Ваша поезија

                         РИНГИШПИЛ

Секогаш што е слатко и симпатично кратко трае

највероватно тоа е дражта на кружната  брзина…

било преку желудник црна чоколада

било преку усни страста твоја…

***

Секогаш кога губам  правец  убави работи ми се случуваат

највероватно тоа е дражта на дезориентираноста…

било меѓу  црвените лалиња во  твојот двор

било на белиот асфалт…

***

Секогаш  забранетото сакам да се случи

највероватно тоа е  дражта на спротиставеноста …

било меѓу два црвени семафори

било од  децибелно воздивнување…

***

Секогаш  насмевка ,  радост и среќа

највероватно од кружните движења…

било горе  на висина на покривот

било доле на висина на тревата…

***

Секогаш ќе ги стиснам забите

највероватно  добивам храброст…

било како  ветар на моето лице

било како допир на топла дланка…

***

Тогаш зошто не го поднесувам  рингишпилот  ???

Изменето од bijonse1 - 10.Март.2018 во 21:21

Ја замислувам твојата инспирација за овие стихови,ама некако не ми оди.
Како и да е... не ти оди ни на тебе ова поезијава.

Последна песна за Тебе

Го сопирам своето дишење,
за да го слушнам твоето.
Секоја одлука
ми зависи од тоа…
(Дали градиве ќе се испружат
во стаклениот миг
со сива разврска,
не ширејќи се повеќе.)
Ние се разбираме со
капки недостигање
и посегнуваме по себе
само кога не
се убиваме еден со друг.
Ти зборувам за денот
кога ќе држиш некој за рака,
крстосувајќи ги ширните полиња
на Нормандија,
а дланките веќе ми крварат
што тоа нема да бидам јас.


Северно

Штом се спуштат завесите
и секој свршил на својот
крај од претставата,
јасно гледам
дека наместо пот,
моите допири ти испаруваат
од кожата.
Те чувам северно
од секој среќен миг,
како лулашка без деца,
во облачен и досаден ден.
Во дневникот запишуваш
чувства обраснати со мов
од тивко и бавно растење
под сенката на мојата гордост.
Ете, во средата,
бев тој што на себе ја
има твојата ДНК,
осомничен,
виновен
и осуден,
ако некој случајно
те расече
со жилетот
на својата страст.

Догорчето паѓа врз
расфрланите листови
сува кашлица на Буковски,
додека твоите очи
пишуваат ноти за
новата разделба.
Ти заминувам од креветот,
наквасен од твојата жед,
со потреба да плачам
што те оставам,
зашто ме чека град
полн со нови љубовници…


Неколку стихови за староста

Доаѓа со брчките…
- Гордоста што ти ги
преплетува нозете,
како скршен сонувач
кој ја преспал младоста.
Ден по ден,
влакно по влакно,
седата темпера
ги оплакува боите
пред детето
што ти се смее
од огледало.
Те опила староста,
па губејќи рамнотежа,
бараш туѓа рака
да ти го издржи падот,
зашто на земјата
не и требаш исправен…

Туѓата смрт боли,
а сопствената плаши…
Туѓата смрт се испраќа,
а сопствената се чека.
Верувај ми,
вистинската
самотијата почнува
оној час кога
ќе си замине и
последниот непријател
што си го имал.

.

.

така е тоа, кога ние сме космичка генерација, мило

Изменето од anakin - 04.Декември.2010 во 20:32

Изменето од anakin - 12.Декември.2010 во 21:50

прекини и приказната ќе стане легенда

.

не е како бесконечна приказна

не е ни како приказна без крај

некако е, како незавршена приказна

прекината во моментот кога прелета црн гавран

кој не го знае патот кон север, уште помалку кој југ

а приказната се спореди со него

и таа, незнаејќи каде е десно,

горе,лево, или долу,

одлучи да прекине

за да не се изгуби

.

денес сите ја сакаат, се сеќаваат на неа

и целиот нивен живот

во тешките моменти се прашуваат

каков ли крај можела да има?

 

.

сонев твој црвен бакнеж, како слатка црвена цреша