најдоброто од мајсторче62

МОЖЕШ, ЗНАМ

На А.К.

Можеш, знам:
Патот неизоднина да го свиткаш,
Божем црвена лента е,
Свилена,
И да направиш машна
Од која здивот сам себе не ќе се препознае,
И мојот,
И твојот,
Што ги спакувавме во заедничка кутија
За скапи подароци
Во фиоката на трепетот на нашето
Заедничко исчекување
На сите недофати
Над темните хоризонти на радоста...
Можеш, знам:
Од сонот да направиш чевли,
Со чевлите
- пат
На кој ќе ги пронајдеш сите патокази
Што ги врежав во кората на дрвјата
Со ноктите на сопственото надраснување
Оти знев,
О колку проклето знаев,
Дека ќе поминеш некогаш зад мене
И ќе ја спознаеш птицата на стравот
Сред трњето со солзи што го газев...
Можеш, знам:
Во душата бисери да најдеш
За тебе,
За мене,
За сите по нас што ќе дојдат -
Отфрлени од сите
Презрени од себе....
Можеш, знам....

ПРОЦЕНКА


Го мерам чекорот –
Тежината,
Должината
Го мерам на вагата на сите промашувања
На старите сопнувања
На големите разочарувања,
Го мерам чекорот
Пред да стапнам на нечие срце,
На нечија солза,
На нечија воздишка...
Чекорот –
Живи рани по табаните,
Олово течно во колената,
Историја на лузни,
На пентерења
Без почеток и крај
По ридиштата на мртвите
Експедиции на немирното дете...
Го мерам чекорот
Со опитност на мајстор,
Со точност на геометар,
Како воздржан коментар на хирург
И недоречена мисла на филозоф,
Го мерам чекорот,
Но даските...
Даските под него секогаш се итрици
И пак некоја ќе ме измами
Со своето најадено срце

ЛОВЕЦ НА НЕМИРИ
      
Секој со марифет некој
- Јас со мисла без смисла,
Патишта некои што бара:
Загазани, затревени
- Мустри стари занемени,
Се траќа пустата, рие,
- Место ли нема
Кај да се свие?
Што бара,
Не знае ни таа сама
- Надеж празна,
Или горка измамА
секој со марифет некој,
Јас на грбот на мислата
- Вечен јавач на бесмислата...

СОСЕМА НЕРАЗЛИЧНО ОД ТЕБЕ


Те милував принцезо моја недостижна
Од скритите пенџери на копнежот тивок
Те милував со поглед ист таков,
Неразличен во ништо од твојот,
Со кој ти ги милуваше кукличките
Во колекцијата на мојата себична сестра,
додека во очите таложеше воздишки
што не си родена под нашата стреа...

Ти ги милував елегијо на младоста моја
Воздишките кротки што течеа ко нектар
Низ тажните реки на твоите очи,
Неразлични во ништо од моите –
Претесни летишта за пчелите на копнежот
што се роеја во мирисот на косите твои .

Ги милував принцезо непреболена моја
Коприните меки со боја на костен
И лачите немирни, златести во нив
што сонцето божем случајно ги забораваше
како пастир стар излапавен пред смрачка
по некое јагне од стадото бело што изумува
Кога со твоето име, шепот стивнат на усните ми,
Розите на сонот ги мамев во примка.

Ги милував розо моја напрецветана
Сите рози во името твое,
Со истиот жар и истата љубов
Со кои ги носеше на наставничкта в пролет
Што ја љубев неразлично од тебе
Затоа што знаев дека ја љубиш и ти...

ОСТАЈ МИ ГИ КУЛИТЕ


Остај ги кулите на мојата светост
Во нивните ѕидини и мојот живот е вѕидан;..
Внимавај стапалото кај го ставаш
Кога по ѕидот стамен се качуваш,
Камењата се лизгави од солзите
На неистребените - нескршените
Што ги победија вековите – оковите
со оружје од вреки сол што јаде;
внимај и на длапките ,што така личат саде,
очи се тоа угасени, сониште недосонети
во небото над нас истечени;
усти зинати, ветрот на маката им да го соберат
за да ни го завештат како откровение за себеси...
Не мавтај возгорден со барјакот на срамот
Дури високо го креваш мечот на поробувачот
истиот што главата на прадедоти ја спастри
и ги обесчести сите наши прамајки
сите наши прасестри и нашите праќерки...
тргни го превезот од очите на заблудата
опул фрли на кулите силни, надвременски
див пркос на времето невремено
што не сотрува од памтивек до недоглед,
од недотекот до неистекот...

СРЕДБА

Го сретнав збунет
На интернет
И ми рече,
- Остај ме чоече
Ми ги нема чевлите,
- Како ти ги нема,
Што ти е тоа на рацете?
- Тоа се очила,
А зошто не ти се на очите?
- Оти ми останаа на главата
- Па кај ти е главата?
- Не сака да се дели од умот
- Море чоече,а умот, кај ти е тој?
- Го оставив крај срцето.
- А срцето
- Ми го згази една со новите чевли
- Па земи и ги чевлите
И ќе имаш нови чевли!
-Што ќе ми се чевли,
Ми смрзнаа ушите...

САЛ ЕДЕН ТИ Е ТОЈ
На Мона Лиза

И извор и утока ,
Прекуглавиште и прибежеште –
Мрестилиште...

Како слика на премногусакана свршеница
Во медалјон на прекапнат војник -
Кога грбот му го вртиш,
И роиште на стршлени настршени
Штом коренот подлабоко во него го пуштиш...

Те брка од себе, и во себе те вика
Носталгијата мисли ако ти свитка...

Гледај: утрото лице светнало
Од солзи на блажена роса -
Ерген стамен за бендисување,
Бисерот   седеф од школките слекол -
Грганале реки од светлини силни...

Со мирис на пролет се полни
Мрестилиштето твое,
Мое,
Наше,
Каво и да е -
Само нека трае, трае, трае...

Сал еден е оти, до крајот на векот...