Што претставува монаштвото?

Со овие нешта кои ги напиша AlDra во голема мерка се согласувам, ама не целосно. Мислам дека ниту еден од Библијските Христијани не го сфаќа како што треба поимот Црква. Тоа и не ме чуди зашто тие во суштина НЕ се Црква. Во најдобра мерка можат да се наречат Заедница, но Црква - не!

Црквата е Организам! Монаштвото е врзано за поимањето на Црквата како организам!! Меѓу луѓето кои се во тој организам секој си има свои Дарови кои му се од Бога дадени за Слава Божја и за општото добро. Еден има дар на пророкување, друг има дар на исцелителство, трет има дар на проповедник, четврти има дар на молитва, петти има дар на мисионерство, шести знае и има доволно време да работи на компјутер па ги подготвува материјалите на Црквата, седми ги составува материјалите, осми работи и заработува пари за да би имало средства да се мисионери, деветти изработува веб презентација... секој од нив има свое место, онака како што ги наредил Господ работите, Кој е самиот Глава на Црквата, а ние пак членови. Не секој е повикан да ги работи СИТЕ овие нешта, бидејќи е ФАКТ дека не секој има Дар за сето тоа. А кога велам Дар, тоа е не само способноста да се дејствува, туку и можностите на личноста да дејствува. Ајде да ги гледаме работите од реална и практична гледна точка: денес еден просечен човек, кој е на пример во четириесеттите години од животот се очекува дека е во брак, дека има дете/деца и дека е вработен. Работното време му трае 8 саати, во просек патува накај работа по гужвите наутро околу половина саат, се враќа по гужвите околу половина саат, значи чисто 9 саати тој е со работата. Време му треба да се одмори од се’ што се случувало на работа. Време му треба да се подготви наутро за на работа и за да појадува и за да руча кога ќе си дојде од работа, време му треба да се види со децата, да им помогне околу домашните и околу учењето и околу училиштето, му треба време за својата сопруга/сопруг, треба време да се информира што се случува околу него, т.е. да изгледа еве ќе земеме само едно издание на дневни вести, треба време за домашните обврски и му треба време за спиење. Ова е животот на еден ПРОСЕЧЕН човек. Јас овде не ги споменав: потербите да се излезе да се купува, решавање на проблемите на децата во градинка или на училиште и решавање на проблемите, несогласувањата, недоразбирањата дома, родителските средби, проблемите со другарите од маало, потребите да се останува прекувремено на работа, потребата да се оди на годишен одмор за да се заедничари со семејството... и веројатно има уште нешта кои би ни паднале на ум, а како што гледаш разгледувам една реална динамика од која е исклучена секоја форма на забава и хобија: телевизор, филмови, музика, гледање спорт, потоа исклучен е секаков подвиг за здраво телесно живеење: аеробик, бодибилдинг, ролерки, велосипед, искачување на планина, спорт... потоа искачање во град, потоа надградување на знаења за потребите на работата која ја работам, потоа одење на гости... Времето е ТОА! Рутата е ТАА! Не е многу различна и рутата на живеење на некој кој го завршил факултетот и нашол работа, во врска е, ама не е во брак.

Размисли ДОБРО: колку време му останува на човек кој живее во светот за да го исполнува СЕТО она што му е побарано од Господ во Светото Писмо? Мислам, едно е да се трудиш да бидеш во глобала добар човек, да не крадеш, да не мамиш, да се воздржуваш од страсти и пороци, да ставиш едно парче леб и едно џемче и зденка во раката на сиромашниот питач, да утешиш тажен, да помогнеш на некој кој има потреба, да се молиш, и ред други слични нешта кои се нешто не многу големо ни изискувачко ни очекувачко, а друго е да се вложиш во АКТИВЕН ПОДВИГ за да се исполнува СЕ’ и да се ИЗЛЕЕШ СЕБЕСИ ЦЕЛОСНО и ЦЕЛИОТ ДА МУ СЕ ПОДАРИШ НА ХРИСТА!

Навистина е лесно, ако за мене се грижат моите родители, па јас сум по цел ден активиран на поле на дејствување како Христијанин, а на пример мајка ми редовно ме пере, пегла, ми чисти, ми готви, ми принесува на трпеза, а татко ми на пример редовно оди да пазарува, внимава на исправноста на уредите во домаќинството и ги одржува во функција, го одржува возилото, ги работи погрубите, понапорните, потешките работи дома, двајцата носат пари дома, па јас не мора да се грижам за ништо друго освен за тој начин на живеење... Арно ама гоооолем број Христијани во светот се во истата ОНАА “турбодинамична машина“ и навистина НЕ Е ЛЕСНО!! Господ тоа многу добро го знае. Тој никогаш немал намера да стави ниту еден човек во екстремни услови за да би можел ЦЕЛИОТ Новозаветен ПОДВИГ (напор) да го извршува СЕКОЈ еден од нас.

Затоа Бог ја промисли, ја создаде и ја благослови Светата Своја Црква, која е Жив Организам. Во неа секој го има својот подвиг преку кој секој од нас прави нешто за себе и за другите, и така, иако секој правиме по нешто ама не се’, сепак СИТЕ ИМАМЕ СЕ’. Жива и активна Заедница на Бога и луѓето, која има своја мисија и свои задачи е Црквата! Секој сме со свои потреби и секој еден од нас ги задоволува своите потреби во Светата Црква (патем, ако не би имале никакви потреби, постои опасност да се заборавиме со некои луѓе од нашиот живот...).

Сето ова ти го кажав за да ти создадам еден посе’опфатен поглед врз Црквата и врз монаштвото. Еве каде е сислата на ова. Голем број монаси се во “планините“ како што велиш ти, бидејќи тие, од желба да живеат со и во Христа, излегле од ТАКВИОТ начин на живеење, за да се исчистат од секоја страст, скверна и робство на ТАКВИОТ начин на живеење и отишле на пусти и осамени места за да се испостуваат и чистат и за да се молат активно, да напредуваат во молитвата, да се тргнат од се’ што ВРЗУВА за овој свет и да се врзат СИЛНО за Бога, како би можеле да направат место во својата личност кое ќе го исполнуваат со Божјата Благодат и други Божји Дарови и да дојдат до длабоки Божествени тајни и сознанија, кои ние световните Христијани не би можеле да ги поимиме. Тоа и не се случувало по случаен, хаотичен, безсмислен пат, бидејќи Господ постојано го раководел нивниот подвиг и им помагал и им ги откривал Своите Тајни полека и темелно, онолку колку што можеле да примаат и колку што биле отворени и подготвени за тоа. Затоа е Црквата богата и пребогата со такви искуства и ние тоа со право го нарекуваме дел од СВЕТОТО Предание. Тие искуства ни се пренесуваат нам и ни се од голема помош! Друго, тие луѓе имаат тоолку силна, се’опфатна, искрена, срдечна, длабока, собрана молитва, каква што е прашање колкумина световни Христијани ја имаат. Друго, тие, ослободени од многу обврски кои ги има секој световен Христијанин, имале повеќе време за анализирање и толкување на Светото Писмо, имале многу повеќе време и можност да навлезат во неговите тајни и на некои навистина потешки за разбирање места да дадат добри објаснувања, а на некои места да продрат до најдлабоките тајни на Божјото Откровение во Светото Писмо и да го изнесат она за што е потребен голем напор. Сето тоа ни го срочиле во едноставни, јасни, разбирливи книги и ни ги пренеле за да можеме ние световните Христијани да ги знаеме нештата. Друго нешто, монасите се прекрасни домаќини. По манастирите има т.н. бденија (заеднички молитвени поминувања на ноќите), а пред бденијата и по бденијата знаат да не’ пречекаат со приготвени трпези, да подготват легла за спиење...

Затоа, ние пак световните Христијани, како што во Христијанскиот подвиг и на Христијанскиот пат си помагаме едни на други, така им помагаме и ним: им носиме храна, заеднички подготвуваме зимници за нив, кога ќе отидеме на манастирите им помагаме да се избетонира ова, да се исчисти она, да се иссечат и пренесат дрвата за огрев во шупата, финансиски ги помагаме за нивните потреби, им подаруваме возила за нивните потреби...

Тие се молат и за нас, ние работиме и за нив, и на разни други начини си служиме едни на други, и затоа сите имаме се’. Едни во Светата Црква вложуваат едно, други вложуваат друго - и на крајот СИТЕ ИМАМЕ СЕ’. Кога еден ќе падне, други му помагаат да стане... Тоа е Црквата! Организам!! Така промислил Светиот Господ. Ние на Земјата да си го направиме нашето, а Тој од Небото, помагајќи ни, промислувајќи, дејствувајќи непосредно но и преку нас, да го направи Своето за да се’ биде ЕДНО во Љубовта!!!

Како што гледаш друг е погледот на Црквата и Христијанството од страна на нас Православните, за разлика од Вас, кои сметате дека секој еден кој се нарекува Христијанин треба се’ живо да исполнува.

Ако е така, тогаш дали сте си самите себе доволни СЕКОЈ ЗА СЕБЕ?
Дали имате ПОТРЕБА од Црква како ОРГАНИЗАМ или сте си само заедница на Верни со иста Исповед на Верата и ист начин на толкување на Светото Писмо, кои НЕМАТЕ ПОТРЕБА еден од друг? Возможно ли е такво нешто во светот?!
За колку такви случаи ми зборуваш?
За кои такви случаи ми зборуваш?