Aнтички или словенски?

Да ти преведом уште малце:


... Сега вопросот е дали кога ние се ослободим ке имаме нужда од македонски Синод и црква и дали ке продолжим да се потчинуваме на оние од Софиjа? Абсолутно ништо против немам но поне дипломатично политиката изискува да нема Макединиjа ништо орташко со Бугариjа...
---
Аааа ... видно е каде е заровено кучето.. Чоекот е согласен да е на потчинение на Софиjа, ама видите ли политиката изискувала да има разделение

Да не има нешто нејасно

А Грујо Грујо,не изеде твојата античка пропаганда,па дури и во 1930 год во Америка пропагираш Антички корени




Писмо од еден МАКЕДОНЕЦ, Крсто Трајков кој најверојатно бил или член или симпатизер на МПО во Америка. Во него тој се залага за создавање на САМОСТОЈНА МАКЕДОНСКА ЦРКВА и своето залагање го образложува со историските факти за Македонците:
- Македонците се смеса од Славјани и стари Македонци
-Бугарите се смеса од Славјани и Аспаруховите "волгари"
Писмото е датирано 24 Септември 1930 година.

sega e Edirne

МАКЕДОНЦИТЕ НЕ ГО ЗАБОРАВААТ СВОЕТО ИМЕ

Наспроти обидите од надворешните сили да ни се замени етничкото име со политичко, сепак гледаме дека успех не е постигнат. Причини за ова има неколку. Некои од нив се:

1. На прво место несомнено е причината дека Македонецот никогаш не ја заборавил својата древна слава. Имињата на двата најголеми македонски цареви Филип Втори и Александар Македонски, пренесувани низ вековите, стигнале и до нас. Овде секако се и урнатините на старите македонски престолнини Едеса (Воден) и Пела; потоа надгробните споменици, расеани речиси низ цела Македонија - сето тоа постојано го потхранувало споменот по минатото и жедта за ново воскресение на нашиот народ.

2. Значителен дел од нашата татковина, уште од крајот на 8. век, го востановил своето етничко име. Тоа е територијата на источна Македонија, која ги опфаќала следниве граници: на север стигнувала до падините на Стара Планина. На југ, по течението на р. Марица, стигнувала до Егејското Море. На запад стигнувала до околината на Солун. Оваа територија од крајот на 8. век била организирана како одделна административна тема во Византија, која го носела името Македонија. Ова име останало до крајот на византиското владеење.

3. Византија продолжувала да ги собира своите војски на етнички принцип. Така, во оваа империја, постоеле: "тракиска војска", "македонска војска", "словенска војска" итн. Овие војски биле обучувани и командувани главно од команданти Македонци, кои стекнале слава како најдобри полководци, додека нивната војска се сметала како најдобра во битките.

4. Своја заслуга имаат и македонските писатели. Како прва земја во Европа, која го прифатила христијанството, Македонија дала многу маченици во негова слава. Споменот на овие маченици бил овековечен во т.н. "житија". Во овие житија, писателите ја спомнувале својата татковина и, што е уште поважно, секогаш ја разграничувале од соседните земји и народи.

5. Се разбира дека овде се и западните хроничари кои честопати го спомнувале нашето етничко име.

Со посебна популарност биле користени и четирите книги за солунскиот чудотворец Свети Димитрија. Во нив среќаваме многу детали од политичкиот и општествено-стопанскиот живот на Македонија во Средниот век. Во "Месецословот", пишуван во времето на Василиј Втори, каде што се собрани поголемиот дел од житијата на македонските свештено-маченици, пишува дека: "...четириесетте девици-маченици биле од Адрианопол во Македонија" (ГИБИ, т. 6, стр. 48).

Од посебно значење биле и многуте географски патеписи, кои ја користеле старомакедонската топонимија. Така, на пример, Михаил Псел раскажува за востанието на Македонците во 1057 година, на чие чело бил Лав Торник. Псел, како современик на Торник, соопштува дека Македонците си биле живи и здрави и во 11. век. Тој пишува: "Тогаш околу престолнината имаше многу Македонци, главно такви, кои од памтивека живееја во Адрианопол" (исто, стр. 102). Овде Псел открива и дел од моралните квалитети на Македонците, па пишува: "Повеќето Македонци се луѓе, полни со надменост и смелост..." (исто, стр. 105).