Ваша поезија

За тебе сум ова што сум.
Заради тебе правам се што правам.
За тебе дишам
За тебе се будам.
За тебе живеам.
А ти...?
Ме оставаш на тие
кои не ме заслужиле
ни на пола од тебе.
Оти со тебе плачам долго во ноќта.
Со тебе се смеам цел ден.
Со тебе заспивам во бессоните ноќи.
Со тебе се будам во ладните утра.
Ти си мојот сон
Моја болка и тага.
Моја насмевка,моја солза,
мој дом,моја жед,моја глад
Ти си ми......се.

Утрата веќе не прекрасни
како што беа порано.
Сонцето не сјае со истиот сјај,
ни облаците не се така прекрасни
како некогаш....
Ниту денот не е убав
и весел како некогаш.
ништо не е доволно добро
и возбудливо во него.
Ниту ноќта е ноќ
ниту сонот е сон,
а и го нема во ноќите
само мисли и болка,
тага и солзи ме дружат.
Ништо не е како што беше
Без тебе!
Ни животот е живот,
ни смеата е смеа,
и ништо не е доволно добро
мило мое ангелче,
без твојот глас,поглед,смеа....
Без тебе!

Значења

Прости ми што сум

плиток до последниот

слој на глупоста…

…што разлистувам ликови

и се виткам пред лудиот ветер

кој вчера го одвеа

Бог од молитвите.

Не сум заборавил!

Имаме состанок во пустиот град

што се сомнева дека им плаќаме

на минувачите да ни бидат

статисти во љубовна сцена…

Ако додржам до вечерва…

Знаеш, гнили се врвците

што ја стегаат душата во ова тело…

Ќе зборуваме за малата веројатност

некогаш да се сретнеме вистински…

И ти ќе се согласиш дека допирот

е најдлабокиот недоволен начин

да продреш во мене…

Износените лица на љубовта

безизразно ќе се дават во

плитките значења

што и’ ги даваме на нашата болка.

Дури и моето заминување

ќе изгледа како да те напуштам…

Why Bother?

Крилести змејови дојдоа да го смират

готскиот призвук на незавршена есен…

Зарем останаа нешта што не можат

да бидат сфатени на прв поглед?

Ликовите заѕидани во градските фасади

љубопитно го следат твоето месечарење…

Тие глумат движење…

Го чекаат твојот пад…

Тие се со тебе

до самиот раб на дупката…

Понатаму си сам со

болка во коските,

гнилеж во месото,

и психијатриска дијагноза…

Во алманахот на страдањата

ги има само нивните ликови…

И сите се потпишани

со исто име…

Твоето…

Тие што не ти

оставија крв во телото

за да порумениш

кога ќе ти стане срам…

Тие што ти ги избришаа

и пцостите од речникот,

за да не искажеш

колку ги мразиш…

Тие што решаваат

што да биде грев…

Бадијала ги соголуваш…

Под секој шарен омот,

нова ‘pѓава лушпа…

(Премногу ли остарев

што зборот и гробот

ми се исти по длабочина?)

Не им обраќам внимание
на чудесно симетрични лица,
на усни што врз себе
го имаат распоредот на сите
евроазиски реки...
...Ја наоѓам љубовта како
ненадејна болка од модрица
што не знам каде сум ја добил...

mozebi vi lichi ama.....moja e!.........:

       Т'ГА ЗА ......живот!

Орелски крилја как' да си метнех,
И в чужди ст'рни да си прелетнех!
На чужди места ја да си идам,
Да видам Newyork, Hong kong да видам,
Да видам дали с'нце и тамо
Мрачно угревјат, како и вамо.

Ако как' овде с'нце ме стретит,
Ако пак мрачно с'нцето светит;
На пат далечни ја ќе се стегнам,
И в други ст'рни ќе си побегнам,
К'де с'нцето светло угревјат,
К'де небото ѕвезди посевјат.

Овде је мрачно, и мрак м'обвиват,
И темна м'гла земја покриват ;
Пљачки и мучки и пропалици,
Силни мизерии  и бедни вијулици,
Околу м'гли и мразој земни,
А в гр'ди студој и мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам,
Не, ја не можам пљачки  да гледам!
Дајте ми крилја ја да си метнам
И в чужди  ст'рни да си прелетнам;
На чужди места ја да си идам,
Да видам Miami,bermudi  да видам.

Тамо зората греит душата,
И с'нце светло зајдвит в гората ;
Тамо дарбите природна сила
Со с'та раскош ги растурила:
Бистро море гледаш белеит,
Или од ветар синотемнеит;
Поле погледниш или планина,
Сегде божева је хубавина.

Тамо по срце в кавал да свирам,
С'нце да зајдвит, ја да умирам.

......Thank's!

Среќен роденден Снашке

БЕЛГРАДСКИОТ ЦЕПЕЛИН

На ќошињата на улиците го довикувам твоето име,
Додека некаде од далеку се слуша како свири нашата музика.
Си мислам на допирите на малите и меки раце,
Кои го разгоруваа огнот во нас,
На таа бледа Месечева светлина.

Во сите барови и трговски центри,
Пред себе го имам твоето лице,
Кое редовно се губи во маглите на влажните утра.
Но старите писма и фотографии едноставно не можат да те доловат,
Исто како што се губеше откако автобусот ќе заминеше.

Прекрасни дворци со столбови и куполи,
Изградив држејки ги твоите раце.
Веројатно ќе беше полесно да ме држиш при себе
Отколку што се трудеше да разбереш,
Колку далеку со умот избегав.
Во прегратките на една трагедија,
Премногу црна да се опише – Крајот на една голема илузија.
Сите оние страсти и доживувања кои успеавме да ги украдеме.
Тоа…Тоа не можат да те научат на школо.

На светот со песнава му ги објавувам,
Бесценетите вредности засекогаш замрзнати во времето,
Изградени врз пепелта на нашите изгорени срца.
Сите љубопитни би сакал да знаат дека,
Нашата љубов не наликуваше на воен марш,
На некаква си воена парада за демонстрација на моќ,
Туку на лесна прошетка по облаците.