Дали треба да се исповедаме?

Исповедувањето сум го гледала единствено на филмовите и тоа било својствено за католиците. Од пред некоја година слушнав дека и кај православните има исповедување, но кому, каде, на кој начин не ми е познато. Ваму, нели имаат посебни простории, па често и не знаеш кој е свештеникот на кого му се исповедуваш. Како е овде во нашите православни цркви, навистина би сакала да знам.


Оној што се исповедува на еден начин си олеснува на се*еси бидејќи кажува нешто што го мачи а сигурен е дека тоа што го кажува останува таму.

Инаку околу самото исповедување, Белег вели само така ќе ти бидат простени гревовите. Дали и оној кој убил, крадел, прелажал и нанел штета на луѓе, само со тој чин на исповедување се ќе му биде простено.

Во Православното Христијанство право да исповедуваат не им се дава на сите свештеници само на поискусните. Исповедта е неопходен елемент за опростување на гревовите но не и единствен. Опростувањето се случува со достојното причестување. За самата причест неопходно е свештеникот кој го причестува верникот или да го имал исповедано или да добил сугестија од свештеникот кој го причестил верникот дека истиот е во достојна духовна состојба за причест. Меѓу исповедта и причестувањето може да има повеќемесечна па и повеќегодишна епитимија се додека верникот не се утврди во христијанскиот живот. Епитимија период на поправање на верникот со исполнување на извесни задолженија одредени од свештеникот исповедник кои најчесто по својата природа се спротивни на слабостите на верникот.

I ZA NA NEKOI MUSLIMANSKI RABOTI SE MALOUMNI PA NE VE VREGAME....

Па на Господ се исповедаме!

sayHI напиша: sard, има такви кои се христијани .. па исповедта ја прават на свештеник!

пред свештеник се исповедаат, на Бога

Pravoslavie напиша: sayHI напиша: sard, има такви кои се христијани .. па исповедта ја прават на свештеник!  пред свештеник се исповедаат, на Бога

Исповедта мора да си има извесна форма. Формата не може сам да ја одржува оној кој се исповеда. Тој нема ни да знае дали се исповедал или не, тоа треба да го направи свештено лице кое знае што е исповед и која е границата на исповедта.

Исто така исповедта пред друга личност е многу потешка отколку само исповед на Бог. Другиот станува критериум за преку неговите очи да се видиме се*еси и подобро да се исповедаме. Подлабоко се сфаќа глупоста и тежината на сопствените гревови.

Во Христијанството не само што се исповедаме на Господ преку свештеник како дефинирана форма која прави валидно исповедување исто така се исповедуваме едни на други (христијанин на христијанин) според стихот „Исповедајте се едни на други“. Христијанинот не треба да биде затворен пред светот. Не треба да ги крие своите гревови и оној кој вистински е. Треба да собери сила и да му се отвори на светот. Всушност во првите неколку векови и валидната форма на исповедта била: верникот пред сите в Црква не само пред свештеник ги кажувал и се покајувал за своите гревови. Тогаш верата била посилна од сега. Понатаму поради слабоста на совеста на оние кои слушале исповедта се врши пред Бога преку свештеник кој е само инструмент за да се исповедувањето да биде ВАЛИДНО ПРЕД БОГА.