Живот на Месечината!

Но, не на онаа која ние “земјаните“ ја гледаме, туку на Сатурновата. Една од 18-те месечини на Сатурн со име Енкелад има поволни услови за развој на живот, покажаа податоците собрани од роботскиот вселенски брод Cassini.

На овој, со ледена кора обвиен, Сатурнов месец би можеле да се одржат некои облици на живот пренесени од Земјата, заклучи тимот на астробиолози и астрономи од истражувачкиот институт Southwestern во Боулдер, Колорадо.

Овој заклучок го донесоа преку истражување на информациите собрани од вселенскиот брод Cassini, кој е опремен со чувствителни лабараториски инструменти и кој околу Сатурн кружи од јули, 2004. година. Особено значајни била анализите на собраните примероци и измерените температури за време на летовите на Cassini низ млазовите ледени кристали на Енклад кои се случиле на 2. и 21. ноември минатата година. Тие покажале дека освен вода, односно лед во гасовите кои ги оформуват Сатурновите прстени има и сложени органски соединенија.

„Тоа што Екланд (одалечен од Сонцето 10 астрономски единици)  е свет богат со вода е неверојатно. Неговите внатрешни процеси пак, го вбројуваат меѓу најперспективните средини за живот кои ги познаваме. Некои океански облици на живот кои живеат на големи длабочини, а се хранат единствено со геотермална енергија, на Екланд би можеле успешно да се одржат“, објаснува Џон Спенсер, член на истражувачкиот тим.  Тој нагласува и дека во базените помеѓу ледената кора и врелото јадро би можел да се случи и спонтан развој на живот.

Научниците се на пат да докажат дека во светот постои уште еден вид на до сега непознат прачовек, па така денешниот човек потекнува од уште еден предок. 

 Се работи за фантастично откритие, неверојатно и за научниците, како што изјавија повеќето угледни светски научни институции, како што е Институтот Макс Планк за антрополошка еволуција во Лајпциг, Центарот за гео-генетика при Универзитетот во Копенхаген, Институтот за археологија и етнологија во Новосибирск, Државниот универзитет Кент во Охајо, музеите за историја на природата во Лондон и Њујорк. 

Кога руски научници во летото 2008 година во една изолирана пештера во Сибир нашле коски на човечки прст, се сметало дека се работи за фосилен фрагмент на неандерталец, познат предок на денешниот човек. Фосилниот остаток бил наречен „Денисова“ според пештерата во која бил пронајден. 

 Првата анализа на ДНК материјалот, покажала дека се работи за коски на жена и фосил наречен „Жена X“. Изненадувањето следело по деталната анализа на ДНК на розовиот дел од коската на женскиот прст.

- Според резултатите на ДНК анализата која била направена во Институтот Макс Планк во Германија, а чии резултати се објавени во списанието Природа (Nature), се открило дека се работи за вид кој е во хомо-низата, т.е. дека припаѓа на лозата „хомина“ (суштество слично на човек), но дека нема спој со неандерталец (Homo neadertalicus), ниту со Homo sapiens, туку припаѓа на до сега непозната лоза на прачовек, која веројатно мигрирала од Африка во делот на Централна Азија пред околу 30.000 години. 

 Неандерталецот (Homo neanderthalensis) е изумрен вид на родот хомо, предок на современиот човечки вид Homo sapiens која населувал повеќе европски континенти и дел од југозападна Азија од север на Арапскиот полуостров до пошироката околина на Каспиското Море. 

 Првите карактеристики на неандерталскиот вид се појавиле околу 320.000 години пне., а последните неандерталци живееле околу 30.000 до 48.000 пне. Видот го добил името по долината Неандертал во германската сојузна држава Северна Рајна-Вестфалија, во која се наоѓа пештерата Фелдхофер каде во 1856 година за прв пат биле пронајдени остатоци од тој вид. 

Остатоци од неандерталски човек се најдени и во Франција, Шпанија, на Балканот, Блискиот исток, во северна Африка. Интересни се черепите од подрачјата на Узбекистан, Палестина, Ирак, Кина, Танзанија. 

Научниците долго време претпоставувале дека модерниот човек, чиј директен предок е homo sapiensot, наследил гени од неандерталец, но во XIX век тие истражувања станале сомнителни. Генетските истражувања на фосилните остатоци покажале дека меѓу неандерталецот и хомосапиенсот не дошло до вкрстување, па неандерталецот е изумрена гранка на човештвото. 

Исто така се верува дека хомо сапиенсот потекнал од лозата хомо еректус која стигнала од Африка и дека болестите кои ги донеле довеле до изумирање на неандерталецот. Се до крајот на XIX век научниците верувале дека само две хомо лози - неандерталец и сапиенс - постоеле во последниот период на леденото време, што го негирало откритието во 2003 година. 

Научниците во 2003 година во Индонезија, на островот Флорес, нашле исто така остатоци од прачовек наречен „Homo floresiensis“, или „хобит“, но за сега нема докази дека таа лоза се проширила некаде на друго место во светот. Се смета дека тие се стари околу 17.000 до 12.000 години. 

Најновата анализа на остатокот од прстот на „Жената X“, или „Данисова“, потврдуваат дека три лози на прачовек постоеле на истиот регион и дека се претци на модерниот човек. Анализата на ДНК е базирана на специфичен дел на клетките означен како мтДНК, кој единствено се пренесува по женска т.е. по мајчина линија. 

Со анализата од Институтот Макс Планк биле направени 156 комбинации на споредување на мтДНК геномите со мтДНК геномите на 54 современици, како и со остатоци стари околу 30.000 години кои се најдени во Русија и од 6 кои припаѓале на неандерталците. Откриено е дека „Жената X“ имала многу специфичен геном, т.е. сопствена ДНК линија. 

Научниците објавија дека геномот мтДНК на неандерталецот и хомосапиенсот се разликуваат во 202 нуклеотидни позиции, додека кај „Жената X“ биле откриени 385 такви позиции. 

Научниците заклучиле дека фосилните остатоци од „Жената X“ припаѓаат на до сега непозната лоза во хомо фамилијата. Исто така научниците веруваат дека сите три вида на „хомини“ живееле во исто подрачје во Централна Азија. 

Во тој дел од светот најдени се остатоци од лозата хомо еректус која од Африка дошла во Азија пред 2 милиона години и остатоци од Хомо хајделбергенсис од времето пред околу 650.000 години. Двете лози се во директна врска со хомо сапиенсот. „Жената X“ е млада и генетски поинаква. 

Слични енигматски фосилни остатоци се најдени во Азија: во Нармада (Индија), Јунксијан, Далија и Јинијусан во Кина, но за нив се верува дека се можни азиски „деривати“ од лозата Хомо хеиделбергенсис.

На 12-ти април луѓето од целиот свет се здружуваат за заедно да го прослават првиот човечки лет во Вселената.

Ноќта на Јуриј e светска иницијатива за прослава на 12.04.1961, полетувањето на Јуриј Гагарин во Вселената. На тој ден пред 49 години станавме раса која успеа да ја напушти матичната планета. Неговиот вселенски брод, Восток 1, остана во орбита 108 минути.

На истиот ден, 20 години подоцна, полета првиот вселенски шатл, Колумбија. Неговиот екипаж два дена остана во орбита околу Земјата.

По тој повод, на 7 континенти, во периодот од 09 до 12 април, ќе се одржат над 140 вселенски забави. Скопско астрономско друштво се приклучува кој глобалната забава со својата:

Ноќта на Јуриј – Drum `n`Bass in Space (кликни за поголема)

Drum `n` Bass in Space
12.04.2010, 21:30
Кафуле Арт Кино Фросина
Младински културен центар
Скопје, Планета Земја
Влез слободен

Оваа година темата на забавата е “Drum `n` bass in space”.

• Dancehall
• Jungle
• Reggae
• Drum `n` bass

Музика проследена со фотографии и анимации со убавините на Вселената видени од Вселенскиот телескоп Хабл.

Меѓународен тим научници успеа од примерок на ДНК да произведе крв од истребените сибирски мамути и така да се обиде да открие како овие древни цицачи успеале да  преживеат во условите што владееле на Северниот пол, иако првобитно ја населувале екваторијална Африка, јави Би Би Си. 

Проучувајќи ги примероците стари 25.000 до 43.000 години, истражувачите утврдиле дека овие мамути имале генетска адаптација која на хемоглобинскиот протеин му овозможувала во нивната крв да се ослободува кислород во телото, дури и во време на ниски температури.

Благодарение на овој процес, сибирските мамути биле во состојба во услови на екстремен студ да ја намалат температурата на своите тела и така да го намалат губењето на топлината. 

Такво нешто денешните слонови, кои се директни наследници на мамутите, не се во состојба да изведат, наведуваат научниците. 

Крвта на мамутите е повторно создадена благодарение на примероците од ДНК на три мамути кои беа пронајдени смрзнати во Сибир, каде под покривката од мраз минале неколку десетици илјади години. 

На проектот во последните седум години работеа меѓународен тим истражувачи во соработка со универзитетот во Аделаида, во јужна Австралија.