Што е Адвентистичката црква?

    Hristovoto doaganje e vidlivo



Postojat hristijani koi tvrdat deka Isus veke dosol ili deka ke dojde na nasiot svet nevidlivo za nasite oci. Od bibliska gledna tocka ova e neprifatlivo. Hristos mu kazal na prvosvestenikot za vreme na sudenjeto: “Jas vi velam: ‘Otsega ke go gledate Sinot covekki kako sedi oddesno na Silata (oddesno na Otecot) i kako doaga na nebesnite oblaci’” (Matej 26 64).

“Zemnite carevi, golemcite, vojskovodcite, bogatite, silnite, sekoj rob i sekoj sloboden covek se zasolnija vo pesterite i po gorskite kamenjari, velejki im na gorite i na karpite: ‘Padnete vrz nas i skrijte ne od liceto na Onoj (od liceto na Otecot) koj sedi na prestolot i od gnevot na Jagneto (na Hrista), zasto dojde velikiot den na nivniot gnev i koj moze da se odrzi?” (Otkrovenie 6,15-17).
Znaci, vtoroto Hristovo doaganje e vidliv, a ne nekakov magliv, nejasen i nevidliv nastan?

Pred da zamine na neboto, Hristos im dal vetuvanje na svoite ucenici: “Odam da vi prigotvam mesto... i pak ke dojdam i ke ve zemam kaj sebe, za da bidete i vie tamu kade sto sum jas” (Jovan 14,1-3). Ovde nema nisto nevidlivo.
Naprotiv, Toj doaga da ne zeme nas, koi sme vidlivi, i da ne povede vo vecen zivot vo svoeto carstvo, vo nebesnite domovi. Dodeka Isus se voznesuval, angelite im kazale na apostolite: “Ovoj Isus, koj od vas se voznese na neboto, ke dojde taka kako sto go vidovte da odi na neboto.” “I ke go vidi sekoe oko” (Dela 1,11; Otkrovenie 1,7). I na mnogu drugi mesta Svetoto pismo jasno uci za bukvalno i licno Hristovo doaganje.
Pavle kazuva: “Sam Gospod ke sleze od neboto, na zapoved, so glas na arhangel i so Bozja truba” (1. Solunjanite 4,16). I Spasitelot izjavuva: “Ke go vidat Sinot covecki kako doaga na nebesnite oblaci so sila i so golema slava.”
“Kako molnjata sto izleguva od istok i sveti do zapad, takvo ke bide doaganjeto na Sinot covecki” (Matej 24,30.27).
“A na negovata nametka i na negovoto bedro ima napisano ime: ‘Car na carevite i Gospodar na gospodarite’” (Otkrovenie 19,16). “Velicestvoto negovo gi pokri nebesata, i slavata negova ja ispolni zemjata.
Bolskotot mu e kako sonceva svetlina” (Avakum 3,3.4).
Negovoto lice sveti posilno od bleskotnoto pladnevno sonce.

Pri vtoroto Hristovo doaganje, sato go sledi celata vselena bez zdiv, zasto toa e vselenski nastan od najvisok rang, nego ke go pridruzuva seta nebesna vojska:
“Koga ke dojde Sinot covecki vo svojata slava i site sveti angeli so nego..., ke gi prati svoite angeli so silen truben glas i ke gi soberat negovite izbranici” (Matej 25,31.32; 24,31).

- Znaci, Hristos doaga javno i vidlivo, najvidlivo sto voopsto moze da se zamisli. Golem i slaven nastan pri vtoroto Hristovo doaganje, i najslaven od site, e voskresenieto na mrtvite pravedni. Srede teteravenjeto i branuvanjeto na zemjata, molskanjeto na molnjite i tatnezite na gromovite, glasot na Bozjiot Sin gi povikuva svetite sto spijat.
Toj svojot pogled go naso- cuva kon grobovite na pravednicite i togas, podigajki gi racete kon neboto, izviknuva: “Razbudete se i voskliknuvajte, ziteli na pravot”, stanete vie, koi spiete vo svoite grobovi (Isaija 26,19). Na celata zemja mrtvite pravedni ke go slusnat ovoj glas vo svoite grobovi i ke oziveat. Sega zemjata tatni od cekorite na ogromnoto mnoztvo od sekoe pleme, koleno, jazik i narod.
Tie doagaat od temninata na smrtta, obleceni vo besmrtna slava, triumfirajki: “O grobe, kade ti e pobedata? O smrt, kade ti e osiloto?” (1. Korintanite 15,55).
Zivite pravednici, preobrazeni i obleceni vo besmrt nost, i voskresnatite sveti, svoite glasovi gi soedinuvaat vo radosen izblik na pobeda:
“Ete, Toj e nasiot Bog, vo nego se nadevavme, Toj ne spasi” (Isaija 25,9), i zaedno so Hrista zaminuvaat na neboto, kade sto ke bidat Hristovi gosti iljada godini ili eden milenium, i na raspolaganje ke im stoi seta vselena.

Изменето од Blagoj_s - 26.Мај.2010 во 10:05

     Novata zemja i vecniot zivot


Apostol Jovan ni kazuva: “Vidov novo nebo i nova zemja, zasto prvoto nebo i prvata zemja pominaa.” Sto uste videl? “Togas go vidov svetiot grad, noviot Erusalim, kako sleguva od neboto, od Boga, stokmen kako nevesta ukrasena za svojot maz” (Otkrovenie 21,1.2).

Cudesno! Od neboto sleguva grad na zemjata, bleskoten i sjaen kako nevesta stokmena za svadba. Prekrasen grad, i koga Jovan se obiduva da go opise, toj ednostavno kazuva deka negovite ulici se od cisto zlato, negovite porti od biser, a Bozjata slava e tolku bleskotna, sto tamu nema nok.
Mileniumot na neboto pomina. Spasenite, zaedno so Hrista, vo nebesniot grad, sleguvaat od neboto na ovaa zemja, precistena so ogan vo ogneno ezero, obnovena i pretvorena vo raj, prigotvena za vecna tatkovina na pravednicite, zasto vo Biblijata nasledstvoto na spasenite se narekuva tatkovina (Evreite 11,14-16).
Ni ostana uste da go opiseme vecniot zivot na spasenite na novata zemja sto ke ja naselat i na koja vecno ke ziveat.
“Seta zemja pociva, miruva, triumfirajki od radost” (Isaija 14,7). Niz celata verna i iscistena vselena se razlevaat pohvalni pesni i radost. “Glas na silen narod, kako buca va na silni vodi i kako tatnez na silni gromovi” se slusa kako zboruva: “Aleluja, zasto vladee nasiot semoken Gospod Bog!” (Otkrovenie 19,6).
“Sto oko ne videlo, sto uvo ne culo i sto vo covecko srce ne doslo, toa Bog go podgotvi za onie koi go ljubat” (1. Korintanite 2,9). Coveckiot jazik ne moze da ja opise nagradata na pravednicite. Toa ke im bide mozno samo na onie sto ke ja vidat. Nieden ogranicen um ne e vo sostojba da ja sfati slavata na Bozjiot raj.
“Mojot narod ke zivee vo mirni zivealista, na bezgriz ni pocivalista.” “Nema poveke da se slusa za nasilstvo vo tvojata zemja, nitu za pustenje i razurnuvanje vo tvoite predeli. Zidovite tvoi ke gi narekuvas spasenie i portite tvoi slava”. “Ke gradat kuki i ke ziveat vo niv, ke sadat lozja i ke go jadat nivniot plod. Nema poveke da gradat a drugi da ziveat, nitu da sadat a drugi da jadat... izbranicite moi dolgo ke gi uzivaat plodovite na svoite race” (Isaija 32,18; 60,18; 65,21.22).
“Neka se raduva pustinata i suvata zemja, neka likuva stepata i neka procuti krinot.” “Mesto trnje ke raste kiparis, mesto kopriva ke viree mirta” (Isaija 35,1; 55,13).
“Volkot ke zivee so jagneto, leopardot ke lezi so jareto... a niv ke gi vodi malo dete.” “Nema veke da se pravi zlo nitu ke ima pustenje na seta moja sveta gora, veli Gospod” (Isaija 11,6.9).
Na novata zemja, i vo celata vselena, nema veke stradanje. Tamu ke nema veke solzi, nitu zakop, nitu kakov i da e znak na zalost, zasto “Bog ke izbrise sekoja solza od nivnite oci (od ocite na spasenite), i smrt nema da ima veke, ni taga, ni plac, nitu bolest, bidejki poranesnoto pomina.” “Nitu eden zitel nema da kaze: ‘Bolen sum!’ Na narodot sto zivee tamu ke mu se prostat grevovite” (Otkrovenie 21,1-4; Isaija 33,24).

Tuka e noviot Erusalim, prestolninata na cudesnata nova zemja, “prekrasna kruna vo rakata Gospodova i carski venec na dlankata na svojot Bog”, “siot vo slava Bozja, bleskoten kako skapocen kamen, kamen slicen na kristalen jaspis... Narodite ke odat vo negovata svetlina, a zemnite carevi ke ja donesat svojata slava vo nego” (Isaija 62,3; Otkrovenie 21,11.24).

Gospod kazuva: “Ke se raduvam zaradi Erusalim i ke se veselam zaradi mojot narod.” “Eve go Bozjiot sator megu lugeto i Toj ke zivee so niv; i tie ke bidat negov narod, a sam Bog ke bide so niv” (Isaija 65,19; Otkrovenie 21,3).
Na spasenite vo gradot “ne ke im bide nuzna svetlina od svetilka, ni svetlina od sonceto, zasto Gospod Bog ke gi osvetluva... Bozjata slava go osvetluva, a Jagneto mu e svetilnik” (Otkrovenie 22,5; 21,23).
Nikoj nikogas veke ne ke pocuvstvuva nedostig od hrana ili voda. Angelot na Jovana mu pokazal “reka so voda na zivotot, bistra kako kristal, koja istekuva od prestolot na Boga i na Jagneto”.
“Od dvete strani na rekata” Jovan go videl “drvoto na zivotot koe raga dvanaeset pati, koe sekoj mesec go dava svojot plod” (Otkrovenie 22,1-3). Prekrasnite vkusni plodovi na drvoto na zivotot im stojat na raspolaganje na spasenite niz seta vecnost. Kako sto bese kazano, na novata zemja nema nitu bolka nitu smrt (Otkrovenie 21,4).

Bog Otecot i Bog Sinot, ocigledno i Bog Svetiot Duh (Otkrovenie 22,17), svetiot grad go pretvoraat ne samo vo nase, tuku i vo svoe trajno, vecno zivealiste.
“Prestolot na Boga i na Jagneto ke bide vo nego, a negovite slugi ke mu sluzat i ke go gledaat negovoto lice, a negovoto ime ke im bide na nivnite cela” (Otkrovenie 22,3.4).
“Golemi se i prekrasni delata tvoi, Semoken Gospode, Boze! Pravedni i vistiniti se patistata tvoi, Caru na narodite” ( Otkrovenie 15,3). Kolku milostivo od Boga sto seto toa taka go uredil, osobeno po bolkata sto sme mu ja nanele!

Edinstveno vistinsko objasnuvawe bi bilo toa sto Bog bezmerno ne saka i deka navistina ima zelba da bide so nas - “Emanuel, Bog e so nas”. Bog navistina ne milee.
A kolku nie ke go sakame Boga i ke uzivame da bideme i da ziveeme vo negova blizina! Dali nekogas ste razmisluvale za toa deka ke ziveeme vo Bozja blizina i ke go gledame negovoto lice - negovoto mokno, inteligentno, a sepak tolku milo i ljubezno lice?
Koga Bog konecno ke ne sobere okolu sebe, ke se raduva za naseto prisustvo “kako mladozenecot sto se raduva na nevestata” (Isaija 62,5). Prorokot Sofonija 3,17.18. dodava deka tolku mnogu ke se “raduva”, sto “ke voskliknuva radosno nad tebe”!
Kakva pesna ke slusame koga Bog ke se raduva zaradi nas? Mislete za pogledite sto ke se sretnat! Bog ke pee kako mladoz enecot sto pee na svojata nevesta.
Veruvam deka Bog, dodeka ke pee, so seta svoja beskonecna ljubov i neznost ke pogledne dlaboko vo ocite na sekogo od nas, kako da ke saka da ni kaze: “Zatoa sto si ti ovde, cuvstvuvam tolku golema radost!”
Koga ke uzivame predimstvo da go gledame Boga na negoviot prestol i dodeka ke slusame kako site radosno peat, dali tuka kje se najdat i malecki deca da mu sednat na skut kako i nekogas, vo bibliskite vreminja, sto sedele na Isusoviot skut?
Dali mladite ke bidat tolku slobodni da mu pristapat i da mu postavuvaat prasanja?
Sekako! Kaj nas neka se razvie kopnez sto poskoro da go vidime Isusa.
Sme citale za nego, sme slusale propovedi za nego, sme go slikale kako gi lekuva lugeto, kako se moli vo Getsimanija, kako sluzi kako nas prvosvestenik, kako doaga po nas na oblaci. Lice v lice so Hrista, so nasiot Spasitel - kolku prekrasno ke bide toa! Noviot Erusalim ne e samo cudesen, prekrasen grad.
Toj e i mesto kade sto vo tekot na zivotot bez kraj, Bog i Hristos, i otkupenite, ke zasnovaat svoj vecen zaednicki dom.

     

Dojdi, Gospode Isuse!


“Duhot i nevestata velat: ‘Dojdi!’ I koj slusa neka rece: ‘Dojdi!’ I koj e zeden - neka dojde, i koj saka - neka zeme darum od vodata na zivotot!”
“Onoj (Hristos), koj go svedoci ova, govori: ‘Da, doagam, skoro!’ Amin! Da, dojdi Gospode Isuse!” (Otkrovenie 22,17; 22,20).
Knigata Otkrovenie zavrsuva so rasireni race, so povik, so molitva i ljubov!
Svetiot Duh, bistrite vodi sto tecat dolz zlatnite ulici, i celiot vecen grad vo svojata bleskotna ubavina podavaat race, posakuvajki ni dobredojde, povikuvajki ne da dojdeme.

I nie, koi veruvame, sme povikani da go preneseme toj povik i samite da gi podademe racete i so dobredojde da gi precekame lugeto! I ako go sakame Isusa kako sto go sakal apostol Jovan, ke gi previtkame nasite kolena i od srce ke mu upatime molitva: “Gospode, Isuse, nemoj veke da odlozuvas! Te molam, dojdi skoro!”
“Duhot i nevestata velat: ‘Dojdi!’ I koj slusa neka rece: ‘Dojdi!’” Hristijanskite evangelisti, pastorite, sosedite, koi veruvaat kako sto kazuva Otkrovenieto, izviknuvaat: “Dojdi!” Mazite i zenite, decata, brakata i sestrite, site hristijani, ljubezno se povikuvaat edni so drugi da dojdat kaj Hrista, da pijat od vodata na zivotot i da najdat vecen zivot.
Isus ne povikuva: “Dojdete kaj mene site!” (Matej 11,28). Toj nudi prostavanje, zdravje, spokojstvo. Da pojdeme kaj nego sega, dodeka mozeme - i vecno da ziveeme so nego!
Sto ke se sluci so nas ako ne go prifatime povikot? Bog e seriozen. Noviot Erusalim i novata zemja ne se za sekogo! “Nadvor se kucinjata, gatacite, bludnicite, ubijcite, idolopoklonicite i sekoj koj ja saka lagata i koj laze”, a megu niv se i “straslivcite, nevernite, gnasnite” - sekoj sto gresi. Site tie ke bidat ostaveni nadvor od gradot, da isceznat vo “ognenoto ezero sto gori so ogan i sulfur; toa e vtorata smrt” (Otkrovenie 22,15; 21,8).
Megutoa, blagosloveni se onie “koi gi drzat Bozjite zapovedi za da imaat pravo na drvoto na zivotot i za da mozat da vlezat niz portite vo gradot” (Otkrovenie 22,14). Tie ne go zasluzile toa pravo. Nikoj od nas ne moze da zaslu- zi vecen zivot! Hristos go otkupil toa pravo za nas na Golgota.
“Jas, Isus, go prativ svojot angel za da vi go posvedoci (potvrdi) ova” (Otkrovenie 22,16). Toa e dokaz deka Isusovoto svedostvo e svedostvo ili poraka sto ni ja upatuva licno Toj, a ne svedostvoto sto go davame nie za nego.
“Onoj koj go svedoci ova, govori: ‘Da, doagam skoro!’” A Jovan odgovara: “Amin! Da, dojdi, Gospode Isuse!”

       http://www.youtube.com/user/andrea3710
    http://www.adventistonline.com/profile/andrea3710
    http://andrea3710.yolasite.com
    http://www.facebook.com/group.php?gid=113403201855
    http://www.facebook.com/topic.php?topic=11546&uid=16155...
    http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/group.php?gi...
    http://www.facebook.com/group.php?gid=300271504178
    http://www.facebook.com/group.php?gid=110272412343355

   ПОД ХРИСТОВИТЕ КРИЛА!


    Еден шумски работник во Австралија си изградил на работ од една шума самечка дрвена куќичка. Тоа било обична шумска колиба, но за него негов единствен ден.

Еден ден, кога се вратил, видел тажна сцена: шумски пожар ја зафатил и неговата куќичка и ја уништил.
Останале само јагленосани греди и неколку поцрнети остатоци од метал. Потресен, се упатил кон местото каде што стоела кошницата со квачка врз јајца. Сега и таа лежела во толпата пепел и изгорени прачки. Пред него лежела грутка изгорени пердуви. Внимателно ги отстранил остатоците и, што мислите, што видел? - четири малечки перести суштества што се движеле. Четири малечки пилиња останале живи благодарение на њубовта на својата мајка.

Со најубав и со најсликовит јазик на Библијата Христос рекол дека во времето на своето второ доаѓање ќе не покрие со своите крила: „Ти што живееш во засолништето на Вишниот, што почиваш во сенката на Семожниот,кажи му на Господа:

Засолниште мое, Тврдино моја, Боже мој во кого се надевам... Ќе те заштити со своите перја и ќе се засолниш под неговите крилја... Ќе паѓаат покрај тебе илјадници и десетина илјади десно од тебе, а кон тебе нема да се приближат„ (Псалм 91,1.2.4.7).

Сјајот на Второто Христово доаѓање ќе биде таков што пророкот се прашал: „Кој може да опстане?„ (Отк. 6,17). Пророкот Малахија исто така се прашал „Но кој ќе го поднесе денот на неговото доаѓање и кој ќе опстане кога Тој ќе се појави?... Ќе дојдам кај вас на суд и ќе бидам брз сведок против вражарите и против прељубниците, против оние што се колнат лажно, против оние што му ја скусуваат платата на работникот, на вдовицата и на сирачињата, против оние што го газат правото на странците, и кој се бојат од мене, вели Господ над војските„ (Малахија 3,2.5).

Прашањето на опстановката на стариот Божји народ никогаш не било поголемо отколку во времето на царицата Естира, внуката на Мардохеј, во времето на персискиот цар Асвир (Ксеркс). Оригиналното име на Естира било Адеса и значело „мирта„. Откако се омажиле за царот асвир, го добила персиското име Естер, што значи„ ѕвезда„ , но набргу се докажало дека нејзиниот сјај може бргу да се угаси. Еден ден на царицата Естира и на нејзиниот народ им се заканила смртна опасност. Со царска наредба било наредено на одреден датум „да се уништат„ побијат и да се истребат сите Евреи, старо и младо, деца и жени во еден ден„ (Естира 3,13). Сето тоа се случувало во главниот град Сусан или суза, престолнината на стариот Елам, на реката Улај во Месопотамија.

Книгата на Естира преставува книжевно ремек дело. Во неа се наоѓаат сите бои на драмската напнатост на еден вистински еп. Естира не била само жена со царска убавина, туку и личност со здраво расудување, со необична самоконтрола, полна со обѕири, непоколебливо предана и со благородно самопожртвување, што во еден миг ја издигнало како херој.

Иако во Книгата за Естира Бог не е споменат, големата тема на оваа историја е заштита на Божјиот народ под Божјите крила. Таа ја открила семожната рака на Божјата промисла во животот на оние што го љубат. Ерусалиме, Ерусалиме... Колкупати сакав да ги соберам чедата твои како кокошката што ги собира пилињата под своите крилја, но вие не сакавте„ (Матеј 23,37).

Трогателна е послушноста на Естира кон нејзиниот притатко Мардохеј. Тој бил нејзин роднина и единствен нејзин старател уште од нејзиното рано детство. Иако станала царица, Естира и понатаму се придржуваше кон сите Мардохееви упатства како и кога се воспитуваше кај него„ (Естира 2,20). Во нејзиниот нов живот Мардохеј добил почесно место: „Мардохеј седеше пред вратата на царот„ (2,19).

Кога варевиот прв министер Аман излегувал од дворот, морал да помине покрај Мардохеја. И додека сите дворјани му се клањале на Амана до земја, само Мардохеј стоел простум, „не се клањаше ниту паѓаше ничкум„ (3,2). Тој го почитувал, но стоејќи простум. Кога го прекорувале другите дворјани, Мардохеј им кажал дека е Јудеец„ (2,4). Тој бил човек кој му се клањал само на Бога, Иако ги почитувал и ги ценел сите луѓе.

Кога Аман дознал дека Мардохеј му припаѓа на јудејскиот народ, смислил страшна одмазда. Му дал на царот големо богатство и добил негова согласност да го уништи не само Мардохеја, туку и целиот негов народ. Аман не знаел дека царицата Естира му е род на Мардохеја.

Аман бил орудие во рацете на сатаната. непријателот на човечката душа делувал преку него против поклониците на вистинскиот Бог. Мардохеј не сакал да го повреди царевиот пријател Аман. Тој само одбил да му се клања на Амана како на Бог. Поради тоа требало да умре не само тој туку и неговиот род. Во најкритичното време Мардохеј и упатил на Естира писмо полно со безгранична доверба во Бога, иако не го спомнал по име. Естира ги разбрала неговите зборови: „Ако замолчиш ти сега, на јудејците ќе им дојде помош и избавување од друга страна, а ти и домот на твојот татко ќе загинете; и кој знае, можеби за вакбо време си станала царица„ (4,14).

Бог посредувал преку Естира, и пресвртница настанала кога Аман веќе се радувал за својата победа.Во оваа книга Естира покажала херојски лик на Исуса Христа. Решила да го спаси својот народи и по цена на својот живот. Да се отиде неповикан кај царот можело да значи смрт.Но Естира решила. Му кажала на Мардохеја: „Ќе влезам кај царот, иако не е според законот, и ако треба да загинам, нека загинам„ (4,16).

Естира ги видела раширени Божјите крилја над себе и над својот народ. Таа можела да му каже на Бога како и псалмистот: „Во тебе се надева душата моја, и под сенката на твоите крилја се засолнува додека не помине гибелта„ (Псалм 57,1). Читајте ја таа прекрасна Книга за Естира! Ќе видите како Бог интервенирал за спасението на својот народ.

Мардохеј не бил ниту противник нити непријател на царот. Напротив ! „А Мардохеј излезе од царот во виолетова и ленена царска облека со голема златна круна и со наметка од фина ткаенина и од скерлет. А градот Сусан се радуваше и се веселеше„ (Естира 8,15). Огнот поминал, а пилињата останале живи !

Драги пријатели, во времето на најголемата опасност Христос со раширени крилја ќе ги заштити своите избрани од сите краишта на светот. Во часот на неговото доаѓање, неговите чекатели ќе го сретнат со радост: Да се радуваме и да се веселиме за спасението негово„ (Исаија 25,9). Радувајте се во таа надеж под Христовите крилја !

   ЗАКОНОТ И БЛАГОДАТТА    !?


    „По благодат сте спасени, преку вера,и тоа не е од вас самите - тоа е Божји дар! Не од делата, за да не се фали некој“ (Ефесјаните 2,8,9). Благодат значи незаслужена милост. Божјиот Закон не гонеше да не убие заради нашиот грев, а ние побегнавме на Голгота и баравме милост од Христа. Значи Христос ни укажува милост, и без никакви наши заслуги ни ги проштава гревовите, и ние се фрламево неговите прегратки! Тој на законот, кој не гонеше како грешници, му кажува „Стоп!“ Тие сега се мои деца, мои синови и ќерки.Јас ги плаќам нивните сметки. Јас ги откупувам од ропството на гревот. Умирам за нивните гревови. Ти немаш право да ги гониш веќе. Тие не се повеќе грешни и грешници. Простен им е гревот. - Ете,Тоа значи „по благодат по (по милост) сте спасени, преку вера.“ Тоа значи спасението „не е од вас самите - тоа е Божји дар“. Тоа значи спасение по милоста.

Законот го осудува, а милоста го оправдува грешникот. И површно гледано, тие се спротивни едно на друго. Мнозинството христијани тврдат дека милоста го ликвидирала Законот. Веруваат дека Христос го укинал законот кога не спасил со милоста. Тој, велат тие, за нас го исполнил законот во сите негови подробности и нас не ослободил од сите обврски кон него. Грешка, крупна грешка која на христијаните кои мислат така! Тоа е „ефтина милост“ која на христијаните им дава право да живеат слободно како што сакаат, без никакви натамошни ограничувања и обврски.

Да не заборавиме! И Законот и милоста имаат свој извор во Бога, а Бог не е во спротивност самиот со себе. Ниту е доминантен законот над милоста, ниту пак е поважна милоста од законот во планот на спасението. Имаме многу зборувано на овој сајт и за милоста и за законот. Овој пат ќе повториме дека законот и милоста ги расчистиле своите сметки на крстот Каде што Синај и Голгота си подале рака еден на друг, се измириле, ако воопшто биле скарани, се прегрнале и стапиле во заедничка спрега, во сојуз и хармонија, за да му помогнат на грешникот за да се спаси, извршувајќи ја секој поединечно својата задача и улога што им ја наменил Бог, без никаква тенденција да се потиснуваат, уште помалку да се укинуваат еден со друг, или пак да се мешаат во ресорите еден на друг. Синај (Законот) има задача грешникот да го доведе на Голгота, а Голгота да го прифати и да му укаже милост.

„Под законот“ или „под благодатта“?

„А гревот не ќе има веќе власт над вас, зашто не сте под законот, туку под благодатта. И што сега? Да грешиме ли, затоа што не сме под законот, туку под благодатта? Никако! Не знаете ли дека ако некому му се предадете како робови и му се покорувате, робови сте му на оној на кого му се покорувате; или на гревот - за смрт, или на послушноста - за праведност? Но му благодарам на бога, зашто вие, иако му бевте робови на гревот, од се срце го прифатифте учењето на кое му се предадовте, и откако бевте ослободени од гревот, и станавте робови на праведноста (Римјаните 6,14-18)

Зборот „под“ значи дека владее некој или нешто над нас, дека сме под нечиј или некаков гнет. „Под законот“ значи под „дамоклов меч“ под товарот на камените плочи со Десетте заповеди кои ни лежат на грб и постојано ни тежат, не притискаат и не мачат. Кога сем „под законот“ние непрекратно сме изложени на отровното осило на гревот кое ја боде нажата совест и ја труе нашата душа.

На човек кој живее „под законот“ законот му вели: „Прави го ова!“ „Не прави го тоа !“ „Зошто го стори тоа ? „Немој, тоа е забрането!“ „Не смееш таму!“ „Не смееш така!“ и слично. Но законот не може да ни помогне и да ги задоволиме неговите барања, а човекот не е во можност да ги исполнува неговите строги наредби и да ги почитува неговите забрани - потклекнува ,паѓа, го крши и свесен е дека со тоа навлекува на себе проклетство. Тогаш на сцена стапува чувството на вина како немилосрден диктатор и го осудува за сторениот грев, и тој постојано живее под осуда, под ропство на стравот од смртта (Евреите 2,15). Значи, наједноставно кажано, ние сме „под законот“ кога живееме во грев, кога грешиме; човек-грешник живее „под законот“ и тој е во очајна состојба: „Беден човек сум јас! Кој ќе ме спаси од ова смртно тело?“ (Римјаните 7,24), ќе каже апостол Павле.

Драги мои, гревот е жив песок во кој тоне грешникот,и ако некој не му подаде рака да го извлече од него, тој навистина ќе потоне и ќе исчезне во неговата бездна.

Но на грешникот, кој живее „под законот“ тој тоне во живиот песок на гревот, Христос му подава рака, го вади од него и неговите нозе ги поставува на цврста почва, го растоварува од тоа тешко бреме што го носи и го ослободува од тешкиот јарем во кој бил впрегнат до тогаш, и грешникот веќе не е роб на гревот и стравот, туку е слободен човек лагодарение на Христовата милост. Нема веќе грев ниту грешно минато, бидејќи сето тоа е простено, исчистено и отстрането со Христовата крв. Нема веќе никакво осило ниту осилка да го боцка. Законот е симнат од неговиот грб и со помош на Светиот дух е преместен во неговото срце во кое се „вселил Христос“ (Ефесјаните 3,17). И тој, како прероден христијанин, како наполно „ново создание“, слободен од сите стеги на минатиот грешен живот, не е веќе „под законот“ туку живее „Под благодатта“ Христова (благодат кажавме незаслужена милост). Во неговото срце „владее мир“ Божји што надминува секој разум, и се радува со неискажлива и прославена радост (Филипјаните4,7; 1. Петрово 1,8) што во Христа нашол таков прекрасен спасител кој го избавил од амбисот во кој го струполил гревот, што го прифатил како свое дете/ како свој син и ќерка, и го води чекор по чекор кон своето царство.

Додека живееше „под законот“ апостол Павле жално редеше: „Беден човек сум јас!“ Кој ќе ме спаси од ова смртно тело?“ (Римјаните 7,24). А сега срцето му се радува за новиот статус што го ужива „под благодатта“: „Преку законот умрев за законот, за да живеам за Бога. Со Христа се распнав, и јас веќе не живеам, туку Христос живее во мене, а животот што сега го живеам во телото, го живеам преку вера во Божјиот син, кој ме милее и се предаде себеси за мене“ (Галатјаните 2,19.20)

Христијаните, за жал, и овде ставаат свој прст и велат дека ние денес не живееме „под законот“ туку „под милоста“ затоа штоХристос го укинал законот и нас не ослободил од сите обврски кон него. Ние денес, велат тие, живееме во апсолутната и неприкосновена слобода на евангелието коешто не ослободило од стегите, од ограничувањата и од ропството на Божјиот закон. Го имаме Христа како спасител, и Божјиот закон не е веќе потребен.

Велиме за жал, и навистина жалиме, и за жалење се христијаните што го прават тоа злосторство спрема Божјиот закон, настојувајќи со сите сили да го елиминираат на некој начин, обидувајќи се при тоа, како што рековме порано, да го прескокнат Синај со стап.

Навистина, Христос нешто избришал, укинал и отстранил, но не законот, туку го избришал, го укинал и го отстранил гревот од нас.

Кога сме биле „под законот“ , пробелмот со кој сме се соочувалене бил законот, туку самите ние. Грешката била кај нас, зашто ние по природа сме телесни, продадени на гревот како робови. Божјиот свет закон и нашата грешна природа се несврзливи. Но кога Христос го отстранил гревот од нас, престанала и причината за непријателството меѓу нас и законот. Кај нас нема веќе грев, и законот нема веќе што да осудува. „Милоста и вистината се сретнале, правдата и мирот се бакнале“ (Псалм 85,10). И, како новородени Божји деца, без грев, ние се ракуваме и се прегрнуваме со законот како најдобри пријатели. Значи, од смртен непријател, законот станал наш пријател што го носиме во срцето. „Божјите заповеди“, кои порано за нас беа неподносливо реме, сега „не се тешки“ - лесни се.

Ете, почитувани, тоа значи да се живее „под милоста“ а не „под законот“.