Драг ИДИВИДИ

.... и за мразење се, да ти кажам....

иначе, драги идивиди....

огромна иронија ме следи во животов....неее, ти нема да го сретнеш тој што сакаш да го сретнеш, кога си скоцкана од глава до пети.... ќе го сретнеш кога ќе се враќаш од слава.... во раскомотено издание,.... прејадена, со избушавена коса, издувана од ветерот,.... ќе го сретнеш после една чинија шопска со пиво ( арома : убитачна ).... и тогаш кога ќе имаш ситно, мало лушпиче од кикиритка закачено на предниот заб.... КИЛ МЕ НАУ!!!

и повторно на сцената настапува проклетиот латински....

Drag Idividi

Драг Идивиди... само уште 150 евра и мој е

4 врати, бела боја, и нешто малце помалку од 100 коња... 


се прашувам... дали ќе најдам

Драг идивиди

пролет е или е крај на ноември?
По се изгледа денешниов ден наликува на првата опција.

Мака ми е од Grey`s anatomy, од Др. Куќа и од такви некои дијагностичко симптоматски к*ративни превентивно едукативни сериски филмчиња.

Не ќе ги гледам истите работи и на ТВ ( ма да не е на одмет )
А да не патам од burnout а?
Таман работа, рано е....

Ништо друго не ми е....сега за сега...

Одам утре дома.


Доста ми е од смогов тука, се задушив.

Лажната вистина е болна за вистинската лага...
Или така нешто беше...


Драг идивиди...
Ооооу, имаме брат по латински тука...

Епа да, 180 збора да се научат и не е толку едноставно и лесно, ако се земе во предвид фактот дека е досаден до бол тоа јазикот, а и плус, не знам да учам така на памет. -.-

Кај и да е, до крајот на неделата, моите Б-леукоцити и макрофаги ќе ми покажат среден прст и во моето тело јако ќе се журка вирусот на вариолата...

Yeah, me happy...

Незнам зошто, плавите момци секогаш ми го буделе мајчинскиот инстинкт кој е всушност, длабоко закопан во мене, но сепак постои.
Има исклучок, како тој од пред некој ден...
Ама ќе видиме...
Што и да биде, пак можеме другари да бидеме... ваљда...

Don't you shut me out.
Swimming in black waters   
Don't you sink me in.
You will pay in fire   
When will I get some rest?
Can I sleep again?   
To find peace inside
Sleep until it's gone.

Еј...  тежок период е зад мене...

Бивша драга моја, ми текна на тебе...
Абе... време поминало.. месеци, долги, вино и вино се испи за тебе, за мене , за се и  помина, ....помина сонце,  дождови, глупости, вода истекла низ „Оревоечка“. Кога ја видов рекава денеска ми дојде , уствари, една идеја...



Конечно една голема картонска кутија... 
ПОЧНУВАМЕ:

Првин ги ставам твоите броеви од мобилните на кои ти титкав, па шишињата од џинот и вотката што ги испивме додека се честевме со другарите, делче од срце, сите места на кои пишав дека те сакам, пораките кои ми стигнаа и тие што ти ги пратив , скајпот , се што ми имаш речено, слики твои ,  тој мој „автограм“ на твојата рака кога сум ти свирел а на ништо не се сеќавав пошто бев пијан крастајца ,  пикавецот од првата цигара, прв поглед (вперен во твоите гради ) , сите убави и лоши зборови што ги кажав пред Бошко и Пецо за тебе, патиките што ги искинав акајќи по градот кога место не ме фаќаше дома од кефови, „ах туго туго однела те вода“ , среќната маица од Нирвана што ја носев тогаш, четката за заби, мастиките Орбит, спомените на Пивофест, пораката во која Тиги ( милата таа ) ме праша што има тоа ново кај мене што јас толку летам, а јас (тупак ) и одговоротв дека сум во гужва и не можам одма да и кажам....   
Сеа претурам по фиоки, ги барам сеќавањата на времето кога му велев на дедо ми дека ќе стаса сметка за мојот мобилен преку 1000 денари, пошто имам стварно дебела причина.... бројот од мобилниот што не го знаев (што од пивото , што од збунетост) како беше за да и го кажам..... Што...??? Упатство за ракување и одржување на Шкода????  И него го пакувам.... ја нема ни колата веќе...
Го пакувам и сиот страв да не те загубам, жолтиот под од гаражата на кој додека стоев си мислев дека сум среќен како никој друг и дека тоа е за стално, Fire Stone 1.0mm трзалицата што ја потрошив свиреќи песни со твоето име, касетата од Магазин што нема никаква врска со тебе но ете ми дојде до рака, прекривачите од креветите во детската што ги одбирав додека се беше така добро, ламбичка за столна ламба, страшниот неделен мир на улицава, шорцевите со бројки...
уште копам... има уште...... хммм... дај да видам....    роденденот на еден другар, „морена“ , „сејв ми“ и оние другине, како се викаа... главоболка од мамурлак, кавгата со мама затоа што ѕиркала од прозорец, стихот, „само понекад сјетим се тебе моја бивша драга“ , цедетo од дугме со „ове чу ночи начи блуз“, „а колко си их имала до сад“ и најтешката „кад заборавиш јули“...  , тој твој „шмизл“ акцент, очите во кои ти се гледаше луковост ама и страшна збунетост... сите сите , сите пцовки , се што ти окарав од ко заврши , се што си реков... дека сум глупав, дека ќе боли , дека се заебав и дека тоа ми е и ќе си го носам се, се, апсолутно се пакувам....

Ја гризнувам горната усна....  ...ја оближувам онака рутински... стасав до најтешкото... еве го онај повик кога те слушнав уплакана, кога не можеше да се соземиш за да ми зборниш затоа што си помислила дека е којзнае што.....   леле само што си го спомнав ова почувствував тежина во главата  и душата и почнав да се потам.... не опишувам повеќе , само пакувам.....  ухххх.... што ми требаше... 

Просторот? Хм....ама јас веќе успеав сите ѕвезди да ги соборам на земја од лутина на самиот себе и на тебе , па и ова некако ќе го здиплам......     денот кога се сретнавме после разменети мисли... улицата празна, паркот во кој те бакнав прв пат, сликата од чупе со плетенки што ми излегува пред очи, другата улица кај што заминавме за да избегаме од братучеда и , зградите кои сега веќе се доградени,  прегратките кои знаеш дека премногу ги сакам, тоа што ме сакаше со сите мани и не сакаше да ме сменуваш... го пакувам и грозното макијато во Охрид и се ... се ..... се  што ме боли и печи.... се што ти реков , се што те навреди.... се.... се пакувам....
последната порака што ти ја пратив и те отерав у п.м. затоа што гордоста ме удри в глава а твојот неубав гест беше само капка...

Во крпата со која си ги бришев рацете од маслото од колата го свиткав и згжвав 1ви декемви , 16:31 кога ми заѕвони моб.   -Алоо?
Од таму само тишина, воздишка и тииит...тииит... тииит...

не знам што ме натера да ти титнам.... очигледно нешто беше што ме потсети на тебе....     потоа цела вечер се карав сам со себе , малку се мразев сам, малку сите.... па потоа почнав да те сакам многу... и многу...и многу се додека не ми текна: батали, прошлост е веќе!!! нема повеќе...

Толку е душо...


Еј црвенокоса, сега ќе излезам... ќе пијам добро макијато во моето ќоше за инспирација и ќе тресам глупости на мртво...
Ноќва од кога сите ќе заспијат ќе ставам малку бензин во моторот, малку масло за да не се трошат кариките , оваа кутија ќе ја ставам пред мене на резервоарот и ќе заминам.... низ улица, покрај паркот, така темен осамен...глупав.... покрај новите згради, на кружниот, на плетварец..... ќе ставам  од трета во втора, кревам рака за престројување на десно.... вртам покрај река.... накај градилиште....  Таму ќе застанам...  буричкам во џебот... црн маркер.... и ќе напишам на кутијата... „не отварај!!! и ќе биде се ОК ;) “

Доста ми беше од ова....  ќе ја фрлам кутијата во „оревоечка“.... нека се носи што подалеку...   Фрлив се што имаше што ме потсеќа на тебе...  ЌЕ остане само во една зграда 50тина километи далеку од мене твоето име и моето пишано на ѕид... 

Потоа ќе го приберам моторот повторно в гаража и ќе пробам да заспијам....


драг идивиди.... за пола година правам 18.... белки ќе ми донесе среќа... 17кава ми донесе зрелост .....





Изменето од volkswagen - 03.Декември.2010 во 19:54

drag moj idividihapy sum