Ваша поезија

одеднаш како од небо

одеднаш како утро

одеднаш како неочекувано

одеднаш, не се случи ништо

.

тогаш одеднаш ми стана секогаш

а сакајќи небо, утро, неочекувано

зборот тој игуби смисла

денес го викам – секогаш

 
      Контакт

пружи го прстот .....
еден мал контакт ми треба
да добијам сила во очи да те погледнам...

одиш по улица сите се вртат......
озборуваат , горат сите ги шакна
твоите тесни фармерки и кожна јакна...

се вратам по тебе ако треба и сто пати....
твоето дупе ме прогонува
се насмевнуваш или ми се присторува.....

сите те гледаат , со поглед стрелаат...
ухх , за такво парче и сред ноќ се будам
забележуваш како со поглед те следам...

се доближуваш ......
дали ќе го испружиш прстот
останува кога ќе ме погледнеш во очи ти....

Ja s'm ovcar stari,
s's opinke svet s'm proso,
nemam para, srebra, zlata,
nemam knjige ni vanzemske slike.
Kuca mi je mala,
hvala Bogu sasvim zdrava,
u njoj za sve ima mesto
kozice i ovce su mi drustvo cesto.

Bog mi nije dao meke ruke,
zivot naucih kroz svoje muke.
Zahvalan sam stadom svojem
ovcice i kozice svaku noc brojem.

Al ti znam sta zivot u malom mestu znaci
ljepojkama stradnim da se u velik grad otkace,
da nauce dva-tri strana slova
da se dovuku do gradskoga krova.
Video sm mlogo ljepojke seoske
sta prozultle ruke od nizanje tutun
zamenise s's zlatnim nakitom,
s's sarme u glavu
i tuflije gace
podzose da trazu zivotne puteve krace.

Vidoh mlogo seoskih cura
s's nadu za zivot laksi,
prevarise majke stare
i podzu u grad da srecu traze.

Rekose svojima da ce u grad da traze uku,
a u noc po smrdljivim sobama
varljive barabe vuku,
s's bolnom nadom u ocima
tela svoja seoska daju
da stave kraj poljskom radu
da se ne vrate u svom rodnom kraju.

Video s'm ti mlogo takvih
hvala Bogu sta kcer nemam
radujem se na zivinu svoju
od kokos nece da bude zena.

Sve vi afionasice,
sve vi tutunarke,
sve vi kokosice male
ne zobajte proso tudzo
prevelika su zrna za seoski grkljan mao,
zadavice vas lakomstvo i sjaj grada,
ostavite cipele sjajne
i opet nazad u svoje opanke
kafanske barabe ceo noc

Јас сум старомодна цура
Сакам приземни куќи со крастави ѕидови
Со дворови преполни со старудии,
Наместо облакодери и апартмани
Во кои се будам и спијам.
Цвеќиња во прозорите и во тенџериња на туфни
Повеќе сакам од имитации, од вештачки...
Јас сум старомодна цура
Што повеќе сака веспи од автомобили.
Трескање на трамваи и клокотење на парни локомотиви,
Повеќе од татнежите на млазните авиони.
Патчиња наместо авении и булевари,
По кои моите штикли одекнуваат.
Јас сум старомодна цура
Што сака мирис на испрани алишта
Кого ветерот го дува
Во моето лице, преку мојот нос
И се она што вее од претходниот живот.
Јас сум старомодна цура
Сеуште слушам лонгплејки и типкам Оливети,
Зборувам, благодарам, извинете, молам
Сакам фраерот да ми ја запали цигарата
Отвори вратата, придржи палтото, принесе столчето
Да ме соблекува крпче по крпче.
Јас сум старомодна цура
Што сака кич сцени со залез на сонцето,
Модни журнали и семејни албуми,
Од друштвени игри „фаќање“ единствено разбирам.
Јас сум старомодна цура
Не шврљам и не скитам било каде
Дома дремам цел ден
Како глинен ќуп што се суши на промаја
Самотија и задоволства,
Мамурна од сништа.
Јас сум старомодна цура
За љубовта и страста малку нешта знам
Вдовица родена со девствено срце,
Под чии нозе животот испарува
Како пареа од шахта
Која ја заобикулувам со брзи чекори.
Јас сум старомодна цура
Не купувам на попуст
Ни насмевки ни свила.
Не носам мини сукњи и деколтеа,
Тоа би било лесно оружје за некој
Кој е со намера да освојува без...
Јас сум старомодна цура
Што се вари во сопствениот лонец
Од марката сакам - не сакам.
Како кучка самата си ги лижам раните,
Да умрам наскоро нема.
Јас сум старомодна цура
Не пцујам, не зановетам, нити пак беснеам,
Можете да ме мачкате на лебче.
Но со медот секогаш се добива и малку отров,
Љубов во смртни дози.
Јас сум старомодна цура
Ме стегаш како нови чевли
Кои морам да ги изујам, променам,
За еден удобен како патики
Или разгазен како сандалите на сосетката.
Јас сум старомодна цура
Добра кон мажите,
Како кон оние што се плашат од темнина,
Во лифтот или подземниот пешачки премин.
Со нив сакам да одам на кино
И да гледам нови филмови на стар начин,
Од последниот ред на полутемнината во киното
Додека избраните ми пикаат рака под здолништето.
Јас сум старомодна цура
Древна како Картагина,
Минимално оштетена од забот на времето.
Музејски примерок што го нема на аукцијата.
Пипкањето не е дозволено.
Земи или остави.


Изменето од Party Girl - 09.Април.2010 во 08:29

Кога Јас не сум Јас

Спокојот на сивите сонца…
Се изгубив во нивниот
молчелив залез.
Погледни го моево тело.
Нема ништо на него
што може да биде разбрано.
Очиве ги нарекле очи,
зошто и тие со нив гледаат.
Солзиве ги нарекле солзи
зошто и тие со нив плачат.
А немаме ништо заедничко…

Знаеш ли колку зборови
пресушија за да го направат
ова пусто корито од песни?
Одглас на луда месечина
во овој шарен пејсаж
од празни срца.
Не знам каде припаѓам.
Понекогаш мислам дека е
залудно дури и
тоа што сме залудни…
Шарена пеперуга ми слетува
на показалецот и ветувам
дека душава ќе ги надлета
сите врвови…
Е оние онде…
Догледуваш ли?

Заборавам…
Некој огласил душа
за продавање во дневниот весник.
Засега, одбивам да ја
копам бездната во која
одлучив да се скршам.
Секој тежи на нечии гранки.
Јас на своите.

тишина

колку е тивко
дури и кога си тука
колку е нестварно

би можела да растворам прозорци
и никој нема да каже,
затвори, ме отепа промаја
би можела со саати да бучам со миксери
блендери и правосмукалки,
да пуштам српско турбо
(или наше) на цел глас,
или опера, хаха,
и никој да не праша, што ти е ма?,
би можела да изведам бавен стриптиз
со сензуална музика (пффффф!)
и на крај (на крај од што?)
со еден брз потег
да си ги пресечам вените
и да ја завршам претставата
со индијански танц на дождот
да шлапкам во сопствената црвена баричка
и да потонам како искубано пајче
во тоа црвено лебедово езеро
и пак да биде самотна тишина
како сега.

Изменето од anakin - 16.Март.2010 во 19:45