Окупација од Бугарската војска 1941

Македон напиша: чоли напиша: Скопиjе 1941 Сите тие луѓе кои ги чекале Бугарите како ослободители, заедно да ги собереш се помалку отколку едно маало. Затоа овие слики не значат ништо. Скопје било голем град и тогаш, со повеќе десетици, ако не и стотина илјади жители. Во 1945 година, по доаѓањето на Тито во Македонија, се собрале 60 000 жители. Ако веќе калкулираш со бројки, имај го тоа в предвид.

Види сега - прекрасно сознавам што тие филми за посрештането во голема степен са режисирани и са дел од пропагандата. Сите го прават. Како са го направиле во Скопиjе и во 1945 год. по доаѓањето на Тито.
Но да се вратим на темата коja Анастеjа постави... Според неjа во Струмица во април 1941 г. е имало демонстрации против влегуването на бугарските воjски. (зоштото го е пишал Ефтим Гашев) И другото спротивно на тоа е бугарска пропаганда? Видим што Манол Пандовски во 1969 г. е видел собитиjата по различно. Некаков клуб на есперантистите и некаков хор коj пеел револуциони песни.... Голем "отпор" нема што. Каj нас казват: "Като нема риба и ракот е риба"

чоли напиша: Спомен на една Бугарка живеела во Струмица 1941-1943 г: Во текот на летото на 1943 година јас и мајка ми, која чекаше дете, се прибравме во Црвен Брег, при дедо ми, бидејќи Советската армија се движела на југ, српските партизани напаѓаа бугарските службеници и татко ми предвидуваше тешки настани. Малку подоцна, во јануари 1944 година, татко си дојде и ни кажуваше со солзи на очите како луѓето од Струмица, пријатели и соседи, се простили со него и колку загрижено очекувале грчка или српска окупација, кое, уви, стана... спомени на Багрена поп Василева

Доволно е да се погледне здебеленото и да се види за какви "спомени" станува збор.

Партиската организација реши свеченостите да ги
претвори во демонстрација против окупаторската
бугарска војска. Овие акции се подготвувани и
спроведени преку Клубот на есперантистите, кој
работеше под раководство на Партиската организација.
На состанокот во Клубот на есперантистите бил составен
план на акциите и поделени задачите. Една група од 10
младинци добила задача на транспарентите да испише
пароли: „Македонија на македонците", „Смрт на шпекулантите", „Долу шпекулацијата", „Долу скапотијата и експлоатацијата" и да се нацрта карта на цела
Македонија што требало да се носи на чело на поворката
од демонстрантите. На состанокот било решено хорот да
се подготви и пее повеќе револуционерни песни.
Членовите на Есперантскиот клуб добиле задача да
спроведат широка агитација за што помасовно учество
на граѓаните во демонстрациите, кон чија подготовка се
пристапило во Клубот.

Манол Пандевски

Ги видовме паролите: „Смрт на шпекулантите", „Долу шпекулацијата", „Долу скапотијата и експлоатацијата"... Нели шпекулантите са били во Струмица преди влегуването на бугарските воjски? Возниква вопросот: кои са шпекулантите?

Ресен 1941

Спомен на една Бугарка живеела во Струмица 1941-1943 г:

Не сум поврзана географски ниту крвно со Бугарите од Македонија. Познавам ги и сум пораснала меѓу нив уште од дете...

За време на бугарската администрација во Македонија (од 1941 до 1944 година) татко ми работеше во Струмица. Од него знам дека бугарските војници на чело со цар Борис III биле пречекани со цвеќиња, со радостни солзи и дека некои возбудени Македонци им бакнували дури и чизмите. Не така се поздравуваат окупатори, нели.

Струмица тогаш беше целосно бугарски град; имааше некакви Роми, Арнаути (Албанци), но никакви Срби - беа избегале во Шумадиjа ...

Во училиштето "Св Кирил и Методиј" во Струмица пеехме песнички, играехме гимнастика, ора и р'ченици, разказвахме приказни, а после училиштето - игравме на кукли, на дама, на гоненка, на "пускане крпа" - како сите бугарски деца во земјата.

Во текот на летото на 1943 година јас и мајка ми, која чекаше дете, се прибравме во Црвен Брег, при дедо ми, бидејќи Советската армија се движела на југ, српските партизани напаѓаа бугарските службеници и татко ми предвидуваше тешки настани. Малку подоцна, во јануари 1944 година, татко си дојде и ни кажуваше со солзи на очите како луѓето од Струмица, пријатели и соседи, се простили со него и колку загрижено очекувале грчка или српска окупација, кое, уви, стана...

спомени на Багрена поп Василева

чоли напиша: Македон напиша: Oд книгата "Судењaтa како последен пораз". Исто од Стрмица: Демонстрациjа в Струмицапротив окупаторите

Како што ве читам тука повремено, ви се чудам како вашето манипулирање со сликите и искривувањето факти, се обидувате да го пласирате како наша историја, а не ваша пропаганда.
Што знаеш Чоли ти за Струмица? Си зборувал некогаш со некој постар жител кој бил сведок на настаните? Јас сум струмичанка и можам да ти кажам дека многумина од постарите струмичани кои се сеќаваат на настаните, раскажуваат дека Бугарите правеле многу поголеми бељи и од Германците.
Дали знаеш на пример за случајот со Сандо Масев кој е убиен по злосторничко тепање од полицијата?

Тоа што си постирал слика од група бугарофили, излезени некаде надвор од градот да ги пречекаат бугарските војници (а организирани од пробугарски и фашистички групи кои неспорно дека ги имало во градот), не зборува ништо и не дава слика за расположението на севкупното струмичко население.  Слика за расположението на народот во пресрет на бугарскиот окупатор ти постирал Македон, тоа е сликата од протестот организиран во знак на револт против влегувањето на бугарските војници. Протестот не можел да биде разбиен иако имало обид, па кога влегле војниците во Струмица биле пречекани со пароли “Македонија на Македонците“ и како непријателска војска која не била воопшто добредојдена!
Многу од постарите струмичани паметат дека германските војници не правеле такви зулуми како бугарските. Единствената борба со Германците била по бугарското повлекување од Струмица.

Вистината е таа. Колку вие и да се обидувате тука да искривувате и манипулирате, многумина од нас за окупацијата слушнале лични сведоштва за од своите предци или сограѓани. Тие луѓе носат и лузни од грозните мачења и изживувања и никогаш нема да кажат дека Бугарските војници не биле окупатори на Македонија!




Изменето од Анастеа - 11.Септември.2010 во 01:55

На 9 септември 1944 година Прилепскиот гарнизон со 1100 војници и 2-ра дружина на 45-и пешадиски чегански полк со над 800 војници, 9-ти и 10-ти граничен подучасток во лути борби задржа огромните сили на хитлеристите, превозходешти во во жива сила и ваена техника.

Така започна хероичната епопеjа на Прилепскиот гарнизон предводен од командирот полковник Младенов.



Спомени на фелдфебел Борис Раjнов