Смев во утробата.
Зрнца надеж ти го оплодија сонот.
Ти пиеш вода од истиот извор
на кој се пои бел еднорог.
Да, тоа во тебе
ќе биде прво и последно
од таков вид.
Ќе има бисерни запчиња
и прозрачни очиња
што ќе им веруваат
на твоите приказни
за оџакот и штркот.
Да, тоа ќе биде
единственото нешто
што си го создала
за да го сакаш
повеќе од себе.
Тоа ќе биде
здивот што ќе те држи
додека ги искачуваш планините,
рикањето што ќе го спознаеш
за да го зачуваш од лавовите,
тоа ќе биде ноќта во која
ти ѕемнеш оти нему му е студено…
Тоа ќе биде причината да сакаш,
без да прашаш “зошто”,
единствениот цвет во животот
што ќе го чуваш од туѓите стапки
и ќе го полеваш за да те надрасне
и да ги носи твоите бои.

Се родив во најсветлиот миг
од цела космичка година.
Луѓето бараа симетрија на моето лице,
не знаејќи дека нивните се разобличени.
Со езотеричен збор,
кој одамна ја изгазил тајната,
времето ми припиша докажана вина
без кренат камен.
А јас растев во сонот,
нацицан со безброј одрекувања,
разулавен од демоните,
разлулан од болките,
скриен во сојузите со ангели,
венчан со верувањата дека
не можат да ме остават без небо.
Дали некогаш ќе имам доволно,
за да ми биде доста?
Еден ден, со благослов
и мед на усните,
некој ќе се прикраде и
ќе ми ја земе сенката,
која не вреди без сонце,
и не стои без човек.

Ги одминав полињата со долини

смислени за твојот чекор.

Се престорив во триптих

што спие со мирисот на

твојата вообразена невиност.

Ти си абажурот што

собира лажен сјај

за да им го означи рајот

на џебните идоли.

Колку дна треба

да сознае тагата,

за да се преименува во

неоткриен вид

на водење љубов?

Примероци од твојата коса.

Ме потсетуваат на деловите од тебе

што никогаш не ми припаднаа.

Јас сум растргнат сомнеж

што го чуваш во својот несесер,

за гордите усни што имаат

потреба од нежност

на секој 29-ти февруари.