Како би реагирале ако ви кажат дека сте посвоени?

Најверојатно би сакала да ги најдам моите вистински родители, најмногу за да видам што имам наследено од нив, да се препознаам во нешто, и секако дека ни под разно не би ги оставила родителите кои ме посвоиле поради нив...

Многу е тешко односно нереално  да зборуваш за нешто хипотетички, но, ај да се обидам
- Ако разберам дека сум посвоена (а знам дека не сум) од добри родители кои својот живот го подредиле на моето добро ќе продолжам да си ги сакам и почитувам
- Ќе побарам да ги запознам биолошките родители САМО од едноставна причина што не би сакала некогаш во иднина моите деца да се засакаат со децата на моите браќа и сестри доколку ги има

ФорумскаБаба напиша: зошто ли се одлучуваат родителите на тој потег ( да кријат од детето ) кога...кога и да е ќе се дознае...а реакциите не се кај сите исти...

Јас лично мислам (а и сум разговарала со луѓе кои имаат посвоено дете) дека главна причина е стравот да не се смени нешто во однесувањето на детето кога ќе дознае дека не му се биолошки родители.
И втор фактор е времето, во желба да го заштитат детето секогаш сметаат дека е сеуште мало да сфати, а потоа веројатно станува доцна.
Пак велам-ова е хипотетички.
Вистината е најреална ако човек може на момент да се стави на нивно место, ама тоа е тешко.

Tiggy Vicious напиша: Ќе бидам благодарна. Многу.

за што??

 Od denesna gledna tocka, toa ne bi  promenilo nisto vo mojot stav kon moite roditeli koi me izrasnaa i mi pruzija onolku ljubov kolku sto mozea da mi dadat.

Otsekogas TIE bile moi roditeli i jas ke gi pocituvam zaradi se' sto napravile za mene.

sega mozam samo napamet da kazam kako bi reagiral...

Посвоен сум, дознав пред неколку години.. Не ме потресе тоа многу баш... Сепак се размислив и заклучив она што многу го имаат кажано.. Татко и мајка можат да бидат сите, ама родител не може да биде секој... Така да им се заблагодарив што ме земале, израснале, воспитале и насочиле во животот.. Денес моите родители можат да кажат дека имаат воспитан, зрел син кој достојно ќе ја продолжи нивната лоза. Можеби не генетски но фамилијарно да... За моите биолошки родители не сакам (а можам многу лесно) да дознаам бидејќи не сакам да се навраќам на минатото и да навлегувам во дилемите зошто и како се откажале од мене.. Едноставно го избегнувам тоа како еден вид бегство од понатамошни трауми а се со цел да се насочам кон иднината како не би имал проблеми на приватен и професионален план. Психолошката стабилност е многу битна работа за мене и не дозволувам самиот да си ја нарушам со потенцијални трауми од минатото, бидејќи службата и без друго ми задава доволно трауми во мојот живот. Како и да е... го прифатив фактот многу лесно и продолжив понатака без дополнителни трауми.