ВМРО - соэдавање и дело

Boogie напиша: “Наредба до 22-ри пешадиски тракиски полк на неговото Царско Величество Чарлс Едвард Сакс Кобург Гота бр. 93, 14 октомври 1912 година, логор Пехчево. Забележав дека некои војници на полкот, откако ја преминале границата, вршат своеволни акти кои стануваат СЕРИОЗНИ ЗЛОСТОРСТВА во време на војна. Гледам со големо жалење дека старешините на четите ги сметаат овие акти лекоумно како да немаат тежина и дозволуваат да се вршат пред нивни очи. Така, во логорот во Царево Село (з.н, денешно Делчево) видов некои војници како го напуштаат логорот и одат во блиското село кое го напуштиле неговите жители, да ограбуваат, секој за себе, заборавајќи ја својата должност да останат на својот пост.

Според тебе кои са били старешини на чети? Таков ранг е немало во редовната бугарска воjска. Тие старешини на чети са воjводите на четите на ВМОРО:

Во реонот на Малашевиjaта - Пехчево, Берово, Царево село, Радовиш, Струмица, во авангард на бугарските војници се четите на М. Думбалаков, Кр. Гермов (Шакир воjвода), Ив. Смоларски и др. кои ослободуват цела средна Македонија. Четниците на подпоручик Левтеров заедно со над 700 лица полиција ослободуват селата Елешничка клисура, Иловица, Сушнца, и обезоружават турското население во овој регион....

четите на ВМОРО

А сега си отговори кои са напуштиле селата си по настапот на четите на ВМРО и бугарската воjска? Нели са турците кои са напуштиле своите села?
---
Од таа наредба е видно што високото бугарско командване е било против своеволиjата на четниците на ВМОРО кои са грабили напуштените турски села

Изменето од чоли - 13.Јуни.2010 во 15:17

Boogie напиша: Сакаш да кажеш дека само турци пљачкале,па нели и Србите дошле на истото место подоцна па пак имало Турци

Сакам да кажам што пљачкале нерегуларни формации, на кои им била непозната воената дисциплна, како например четите на ВМОРО. Така е по цел свет, кога има привлечени вакви структури... Тие чети освен напуштените турски куки са пљачкале и христиjански. Тие нивни постапки са дали повод на полковник Савов да издаде нарочна наредба со коjа да забрани пљачкането од страна на паравоените формации.

Крушовската чета на Методи Стојчев води неколку борби со турските сили околу Кожуф планина и на 20 октомври 1912 година преземат Крушево, каде што мобилизира милиција од градот и селата. Четата напаѓа во грб отстапваштите кон Кичево турски сили. На 25 октомври градот Крушево е ослободен од Македонските чети, кои решаваат привремено управување, слично на она што се утврдува во 1903 година, кога Крушево е прогласено за република. Чак на 15 ноември доаѓа српска војска, којашто заема ослободениот град, а четите заминаа во турските села да прибираат оружјето. Собраните пушки од турското население тие делат на Македонското население. Четите се борат подоцна заедно со два српски взвода при село Радовиш против турска пешадија и коњица, кои доаѓат од Битола.
---
Как мислиш? Дали освен оружие четите не са собирале и други трофеи од турските села?



Четата на Методи Стоjчев

Изменето од Boogie - 14.Јуни.2010 во 17:51

Boogie напиша: ....Македонец од Македонец во Македонското Илинденско востание не крадел

Повик на ВМРО, од времето на Првата светска војна, кон  Бугарите од Македонија и Одринско, да ја напуштат грчката армија, во која се насилно мобилизирани, и да се предадaт на Турската армија, која во тоа време билa сојузник на Бугарија.




Изменето од lav4eto - 20.Јуни.2010 во 10:46

Не е возможно?Мислам дека на Марс открија жители биле БУГАРИ.

Нека не се надева ни Србија, ни Бугарија, ни Грција дека една педа земја македон-ска ќе добие, зашто за нејзиното ослободување ние крвта ќе ја пролеваме, па не ја даваме на друг, туку наша ќе биде".

Вака се изјаснуваше еден од најопеаните и еден од најпопуларните македонски војводи (по Гоце Делчев) Јордан Пиперката, кој со своите јунаштва и подвизи уште за својот живот станал легенда.

ЈОРДАН СИЛЈАНОВ ПИПЕРКАТА...

... е роден на 23.06. 1870 година во кичевското село Козица. Потекнува од сиромашно земјоделско-сточарско семејство. Злате Ѓоршески, автор на монографијата посветена на Јордан Пиперката, дава интересно објаснување за неговото презиме. "Фамилијарното име му е Пиперковски. Меѓутоа тој е познат по скратницата од тоа име - Пиперката. Кај народот преовладува мислењето дека оваа скратеница ја добива поради физичкиот изглед (бил црвен, но и лут). Многумина го поврзуваат со лутината и црвенилото на пиперките".

Јордан уште од раните детски денови ја почувствувал сета горчина на тешкиот селски живот. Детството го минал во времето на немири и превирања во Македонија. Буен и пргав по природа, тој многу се разликувал од своите браќа. Односот на турските власти тешко го поднесувал, а омразата кон нив растела.

Познавајќи ја бујноста на својот син Јордан, татко му Силјан, иако притиснат од сиромаштијата и неможноста да го школува, го однел во Битола да учи фурнаџиски занает.

Во Битола Јордан не останал долго. Опфатен од мислите за тешкиот живот на своето семејство, се вратил во своето родно село. Млад и неискусен, но подготвен да му се спротивстави на непријателот, кај Јордана се јавила желба за самостојност и ајдукување. Причини за ова имало повеќе, но непосреден повод била една неочекувана пресметка со група врсници од муслиманското село Другово. До неа дошло во еден пазарен ден кога Јордан сам се враќал од Кичево. Иако сам, тој се спротивставил, но од групата бил претепан. Длабоко навреден од постапката, по враќањето в село, решил да излезе ајдук и да им се одмазди на напаѓачите. Од неговите најблиски бил советуван да не прави така, но Јордан се одлучил да замине на печалба во Софија уште со првата група соселани - печалбари. Таму го продолжил фурнаџискиот занает.

Во Софија Јордан заживеал нов живот. Го научил фурнаџискиот занает, а и финансиски зајакнал. Од заштедата ги помагал и своите во Козица, но никако не можел да ги заборави тортурите над селаните. А во Бугарија нашироко работела пропагандата за наводното ослободување на Македонија. Не знаејќи за ваквите цели на бугарската буржоазија, голем број печалбари, далеку од својот роден крај, водени од желбата за ослободување на Македонија, стапувале во чети од разни друштва.

За Јордан ова било можност да стане ајдук. Влегол во Пиринската чета на Дончо Златков. Запознавајќи го подробно ајдучкиот живот и целта на изведените акции, иако неук, доволно ја презрел заблудата од бугарската "ослободителна" дејност. Затоа одлучил да се врати во Македонија. Неколку години престојувал во Македонија, а во 1895 година Јордан повторно се наоѓал во Бугарија, каде што со Стојко Војвода и Кочо Љутата зел учество и во таканареченото Мелничко востание.

По повеќегодишното ајдукување низ Бугарија во 1897 година, Јордан Пиперката со својот соборец Никола Геројски пристигнал во Кичевско. Дознавајќи за нивното пристигнување, Организацијата во Кичевско набргу воспоставила контакт со нив. Така во 1897 година била формирана и првата организациона чета на војводата Дуко Тасев во Кичевско.

Убиството на Муарем - бег, во кое учествувал и Пиперката, го принудило тој да ја напушти Македонија и повторно да замине во Бугарија.

КАКО ОДЛИЧЕН СТРАТЕГ...

... надарен од природата и вооружен со умствени дарби, иако неук, Јордан станал страв и трепет за турските власти. Во 1901 година бил комита во четата на Никола Русински, а истата година бил наименуван за војвода на Демирхисарскиот реон. Дејствувал и во Крушевско и Кичевско. Турците во својата немоќ да го фатат, околу него создавале легенда дека го чуваат духови.

Сите акции што ги презел Пиперката во текот на 1902 година многу брзо се пренесувале и се разгласувале меѓу народот. Од ден на ден растела неговата популарност. Секаде каде што имало потреба Пиперката итал на помош. Народот во него не гледал веќе ајдук, туку револуционер - борец кој секогаш бил со нив, меѓу нив да им помага, да ги одбрани од напаѓачите. Со својата брза чета преку ноќта се движел од едно во друго место, минувајќи пат и по 60 километри, само да стаса каде што имало потреба.

Јордан Пиперката со недоверба гледал кон повикот за одржување на конгрес во Смилево. Не сакајќи да се држи одвоено од Организацијата, пристигнал во близината на Смилево со целата чета од 60 души. Ги прифатил решенијата на Конгресот и заедно со својата чета ги извршил сите подготовки за востанието.

Неколку успешни битки го карактеризираат почетокот на Востанието во Демирхисарскиот крај и во Кичевско. Но, неповолните вести за положбата на Крушево продолжиле да пристигнуваат. Републиката вивнала во пламен. Војводата Јордан и другите тргнале кон село Белица. Преку месноста "Скакало" и каменестите врвови на село Големо Царско, реонската чета дошла до месноста "Грнчарец", над патот Кичево - Битола. Оттука имале добар поглед на голем дел од реонот, а особено на патот Крушево преку Цер, С’лб, Големо и Мало Церско.

Еден голем одред од турска војска откај Кичево со планинска артилерија и коњица го продолжил својот пат кон Крушево, минувајќи преку селата Дивајци и Арилево. Претходниците на турската војска ненадајно во месноста "Коприн Дол", над целото Цер, избиле пред селските чети, предводени од војводите Велко и Злате. Не знаејќи за бројноста на непријателот, иако со 70 души востаниците, отвориле оган. Започнала борба. Меѓутоа, според притисокот што го извршиле турските сили, востаниците брзо сфатиле дека не се работи за мала група турски аскер и се повлекле во гората.

Со востаниците било избегано целото население од Цер. Во селото останале само болни и немоќни старци кои биле ѕверски измачувани од Турците, а селото било запалено.

Јордан Пиперката посебно тешко го преживеал горењето на Цер. Затоа се упатил со својата чета на помош на населението, но паднал во заседа. Жестока била борбата меѓу четата на Јордан Пиперката и турскиот аскер. Со наближувањето на ноќта борбата станувала се пожестока. Опколените востаници & давале силен отпор на турската војска, а присуството на Јордан Пиперката им ја повратило вербата на востаниците дека ќе се извлечат од обрачот. Наскоро се стемнило и пукотниците престанале. Во ноќта веќе ништо не можело да се види. Едно време се слушнале гласови на преживеаните востаници кои се повлекувале кон селото Прострање. Набргу почнале да пристигнуваат и некои востаници од групата на Јордан Пиперката. Тие се уште не можеле да се соземат од она што го виделе и доживеала со опколувањето. Нивните вести болно одекнувале меѓу сите присутни. Војводата не е повеќе меѓу живите.