Црните дупки чија маса се движи помеѓу 7 и 25 сончеви маси и кои исфрлаат силни млазеви од честички и зрачење се нарекуваат микро-квазари. Најниско на мерната скала на црни дупки според масата се црните дупки со стеларни маси, додека на спротивниот крај се супермасивните црни дупки, каде спаѓаат и оние во квазарите кои имаат милиони до милијарди пати поголема маса од сончевата. Новите истражувања од областа на црните дупки, укажуваат на тоа дека млазевите од микро-квазарите е можно да претставуваат дел од некакво нивно „тајно оружје“ за одржување на нивните облици одн. големини.

Опсерваторијата на НАСА за детектирање на рентгенско зрачење, Чандра (Chandra), за првпат забележа ваква интеракција во еден микро-квазар, лоциран во насока на созвездието Орел и оддалечен од нас околу 40 000 светлински години. Овој систем, со ознака GRS 1915+105 (или само GRS 1915), содржи црна дупка која има околу 14 пати поголема маса од онаа на Сонцето и која се храни со материјалот од соседната ѕвезда придружничка. А со процесот на спирализирање на материјалот кон црната дупка се формира и акрециониот диск.

Оптичко-инфрацрвената слика направена од страна на Digitized Sky Survey укажува на густото поле околу GRS 1915, лоцирано во близина на рамнината на нашата Галаксија. Зумирано во квадратот горе лево е сликата направена до страна на Чандра на GRS 1915, еден од најсветлите извори на рентгенско зрачење во Млечниот Пат.

чниот Пат.
Новото откритие ја открива битката помеѓу млазевите, од една страна, и врелите ветрови од материјата од друга, која спирализира надолу кон црната дупка формирајќи го таканаречениот акреционен диск. Така и млазевите и врелиот ветер исфрлаат материја од протокот (движењето на материјата од ѕвездата придружничка кон црната дупка) кој во спротивно би придонесол за растење на црната дупка. Во овој повторувачки процес, кога ветерот исчезнува, млазот се појавува повторно.

Стапката на акреција одн. забрзување е променлива, но поради содејството стапката на изливање на материјата останува константна. Набљудувањето на целиот овој процес ни дава за право да се посомневаме дека црната дупка е способна сама да контролира колку материја да конзумира (или да не конзумира) во секој даден момент. 

Иако само-регулацијата е честа тема во дебатите за супермасивните црни дупки, ова откритие претставува првиот јасен доказ дека таа е својствена и за црните дупки со стеларни маси како и за микро-квазарите. Иако микро-квазарите и квазарите се разликуваат во маса со фактори од милиони, се смета дека и тие би требало да покажуваат слично однесување кога ќе се земат во предвид нивните различни физички величини.

Временскиот интервал во кој се случува промената во однесувањето на една црна дупка би требало да варира во пропорционалност со нејзината маса. Така на пример, едночасовниот интервал на промена во GRS 1915 би кореспондирал со околу 10 000 години за супермасивна црна дупка која тежи милијарда пати повеќе од Сонцето. 

Со оглед на тоа дека е невозможно да се направат толку детални истражувања во единечен систем на супермасивна црна дупка, со проучувањето на црните дупки со стеларни маси како во овој случај, можеме да научиме исклучително многу за црните дупки во целина.