Паганството и Црквата - вечерва во “Јади Бурек“

Палењето на огновите имаат симболика исто како што има симболика и носењето на Бадникот в куќи.
Бадникарските огнови точно е дека го симболизираат огнот кој што го запалиле пастирите. Што значи оваа традиција можеби да е наследство од паганството, но од друга страна си наоѓа и Евангелска поткрепа. Но, ако огновите имаат симболика и не се пагански, однесувањето на бадникарите е паганско. Зошто паганско? Паганско е заради тоа штосе прекинува постот, се прејадува и препива, се пејат недолични песни...
Симболиката за внесувањето на Бадникот в куќи е следнава, според едно предание, ноќта кога Пречистата и праведниот Јосиф се сместиле во пештерата, немале оган да се загреат. Затоа св Јосиф пошол кај некој овчар и од негол зел жар за да ја загреат пештерата. При тоа жарот до пештерата го однесол во својата унечка, без таа и најмалку да подгори.

KINGDAVID напиша: Potekloto na ovie ognovi , toa e od cisto pagansko poteklo. No ako odime nanazad, i samoto slavenje na Bozik ima pagansko poteklo. Pocnalo vo 4 vek na paganski praznik vo Rimskoto Carstvo, na Saturnalii(na 25 dekemvri spored julijanskiot kalendar a 6 januari spored egipetskiot), rodenden na Nepobedlivoto Sonce, zatoa sto gragjanite koi stanuvale Hristijani ne sakale da gi napustat popularnite praznuvanja vo toa vreme....pa si go prekrstile vo praznik Rozdestvo Hristovo. Ako pocnuva da se odmotuva klopceto kaj ke se stigne? I se postavuva edno drugo prasanje: Zosto vo Biblijata ne e daden tocniot datum na Hristovoto raganje?

Очигледно е дека на Бог не сака само на одреден ден да го славиме ражањето на Синот Божји, туку сака секојдневно да се потсетуваме на тоа и да Му бидеме благодарни. Тој од нас не бара славење одредени денови туку бара нешто друго- промена на нашите срца и начинот на живеење. Бог знаел дека ако постави одреден ден, ние ќе станеме заробеници на тој ден... и ќе излезе дека ние сме создадени за тој ден а не тој ден за нас, како што беше со саботата. Не е битно дали е 25.12, 06.01, 15.04 или 18.10... важно е што значи за нас Неговото раѓање и Неговата смрт на крстот Голготски.

Значењето на празникот Рождество Христово

Христос се вочовечи, за ние да се обожиме—вели отецот на Православието, светиот Атанасиј Велики. Христос се овоплоти за човекот толку да стане бог, колку што и Бог станал човек—вака пишува светиот Григориј Богослов. Со зборот овоплотување, означуваме дека Бог постанал човек. Но, штом Бог постана човек, тогаш и човекот е повикан да постане бог по благодат, и тоа се изразува со зборот обожение. Со овоплотувањето на Бога се објавува целта и смислата на човековото битие—обожението, и воедно се даваат средствата за неговото остварување. Тоа е смислата на боговоплотувањето, тоа е и целта која што Богочовекот Христос ја даде и ја оствари. Станувајќи човек—му даде цел на човекот; влегувајќи во тело—му даде цел на телото; влегувајќи во материјата—ѝ даде цел на материјата. Станувајќи човек—осмисли сè што е човечко: и раѓањето и животот и смртта. До Него—сè било бесмислено, од Него—сè е осмислено.

Затоа, Божик е центарот на севкупната човекова историја. Од тој настан и времето се дели на време пред Христа, и време по Христа.

Богочовекот Христос е суштината на Православието. Господ Христос самиот себе, својата Богочовечна Личност ја остави како Црква, и Црквата всушност е Богочовекот Христос продолжен во сите векови. Заради тоа, Црквата преку сите свои апостоли, маченици, исповедници, светители и верници, бестрашно го исповедала, проповедала и бранела повеќе од сè друго: Богочовештвото на Господа Исуса Христа, Неговата чудесна и незаменлива Личност. Бивајќи милосрдно снисходлива кон грешниците, таа отсекогаш била ревносно неумолива и одлучна во осудувањето и отфрлувањето на сите оние коишто на било кој начин го порекнувале, отфрлале, или унакажувале Богочовештвото на Господа Христа, и постојано била радосно подготвена да појде и на најстрашните апокалиптични измачувања, само за да не Го предаде Него.

Спротивно на ова, спротивно на Православното Христијанство, е тежнеењето Божик да се сведе на „празник на семејството“, при што за главна содржина на празникот да се прогласи богатата трпеза, а поздравот „Христос се роди“ да биде само една декорација, адет. Исто како и пиењето ракија во пост и осветувањето бадникови гранчиња—за што во православните молитвеници не постои ни служба, ни молитва. Ваквото унижување на празникот произлегува од унижувањето на Богочовекот Христос—до обичен човек!

Има и такви, кои не верувајќи во Бога, се во заблуда дека давајќи му на празникот на Рождеството Христово некаква општочовечка димензија, му го зголемуваат значењето, правејќи го подобен не само за Христијаните, туку и за сите луѓе. Но, каква е радоста без Богочовекот Христос? Каков е тој Божик без Христа Бога? Во тој случај, нашите ближни коишто не се Христијани, со право ќе ги презрат адетите коишто им ги прикажуваме—затоа што не се повеќе од обична човечка измислица.

Единственото ново под сонцето е Сонцето на Правдата—Богочовекот Христос, Којшто е Вистината, Патот и Животот. Тој дојде за да ги избави од ропството на смртта сите луѓе. Тоа е радосната вест што му ја објавуваме на светот. Секое заменување на Богочовекот со било каков човек, секое одбирање од Православното Христијанството само она што му се допаѓа на човековиот индивидуален вкус и разум, го претвора Христијанството во површен и беспомошен хуманизам. Секое тежнеење и обид Православието да се изедначи со другите религии, со духот на времето, со минливите трендови на различните историски периоди, му ја одзема специфичната вредност којашто Православното Христијанство го прави единствената Богочовечка религија во светот. Не сообразувањето на Богочовекот Христос кон духот на времето, туку сообразувањето на духот на времето кон духот на Христовата вечност, Христовата Богочовечност—тоа е единствената вистинска мисија на Црквата во светот.

Сведоци сме и на еден друг вид унижување на големите празници коишто следуваат во овој период—преку недоличното прославување, на места целосно отсечено од христијанската смисла на празникот: разните пагански „некрстени денови“, и обичаите кои неточно ги именуваат „василичарски“, а тие немаат ништо заедничко ниту со светиот Василиј Велики, ниту со Православието воопшто.

Игуменот Кирил Пејчиновиќ во врска со ова поучува: „А ние и празникот што го служиме еднаш во годината, и него непристојно го служиме, а не побожно. Токму на денот гледаме да се опиеме, да скокаме, да збеснуваме. Цела ноќ седите, пиете и збеснувате, не го молите светителот туку го лутите, та тој не ве измолува пред Бога и не ви помага, па попусто се трошите. Ама ќе речете: не знаеме како треба. Така најдовме, така ќе оставиме. Немој, брате, не оставај, туку тргни се од злото и прави добро. Ако, пак, не си кадар и не можеш ништо да направиш според законот, барем не прави беззаконие, но седи си ужален и речи: на денешен ден сите Христијани стојат во законот, Бога Го молат, Бога Го фалат по црквите и Божјите домови, а ние сме принудени од сето тоа да се лишиме. И, помоли му се на Бога со солзи и речи: избави нè Боже од овој лош есап што го имаме и научи нè Господи на вистината Твоја и исправи ги стапките наши кон остварување на Твоите заповеди.“

Ние, пак, долично и со неизменлива радост да го прославиме Рождеството на Спасителот и да воспееме со целата Негова Црква: Денес се раѓа од Дева, Оној Којшто во рака ја држи сета твар; во пелени, како земен, се повива Оној Кој Е по суштина неприкосновен Бог. Во јасли лежи, Оној Кој во почетокот небесата ги утврди со збор; од гради со млеко се храни, Оној Кој во пустината на луѓето им излеа манна од небото. Женикот Црковен ги собира магите и Синот на Девата ги прима нивните дарови. Христос се роди! Навистина се роди

Господинот воопшто не сакаше да зборува околу паганските обичаи кои Православните верници ги практикуваат вечерва. И не само вечерва, туку и на многу други празници. Како свештено лице негова должност е да им каже на верниците што смеат, а што не смеат да прават, што е во ред, а што е пагански обичај. Но за жал, стравувајќи дека Верниците ќе им се налутат, полесно им е да се оградат отколку да се соочат со проблемот...

Супер наслов и одбрале на емисијата и темава.

Ја догледавте ли емисијата? Ви се допадна ли?
Мене лично (ако се изземе “водителот“ кој стопати го прекинуваше професорот, се наметнуваше расфрлајќи се со цитати од Писмото)-многу ми се допадна. Професорот убаво објасни за се, за потеклото на овие работи, за дрвцето, огновите, па и коледето, паричката во питата...Прекрасно. па “кој има уши-нека слуша“-што би рекол Исус .

не е проблем што коледарските огнови се пагански...
проблем е што црквата тоа не го осудува...
од за себе познати себични причини...
да не се замери со верниците кои...
иако се верници не си ја познаваат верата...

се прашувам...
колку од оние пијани "верници"...
имаат поим за значењето на обичајот кој го практикуваат...
или главен мотив е чашката греана ракија...
песна и музика од некоја си раштимана маалска музичка група...
играње "чочеци" и водење прв оро...
"чорбаџиски" менталитет и покажување себе си пред другите...
и сето тоа во декор со фрлањето на петарди во нозете на другите...

ма уствари...
нека прават они што им е драго...
ама црквата јасно нека се дистанцира од приказната...
а не да мути вода...
зошто така им одговара...


Изменето од којсумјас - 06.Јануари.2010 во 14:03