Окупација од Бугарската војска 1941

Македон напиша: cercetator напиша: Во една книга со исечоци од странски весници има и за бугарската окупација на Македонија Загреб, 26 юли 1942 "НОВА ХЪРВАТСКА": Златна Македония (статия от Стипе Мознер). Пътят, по който вървим, е нов - построен от българите. При отстъплението си сърбите са унищожили всичко, знаейки че никога няма да се върнат. Нормално, издадено во НДХ, сојузник на Бугарија.

Интересни информации од странските весници 1943


Изменето од Каснакоски - 31.Октомври.2009 во 10:59

чоли напиша:         На 3 октомври 1942 година се разнесе веста дека царот ќе пристигне во Скопје. Интересот кај населението на овој настан беше голем. Нашата хазаjка рече на жена ми некако вoодушевено: "Мари Ано! Царот кел да дојде, их, да можам де го видам нашиот цар каков jе! " Следниот ден плоштадoт беше уште од порано ограден од кордон наши војници стојашти густо еден до друг. Движењето кон стариот мост, на старата Чаршиja и кон плоштадот беше откажано. Луѓето обиколуваа и минаваа Вардара по дрвено мостче погоре од камениот мост и во многу подалеку подолу бетонен модерен мост. Народот почна да се трупа зад кордонот уште по очистването на плоштадот. Ние со жена ми и децата заобиколихме и се качихме во музејот, зградата на кој наместо со кереми-ден покрив, завршуваше со широка тераса. Таму се настани целиот персонал, претставниците од Стопанска комора и многумина познати. До 10 часа се дадено команда - подготовки за пристигнувањето на високиот гост и скоро потоа по мостот мина отворен автомобил и уште еден друг подир него. Во првиот, до возачот изправен стоеше царот. Доде се спонтано "ура" од народот зад кордонот, кое што "ура", како да немаше да има крај. Во втората кола имаше висши офицери. Кога колите престанаа насред плоштадот, царот се обиде на неколку пати да говори и овациите престанаа. Тогаш тој почна со честитки до скопските граѓани и изрече радоста дека има можност да биде меѓу населението на овој далечен бугарски крај. Ново "ура" пригуши неговите зборови. Народот зад кордонот беше натапкан така, дека јајце немаше каде да се фрли, како што се вели. Но, по едно време првите ре-дици напанаха, натиснаха густата редица на кордонот, кој започнана да се скивање. Офицерите од локалната единица тргнаа лути да го сопрат претстојното попуштање. Царот им даде знак со рака да не се грижат за тоа. Не по многу кордонот се скина не на едно место, војниците беа повлечени од народната бран. И овој народ - мажи, жени, стари и млади, празнично облечени, со "ура" се струпаа од разни страни околу колата на царот. И тој беше изскубнат, како дрво од коренот му, и беше понесен на раце по плоштадот од густата маса со нескончаемо "ура". И така не минути, а повеќе од половина час ... Човек ниту може, ниту е потребно да доизкаже словото си. Секој маж, секоја жена правеше зголеми напори да се доближи до него, барем да го допре со прсти. Антуражот му остана како вкаменен во колите си. Што изпитаха во првиот момент тие луѓе не знам, но набргу беа очигледно зарадвани и само следеха со очи како високиот гостин на Скопје беше носeн како дете право над главите на народот. Од високата тераса на музејот можевме да го следиме одлично тоа незаборавно народно воодушевение. Најпосле царот повторно се качи на царската кола. Соочи се до возачот, заблагодари од се срце за соочувањето, кое го развалнувало до солзи (тоа веќе под затихнали "ура" и глачка) и објави дека сака да обиколи со автомобил градот и ќе продолжи за Велес. Задоволен со ново "ура" народот се разстапи кај Воениот клуб и колите заминаа крај Вардара кај гимназијата и на-таток кон манастирот во Нерези. Народот долго време не се разносеше, а коментираше, споделjаше радоста си, некои бршеха очите од поjавилите се случајно радосни солзи по нив. Посебно радосно и задоволени беа оние, кои беа успеале да се допрат до царот. Ова се слушаше низ толпата, кога-тогаш си пробиваше пат со децата за кон дома. Како стигнавме дома, видовме на дворот хазjаите Жарновски да палат оган да топли за нешто вода во еден голем црн котел. Хазаjката се затича кон нас, состана жена ми, прегрна ја и како опиjaнена повтарaше: - Господжо Ана, ама колку сум штастна, ама колку сум штастна, го видов и го фатив за дреата царот! За дреата го пипнав! Ама колку сум штастна, не знаеш! Царот, ма, царот. Не се сомневам дека пречекот е не помалку валнувашто, искрено, срцато, радосно навред по градови и села, кадето е запираан овој невзрачен конвој од две возила со еден цар. И човек се чувствуваше навистина горд и среќен како Бугарин по таа глетка. Ех, само да се тргнат овие странски војници, си мислам. Така стана царската соочување од народот - без речи, само со чувства! проф. Христо Вакарелски(на бугарски)

На вакви рекла-кажала муабети за тоа кој-кого дочекал, можам да реплицирам со многу познати муабети од нашите стари за бугарската војска, кои исто јас сум ги истражувал. Кај нас кога поминувале бугарските војници, со кал целите, сосетките стоеле на терасата, а војниците ( два-тројца ) застанале да ја тресат калта, а едната: Види го мори, ( Тодора чинам се викала таа ), кал до колена, застанал да ми ја тресе тука пред куќа.
Прво мислев маалски муабети се, арно ама при разговор со еден колега од Куманово ( додека Германците делеле хуманитарна помош во селата, Бугарите краделе од народот ) баш на оваа тема, тој ми вели: А тие ли?! Со кал до колена што ги вика дедо ми?! Знам, знам, дедо ми кажуваше, со кал до колена кога дојдоа, народот со презир гледаше. И друг човек од Источна Македонија истото ми го кажа, секаде се познати како оние со кал до колена. Во Скопје и титулата "апаши" ja има бугарската војска...посебно жените стари не сакаат да слушнат за бугарската војска.
Ако почнеме со рекла-кажала, многу ќе зборувам, да не говорам дека уште толку верувам дека ќе се јават, ама сепак, ова е Историја, не сакам да пишувам за рекла-кажала.
И сите стари пак, со голема почит зборуваат за Германците, за разлика од тоа за Бугарите, а Германците подоцна немаа никаков проблем ниту во затворите кога лежеа, па дури и активно работеа за обнова по војната, а народот сеуште зборува за нив со респект


Изменето од Македон - 03.Ноември.2009 во 13:02

Од таму стигнав во Софија кај мојата сестра која веднаш штом пристигнав ми рече дека во офицерскиот дом се формира 12-та Македонска народноослободителна бригада. Се запишав во таа бригада, а за ова постои документ кој подоцна го извлеков од бугарскиот архив каде ме водат дека сум македонски борец. Јас бев борец на таа бригада на која беше командир Пецо Трајков, а во неа беше и Павел Шатев - гемиџијата. Бригадата подоцна дојде во Штип кога градот се ослободуваше.


и што сега - внуката на Делчев бега во Софиjа (столица на ОКУПАТОРОТ) и во столицата на окупаторот - во ОФИЦЕРСКИОТ ДОМ - се запишува во 12-та Македонска народноослободителна бригада

да бе напиша: Од таму стигнав во Софија кај мојата сестра која веднаш штом пристигнав ми рече дека во офицерскиот дом се формира 12-та Македонска народноослободителна бригада. Се запишав во таа бригада, а за ова постои документ кој подоцна го извлеков од бугарскиот архив каде ме водат дека сум македонски борец. Јас бев борец на таа бригада на која беше командир Пецо Трајков, а во неа беше и Павел Шатев - гемиџијата. Бригадата подоцна дојде во Штип кога градот се ослободуваше. и што сега - внуката на Делчев бега во Софиjа (столица на ОКУПАТОРОТ) и во столицата на окупаторот - во ОФИЦЕРСКИОТ ДОМ - се запишува во 12-та Македонска народноослободителна бригада

Види убаво, говори за отприлика крајот на 1944 година, кога веќе окупаторот е готов, се повлекува, останаа само Германците во Штип. Во ова време и офицерите веќе знаат дека заврши тоа што почна, па затоа и подоцна некои од нив се придружуваат на комунистите.

Постојано ме следеа. Тој притисок не успеав да го издржам. Некаде есента, без пари, без леб, без работа, без облека ме натераа повторно да размислувам да се вратам во Благоевград. Во исто време, од Бугарија дојде бугарската репатрициона комисија која си ги бараше своите граѓани. Но, мојата лична карта ја предадов во бугарската Амбасада во Белград за да барам дозвола за да ја минам границата и ја немав кај мене. Тие во Амбасадата си правеа ќефови. Немав никаков одговор. Така гладна и боса го искористив моментот кога на мојата врата чукна еден млад бугарски офицер и него го натерав лажно да се претставува како мој вереник за да можам да заминам кон бугарската граница. Едноставно, го "злоупотребив" истиот начин со кој успеав да се извлечам од островот Тасос каде претходно бев интернирана од бугарските фашисти. Тогашните ју-граничари ми велеа дека бугарските граничари нема да ме пуштат, бидејќи немав документи. Но, јас бев упорна и сакав да заминам. Им реков дека нема да си го испуштам вереникот за да се ожени за некоја друга. Тие ме пуштија, но на бугарската границата веќе ме чекаше полицијата. Оттаму заминав во Софија во централната полиција каде, за среќа, се реши моето прашање. Ете така се случи моето патешествие во Македонија.

мдааа - бугарите многу криви

Стреланите во с.Дабница, прилепско

наместо да се страмат од ниваната фашистичка политика денес бистрат политика.Властите послем 6-сеп. 1944 год. ја осудуваат политиката напретходните бугарски власти,ја признаваат нивната политика на поробувачи на Македонскиот народ.

ама овие документи потаму уште не се имате изнаплукано.