошула на неофајдени мисли
глуво семе во испукана иловица,
Трагот мој -
врволешник од мравки под кожата...
Јанѕи...
Котилишта на јанѕи:
во мислите
во сонот...
Ми ги бодат очите на радоста
со ножеви од инфицирана клетва
на времето што одамна го заклав,
сакајќи да си го издлабам трагот
длабоко во неговата недопрена срцевина.

СЛАТКО ОД ЦРЕШИ
Не едно девојче што го влечев за прцлата.

Кога зрееја црешите,
На ќумбетот во малото дворче
Стававме големо тенџере
и чекавме да зоврие шербетот

Твоите очи личеа на презреани цреши
И имаа сјај на босоного детство
Во солзта што остануваше во нив
Секогаш кога ќе те повлечев за прцлата
Оти не знаев друг начин
На кој ќе ти кажам колку многу
Го сакам слаткото од цреши.

Полна кофа алкајсии сипуваше мајка
Во зовриениот шербет -
гостите со слатко од цреши
Ги добросувавме тогаш
- гостувањето благо да им биде,
А мене твоите црши
Највкусни ми беа,
Но немаше книга
Што ќе ме научи како да ти кажам
па само за прцлата те влечев...

Сето маало мирисаше од слатко на мајка
Кога со шербет врел се полнеа алкајсиите,
А мене твоите цреши умот ми го блажеа
И ги сечев босите табани по маалските сокачиња
Вежбајќи акробации на надежен циркузант
Кој за награда саде ќотек пред спиење добива
оти во незнаење саде за прслата те влечеше.

И денес жените поставуваат ќумбети
И зовриваат шербет во големи тенџериња,
Но денес никој не добросува гости со слатко,
И девојчињата немаат очи со боја на презреани цреши
ниту има циркузанти што за прцлата ги влечат...