Македонска Етнологија
Испечатено од: IDIVIDI forum
Категорија: Македонија и Свет
Име на форумот: Историја
Опис на форумот: Александар, Кирил, Самоил, Мисирков, Делчев
URL: http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=20816
Датум на принтање: 12.Декември.2024 во 04:47
Верзија на софтверот: Web Wiz Forums 10.03 - http://www.webwizforums.com
Тема: Македонска Етнологија
Постирано од: mungos80
Наслов: Македонска Етнологија
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 00:51
| Што знаеме за Македонската Етнологија и колку сме запознаени со оваа важна алка од македонскиот народ? |
Коментари:
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 01:02
|
Јозеф Обрембски е познат полски и американски етнолог и социолог, предавач и професор на повеќе универзитети во Полска и во Америка.
Поддржан од еден од најпознатите, во меѓувоениот период, етнолози и социолози од Лондонскиот универзитет, професорот Бронислав Малиновски и К. Мошињски, Ј. Обрембски добил стипендија од фондацијата Рокфелер и во годините 1932-1933 престојувал на теренски истражувања во Македонија. За македонската наука, посебно за етнологијата и фолклористиката, како и социологијата, овој проект беше од посебно значење. Покрај етнографскиот и фолклорниот материјал, тој собирал и материјали, меѓу другото, срзани и со проблематиката на етногенезата на Македонците. Ги набљудувал процесите на раѓањето на националната свест кај нив. Тој сметал дека Македонците се одделен народ, кој е подложен на српски, бугарски и грчки влијанија. Исто така, посебен интерес кај него предизвикал начинот на кој религијата, а особено магијата влијаеле врз создавањето на групната збиеност на традиционалната селска општественост. Бара релации меѓу обредните дејствувања и општествената структура на групата. Ја потврдува неусогласеноста помеѓу улогата на жената и на мажот во обредите и нивните позиции во световната структура на групата. Ги истражува мошне детално функциите на бајачките и маѓепсниците, како и магијата, воопшто. Реализацијата на овој проект подразбираше: подготовка и публикации на теренските истражувања, етносоцилошки студии, како и албум од неговите фотографии собирани на терен во Македонија во времето 1932-1933 година. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 01:14
|
ВАСИЛ ИКОНОМОВ ПОПОСКИ - ДИМКОСКИ (1848-1934)
Попознат во својата средина како Василко Попоски Димкоски. Го зазема скромното но значајно место во пантеонот на македонската културно-национална историја. Тој е познат не само како учител што предавал на својот мајчин јазик, туку и како истакнат етнолог, фолклорист, вреден препишувач, калиограф во духот на манастирската традиција во Македонија, потоа црковен певец, автор на црковно нотно пеење, преведувач, издавач и печатар со што изградил име за почит во нашата историја - пишува академик д-р Блаже Ристовски. За него и за неговата дејност српскиот академик д-р Владан Недиќ пишува: "Ниедна јужнословенска збирка на лирски народни песни, па ниту првата на Вук Караџиќ не содржи на толку страници толкава бројка на антологиски текстови каква што е книгата на Васил Икономов, што ја објавил во Солун во 1895 година". Во книгата на акедемикот д-р Блаже Ристовски посветена исклучиво на Васил Икономов е запишано: "Еднаш некои високи личности во Белград му понудиле на Васил Икономов српска пензија и притоа тој категорично ја одбил. Јас не сакам српска пензија - рекол притоа тој. А Бугарите да ти ја дадат? - прашале тие. Ако ми ја давале Бугарите јас ќе останев во Софија, а не во Лазарополе. Јас сум работел само за Македонија - додал притоа Икономов и продолжил. Не сакам пензија ниту од Бугарија, ниту пак од Србија. Ќе дојде време и нашето петле ќе пропее - со својата старечка упорност заклучил Васил Икономов". Културно национален деец, активен поддржувач и координатор на црковното антипатријаршиско и антигрчко движење во дебарскиот крај, собирач и издавач на народното творештво, собирач на стари ракописи и книги, учител, публицист, црковен пејач, кмет на селото, полиглот кој зборувал турски, грчки, албански, српски, бугарски, руски, романски и најверојатно француски јазик. Роден е во Лазорополе на 6 мај 1848 година. Василко, како што го викале сите од родното село, потекнува од најстариот род во селото Димковци, кои подоцна го добиваат презимето Поповци заради тоа што тие ги давале селските попови. Татко му бил Апостол Попоски, кој се занимавал со кираџилак, но и со трговија. Убиен бил од арамиска банда. Мајка му била Риста Чуреска, кој починала во 1854 година, кога Василко имал само 6 години. Грижата за него ја презел неговиот чичко поп Коста Мартинов Попоски Димкоски кој на прекар бил викан Иконом, па оттаму најверојатно доаѓа и презимето на Василко Икономов. Се описменил во ќелијното-селско училиште, каде што учителствувал поп Мартин Димкоски (неговиот дедо) и каде што настават се одвивала на мијачки дијалект, а црковната служба на црковно-словенски јазик. Откако се здобил со првичното образование, неговата интелигенција била забележана од грчкиот владика Калиник од Дебар, кој го испратил на дообразување во една од тогашните познати грчки семинарии, со цел подоцна да го искористи за проширување на грчкото влијание во селата од Мијачијата, кои остро се спротивставувале на големогрчката пропаганда. Но, по завршувањето на школувањето и откако се вратил во родното Лазорополе, Васил Икономов му ја откажал послушноста на грчкиот владика. Васил се оженил за првпат во 1865 година на свои 17 години. Од тој брак имал едно дете кое набрзо умрело, а исто така и жена му. Се оженил и по втор пат, но и таа жена набрзо му умрела. Конечно, на 20 годишна возраст, во 1868 година, се оженил и по трет пат, овој пат со Ангелина (Анѓа) Камбуроска, со која што имале 10 деца, но од кои докрај му останал само синот Методија Попоски. Тој активно се вклучува во црковното антипатријаршиско движење, кое што постоело не само во селото, туку и на целата територија на западна Македонија, многу блиску соработувал со аџи Теофил Аврамов Жунгулоски (подоцна првиот македонски митрополит на Дебарската епархија). Со тоа го навлекол гневот на грчкиот патријаршиски владика Антим од Дебар, кој го наклеветил кај турските власти дека работи за нивно уривање, по што бил приморан во есента 1874 година, да замине за Плоешт, Романија, кај македонските печалбари кои што се наоѓале таму. Се вратил во селото по неколку месеци. Василко Икономов имал воспоставено контакт со познатиот српски собирач на народни песни, умотворби, етнографски записи и истории Стефан Верковиќ, кој воедно бил и претставник на српската пропаганда, која во тоа време започнала поактивно да дејствува во Македонија. Но, освен со него, Василко имал контакти и со рускиот конзул во Призрен познатиот србофил Јастребов, на кого што му дал извесен број собрани народни умотворби од својот крај, а овој во 1886 година ги објавил како српски. Најверојатно овие контакти ги остварил преку својот добар пријател и истомисленик аџи Теофил Жунгулоски, кој бил во постојана преписка со овие личности. Во периодот на заедничкото учителствување во родното Лазорополе, заедно со својот пријател Теофил Жунгулоски, успеале да извршат коренита реформа на училишниот систем во селото. Дотогашните стари методи на образование како и разните псалтири, месецослови и апостоли биле заменети со современи педагошки средства и методи, со нови буквари, читанки, сметанки, земјописи и истории. Во црковната училница за првпат биле внесени клупите и надгледните средства. На крајот на секоја учебна година, учениците пред своите родители биле јавно испитувани. Тие двајцата се грижеле за отворање на ваков тип на училишта и во другите села на Мијачијата. За време на заедничкото дејствување со аџи Теофил против грчкото-патријаршиско влијание, заради своето образование и веќе изградениот авторитет како учител заземал раководни функции во народното црковно-просветно движење. Така на собирот што се одржал во селото Гари на 28 август 1878 година, на празникот Успение на Св. Богородица, бил избран нов Епархиски одбор на Дебарско-Кичевската епархија, каде што тој заедно со аџи Теофил и Аврам Голибегоски од Лазорополе биле именувани за членови. Во периодот 1882/83 година, Василко Икономов, во Лазорополе отворил т.н Неделно училиште за младинци и возрасни. Него го посетувале младинци од селата Гари, Осој, Росоки, Селце и Тресонче, а целта била зајакнување на образовното ниво на младинците и правилно насочување кон остварување на целите на тогаш силното црковно-просветно движење. Откако се случило убиството на архимандритот Теофил на 20 јули 1884 година (од страна на потплатени Албанци од грчкиот владика Антим) како негов најблизок соборец и другар на закопот на Теофил во селската црква, проштален говор одржал Василко Икономов, јавно ветувајќи продолжување на борбата против Антима и грцизмот. На 27 октомври 1884 година Василко од името на населението на дебарската каза, составил молба - жалба (напишана на арапски јазик) и адресирана до претседателот на турската влада, со која што се барало отстранување на грчкиот владика Антим и назначување на егзархиски владика. Тој заедно со дебарскиот првенец Велко Топалоски отишле во Цариград, лично да ја однесат претставката, но резултат на тоа било масовно апсење на преку 30-тина првенци од дебарско-реканската област. Меѓу нив, се разбира, бил и Василко Икономов. Постојано клеветен Василко бил повеќепати апсен и носен во Дебар, под изговор дека е руски шпион, кој ширел руска пропаганда. За да се спаси од постојаните тортури, тој извесно време (во текот на 1885 година) минал во редовите на братството на кичевскиот манастир Света Пречиста, кај Крнино, најверојатно како учител во развиеното манастирско училиште. Но, веќе во 1886 година тој повторно се наоѓа во Лазорополе на своето место како учител во селото. Во 1886 година Василко Икономов, заедно со уште еден охриѓанец и еден битолчанец, а по упатство на рускиот конзул во Битола, заминале за Русија, Петербург, каде што останале 15 дена. Покрај другото тие се јавиле и кај рускиот патријарх, од кого добиле три свештенички костима, разни црковни книги и две камбани за црквата Св. Ѓорѓија во Лазорополе. Сите тие материјали од Русија дошле преку рускиот конзул во Битола, а од таму до Лазорополе биле пренесени со кола од страна на Тоде Бешески. Камбаните биле свечено пречекани пред селото. Како лични подароци од аудиенцијата што ја оствариле кај рускиот император Николај II Николаевич, тие добиле по една сребрена табакера со златен монограм и ликот на императорот, кои пак при враќањето им биле земени на турската граница, а тие одлежале по два месеци затвор. Точно не се знае од кога Василко Икономов започнал да се занимава со собирање на народни умотворби, но се знае дека покрај контактите што ги имал со србинот Стефан Верковиќ, тој имал контакти и со бугаринот Иван Шишманов, познат славист. Од нивната меѓусебна преписка се дознава дека Василко покрај тоа што собирал народни обичаи и лирски македонски народни песни, собирал уште и балади, гатанки, баења, пословици, брзоговорки, детски залагалки, стари јуначки песни и приказни. Мал дел од неговите собрани умотворби биле објавени во првите два броја на монументалниот Сборник за народни умотворениja 1889-1890 издаден во Софија. Василко Икономов во учебната 1892/93 година, од страна на егзархиската Бугарска црковна општина Дебар, бил известен дека е исклучен од учителската должност во селото заради, како што било наведено: „неисполнување на својата должност“, а имено, по инспекција што била направена во лазороското училиште, од страна на бугарски контролори, се открило дека предавањата се извршувале на мијачко наречје, а не на бугарски јазик како што барала Егзархијата и за што Василко Икономов, примал плата. Од тоа може да се види односот на Василко кон пропагандите кои во тоа време станувале сé пожестоки. Останувајќи без работа, тој отишол во Софија. Таму се зближил со Коста Шахов, организаторот на Младата македонска книжовна дружина во Софија и редактор на весникот Македониja , а каде што во тоа време се врткал и стариот Марко Цепенков. Васил Икономов по пат на претплатници во Софија го издал истата 1893 година необемниот Сборник от старо-народни песни и обичаи в Дебaрско и Кичевско (Западна Македопнија). Книгата имала 162 страници, со 275 песни со обичаите и списоци на вкупно 754 претплатници. Игуменот на Бигорскиот манастир во едно писмо му се обраќа на Василко Икономов како учител во Лазорополе во 1895/96 учебна година, а од друга страна пак, егзархиската Бугарска црковна општина Дебар дава податоци дека тој во таа учебна година бил учител во селото Беличица. Во 1895 година, но овојпат во Солун и со одобрување од надлежните турски власти, Василко Икономов го издава својот втор зборник на народни песни под името Сборник от старо-народни умотворениja из Дебрско, Кичевско и Охридско. Сбрал и издава В.Икономов во Скоро-печатницата на „С. Муратори и С-ие“. Во оваа збирка се собрани 211 народна песна и тоа повторно се работи за главно обредни песни, а како претплатници за книгата се среќаваат 694 имиња. Не се знае точно кога, но Василко Икономов ја посетил и Света Гора, по што во 1896 година излегува неговата следна книшка на 18 страници, во истата солунска печатница „С. Муратори и С-ие“ Кратко описание на светогорските монастири. Во 1897/98 година семејството на Васил Икономов се соочува со тешка трагедија. Многуте деца од бракот со Анѓа се раболуваат и умираат, најверојатно од дифтерија, а неговата жена умствено се растројува, по што сите (заедно со преостанатиот син Методија) одат во Софија, кај богатите роднини Станишеви, каде што остануваат две-три години. Во периодот од јуни 1902 до јуни 1907 година, Василко Икономов претсојувал во Браила, Романија, најверојатно на печалба. Таму се појавува во служба на црковен пејач, во црковниот храм „Св. Вознесение“. Но, освен со пеење, во својот петгодишен престој таму, тој напишал, превел и издал (како што самиот запишал во еден псалтир) неколки душеполезни книшки. Во јули 1908 година, Василко Икономов по Хуриетот (Младотурската револуција) отишол во Солун, со цел да биде поблиску до својот син Методија Попоски, кој учел во тогаш престижната Солунска машка гимназија. Таму Василко, заедно со некој ѓакон Јосиф отвориле печатница која работела 7/8 месеци. Во 1910 година во Солун е издадена малечката книга Народна песнопоyка во која се наоѓале и илинденски револуционерни песни. Токму заради објавувањето на оваа книга, Василко бил прогонет од турските власти и тој морал да бега и да се крие по бачилата на своите пријатели, но и во манастирот Пречиста, Кичевско, каде според кажувањата на неговото семејство, тој имал и своја соба. Така тој го дочекал и метежот од Првата Светска војна. Откако на 20 ноември 1915 година српската војска го напуштила Лазорополе, тука дошле бугарските окупациони сили и воспоставиле своја управа. Била формирана лазороска општина управувана од три члена Васил Икономов - претседател, Мицо Јанков - член, Спиро Ангелов - член и Спасе Исов - секретар-благајник. Василко Икономов како кмет на селото останал до 24 декември 1917 година, кога со наредба бил префрлен во Требишката општина на иста должност. За време на неговото кметство во селото било образувано Народно Читалиште, за чиј претседател бил именуван свештеникот Данаил поп Костов (негов братучед), а за раководител на читалиштето бил определен тогаш главниот учител во селото Методија Попоски (неговиот син). По капитулацијата на Бугарија и завршувањето на Првата Светска војна, Василко Икономов повторно се засолнил во манастирот Пречиста, но тој бил набргу откриен од српската власт. Заедно со сина му Методија биле осудени на бесилка, од која ги спасил галичанецот Васил Чоланчески. По ова тој се прибрал во родното село и водел мирен старечки живот. За тоа за каков човек станувало збор, можеби најдобро зборува настанот кога извесни српски претставници од Белград дошле да му нудат пензија, а тој категорички ја одбил со зборовите: - Јас неќам српска пензија! - А Бугарите да ти дадат? - Ако ми давале Бугарите, јас ќе си останев во Софија, а не во Лазорополе! Јас работев само за Македонија и не сакам пензија ни од Бугарија, ни од Србија! И нашето петле ќе пропее! На 4 јуни 1934 година, во своето Лазорополе, на над 86 годишна возраст починал Василко Икономов. |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 09:16
|
Постирано од: Zlatnik
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 09:39
|
Мунгосе (но и другите) за да не се доведеме во ситуација овие страни да бидат полни со големи copy-paste текстови, во иднина би можел да дадеш краток вовед на/за тоа што сакаш да го прикажеш и потоа за соодветниот текст да поставиш линк. Па кој сака нека чита. Секако, ова се однесува на текстови превземени од други извори. А доколку се работи за некое твое видување, твое размислување, твој став, твоја анализа ... нормално дека можеш да објаснуваш пошироко. ------------- Неоттуѓиво е правото на секој поединец да живее во својата заблуда! |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 10:08
|
http://lazaropolee.blogspot.com/2009/01/blog-post_5413.html - Изворот на Мунгос.
И уште малко за Икономов: ...Неговата историја е навистина богата. Во 1918 година српската власт го осудува заради „ширење бугарштина“, но успеал да се спаси од тешката казна. http://www.vreme.com.mk/DesktopDefault.aspx?tabindex=0&tabid=1&ArticleID=122737&EditionID=1825 - Време |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 15:05
Чоли, не заборавај нешто, за Србите тогаш, се што не било српско,било сметано за бугарско. Затоа треба точен доказ, за да видиме дали навистина станува збор за бугарштина, дали навистина тој се декларирал Бугарин, или пак и тоа е конструиран процес. ------------- |
чоли напиша:Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 15:17
От изворот на Мунгос: Откако на 20 ноември 1915 година српската војска го напуштила Лазорополе, тука дошле бугарските окупациони сили и воспоставиле своја управа. Била формирана лазороска општина управувана од три члена Васил Икономов - претседател, Мицо Јанков - член, Спиро Ангелов - член и Спасе Исов - секретар-благајник. Василко Икономов како кмет на селото останал до 24 декември 1917 година, кога со наредба бил префрлен во Требишката општина на иста должност. За време на неговото кметство во селото било образувано Народно Читалиште, за чиј претседател бил именуван свештеникот Данаил поп Костов (негов братучед), а за раководител на читалиштето бил определен тогаш главниот учител во селото Методија Попоски (неговиот син). По капитулацијата на Бугарија и завршувањето на Првата Светска војна, Василко Икономов повторно се засолнил во манастирот Пречиста, но тој бил набргу откриен од српската власт. Заедно со сина му Методија биле осудени на бесилка, од која ги спасил галичанецот Васил Чоланчески. --- Бил е соработник со окупаторот, сеел е бугарска пропаганда со бугарски читалишта. За вакви постапка Димитар Чкатров бил убиен после ІІ-ра светска воjна, но на Васил Икономов му се е разминало бесилото после І-вата светска... |
Постирано од: depo
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 15:32
За крај овој визионерски цитат.
|
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 15:40
|
От изворот на Мунгос:
3. Патописот на Јохан Хан од 1858г. (А. Матковски, Македонија во делата на странските патописци 1850-1864г., Мисла-Скопје 1992г, стр.290) "... ИСТО ТАКА И БУГАРСКИОТ (макдедонскиот М.П.) ЕЛЕМЕНТ СЕ ДЕЛИ НА ДВЕ КЛАСИ, НА СТАРИ ГРАЃАНИ, КОИ СЕ НАРЕКУВААТ МИАКИДИ (изопачено од Мијаци М.П.) КОИ СЕ ДОСЕЛИЛЕ ТУКА (во текстот се зборува за Крушево) ОД ПОДРАЧЈЕТО НА ЛАЗАРОПУЛА (изопачено од Лазарополе М.П.) И ГАЛИЧНИК И ОВДЕ СТАНАЛЕ ГРАДИТЕЛИ НА КУЌИ - И ДОЈДЕНИОТ ПЛЕБС ОД СОСЕДСТВОТО, КОЈ НЕ СКИТА, ТУКУ СЕ ИСХРАНУВА ОД ГРАДСКА РАБОТА. ...". http://lazaropolee.blogspot.com/2009/02/xviii-xix.html - Патопис Ми е чудно зошто во скоби требе да се дава разjаснение што е сакал да каже авторот. Тоj е казал што е казал и точка. |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 15:48
Чудна работа,... уж е сакал да учи децата на "локален език" и имал "барање печатење на учебници на мајчиниот македонски јазик", а накрајот напечатал две книги на бугарски език (виж по горе титулните страници). Вопросот е: зошто не ги е напечатал на "локален език"?. Првата книга е печатал во Софија во печатницата "Македонија" на лозарот Коста Шахов, а втората во Солун по времето на Хуриетот кога е имало плна слобода по тоа време. |
Постирано од: depo
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 16:10
Епа затоа не постирај цитати по твој избор. Кажи некое твое мислење а не манипулации намерни. Ај да видиме го има ли некој тој зборник (освен првата страница), можеби тој е напишан на локалниот Македонски дијалект . Знам дека Икономов има пишувано изворно а не на бугарски, дали можеби токму во тој зборник е тоа случај? |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 16:22
Сега едно мое мислење, зошто Икономов е сакал да учи децата на "локален език". Много просто - самиот тој не е знаел литературен (Бугарски) език. Просто нема каде да го е учил. Од животописот му е видно што е бил пратен во Грција да учи. Секи случај - там не е учил литературен Бугарски език. И хоп - после тоа е станал екзархиски бугарски учител... На него самиот е било трудно да преподава литературен език кој език сам не е учил. Затоа си е позволил да учи децата на "локално наречие". Разбирливо е што на училишните (екзахиски) власти тоа не е аресвало - било е нарушение на училишните правила. Истата работа имаме и со Кузман Шапкарев, кој е издал учебник на "локално наречие": 
|
Постирано од: depo
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:11
Ти поставив прашање за Икономов, а ти ми поставуваш веќе десетици пати постирани работи од Шапкарев и некои други преродбеници. Типично Бугарска работа да се избегнува одговорот и да се насочува дискусијата во друг правец кога не ти одговара нешто. (ова не е никаква навреда туку заклучок што секој може да го направи читајќи ги дискусиите со бугари). Шапкарев и Икономов се сосема различни работи и воопшто не се како што ти се обиде неуспешно да ги претставиш. Значи од претходните извори видовме дека Икономов е дури и казнет за учење на локален дијалект, што не е случај со Македонци кои имале бугарско сознание. Значи не е точно дека не им се аресувало на бугарските чиновници пишувањето на Македонски доколку во тие книги било напишано дека сме исти со нив бидејќи има примери што го потврдуваат тоа. Објаснувањето дека не го знаел доволно литературниот бугарски е безмалку смешно затоа што самиот дал објаснување за тоа нема потреба ти за истата работа да му ги фалсификуваш зборовите. Самиот кажал дека сакал да пишува и учи на Македонски затоа што имало многу книги на Српски , Бугарски и Грчки (значи и Бугарите и Србите се исти за него) а не дека не го знаел Бугарскиот. Дали го знаел бугарскиот или не е ирелевантно, важно го сакал тоа што многу Македонци го сакале. Значи твоето оскудно и неточно објаснување самиот Икономов ти го демантира. P.S. Ако некој има дел од зборникот на Икономов во оригинал да ги постира , не е лошо да ги видиме. И мене ме интересира. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:14
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:15
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:15
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:15
|
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 17:34
|
Народни умотворенија, Марко Цепенков
http://www.promacedonia.org/bmark/cepenkov/1892/gal/index.html - http://www.promacedonia.org/bmark/cepenkov/1892/gal/index.html |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:11
Марко Цепенков е македонски етнолог |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:14
Да видим изворот на Мунгос: ... Василко Икономов во учебната 1892/93 година, од страна на егзархиската Бугарска црковна општина Дебар, бил известен дека е исклучен од учителската должност во селото заради, како што било наведено:„неисполнување на својата должност“, а имено, по инспекција што била направена во лазороското училиште, од страна на бугарски контролори, се открило дека предавањата се извршувале на мијачко наречје, а не на бугарски јазик како што барала Егзархијата и за што Василко Икономов, примал плата. Од тоа може да се види односот на Василко кон пропагандите кои во тоа време станувале сé пожестоки. Останувајќи без работа, тој отишол во Софија... -- Што не ти е јасно? Просто човекот не можел да говори добре на литературен език и зато е карал на "локален диалект". Да не мислиш, што лебот не му е бил скап - имал е 10 деца и болна жена. Да се правиш на херој ич не е врвело. Просто некој му е спретнал интрига и е бил уволнен. Ништо ново под сонцето... |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:17
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:18
| Илустрација на Музички инструменти во Мариовскиот регион и народната песна(десно) "Марко женидба со Јана" |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:20
|
Марко Цепенков
Марко Костов Цепенков (1829 - 1920) е најголем собирач на македонски народни умотворби. Роден е во Прилеп 1829. година, во мошне бедно семејство, кое води потекло од прилепското село Ореовец. Заради тешката материјална состојба, основно образование учел само една година, а потоа продолжил да го учи терзискиот занает. Во периодот 1856-57 почнал да собира народни умотворби, поттикнат од, како што самиот вели, Димитар Миладинов. Од сите собирачи на македонското народно творештво, Марко Цепенков има временски најдолга запишувачка практика - повеќе од 40 години собирал народни умотворби. Освен тоа, за разлика од другите најистакнати собирачи на македонските народни умотворби - браќата Миладиновци, Кузман Шапкарев, Стефан Верковиќ, кои во својот фонд собрани фолклорни материјали имаат и такви што ги добиле од други запишувачи, Марко Цепенков лично самиот ги запишал своите фолклорни и етнолошки материјали. И по вкупниот фонд на собраните народни умотворби, како и по жанровската разновидност на собраните фолклорни материјали, Марко Цепенков е најзначајниот собирач на македонските народни умотворби. Во вкупниот број на публикувани и непубликувани негови дела можат да се набројат повеќе од 5500 пословици и поговорки, 800 приказни, 150 песни, 100 гатанки, 400 верувања и клетви, 300 благослови, 350 баења, 2900 соништа и нивни толкувања, 70 детски игри, јазичен и етнолошки материјал (речник, тајни јазици, описи на занаети, обичаи, обреди, реквизити од домашниот материјален живот и народната аргономија и сл.). Своите запишани фолклорни и етнолошки материјали Марко Цепенков ги собрал претежно од Прилеп и неговата околина, но и од Битолско, Скопско, Штипско, Велешко и Дебарско. Соодветно на обемниот фонд собрани народни умотворби, голем е и бројот на интерпретаторите од кои Цепенков ги слушал и запишувал своите фолклорни материјали. Изнемоштен, напуштен, заборавен, во крајна беда, Марко Цепенков умрел на 29 декември 1920. година во Софија, каде што е и погребан. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:24
| http://alumni.ii.edu.mk/multimedija2007/markocepenkov/markocepenkov/subpages/main.htm |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:31
Точно.. записал е приказната за http://www.childrenslibrary.org/icdl/BookPage?bookid=siljans_00470009&pnum1=8&twoPage=false&route=text&size=0&fullscreen=false&lang=Macedonian&ilang=English - Силjан штркот ... Пријтно четене. |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:36
|
Истото и од друго место:
„Ете ми трага од луѓе, си рекол сам со себе Силјан; арно, ами што знам што луѓе ќе бидат? Ако се Бугари, арно, - ќе се разберам; ами ако се Турци или Власи или Арнаути, како ќе се разбирам за да зборувам?“ .... „Сакав, стрико, да проговорам, арно ама чинев оти не знаете по мојот јазик. Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име? http://makedonija.rastko.net/delo/11740 - http://makedonija.rastko.net/delo/11740 ------------- Мунгос - цензорот на Мисирков |
Постирано од: depo
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 18:48
Во ред. Имаме извор кој целосно те демантира. Ти продолжи да си измислуваш. Секој што е паметен ќе си прочита и ќе си направи извод. Твоите „теории“ тешко дека некој ќе ги голтне. Да продолжиме со темата, дискусијата за овој човек е исцрпена со малкуте извори што ни се презентирани и прилично е јасна ситуацијата. |
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 19:30
Арно де, прочитај за Толе и Битола. ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 18.Ноември.2009 во 19:43
| http://www.youtube.com/watch?v=b6fSIUROvlg&feature=PlayList&p=2E6E1F7EEA58273E&index=6 |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 17:02
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 20:48
Потеклото на мојата фамилија која сега живее во Битола е од Мијачко село значи ли тоа дека јас сум албанец 
|
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 20:50
Brateeeeeee  mijacite se po poteklo arm'ni------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 20:58
|
значи смилево е влашко село така?
|
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 20:59
Тоа го тврди Цвијиќ и може и да е во право. |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:00
Молам?!  Од каде излезе сега ова? Никогаш не се определувале како Аромани. Презентирај доказ, на рекла-кажала не верувам. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:00
Smilevo ne e vo Demir Hisar ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:01
toa e opsto poznato  .Koga Arm'nite se naselile vo Krusevo potoa dosle i Mijacite koi formirale svoe maalo. ------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:03
Адвајзоре, дај ми доказ дека Мијаците се Аромани. Ниту еден Мијак никогаш не се декларирал како Ароман, сите се декларирале Македонци. Мијачкиот крај е еден од етничките најчисти краеви на Македонија, нема ни Власи, ниту ништо. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:04
G-1 ima dokaz ama go nema na forumov . Po poteklo se Arm'ni ama se slovenizirale.------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:07
Во ред, додека не го видиме доказот ( а противдокази имам многу, како на пример Ѓорѓи Пулевски, Ѓурчин Кокалески ), ништо од тврдењето. ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:19
Да Смилево е во Демир Хисар ама Смилевци имат Мијачко потекло
|
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:20
Toa od Cvijic? |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:25
Добар обид, ама Цвијиќ не е Македонец. Јас чекам да видам некој Македонец од таму да каже дека е Ароман или да се декларира за таков, каков што вие тврдите дека е. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:28
Galicnik-Galika Solun eve zosto se smeta deka Mijacite se najcisti Makedoni ------------- |
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:30
|
Pisuva nesto i za rodot na Pulevski, koj vo Cetirijazicnikot si go pretstavuva jazikot kako srpsko-albanski, pa ako nadovrzime napisanoto od Mamamd za Albanj, togas moze malku da se odmestime od dnoto.
------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:31
Ако одиме така, јас од грчки сега мал милион работи ќе изведам, ќе се чудиш од каде и зошто дошло тоа. Доказ од Македонец кој се декларирал за Ароман има или нема, без вртење одоколу. ------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:33
Дај ми доказ за Македонец кој се изјаснува за Ароман, не врти одоколу, а тоа што мамамд го објасни одлично е за географска територија, не етничка. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:34
Galika e klucot ------------- |
Постирано од: depo
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:35
Ова баш треба да е доказ дека не се Власи. Галичаните имаат преданија дека се од Солун но дека се Македонци и тоа потомци на Александар. Пулевци гледаме какви се декларирале а тој Србинот ги прави Власи. Реченици од типот „по своите природни карактеристики тоа мора да е област на Аромански сточари“ воопшто не е никаков доказ. Исто така вели „се што сме кажале потсеќа дека се Аромани“. Исто така вели за тоа дека некои што се доселувале „најверојатно биле Српско население“. Никакви докази, употребува теорија на веројатност а и од други извори и од сами Мијаци знаеме дека тврдењата се неточни. |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:36
Нема никаков клуч. Клучот е доказот, кој за жал го нема. А за такви поврзаности ( Солун е македонски збор, не влашки ), јас милион ќе најдам со грчкиот, за места каде живеат Ароманите во Грција, ама тоа не ги прави Грци. Реков, ајде да видиме Македонец кој се изјаснувал за Ароман. Има или нема? Кратко и јасно. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:39
http://www.soros.org.mk/konk*rs/076/angver/nosija_Krusevo.html - http://www.soros.org.mk/konk*rs/076/angver/nosija_Krusevo.html ------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:42
|
Во Крушево имало Аромани ( патем линкот не се отвора ), јас чекам за Мијаците, да слушнам еден Мијак, Македонец дека се декларирал за Ароман. Или кажи просто, "немам доказ ама тврдам". Има ли таков Македонец или нема?
------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:46
http://lazaropolee.blogspot.com/2008/05/nomadskiot-zivot-na-mijacite.html - LAZAROPOLE NOMADSKIOT ZIVOT NA MIJACITE; NAKAZAINIETO NA GJURCIN KOKALESKI------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:49
Го имам гледано ова, на крајот на краиштата, правнукот на Ѓурчин Кокале е мој најдобар пријател, никогаш не се декларирале како Власи, Македонци биле и тоа се и денес. И пак го нема доказот, напротив јасно одвоени се Власите и Македонците сточари. Прочитај го целото. Пак доказот го нема... ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:51
|
Do 1912 godina vo etnickite granici na Makedonija imalo okolu 245000 nomadski stocari. Od niv okolu 70 000 ili 28,5% bile Vlasi. Makedonci od mijackiot kraj Reka, od Polog, Kicevijata i drugite planinski predeli imalo 130000, Albanci od Sar Planina - 10000 i, verojatno pomalku Turci Juruci.
Bidejki nemalo dovolno zemja za obrabotuvanje, Mijacite od Vlasite naucile da stocarat. Vlasite ne se iskacuvale so stadata na letnite pasista vo Mijacija, za razlika od Jurucite vo Povardarieto, koe kako nomadi so se domakjinstvata doagjale na Bistra i na dugite mijacki planini. Mijacite so niv bile vo postojani kavgi, bidejki ne sakale da im plakjaat naemnina za pasistata So postavuvanjeto na novite granici-vestacki granici bea prekinati stocarskite migracii. Vo gusto naseleniot mijacki kraj Reka, kon krajot na XIX i pocetokot na XX vek naselenieto namaluva poradi emigracijata na Mijacite pred se od Galicnik i Lazaropole vo Sofija, Belgrad, Buk*rest, Solun i posiroko, niz Makedonija, Balkanot, Evropa pa i Amerika. Poceten grad kade sto zaminuvale Mijacite vo ovoj period bil gradot Solun, grad poznat na kjaite zasto tamu plasirale mlecni proizvodi i delovi od stadata. Od Solun tie potoa zapocnale da se sirat i vo drugite balkanski gradovi, prilagoduvajki se na novo nastanatite ekonomsko-stopanski uslovi. Primerot na nekogasnite kjeai go sledelo i ostanatoto naselenie od Reka. Mijacite zapocnuvaat se po masovno da zaminuvaat na pecalba, ili da stanuvaat ednostavno tugjozemjani, koi so godini ne se vrakjale vo svoite ognista, noseni od edinstvenata cel, podobar zaivot i opstanok na semejstvoto i zaednicata, vo novoto surovo reme. Каде вели дека се исто племе?
|
Постирано од: depo
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 21:58
|
Адвизор и Каснакоски сосема се заглавија со докази што самите ги презентираа. Всушност докажаа сосема спротивно од тоа што сакаа. |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:00
Ne se site Mijaci Arm'ni tuku del .Tie se izmesale so Mijacite -poznato slovensko pleme. ------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:03
Во она кое е цитирано од твојот извор, јасно е потенцирана разликата помеѓу Ароманите и Мијаците. А и не заборавај дека довчера тврдеше дека Ароманите не се мешаат со никого....самиот си противречиш. ------------- |
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:04
Pa ne se mesale vo Pind a ovde se mesale ------------- |
Постирано од: Boogie
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:09
А сите ли сточари се Власи,јас барем колку што энам Власите воедно се добри трговци и ги имало по градовите не само по планините,но и една друга работа пак како што энам Македонците се многу добри преработувачи на Млечни проиэводи,како што Македонец ке направи овчо сирење тешко некој друг да го погоди.
 ------------- http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:10
|
Ѓорѓи Здравев остави силна трага во етнокултурната традиција на Македонците
Од сега натаму, македонската наука и култура ќе биде посиромашна за една истакната, сестрана и почитувана личност - професорот, научник, уметник и педагог д-р Ѓорѓи Здравев (1941 - 2007). Тој беше сестрано академски образована личност која со успех над триесет години делуваше на повеќе полиња од културната, образовната и научната сфера. Двете негови најзначајни научни дела Македонски народни носии 1 (1997) и Македонски народни носии (ткаеници, везови, плетила, китење и накит) (2006), претставуваат сублимација на неговата многугодишна научно-истражувачка дејност во една област што и самата сеуште претставува недостатно истражено подрачје од нашето културно-национално наследство. Со народната орнаментика на Македонија беше примарно преокупиран во текот на целиот свој работен век и која ја проучуваше до најситни детали, покривајки на тој начин една значајна област во македонската традиционална фундаментална култура. Народните носии се создавани како колективна културна придобивка, втемелена во многубројни животни ситуации и потреби што произлегуваат од секојдневниот живот на човекот, но и како резултат на неговиот колективен креативен дух, со специфично и препознатливо обележје за македонскиот ентитет. Тие се сублимиран одраз на народните традиции вградени во етнокултурната историја на Македонците, во социјалните односи, во општествено-политичките околности, во извесни елементи на народните обичаи и верувања, како и во определени естетски сфаќања создавани во текот на низа векови. За д-р Здравев носиите беа специфична материја преку која можат да се согледаат разни одрази на културните настани и влијанија, како и врските со другите, а пред се’ со соседните народи и култури. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:11
|
"Македонски народни носии" од Ѓорѓи Здравев
Традиционални македонски носии, везови, ткаеници, накит и многу фрагменти од нашата народна облека се опишани во големата монографија "Македонски народни носии" што ја издаде книгоиздателството "Матица македонска". Автор на делото е Ѓорѓи Здравев кој неколку години ги истражувал народните носии и текстилното творештво на територијата каде што живеат етнички Македонци. Монографијата е отпечатена на англиски и на македонски јазик, а покрај текстовите вметнати се и повеќе од 300 црно-бели и фотографии во боја. Во неколку поглавја во книгата опишани се секојдневните, празничните и свадбарските традиционални машки и женски носии што некогаш биле дел од секојдневието на жителите од горновардарскиот, дебарско-мијачкиот, брсјачкиот, средновардарскиот, шопско-македонскиот, струмско-местанскиот и јужно-македонскиот етнички регион. Во монографијата се опишани и ткајачката вештина, везењето и плетењето како дел од културата на нашиот народ, а посебно поглавје е посветено на накитот што бил составен дел од традиционалната македонска облека. |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:13
Во твојот извор јасно се одвоени Власите од Македонците, не ги мешај поимите. Сепак, ти го постираше тоа, не јас. ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:14
|
Радовишка Машка носија:
-Состав: Кошула,гаќи,потури,фустан,појас,елек,чорапи, опинци,крпа,капа,ќустен. Кошула-од домашно памучно платно.Кроена од преден и заден стан(од едно платно);рамно кроени ракави,околу шаката набрани со помош на манжетни “ролки”; јака; “крша’лк”-лајсна на предниот заден дел и клинови од страните.Украсена е со вез во техника “крсчиња” на јаката,на “крша’лкот” и на “роклите” на ракавите.Празничната кошула од страната има повеќе клинови,а на ракавите по целата должина е везена по бочната страна со вез во вид на лајсна дополнеа со монистра “срчи” и “пулови”.Се носи со спуштени пли преку гаќите. Гаќи-Од исто платно како и кошулата со ногавици до глуждовите,во горниот дел проширени,околу половината стегнати со “учк*р”.Гаќите се основен дел од летната машка носија.Зимно време над нив се облекуваат потури. Потури-Од црн или во сура боја шајак,со долги ногавици во горниот дел прочирени и стегнати со проверен “учк*р”.Во празничите прилики се носеле потесни потури нашарани со сини и зелени “гајтани”. -Фустан-Вид здолниште од домашно амучно платно; кроен од повеќе “клинови”, на горниот крај околу половината проверен “учк*р”(во поново време и ластик).Се носел во празничните прилики во летниот период. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:15
|
Бојмија-Машка носија:
Состав:кошула,гаќи,ѕиври,бернавези или шалвари, ф’стан,елек,појас,долама,опинци,коса,капа. -Кошула:Од домашно памучно платно “бурунџук” долга до колената,од страните со понеколку клинови-“бочници”,со рамни или широко отворени ракави или набрани околу заракавјето со помош на тесна манжетна и со јака.На предниот делукрасена со попарчиња. -Гаќи:ОД исто платно како и кошулата,со долги ногавици над глуждовите,во горниот дел прилично проширени. -Ѕиври:Ногавици(од глуждовите до препоните),од бела клашна на горниот дел со јамка за протнување на врвци за пристегнување на појасот. -Барнавез или Шалвари:Од црна волнена ткаенина,по крој слични на гаќите,околу половината се придржуваат со учк*р. -Ф’стан:Широко и многу набрано здолниште од бело платно.Се носел со бели клашнени ѕиври и е составен дел од облеката на русалиите. -Елек:Горна допојасна безракавна облека од домашен волнен материјал во пруги “авалаџа” ; Од внатрешната страна поставен со бело домашно платно.Горниот дел е кроен четвртасто и е богато украсен 
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:16
|
Мариово-Машка носија:
Состав:Аба,кошула,гушале,калци,ѕиври,бечви,гаќи, шалвари,појас,вутче,чорапи,подвески, пртеници,обвијала,пинци,џамадан,шајак,сакма,кожув, капи,обурс. -Кошула:Од бел лито или четворно самоткаено памучно платно,долга до колена,кроена од следните делови:”затилок”-јака,ракави долги до подлактицата,преден стен,заден стен. -Гушале:Парче бело памучно платно во триаголна форма –за покривање на предниот оотворен дел од кошулата;на горниот крај со врвки за врзување околу вратот.Се носело како составен дел на празничните кошули за млади мажи украсено со вез од мониста,со “петлици” и “пулејки”. -Калци:Плетени полуракави од волнена преѓа носени од шаките до лактите.За ергените и младите мажи се кроеле шарени калци а за постарите бели калци. -Ѕиври:Од бела валана клашна,вид старски гаќи кроени во форма на ногавици долги од глуждовите до препоните. -Бечви:Од бела валана клашна, кроени од “заден кутел”(како тур доаѓа позади),”преден кутел” (што ја покрива трбушната страна) и две ногавици. -Гаќи: “Бубќарни”,од бело четворно ткаено памучно платно,кроени слично како и бечвите. Започнале да се носат во очетокот на овој век.Летно време се облекувале под ѕиврите а зимно под бечвите и шалварите. |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:17
|
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:17
mijacka nosija ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:20
|
Мијаци-Машка носија:
Состав:Кошула,Џамадан (минтан) ,бечви ,појас , долама, кепе,зобан,чорапи,обала, опинци,капи, ќустек. -Кошула:Од тенко домашно памучно платно,со рамно кроени и широко отворени ракави (стар вид) или набрани со помош на “белегија”-манжетна(понв вид). Зеовските кошули биле везени со бел вез со бели “синџаци” и бели “ќесмиња”. -Џамадан или Минтан:-Горна допојасна облека од клашна или од “свита”-чоја(по бој бел,драп, моров) без ракави или со нив,на лактите украсен со “колчази”-декоративни елементи од гајтани. -Бечви:Од бела клашна,кроеви со прилично широко седло.Се носеле врзани под стомак по што се разликувале од соседите кои ги носеле врзани над стомак. -Појас:Исткаен од “чиста” вишна волна.Можел да се сретне еднобоен или прошаран со прави напречни шарки или во каро комбинација. -Долама:Горна празнична облека од клашна,со долги ракави,долга до колена.Ракавите под мишките се носеле расечени на два начина:рацете проврени преки целата должина на ракавите или само низ расечениот дел под мишките. 
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:21
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:21
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:21
|
Постирано од: ADVISOR
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:22
Od kaj se ovie ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:43
| http://www.youtube.com/watch?v=8BWbKpv_bOI&feature=PlayList&p=657DD5A33CC66F36&playnext=1&playnext_from=PL&index=9 |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:46
|
http://www.youtube.com/watch?v=dVJjlyEy0mM&feature=PlayList&p=657DD5A33CC66F36&index=10
Тешкото оро |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:47
|
http://www.youtube.com/watch?v=SulI7s7C9TA&feature=related
Арамиско оро |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:47
|
http://www.youtube.com/watch?v=N3bsoZB_DOo&feature=related
Копачка |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:50
|
http://www.youtube.com/watch?v=g4_zIM8ehMQ&feature=PlayList&p=3A17DB2756E4D96B&playnext=1&playnext_from=PL&index=10
http://www.youtube.com/watch?v=kP6G7UVxx_M&feature=PlayList&p=3A17DB2756E4D96B&playnext=1&playnext_from=PL&index=11 Комитското Оро |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:54
|
http://www.youtube.com/watch?v=goyAM5xrUks
Звукот на Егејот |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 19.Ноември.2009 во 22:56
|
http://www.youtube.com/user/VMROmakedonka#p/a/f/1/AURCKbPyh1k
Нашата баба од Егеј |
Постирано од: mamamd
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 12:40
|
Koj ima vreme neka procita oti ima sto da se procita http://lazaropolee.blogspot.com/2008/08/lazaropole-za-blogot.html - lazaropolee.blogspot.com/ Nesto sto mi padna vo oci e statistikata za naselenieto vo rekanskiot kraj. Mnogu interesna statistika po turski defetri. http://lazaropolee.blogspot.com/2009/08/xv-xvi.html - РЕКАНСКАТА НАХИЈА ВО ТУРСКИТЕ ПОПИСНИ ДЕФТЕРИ ОД XV ДО XVI ВЕК - СПИСОК НА СЕЛА ОД РЕКАНСКАТА НАХИЈА ПРЕСТАВЕНИ ВО ТУРСКИТЕ ПОПИСНИ ДЕФТЕРИ ОД XV ДО XVI ВЕК ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 17:48
Македонски Гуслар |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 17:50
|
Македонските слепи гуслари
Македонскиот народен раскажувач и пејач отсекогаш со посебен интерес ја следел впечатливата појава на просјаците и на просјаците-свирачи и во своите записи ја регистрирал со поединости и верно. Причината била едноставна, биле толку бројни и катадневни што, всушност, станале неодминливи. Има две предајни токувања и за нивната бројност и потекло и сепак се извлекува заклучок дека корењата треба да се бараат во ослепените Самоилови војници. Според оваа хипотеза, најголемиот број ослепени Самоилови ослепени војници, и оние од првиот бран по Беласичката битка, кој изнесувал околу 15.000, како и од второто ослепување, потекнувале од градовите: Битола, Прилеп, Охрид и др. Неспособни за живот се оддале на просење пеејќи ги песните за битките во кои учествувале, но и песни што биле популарни. Така го заработувале својот леб и ја граделе македонската, пред се, битолската просјачко-гусларска традиција. Од стотината фрески и икони што го обработуваат слепилото, а распространети се на подрачјата на поранешна Југославија, сосоема мал е бројот на оние што го отсликуваат животот на просјаците-гуслари. Сепак некои илустарции од средновековните книжевни споменици го поправаат впечатокот. Така, една минијатура од “Александрида“ од 14 век отсликува група трпезариски свирачи. На дрвената порта од манастирот Св. Јован Продром од село Слепче (Демир Хисар-Битолско), која, инаку потекнува од крајот на 15 или почетокот на 16 век невешто и грубо, но со јасни контури изрезбарена е едноструна гусла во рацете на гуслар кој седи во типичната, скрстнозе поза. На иконата “Хвалите Господа“, псалм 149 од село Кучевиште, Скопска Црна Гора, а која потекнува од 17 век, прикажана е триструна гусла. Имиња-Иако се тврди дека “просјак“ е понов термин и дека него гоупотреувале “разумните“ (школуваните луге), во Македонија има долга традиција и широка примена. Го среќаваме во книжевните дела на К. Пејчиновиќ, во лексичкиот фонд на К. Шапкарев, во тетовскиот и гевгелискиот говор кога се говорело за битолските просјаци. Се наоѓал и во говорнатa комуникација во Егејска Македонија, каде покрај “просјак“ го имало и “просек“, додека во дебарските говори наспроти “просач“ паралелно го имало и “питач“. Се среќавал и во говорот на Кратовската каза, оттаму и терминот “просјачки песни“, кого го употребувал Е. Каранов. Божјаци-Толку честиот термин “божјаци“ во некои словенски балкански говори, а со значење просјак и во македонските говори станал вообичаен. Се среќавал во говорот во Прилеп и Прилепско, Тетовско, во Гостивар и Скопје. Една збирка раскази од Б. Станковиќ го има името “Божјаци“. Како во минатото така и денес со него се именува оној што проси. Првиот македонски свирач од 14 век е Преде Свирец. Терминот го среќаваме во една “Александрида“ од овој век, но и во турските документи од овој век во кого се забележани околу 30-тина имиња на македонски свирачи. Основната стратегија врз која го граделе успехот било предизвикување сомилост. Искинатите, парталави, мрсни и одбивни алишта требало, притоа да бидат на ударен поглед. Од тие причини некои, кои во кругот на семејството и во местото каде што живееле, се движеле со чисти и понови алишта, а некои сосема нови, држеле во ковчезите за посебни прилики и за умирачка, на пат тргнувале со специјалните, искинати злишта. Така постапувале и последните просјаци-гуслари од Прилеп и Охрид, Апостол и Ѓелија Покрај христијанските, проселе и муслиманските калуѓери. Група просјаци станале верни чувари на муслиманските свети гробишта. Денот и ноќта ги врвеле таму издржувајки се исклучиво од милоста на минувачите. Сепак побројни биле оние што крстосувале по патиштата. Забавувачи-Средновековниот забавувач не е свирач, не е пејач, тој е и свирач и пејач и глумец, тој, всушност е синкретична појава. Во “Александрида“, препис на Псевдокалистеновиот роман за Александар Македонски од крајот на 14 век, се наоѓаат свирачи на дувачки инструменти покрај кои стои забелешката “праскавници“, а од групата од четири свирачи на мал барабан (тарабука) псалтир (харфа), лаута (мала тарабука) и гусла. Не еднаш е истакнато дека 15 век за јужнословенскиот фолклор, посебно за јужнословенската епика е пресвртниот миг кога се вршат длабоки и коренити промени, кога старите теми им отстапуваат место на темите на денот: на пленувањата и одведувањата во ропство, на ограбувањата, рушењето на слободата на балканските државички, на поединечните или воените судири, но и на појавата на новите заштитници од форматот на Марко Крале, Милош Обилиќ, Волкашин, Момчило војвода и др. , кои, токму заради таа улога влегуваат во новиот мит и го градат новиот профил на народниот предводник. Овој век врши и длабоки промени и во оркестариумот, зошто со туѓите војници и доселеници од Мала Азија, доаѓаат и новите музички инструменти и новите тонови, кои полека се втиснуваат освојувачки во нашиот музички живот. Слепило и слепи-Големата сипаница (Вариола вера, “Баба шарка“) е основниот виновник за огромниот број лични трагедии и за масовниот број слепи во нашите краишта. Од оваа болест останале слепи речисиси сите просјаци-гуслари меѓу кои и Ванѓел Кипаризовски, Апостол гусларот, Коста Михајлов Најче и др. Дека болеста била честа гостинка во нашите краишта и дека луѓето имале долго искуство со неа и дека рано сватиле дека таа е заразна и дека болните треба да се издвојат во карантин, покажува и фреската “Чудата на Михаил Архангел“ од 1341 год. во Лесновскиот манастир. Ослепување како казна-Ослепените по казна, што стоела до смртната зашто се сметала за фиктивна смртна казна, исто така била честа, а бројот на ослепените на овој начин бил необично голем. Ја познавале и ја применувале и Византијците врз потешките криминалци. Покрај обичните поданици, има и високи државни функционери, дури и самите деспоти, како Стефан Дечански, го завршиле животот како слепи по насилното вадење на очите. Вадењето очи го практикувале и Турците, применувајќи го не само врз обичните криминалци, ами и врз царските синови. Два царски сина и престолонаследника, Савци и Андроник ја доживеале трагедијата на слепите зашто таков бил договорот меѓу татковците-нетатковци. Казната вадење очи Турците ја имале резервирано особено за уловените арамии и ајдути кои го имале квалификативот на државни непријатели, а според дотогашната терминологија “царски душмани“. Сите го окончувале животот како питачи. Исцелување и лекување-Мотивот исцелување што се среќава толку често на фреските и во средновековните икони, а во кого на чудотворен начин со лесен допир на раката слепиот прогледува, ја подгревала надежта за враќање на видот и кај слепите и кај неговите роднини. Исус со лесен допир на рацете, пред запрепастените апостоли и случајни минувачи, му го враќа видот на слепиот во фреската “Исцелување на слепиот од Силоамската бања“ (14 век). Му го враќа видот и на еден друг во фреската “Исцелување на слеп“ во црквата Св. Никола во с. Чучер, Скопско (14 век). Поаѓајки од тоа, беше се раширило уверувањето дека магично можно е да се пренесе моќта на светецот од фреската на живиот болен. Вратените очи на слепите во фреските или здравите очи на светите лица, се пренесуваат на слепите со ископување на малтерот, кој така сега станува лек за очи. На тој начин може да се објасни отсуството на очите по нашите фрески денес. Индивидуални грижи-Биографиите на Св. Климент Охридски постојано ја истакнуваат неговата голема грижа за вдовиците, сиромашните и просјаците. Скоро сите српски деспоти, вклучувајки ги и нивните сопруги, според биографиите имале грижлив однос кон просјаците, почнувајки од Стеван Немања и неговиот син Сава. Едно од петте основни правила што морал да ги исполнува муслиманот било грижата за бедните. Стана обичај, дури и поединечен натпревар кој повеќе ќе се истакне со грижлив однос кон сиромасите. Таков однос имале и повеќето цариградски султани и список дародавци, секако на челно место стои Бајазит II. Се тврди дека катадневно се грижел за нив и дека во една прилика дал 7.000 акчиња, а кога по неговата смрт, се направиле билансите на неговите финансии, се виде дека за сиромасите беше раздал дури 8.600.000 акчиња. Така правеле и овдешните муслимани, не само во одредени празници какви што посебно биле бајрам и рамазан, ами и во други, и обични прилики. Остана забележано дека во фурната на Џеладин бег од Горни Сарај во Охрид секојдневно се делеле бесплатен леб не само на сиромасите, ами и на сите оние што имале потреба, вклучително, се разбира и христијаните. Нема народ на светот кој не вреува дека божјите суштества можат да се реинкарнираат менувајки го својот лик, најмногу во човечки и да се појават меѓу лугето. Ваквиот патник вообичаено било да го крие идентитетот и да го прифаќа гостољубието на домакините. Топлиот и радосен прием се манифестирал на три начини: пречек пред куќната порта, воведување со внимание во домот и миење на нозете на гостиинот, потоа негово богато гоштевање и на крајот, нудење на телесно располагање на женски член од домот (гостинска обљуба). Сето тоа се правело божјото суштество да се придобие и поткупи и да стане наклонет и дарежлив кон домаќините. Ваквите гости не случајно, посебно просјаците кај повеќето народи имале и име “божјаци“. Тоа верување се одразило и во македонската топонимија. Селото Непроштено од Тетовско, според преданието името го добило по божја казна зашто богот-просјак не го угостиле со гостољубие и тој ги проколнал и никогаш за направеното не им простил (оттаму Непростено), а жителите децении и векови живеел е со несреќи. Просјаците-гуслари благодарејќи на ова верување добро профитирале секогаш уживајќи и во гостољубието и полнејќи ги торбите без дно. Македонските просјаци-гуслари биле динамични и необично подвижни луге. Најмногу и најчесто крстареле низ Македонија и така-речи немало катче каде тие не се појавувале. Патувале, меѓутоа, стигнувајки до најодалечените места и низ Балканот. Трпезарии-Невозможно е професионалниот пејач од минатото да се оттргне и да се замислува без неговото присуство во трпезаријата.Трпезариите на средновековните балкански дворови биле богати со обилно јадење кое се залевало со пиење, но исто така трпезариите, се украсувале со свирачи и пеачи. Таа слика на средновековниот двор одразена е и во ликовната уметност, а една минијатура од 14 век од “Александрида“ го потврдува тоа. Јурај Крижаниќ од 18 век, го оставил овој запис: “Видов како на гозбата седеа племиќи и војводи, а зад нивниот грб стоеја војници и пееја песни во слава на предците. А сите оние песни содржеа слава за Марко Крале, Дебел Новак, Милош Кобилиќ и некои други јунаци. Крчми (меани) и кафеани-Народната песна крчмата ја познава како ниска, трошна, со земјен под зграда, крајпатна, но и селска и градска, во која се точи вино и ракија и во која прочуените јунаци го врват, подготвувајки се за следниот поход, слободното време. Првиот податок за крчмар од турскиот период кај нас е оној од 1452 год. што го даваат турските документи. Имено, во пописните дефтери од 1452 год. се споменува името на Стајо, син на крчмар, кој живеел во селото Одри, Тетовски вилает. Кафеаните имале посебно значење за популарноста на гуслата и на епската песна, особено среде муслиманската босанска средина. Многу од гостилничарите, како што тврдат многумина плаќале постојано вработени гуслари чија задача била да ги забавуваат гостите. Набргу, особено во местата со развиена епика, станале места и за гусларски натпревари. Завлегувале и престојувале во нив и просјаците-гуслари. Ја заработувале дневницата, постариот го учел помладиот, тука се слушала за првпат новокомпонраната песна или вршеле еснафски и други договори. Еден запис од Охрид од првите децении од веков говори дека не само ентериерот, ами и крчмарскиот и кафеанскиот екстериер станал привлечно место за гусларски настани на просјаците-гуслари. Панаѓури-Бидејки се наоѓале покрај манастири или цркви, кои во минатото играле улога на главни стационари на просјаците, многу рано се јавила и претпоставката дека е еден од главните фундаменти врз кој ќе се потпира појавата на македонските просјаци-гуслари. Се смета дека панаѓурите ја имале клучната улога во градењето на гусларската традиција, посебно пак во физиономирањето на Прилепско просјачко-гусларски центар. Народното предание говори дека во Прилеп и Прилепско имало 77 цркви и манастири, исто толку и панаѓури, а меѓу нив најпознат и најпопуларен, меѓународниот Прилепски панаѓур. Во Македонија имало многу селски, градски и меѓнародни панаѓури, некои со големо реноме. Во Скопско, скоро секое село имало свој, односно имало онолку колку што имало и цркви и манастири. Уште во 13 век Грегорас тврди дека во Струмица имало градски панаѓур, на кого посетителите во жива облека виеле многу ора и пееле песни. Публика-Појавата на просјакот-гуслар пред публиката значела најавувана и очекувана средба меѓу два добро познати и испитувани субјекта. Секое излегување на гусларот пред публиката значел ризик и тежок и неизвесен испит кој можел да има тешки и трајни последици. Постоеле и така-наречени омеилени песни на публиката. На пр. мажите, од Лазо Коријарски барале да им пее за Марко Крале и Црна Арапина, за Станко Дуко и др. Исто така познато е, на пример, дека на Милан Ѓорѓевич, кој загинал во 1916 во борбите со Бугарите, најомилени песни, кој ги пеел со посебен жар му биле оние што се однесувале за Марко Крале. Додека траело пеењето, односно претставата многумина го тестирале гусларот давајќи поволни или неповолни оценки. Се раскажува за еден пример, кој што можел да прерасне во меѓунационална тепачка во Босна. Гуслар, босански католик, пеејќи песна за Марко Крале, го преобразил во католик и католички застапник и борец. На тоа присутен Турчин жестоко реагирал “Како смееш Марко да го преобразиш во Латин, кога ние во текот на 400 години не можевме да го направиме муслиман“. Еден случај завршил и трагично. Некои фрањевци од Босна намамиле гуслар во својата средина и го замолиле да им пее српски песни. Од кавги се преминало во тепачка во која подебелиот крај го извлекол осамениот гуслар, кој подоцна од добиените повреди и починал. Репертоар-обем-Немало просјак-гуслар ако имал прилика да се пофали, а да не истакне дека е голем мајстор на занаетот и дека располага не само со разновиден, ами и со необично богат репертоар. Истакнувајќи го бројот, скоро по правило, сите тврделе дека сопственици се ако не на илијадници, тогаш во секој случај на стотици песни. Кор Хуо Хусовиќ броел дека знае онолку колку што има денови во годината-366, а Ванѓел Кипаризоски-300 песни. Неколку причини има за таквите слободни и помалку самофални изјави. Главната причина било отсуството на толку потребниот и неизбежен инспиративен и стимулативен аудиториум, кој секогаш умешно и успешно ги копал, вадејчи ги на виделина, како што е случај со анегдотите и приказните по аналогија, заборавените и закопаните песни Клањалици и благодарници-Песни кои никогаш не влегле во репертоарот на другите интерпретатори, кои се среќаваат исклучиво само среде просјаците-гуслари биле клањалиците и благодарниците. Среде Македонците, а под наслов “Просјашки песни от Прилеп“ кон крајот на минатиот век ќе објави и Марко Цепенков. Тоа се две клањалици и две благодарници. Познати се уште како и молбеници и благослови. Обата вида имаат подвлечена и нагласена молбена и тажачка интонација и содржина, и тоа, веројатно, е причина. Првин се исполнувала клањалицата, зашто преку неа се упатувало молбеното барање, потоа, откако се добивал дарот, се пеела и благодарницата, а нејзината функција била да се пофали поединецот добротвор и истиот да се благослови. Улога-автори-Просјаците-гуслари преку песната станале најдоследните, најангажираните чувари на историјата и најпроверените хроничари на животот на својот народ. Љубоморно и заинтегрирано откривајќи го она што требало да се памети и да се предава, преку песната како основно средство, воспоставија тесни врски и со современиците и со поколенијата. Нема, така-речи ниту еден поважен и позначаен настан од национален и местен интерес што нема да се најде во регистарот на нивните песни. Чувари-Секој просјак-гуслар, целејки да стекне реноме на врвен интерпретатор, кој се бара и се наградува, од кого се учи и се слуша, кој печали мало богатство понекогаш само и со една песна, а кај кого не само уметничките вредности, ами и бројот на фолклорните видови е една од превасходните и битни одлики како естраден уметник, се трудел да открие и да прибере и убава и вредна, но пред се нова и препознатлива песна и истата да ја трезонира и објавува за лично, свое богатство. Има и негации и омаловажувања на значењето и улогата што ја имале просјаците-гуслари, општата оценка е дека тие одиграле посебна улога во литературниот фолклор. Секоја нивна смрт претставувала закоп на богатството со немерливи вредности, насилно изумирање и кастрење дел по дел, гранка по гранка на разгранетото македонско фолклорно стебло. Сејачи-Необично сподвижни и динамични, игнорирајки ги етничките, јазичните и другите разлики, граничните, топографските и други препреки, просјаците-гуслари останале најупорните сејачи на мотивите. Вук Караџиќ многу рано ке открие дека, покрај патниците и ајдутите слепите-просјаци гуслари, ставајки ги на прво место, биле главните распространувачи на песните низ Србија ( “Песните јуначки, вели тој, најмногу ги разнесуваат слепите, патниците и ајдутите“ ). Еден прочуен тетовски пејач, кој знаел и многу “кралски песни“ сите ги имал научено од прилепските просјаци-гуслари. Па ако Македонија имала клучна улога во појавата на некои епски песни, како што се претпоставува, посебно во Кралимарковскиот циклус, тогаш македонските просјаци-гуслари во најраниот период имале и клучна улога во нивното ширење низ Балканот. Прилепско просјачко-гусларски центар Разгранет и голем по значење, кој не ретко се идентификувал со најголемиот во Македонија, Битолскиот, е Прилепскиот просјачко-гусларски центар. Почетоците можат да му се поврзат со ослепените Самуилови војници, но и со прилепските бројни цркви и манастири, со панаѓурите, посебно со најголемиот, познат во целата Турска империја, Прилепскиот, но и со локалната и семејната традиција да се има разбирање и почит кон оние што ја имаат потребата од милосрдие на другите. Инаку, и прилепските просјаци-гуслари, како и сите други од нивниот ранг, живееле со животот и правилата на еснафлиите. Се помагале меѓусебно, меѓусебно го предавале занаетот, имале поединци кои го стекнале звањето “протомајстор“, имале и заеднички враталишта, имале и заеднички еснафски празници, засебни продавници во кои го нуделе испросеното за продавање и од каде, кога се појавувала потреба тие или нивните семејства додека биле на пат, позајмувале пари и прехрамбени или други производи. Прилепските просјаци-гуслари имале и богат и разновиден репертоар. Покрај обврзните преткуќници и клањалици, за кој укажува М. Цепенков, пееле и епски песни, најмногу јуначки. Па така, изгледа Ј. Цвијиќ е во право кога прилепските просјаци-гуслари ги прогласува за главни сејачи на “кралимарковските песни“ на Балканот. Прилеп не само што бил центар на просјаците-гуслари, ами и станал и центар за изработка на прочуената низ големиот дел на Македонија “пролепска гусла“, која ќе стане урнек за многу други. Ја правеле мајстори-догрмаџии. Инаку, оваа “прилепска гусла“ е крајно едноставна во изработката, оспособена не само да ги следи песните во индивидуалните настапи, ами да послужи по потреба и како ороводен инструмент. Крајот на Центаров е 40-тите години на овој век и тој наполно премина во историјата со смртта на последниот претставител, стариот, многу ценет и почитуван, третиран за рудимент на едно одминато, но славно време, гусларот Апостол Секуловски. Тој не прифати подмладок, зашто немаше таков и заедно со него замина и неговиот занает и уметноста што се градеше низ вековите, можеби и милениуми во Прилеп. Александар Мешков |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 20:15
|
http://www.youtube.com/watch?v=TxvPWtP3bic
Копаничарство е применета уметност, а според некои и занает, на изработка на предмети и резби од дрво. Вредноста на изработките е дотолку поголема колку што е поголем предметот, подлабока резбата и поквалитетно дрвото. Во таа смисла, резбите се изработуваат од тврди дрва, најчесто од орев, и се разликуваат плитка и длабока резба. Во Македонија копаничарството има милениумска традиција, што е потврдено со археолошки наоди. Содржина |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 20:17
| http://www.bitolatourist.info/things/museum/magaza/kopanicarstvo/kopanicarstvo_web.pdf |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 20:19
|
Голем крст со Распетие Христово, полилеј, трокрилна врата на црквата, две двокрилни врати од припратата, дел од игуменскиот стол.
Големиот крст со Распетието Христово е од 1584 г. И претставува извонредно резбарско остварување. 
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 20:23
|
Манастирот Свети Јован Бигорски надалеку е познат по својот иконостас. Тој бил изготвен од страна на Петре Филипов - Гарката од селото Гари. Него го правеле занаетчијските раце на Петре Филипов - Гарката од селото Гари. Заедно со брат му Марко Филипов, Макрариј Фрчковски од Галичник и Аврам Дичов со синовите Васил и Филип од родот Филиповци од Осој во периодот од 1829 до 1835 година, успевајќи да создадат прекрасна артистичка дрвена постапка.
Иконостасот е поделен во шест хоризонтални појаси. Првиот во основата е составен од правоаголни полиња на кои има орнаменти од флората и фауната. Вториот појас, во кој се поместени престолните икони, завршува со фигура на орел со раширени крилја. Третиот појас е поделен на три помали хоризонтални разделби во кои симетрично се распоредени ангели, гроздови, гранки од винова лоза и др. Над нив се наоѓаат два реда икони - празнични и со претстави на апостолите. Во централната партија се наоѓа големиот крст на којшто е претставено Христовото Распетие. На обете страни од крстот стојат фигури на змеј од чии усти се креваат иконите на Јован Крстител и Пресвета Богородица.    ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 20:29
|
Да можеме да погледнеме назад во историјата и да ги одгатнеме тајните на минатото сигурно ќе наидеме на безброј изненадувања. Камбанаријата изградена стотина години подоцна од оваа катедрална црква доминира во тој простран двор и со своите звуци како да повикува да влеземе. Чекорејќи полека влегувајќи во широкиот двор кој се отвора пред нашите очи ќе здогледаме масивна но едноставна камена градба. Годината 1830 кога е изградена оваа црква не претставува само хронолошки знак туку само еден фрагмент од вечноста. Тоа не се празни содржини затоа што ниту еден човеков момент, ден или година не можат да бидат празни. Тие се исполнети со радост и среќа, со болка и страдање, со живот и смрт.
Св Димитрие - Таван Влегувајќи низ еден од влезовите на застаклениот трем ќе го почувствуваме мирисот на темјанот и свеќите кои со растреперени раце ги палат верниците. Молејќи се за здравје и среќа или пак оддавајќи почит на починатите, тие за момент го запираат времето и влегуваат во друг свет. Само во овој храм на ваков начин може да се почувствува божјиот мир. Изградена на местото на некогашниот стар параклис кој изгорел во пожар со посебно одобрение, и спрема султановиот берат, била повторно изградена. Но таа и покрај сите желби да биде висока велелепна градба според турските закони не смеела да биде повисока. Затоа вкопувањето во земја бил најдобриот начин да се испочитува законот, а притоа да се постигне саканата цел. Израдена за само четири месеци со доброволни прилози од битолските христијани, а без оглед на нивната етничка припадност, овој храм повторно изникнува од пепелта и станува место каде верниците слободно се обраќаат кон бога. Многубројните еснафи: абаџии, чојаџии, бакали, меанџии, папуџии, кујунџии и др. секој според можностите, но несебично ја помагаа изградбата на овој светол храм. Неговото внатрешно богатство ќе се распостели пред нас штом зачекориме надолу по скалите спуштајќи се во околу 1м вкопаната во земја тробродна базилика. Тогаш пред нашите очи се отвора огромна просторија од која се слуша Божјото Слово. Два реда на масивни столбови по шест од двете страни ја делат црквата на три брода од кои централниот е најголем. Централниот брод е засводен, а неговите краеви се потпираат на двата реда столбови. Спратните галерии и целокупниот црковен мобилијар му даваат посебна убавина на овој храм. Размислувајќи за раскошот и чувствувајќи го мирисот на темјанот, пред нас се отвараат три олтари високи и величествени. Централниот е посветен на Св. Димитрија, јужниот Благовести и северниот на Св. Никола. Целиот иконостас е изработен во позлатена резба од вештите раце на засега непозната резбарска тајфа, но сигурно составена од македонски мајстори. Колку само лози и листови се испреплетиле за да ја исплетат оваа магија. Таа ги прегрнува бројните икони кои ја раскажуваат приказната за христијанството. Лавовите чувари на храмот ја следат истата древна семантика и гледајќи од велелепниот иконостас во секој од нас влеваат стравопочитување пред оваа убавина. http://www.bitolatourist.info/things/virtual/Sv_Dimitrija_360.swf |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 21:01
  ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 20.Ноември.2009 во 21:22
|
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 06.Декември.2009 во 22:24
|
Јузеф Обремски (1905 - 1967)
Бил полски доктор по балканска етнографија. Ја комплетирал докторската теза во 1934 година во Лондон, речиси две години откако го завршил двегодишното патување низ Македонија. Поминувајќи го поголемиот дел од 1931 и 1932 година во патување по македонските планински населби, направил фотографии од Галичник,Порече кои го опишуваат начинот на живеење во тој период. 
http://www.library.umass.edu/spcoll/galleries/obrebski1.htm - ОВАА Е НЕГОВАТА ПРЕКРАСНА КОЛЕКЦИЈА ОД СЛИКИ |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 17.Март.2010 во 18:01
Мијачката народна носија е застапена не само во мијачката етничка целост (селата Тресонче, Галичник, Росоки, Селце, Гари, Осој, Лазарополе), туку таа е распространета и надвор од неа во други етнички предели и ги опфаќа овие населби: Смилево (Битолско), Папрадиште и Ореше (Велешко), Ехловец (Кичевско) и Крушево. Главна одлика на оваа носија е особено богатиот алов и "кинат" - ажуриран вез, кој главно е застапен на женската носија, и тоа претежно распореден на ракавите и предниците - "партите" од кошулата. Покрај тоа, уште се одликува со изобилство на реси распоредени речиси низ целата носија, како и со метален накит, кои на оваа облека & придаваат достоинствен и господарствен изглед. Носијата на Мијаците укажува за нивното болјарско (царско) потекло. Особено со такви богати украси на вез, накит и друго, се одликува невестинската носија. Белите клашнени облеки, украсени со црни гајтани, се главни одлики на машката мијачка носија. Ова е условено од климатските и стопанските услови во кои тие живееле (живеат) како сточари во планинските предели на планината Бистра, Стогово, Крчин и Кораб. Мијачката женска народна носија изобилува со голем број детали: 1. Минтан - долна облека од клашна, украсен на предниците и ракавите со кадифе, згора извезен со срмено "букме" и гајтани. Вез - "лоза" се закопчува со сребрени филигрански петлици. 2. Кошула "тнока" - од домашно дебело платно, целосно извезени ракави. Го добила името по главниот орнамент застапен на ракавите и кошулата. 3. Елек - од домашно платно, предниците потплатени со "свита" - чова и згора украсени со срмени гајтани и позлатени петлици. 4. "Клашненик гувеалски" - горна облека, од домашна бела клашна. Предниците - "свитките" богато извезени со срмени и "алосани" гајтани, "букме" и позлатени "петлици". Долу клашеникот е украсен со гајтани и бикме. Наместо ракави има "паткавици" - "рокави" (украсни парчиња што се спуштаат низ плеќите). 5. Појас - ткаен четворно од "чиста" црвена волна. По краиштата богато украсен со "киски" - реси. 6."Препашка" - појас, лито ткаена од алова преѓа со прави шарки, по краиштата украсена со "китови" - реси и "поплети". 7. "Ризинче" - свилено шамивче, индустриски производ. 8. "Фута стамболска" - скутина, цариградска копринена, украсена со "колца". 9. Шамија - свилена со "киски" - реси, индустриски производ. 10. "Чапрази" - со "трепетушки" - пафти со срмен колан. 11. "Низалка" - накит за потпојас, со три реда синџири поткитени со сребрени пари, кувенџиска обработка. 12. Ѓердан поткитен со "дубли" - златни пари. 13. Чорапи "гувеалски" - плетени од волна, ишарани со шарбите "петнаесет игли" и "девет игли". 14. "Врзаници" - невестински чевли, направени од жолта и црвена кожа "сафтијан", ишарани со "з'мба". 15. "Калемќар" - волнена шамија за на глава, индустриски производ. 16. "Игла" од сребро - накит за на глава со четири реда синџири, а на средина со чапрасчиња, кувенџиска изработка. 17. Ушници со трепетулки - накит за над уши. 18. "Плетеници" - украс за на коса, направени од волнени "алосани киски" - рески, украсени со плетеници и "жапки". 19. "Сокај" - украс за на глава, направена од алова "свита" - чова и платно. Долниот дел украсен со срмени ширити и китки. Мијачката машка народна носија: 1. Кошула - од тенко домашно памучно платно. 2. "Жамадан" - минтан од "свита" - чова, со капаци околу рабовите опточени со машински "тегели" од жолт и црвен конец од макара. Предниците и ракавите украсени со купечки "петлици" - копчиња. 3. "Бечви" - од бела клашна насекаде по рабовите украсени со црни гајтани, од страните имаат по два "жеба" - џеба, а напред кај "кутелецот" има два цепа за полесно облекување на бечвите. 4. Појас - исткаен од "чиста" - вишна волна, четворна ткаенина со прави шарки. 5. "Зобанче зетовско" - од темна или црна клашна. Горна облека долга до појас со "ќулавка" - широка јака која се употребува како засолница од лошо време, дожд, ветер и друго и куси "рокави" - ракави, терзиска изработка. 6. "Кече" - капа од црн сатен, украсено со "машински тегели", занаетчиска изработка. 7. "Чипили" - чевли од црна кожа. Чевларска изработка. 8. Чорапи - "ластиклии", плетени од црна волна. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 12.Јули.2010 во 22:39
|
ПО 47. ПАТ СЕ ОДРЖА МАНИФЕСТАЦИЈАТА „ГАЛИЧКА СВАДБА“
Галичник-мијачкиот трон на кој се крунисува љубовта Раскошни носии, долговековна традиција збогатена со многу адети, се распослаа на Бистра. Митскиот Галичник по 47. пат го разбудија топаните и зурлите. Од ковчезите повторно беа извадени старите и богато украсени носии. Над 2.000 гости и туристи имаа можност да се запознаат со традицијата на правење свадба во мијачкиот крај. Годинава, уникатната манифестација се одржа на еден ден пред Петровден и беше ретка можност за потсетување како се живеело пред векови во најголемото мијачко село. Гостите не ги симнуваа фотоапаратите и камерите од рацете, регистрираа се'. Најинтересни им беа обичаите: канење на мртвите, канење на кумот, дарување на невестата, полнење вода од три селски чешми, орото пред чешмата Упија - обичаи кои биле дел од една цивилизација што опстојувала со векови. Свадбените обичаи почнаа во саботата, ноќта со подготовките на невестата. Вчераутро зетот Филип Шотаровски, заедно со роднините, ги покани починатите предци да му дојдат на свадба, а потоа го покани и кумот. Следуваше обредот бричење на зетот, одењето на строј, бодинање. Невестата Љупка Шотаровска, пак, ги пречека сватовите на прозорец и својот избраник го гледаше низ прстен и прозборе: „Низ прстен те гледам, во срце да ти влезам“. Во новиот дом ја пречека свекрвата со погача на главата и изговараше: „Невесто, жити лебот да ме слушаш и да и' бидеш верна на куќата“. А на сред село, пак, со овации и аплаузи беше поздравен обичајот кога побратимот се обиде уздата од коњот на кој јаваше невестата да и' ја стави околу вратот, со што симболично сакаше да ја заузда за новиот дом. На свадбата вистинска нота им дадоа атрактивните игроорци придружувани од три рала тапани и зурли. Нивното умеење беше наградено со громогласен аплауз. Љупка и Филип Шотаровски својата љубов ја крунисаа и со венчавка во црквата „Св. Петар и Павле“. Освен младенците, радосен беше и свештеникот Благоја Спировски од Дебар зашто нему годинава ова му е прва венчавка. Неизмерно чувство на среќа можеше да се забележи и на лицето на свекорот Кокан Шотароски, кому му се исполни желбата синот да го ожени во Галичник со сите адети и свадбарски ритуали како што тоа го правеле неговите предци. Невестата Љупка, која потекнува од Крушево, не се пожали на тежината на носијата, која за оваа пригода тежи над 20 килограми. Задоволно прокоментира: „Да бидеш галичка невеста е чест, а воедно и потврда дека поседуваш високи квалитети“. Зоран Г. Маџоски ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 19:15
|
Мијаците се дел од македонскиот народ кои живеат во Мијачијата или долнореканскиот регион покрај реката Радика. Тие се познати по нивната култура, архитектура, обичаи и културно и национално наследство. Традиционалната мијачка носија е широко позната.
Мијаците се именувани според македонско словенско племе кое се населило во долнореканскиот регион на Македонија во 5 и 6 век.Нивниот номадски начин на живот се трансформирал во земјоделски и сточарски. По покрстувањето во 7 век, оваа група на Македонци ги населила денес познатите населени места покрај Радика. Територијата на која живеат Мијаците е реканскиот регион со подрегионите. Мијаците исто така биле познати и вешти дрворесци и иконографи. Дел од Мијаците, денес познати како Торбеши, го прифатиле Исламот. Мијаците традиционално ги населувале населените места во Реканскиот регион на Македонија. Најпознати мијачки села се Галичник, Гари и Лазарополе. Покрај овие мијачки села се: Селце, Тресонче, Росоки, Сушица и Осој, како и Долно и Горно Мелничани и Долно Косоврасти. Денес, голем дел од овие мијачки села не се населени бидејќи населението почнало да се преселува во почетокот на 20 век. Голем број на Мијаци се преселиле во Дебар, Скопје и Битола. Населените места Ореше, Папрадиште и Мелница во Велешко биле населени од Мијаци за време на Отоманската Империја 
Галичкиот дијалект или малореканскиот дијалект е дијалект што спаѓа во подгрупата на западни и северозападни дијалекти на западното наречје на македонскиот јазик. Дијалектот се зборува на територијата околу селото Галичник и во реонот наречен Мала Река со околината. Горнополошкиот дијалект е близок дијалект со горнополошкиот дијалект и со реканскиот дијалект. Дијалкетот е карактеристичен по тоа што има користење на доста архаични зборови. Овој дијалект може да се најде и во историски литературни дела на македонскиот јазик како на пример Тријазичникот на Ѓорѓија Пулевски. Фонолошки карактеристики фиксиран акцент намалена употреба на согласката Џ, наместо неа се употребува ж употреба на Ј помеѓу две самогласки употреба на о наместо а Морфолошки карактеристики употреба на суфиксот -ајет за трето лице еднина употреба на ќа немасто ќе употреба на трите членови употреба на наставката -т за трето лице еднина употреба на предлогот ВО. Реканскиот дијалект е дијалект што спаѓа во подгрупата на западни и северозападни дијалекти на западното наречје на македонскиот јазик. Дијалектот се зборува на територијата на областа Река во северозападна Македонија. Реканскиот дијалект е близок дијалект со галичкиот дијалект и со дебарскиот дијалект. Овој дијалект, како и останатите од оваа група, содржи доста архаични зборови. Фонолошки карактеристики зачестена употреба на согласката ф намалена употреба на согласката Џ, наместо неа се употребува ж или жд употреба на о наместо а Морфолошки карактеристики завршетокот на глаголите од а групата често се изговараат како глаголи од е група: играaт > играет употреба на трите членови употреба на наставката -т за трето лице еднина употреба на предлогот во/в. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: чоли
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 19:40
|
Генетски Миjаците са словенизирани Илири (Арванити) ------------- Мунгос - цензорот на Мисирков |
Постирано од: Vercingetorix
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 21:27
|
Се се,само Македонци не се,типична констатација од Бугарин. ------------- "И сам Исус Христос ако слезит од небоно не можит да го уверит Македонеца оти тој е Блгарин иљи Србин" - Темко Попов |
Постирано од: Каснакоски
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 21:31
|
Според Цвијич биле со влашко потекло и научникот го потврдува со аргументи.
ПС Мунгосе, што ти штукне и тема му отвараш. Нема лошо, ама отвориш и бегаш. Седи малку, разговори се, па тогаш бегај. ------------- |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 21:45
|
Охо пријателе,на секоја тема сум тука за тебе,а за оваа посебно.
МОИТЕ ПРЕДЦИ СЕ МИЈАЦИ. А ти добро знаеш чиј потомок сум јас,така да тука сум на форумот само за тебе и твоите другари (пајташи ) ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |
Постирано од: mungos80
Датум на внесување: 02.Септември.2010 во 21:46
А се доселиле на балканот во 5 или 6 век??? ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев |