најдоброто од мајсторче62

ЌОРСОКАК
На Кејт


И здивот, дури, може да застане,
и да ги запре во расчекор времињата
како јазол на одамна подготвена бесилка
што копнее по главата
на некрунисаната кралица на осилата,
а бројките да престанат да се идентификуваат
како оценки во чекорите на учесниците во трката
во која нема почеток ниту крај,
па последниот секогаш е прв,
а првиот величенствено последен..

Во тињакот на егото
никој не ги нашол растурените бисери
на повредената суета .

ВО РУДНИКОТ НА ЗБОРОТ

Копачите на тишината
Го препознаваат звукот
На ударите на старите времиња
Во гранитните карпи на мислата.

Во рудникот на времето
Некој пред мене ја експлоатирал
Златната жица на совршенството,
за да остави траг на кората на севременоста.


Некои честички златна прашина,
Скржаво скриени под ноктите,
Бараат излез од мемливите ходници
На погребалните псалми,
Копнежливо загледани кон прегратките
На воскреснатите предизвици.

АМАНЕТ
На Монушка

Пред иконата на светиот Фануриј
кога стоиш,
со свеќа тивкотрепетна,
бела,
побела и од кожа на совест на бебе,
не спомнувај го само името
на утрешниот испит -
милиони души, од светлото му око
Светителско, немиросани што останале,
чекаат прежеднето на тебе
името да им го запомниш,
извор среде пустина да ископаш,
на прадедедовците
кај што солзите се таложеле,
со црпалка од првовенчана мисла
благослов да нацрпиш
за племето многустрадно...

Во иконата на Светиот Фануриј
ликот спокојно ти се прелива со мислата
што ги бара корените на достоинството
во црните ветришта
на триш поцрните векови,
кога филмот на иднината го цензурирале
со трозаби камшици – братољупци
секогаш без крај
и секогаш со нов почеток
и со нови страданија...
Таа мисла првовенчана,
тој топол оган што со галовки срце разигрува,
ќе има ли место во неа
за сите прежеднети,
за сите прегладнети,
за многустрадните
и себененајдените,
кога во друг светител ликот ќе го огледуваш?

ТВОИТЕ ОЧИ

Твоите очи -
заод
во кој истекуваа сите неизгреани сонца
од моето срце,
кога се учевме да љубиме;
мрестилиште
во кое се спаструваа немите МРЕНИ
на преѕемнатите зборови;
глоѓосана постела
за сите заобиколени вистини
и измислини невистини,
за сите кртици на бессонот,
на рассонот,
недосонот...

Ги чуваш ли уште во нив
дивите одблесоци на игрите
што не ги доигравме,
што само ги замислувавме –
недоделкани за љубов,
преголеми за прескакулица,
или сал повтор се раѓаш
од болното завивање
на штавените времиња,
за да ме мачиш ?

ЈАНЅА3


Рило нема
- во коските ми рие,
Уста нема
- спокојот го пие,
Очи нема
– крвта ми ја ѕемне,
Сон си нема
– сонот мој го демне,
Јанѕиштето клето
Под кората на мракот
што се свило сето,
па рика, па вика
и под копитата ја пика
мислата престарена
на душата премалена,
што трепри и во грч се грчи
ко да встудој некои
сета судба и се збрала,
судба клета, мисла света
- за семето на племето
што не `рти, што не цути.

ПЕСНА ОД ГАРАЖАТА
На една... што честопати доаѓа
во мојата гаража
за да и ги сменам свекичките

Не, јас најмалку сум тој
што ќе согори затрчан
во карбураторот на твоите
осакатени манири на примадона,
и, како компримирано машко его
под вентилите на твојот гнев,
ќе ја нахрани со калории
на нискооктанско гориво
прегладнета машина на твојата слепа одмазда...
О, па јас,веќе, бев инсект во мрежата
на една друга примадона
од балетот на мртвите илуминации,
а кога еднаш ќе побегнеш од таа гушка
и тиркизната чипка на летниот воздух
ќе ти изгледа пострашна од пајажина

ЧУМУ,ПАК,ВОЈНА

На никого и секого
дури и на мене

Во војна со мене,
Во војна со себе,
Во војна со сиот свет
Со бес во забите
Со гнев во очите
Со отров во здивот
Од кој и самиот се труе
Стрелите дури бесни ги остри
На острило од мртви зборови
А јас само сонце во очите имам
Место кула
Место оружје
Место штит