Македонска Етнологија

Изјави на Војдан чернодрински


"Иако добро не го знам правописот на нашето македонско наречје, тоа сепак се решив да пишувам на мајчин јазик, и тоа од едноставната причина: со ова да им овозможам на т.н. Прости Македонци полесно да разберат, а на учените да проговорат на наречјето на кое говорат нивните мајки, зашто, тие, последниве, не можат да разберат што зборуваат нивните синови, па дури и да се натажат затоа што нивниот труд, од 10 до 12 години да ги научат да зборуваат, отишол попусто."


"Бугарскиот народ е крава која секој може да ја молзе. Ако не сме ние, Македонците, Бугарија не може да се управува, бре! Бугаринот е шоп!"


"Нашето дело нема ништо општо со Бугарија. Нас не нè загрозува истата опасност. Нашата е поголема. Ако Бугарите, или кој било друг народ се плаши да не ја изгуби својата слобода, ние се плашиме да не го изгубиме своето име, се плашиме да не умреме засекогаш. Нашата слобода, нашето име, нашиот живот се одземени…"

Почит за делото на Војдан Чернодрински

Навистина, би било комично баба Кузманица, Спасе, Дуко или Цвета да тагуваат или да се исповедаат на бугарски литературен јазик, којшто, впрочем, тие никогаш и не го знаеле, ниту го зборувале.

Тоа не им пречи во Македонската крвава свадба да изјавуваат


Крста: Не, ние бугарки сме се родили, мори сестро.
Петкана: (нажалена) Бугарки, бугарки, бевме, мори сестро.
(jaвление 5, деjствие III)

Баба Кузманица: Ами коj им дал пари, море старо?
Дeдо Кузман: Зер не знаjш? Консулата српски, за да кажувает, оту са Срби, а не Бугари.

Кога кон крајот на 1950 година, Чернодрински добива послаб мозочен удар, и тоа за време на јубилејната изведба на "Македонска крвава свадба", по повод 50-годишнината од нејзината праизведба, тој веќе изнемоштен, придржувајќи ја десната со левата рака, започнува да ја средува и надополнува својата стихозбирка "Стремежи, теглила, копнежи" (1895-1951). Во неа една песна му посвети и на Арсени Јовков.         Еве, само две строфи од неа:         "Твоја гроб потаен, о мој брате         где е до днес никој не знае,         но д`х`т ти кат г`л`б из растојание,         непрестано над нас витае.                 …………………………………………..         …………………………………………..                 О, почивај нејде в крај роден         и знај братко, знамето развеват         пак борците с твоја дух свободен -         ниви родни д`лбоко засејават…"         Како што може да се забележи, пишувајќи поезија, дури и Чернодрински, сакал или не, се послужи со бугарскиот литературен јазик, зашто својот не го знаеше, ниту имаше можност и време да го научи иако многу добро беше информиран што сè се случува во неговата татковина, па не случајно ги спомена "борците што ниви родни длабоко засејуваат".

Да де,така е.

Прво дали делото „Македонска емиграција„ е пушувано од мене,Александар Алексиев или од Војдан Чернодрински?`

А за сето друго ти се глупости.Знаеш ли како е дочекано во Србија авторот?И какви критики добил?
Кога нешто тврдиш подобро да имаш некоја литература при себе а не само интернет страната на стуга.

Kako Makedoncite Arseni Jovkov i Dimitar Vlahov bile okupatori na Kosovo.

Единствената отстапка што ја направи Јовков од својот јасно набележен пат уште од својата младост, беше поканата да стане кмет во Приштина, во периодот од 1916 до 1918 година, бидејќи го знаеше албанскиот јазик. Тогаш Косово, како и јужните делови на Србија, беа окупирани од бугарската војска, вклучувајќи ја и цела Македонија, а врз нејзините плеќи се струполи и главниот товар на Солунскиот фронт, бидејќи австро-унгарската и германската солдатеска учествуваа во неговата одбрана само со специјализирани единици. Улогата на "топовско месо" му припадна на "великия и непобедмъ български войникъ", вклучувајќи ги и мобилизираните Македонци.         Истовремено, во Приштина, со Арсени Јовков беше и Димитар Влахов како окружен управител. Оттогаш датира и нивното пријателство коешто ќе се зацврсти по формирањето на ВМРО (Обединета) во 1924 година. Но, влијанието што го изврши Влахов врз значително помладиот, Јовков, датира уште од времето на заедничкото нивно службување во Приштина.

Znaci i vie ste bile okupatori!

Воените искуства влијаеле врз него меѓу 1922 и 1939 година да ги напише драмските текстови со историска тематика. Првата е Слав Драгота, чија содржина е посветена на цар Самоил и на битката кај Беласица со византискиот император Василиј II. По неа следела трагедијата Цар Пир, со мотив од битот и животот на Албанците и на нивните цареви. Драмата Бурите крај Вардар се однесувала на животот на Македонците под српското управување и нивните борби за слобода, јазик и народност. Сите овие драми веќе не биле напишани на македонски јазик, зашто по толку децении живеење во Бугарија (од својата 15-годишна возраст), мајчиниот јазик на писателот почнал да му се отуѓува.

Абре јунаци полека малку ќе го направите фашист уште малку како сте тргнале.

Еве ви една насока.

Статија Андра Гавриловиќ „Пред четвртата книжевност„
од 1904 година.

Или побарајте ги изјавите на неговата сопруга.