најдоброто од мајсторче62

ЕДНОЛИЧНО ИСТ



Ист среде милиони лисје
во крошната на ова старо стебло
исконски води со жилите му длабоки
во карпите и глиништата што бара,
Ист како милиони капки
киселодождни,
коритото суво
на вековите претежнати што го бараат,
за да се слеат со солзите на татковците
и крвта на прадедовците,
и мислата им света со себеси
да ја надојат
-сонот недосонет да го иссонат,
Ист, како исти букви
во зборови со различно значење,
како иста надеж,
иста желба,
иста цел на крајот на истиот пат
на кој сите ги препознавам
и никој не ме препознава,
-освен познатите.

МАГИЈА

Метастазите на магијата
се расчаталиле низ зглобовите
низ крвотокот фрчат експресните возови
на последна рожба
на сопствената прескакулица,
на последното себенадминување,
последното себенадраснување,
очите на чинкифрлачката талкаат
по хоризонтите на повампирената надеж
таму кадешто оживуваат
од здивот на великомачениците
мртвите птици
на замолчените илуминации

Слушај, слушај како набабрува
воздухот на пролетното утро
од румените мириси на метафорите!

ЦЕР

Во фустан од најчиста светлина
Стокми ја тагата,

Накинџури ја, истафри ја како мома
За мажење,
Нека блескаат од неа монистрите
На спомените
Како очи на млада пуполка
Што гушка бара од новиот ден...

Од срма и свила извези вез
На одразот стивнат
Во времето зад,
Кај што волчји заби бразди сечат
А зборовите не можат да се доречат,
Низ мигот сќутучен да се провлечат,
Па месишта кинат, ко жарој печат,
Ја парталат кожата,
По стрништа паламидни ја влечат...

Собери бронза од првата зора
Дури сонот уште не истинал в черги,
Дури мислата трње не пошла да гази,
Троа бронза саде нацрпи
Со солзата бисер бигоросан
На насмевката на последната надеж –
Кога стивнуваше плачот на закланите срни...

Стокми ја тагата
Во фустан од најчиста светлина...

САЛ ЕДЕН ТИ Е ТОЈ
На Мона Лиза

И извор и утока ,
Прекуглавиште и прибежеште –
Мрестилиште...

Како слика на премногусакана свршеница
Во медалјон на прекапнат војник -
Кога грбот му го вртиш,
И роиште на стршлени настршени
Штом коренот подлабоко во него го пуштиш...

Те брка од себе, и во себе те вика
Носталгијата мисли ако ти свитка...

Гледај: утрото лице светнало
Од солзи на блажена роса -
Ерген стамен за бендисување,
Бисерот   седеф од школките слекол -
Грганале реки од светлини силни...

Со мирис на пролет се полни
Мрестилиштето твое,
Мое,
Наше,
Каво и да е -
Само нека трае, трае, трае...

Сал еден е оти, до крајот на векот...

СРЕДБА

Го сретнав збунет
На интернет
И ми рече,
- Остај ме чоече
Ми ги нема чевлите,
- Како ти ги нема,
Што ти е тоа на рацете?
- Тоа се очила,
А зошто не ти се на очите?
- Оти ми останаа на главата
- Па кај ти е главата?
- Не сака да се дели од умот
- Море чоече,а умот, кај ти е тој?
- Го оставив крај срцето.
- А срцето
- Ми го згази една со новите чевли
- Па земи и ги чевлите
И ќе имаш нови чевли!
-Што ќе ми се чевли,
Ми смрзнаа ушите...

ОСТАЈ МИ ГИ КУЛИТЕ


Остај ги кулите на мојата светост
Во нивните ѕидини и мојот живот е вѕидан;..
Внимавај стапалото кај го ставаш
Кога по ѕидот стамен се качуваш,
Камењата се лизгави од солзите
На неистребените - нескршените
Што ги победија вековите – оковите
со оружје од вреки сол што јаде;
внимај и на длапките ,што така личат саде,
очи се тоа угасени, сониште недосонети
во небото над нас истечени;
усти зинати, ветрот на маката им да го соберат
за да ни го завештат како откровение за себеси...
Не мавтај возгорден со барјакот на срамот
Дури високо го креваш мечот на поробувачот
истиот што главата на прадедоти ја спастри
и ги обесчести сите наши прамајки
сите наши прасестри и нашите праќерки...
тргни го превезот од очите на заблудата
опул фрли на кулите силни, надвременски
див пркос на времето невремено
што не сотрува од памтивек до недоглед,
од недотекот до неистекот...

СОСЕМА НЕРАЗЛИЧНО ОД ТЕБЕ


Те милував принцезо моја недостижна
Од скритите пенџери на копнежот тивок
Те милував со поглед ист таков,
Неразличен во ништо од твојот,
Со кој ти ги милуваше кукличките
Во колекцијата на мојата себична сестра,
додека во очите таложеше воздишки
што не си родена под нашата стреа...

Ти ги милував елегијо на младоста моја
Воздишките кротки што течеа ко нектар
Низ тажните реки на твоите очи,
Неразлични во ништо од моите –
Претесни летишта за пчелите на копнежот
што се роеја во мирисот на косите твои .

Ги милував принцезо непреболена моја
Коприните меки со боја на костен
И лачите немирни, златести во нив
што сонцето божем случајно ги забораваше
како пастир стар излапавен пред смрачка
по некое јагне од стадото бело што изумува
Кога со твоето име, шепот стивнат на усните ми,
Розите на сонот ги мамев во примка.

Ги милував розо моја напрецветана
Сите рози во името твое,
Со истиот жар и истата љубов
Со кои ги носеше на наставничкта в пролет
Што ја љубев неразлично од тебе
Затоа што знаев дека ја љубиш и ти...