Окупација од Бугарската војска 1941

Ама Бугарија приэна и се иэвини эатоа эошто била окупатор во Македонија,неэнам што повеке се убедуваме,Тито им опрости долг поради комунистичката идеологија и тоа е тоа

Кои и колку партизани имаше во Македонија и какво „востание“ имало на 11 октомври?!

Силни партизански движења биле создадени во Србија, Црна Гора, Босна, но и покрај напорите на Комунистичката Партија на Југославија (КПЈ) да создаде партизанско движење во Македонија, напорите биле безуспешни. За тоа сведочи и рефератот на Светозар Вукмановиќ - Темпо испратен до ЦК на КПЈ на 8 август 1945 година. Во него Темпо пишува: „Во почетокот на март 1943 г. пристигнав во Македонија каде што ја затекнав следната ситуација: Партиските организации во организационен однос беа речиси во целосно разделување... а, тоа пред се се должи на бугарското народносно сознание на мнозинството од населенито во Македонија коешто не ги поднесува антибугарските пропаганди и не дозволува да се крене рака против Бугарија“.

Во еден документ од архивите на Тито стои напишано: „Македонскиот Покраиснки Комитет откажува врска со нас (КПЈ) и се сврзува со Комунистичката Партија на Бугарија (КПБ)“. КПЈ нема успех во Македонија, па затоа Тито подготвува нова стратегија - испраќање на кадри од Србија и Црна Гора во Македонија. Прв го испраќа инспекторот на ЦК на КПЈ Добривое Радосавлевиќ, а во февруари 1943 г. стигнува и Светозар Вукмановиќ - Темпо, како делегат на ЦК на КПЈ. И двајцата согледуваат дека е невозможно да се организира вооружена борба на месното население против бугарската власт. Затоа, Темпо решава да замине во Тетово, коешто е под окупација на Италија, и на 19 март 1943 г. успева да издејствува набрзина заседание каде се избира ново раководство на македонските комунисти, а на чело на новооформениот ЦК го поставуваат Лазар Колишевски којшто дури и не бил присутен на заседанието. Меѓу присутните се и: Мара Нацева, Цветко Узунов, Кузман Јосифовски, Страхил Гигов и бане Андреев. Со тоа Тито си создава свои послушни слуги во Македонија коишто после 1945 година илјадници Македонци ќе протераат, убијат, испратат на Голи Оток.

Согледувајќи дека не можат да создадат поддршка кај месното население во Македонија, КПЈ решава да донесе борци од Србија. Темпо во едно свое известие пишува: „Во текот на 1942 г. имало само шест партизански одреди со по 10-15 борци и сите тие биле разбиени, освен Битолскиот којшто сам на своја глава преминал на албанска територија и така успеал да се запази“. Мнозинството од партизаните во Македонија се странци, главно Срби, Црногорци како и Власи и по некој србоман од Македонија.

За тоа сведочи и Михајло Апостолски којшто во 1945 г. се оправдува за неуспесите со зборовите: „Што да правам бре... кога излеговме во шумата само јас бев од Македонија, а другите беа Срби у Цинцари“.

Какво „востание“ беше тоа од 11 октомври?!
Не можејќи да најдат доволно антибугарски настроени приврзаници во Македонија, па дури и меѓу комунистите, Тито испраќа свои луѓе од Шумадија меѓу кои и Лазар Колишевски. Тој е еден од верните српски воспитаници кој е одгледан во српско сиропиталиште како сирак и завршува средно образование во крагуевац, во срцето на Шумадија. На 8 октомври 1942 година, тој пристига во Прилеп со специјална задача дадена од Тито - да организирала каква и да е провокација против бугарската власт. Тоа „востание“ Колишевски го спроведува со помош на други српски воспитаници од Македонија. Но, дали е тоа некакво востание?! - Секако дека не. Тоа е еднатерористичка акција при што е исечен еден електричен кабел и е пукано во стражарот пред седиштето на полицискиот участок во Прилеп.

Ете, тоа е „големото востание“ коешто го славиме како празник. Главниот извршител на овој терористички чин е Душко Наумовски. Но, кој е тој?! - Уште во турско време неговото семејство се преселило во Србија, и тој е роден и израснат во Крагуевац во српски дух.

Се до 1944 г. партизанско движење во делот од Македонија којшто бил под Царска Бугарија речиси и немало. Мали партизански групи дејствувале само во западниот дел од Македонија, главно во Дебрца, којшто бил под италијанска, т.е. балистичка (албанска) окупација.

чоли напиша: Неодамна го прочитав следниот интересен демант (објавен во „Утрински весник“), кој фрла повеќе светлина за некои настани од 1942: „Ова е вистината за Невена Георгиева-Дуња Одбор на семејствата на загинатите борци осуденици, интернирци и жртви на фашизмот од НОАВМ - Велес Во вашиот весник од 25 јули 2005 година во рубриката "Времеплов° има една неточност. Невена Георгиева-Дуња, млада македонска партизанка-борец во Велешкиот партизански одред - учесник во НОВ, не е убиена од бугарската полиција, туку од велешката контрачета, којашто се бореше заедно со бугарскиот фашистички окупатор против народноослободително движење.Велешкиот партизански одред "Димитар Влахов° беше нападнат од велешката контрачета во близина на селото Папрадиште, и таа е убиена од контрачетниците во борбата што се води на 6 декември 1942 година. Еве што кажува командирот на велешката контрачета, Пано Николов-Мане од село Ветерско, Велешко, покрај другите злосторства што ги правел, еве што кажува за ова злосторство. "Во тоа време почнаа да пукаат одозгора и ми кажаа дека имало шест души и побегнале кон Јакупица. По малку дојде во Нежилово групата што се бореше и П. Г. од Велес ја донесе главата на една партизанка. Ни кажаа контрачетниците дека главата била на една партизанка од Скопје и ја викале Дуња (Невена Георгиевска Дуња). Неа на 2 декември 1942 година ја убија Ристо од Ораовец, Апостол од Еловец и Петре од Отишино, а Тоде од Нежилово Ј ја пресекол главата. Тој за ова заедно со своите другари од околискиот полициски началник од Велес добиле 40.000 лева. Главата Ј ја пресекле таму каде што била убиена. Од Нежилово до Богомила јас наредив да ја носат главата на партизанката по целиот пат за коса за да ја гледаат селаните и да се плашат. Во Богомила главата ја предадовме на полицискиот участок (полициска станица - н.з.). Полицијата во еден чевларски дуќан во Велес ја стави во излогот на главната улица за да ја гледа народот и да се плаши. Командирот на контрачетата и другите контрачетници (со исклучок на П. Г. од Велес) се осудени и стрелани. Ова е вистината за овој настан.

А таа контрачета да не ги држела и затворите и да не управувала со нив? Кој ја измачи Маца Овчарова ( најдобра пријателка и соборец на мојата роднина спомената во писмото, инаку инвалид од бугарскиот ќотек )?
А и од ова што ти го постираше, можеме да ги видиме активностите на  окупаторкста полиција, која ја изложила главата за да го плаши народот. А ако народот е мирен, нема зошто да го плаши нели?

Неодамна го прочитав следниот интересен демант (објавен во „Утрински весник“), кој фрла повеќе светлина за некои настани од 1942:
„Ова е вистината за
Невена Георгиева-Дуња
Одбор на семејствата на загинатите борци осуденици, интернирци и жртви на фашизмот од НОАВМ - Велес
Во вашиот весник од 25 јули 2005 година во рубриката "Времеплов° има една неточност. Невена Георгиева-Дуња, млада македонска партизанка-борец во Велешкиот партизански одред - учесник во НОВ, не е убиена од бугарската полиција, туку од велешката контрачета, којашто се бореше заедно со бугарскиот фашистички окупатор против народноослободително движење.Велешкиот партизански одред "Димитар Влахов° беше нападнат од велешката контрачета во близина на селото Папрадиште, и таа е убиена од контрачетниците во борбата што се води на 6 декември 1942 година. Еве што кажува командирот на велешката контрачета, Пано Николов-Мане од село Ветерско, Велешко, покрај другите злосторства што ги правел, еве што кажува за ова злосторство. "Во тоа време почнаа да пукаат одозгора и ми кажаа дека имало шест души и побегнале кон Јакупица. По малку дојде во Нежилово групата што се бореше и П. Г. од Велес ја донесе главата на една партизанка. Ни кажаа контрачетниците дека главата била на една партизанка од Скопје и ја викале Дуња (Невена Георгиевска Дуња). Неа на 2 декември 1942 година ја убија Ристо од Ораовец, Апостол од Еловец и Петре од Отишино, а Тоде од Нежилово Ј ја пресекол главата. Тој за ова заедно со своите другари од околискиот полициски началник од Велес добиле 40.000 лева. Главата Ј ја пресекле таму каде што била убиена. Од Нежилово до Богомила јас наредив да ја носат главата на партизанката по целиот пат за коса за да ја гледаат селаните и да се плашат. Во Богомила главата ја предадовме на полицискиот участок (полициска станица - н.з.). Полицијата во еден чевларски дуќан во Велес ја стави во излогот на главната улица за да ја гледа народот и да се плаши. Командирот на контрачетата и другите контрачетници (со исклучок на П. Г. од Велес) се осудени и стрелани.
Ова е вистината за овој настан.

Македон напиша: Значи пак може да се говори за востание против окупатори.Прво, 11-ти Октомври е почеток на народното востание, тогаш се формирани првите партизански бригади, првите немири се појавуваат тогаш, при "доброволната" мобилизација истотака, се бара слободна Македонија. Во 1942 година веќе се пристапува кон формирање бригади во сите краеви на Македонија, веќе имаме постојани судири, имаме убиени, стрелани, ѕверски мачени деца и слично. Во 1943 веќе е факт едно сенародно движење против бугарскиот окупатор, формирање големи воени одреди, создавање на првите слободни територии и слично. Тоа е еден процес, тоа е она кое навистина може да се нарече герилска борба, во случајов, секако, народно-ослободителна. Востание не подразбира тоа да биде славно, но кратко, туку ефективно, па ако треба и малку подолго.

Сепак - истинсо партизанско движение до средата на 1943 година е немало. Имало е по висока активност малко повеке од една година (маj 1943 - септември 1944). Но малко е смело да се нарече востание. Като читам тук:

http://www.sojuznaborcibitola.org.mk/1942.htm

са подробно изброени сички форми на "востанието", како например тази:

Февруари 1942 година
Обид за сменување на кметот во селото Братиндол и Снегово

Поради големото незадоволство на селаните од Братиндол и Снегово спрема кметот на селата братиндолската партиска келија на еден свој состанок решила да истапи организирано против него. Откако селаните биле припремени во одреденото време, во местото викано „Џамија“ дошле скоро сите селани од Братиндол и Снегово.Тука дошол и самиот кмет со пушка. Протестирајќи против неговата поткупливост, лажливот и друго, селаните избрале делегација (сето организарано од страна на партиската организација) која била обавестена да бара сменување на кметот од општинскатавласт во село Дихово. Меѓутоа, иако делегацијата тоа го барала сепак претседателот на општината не превзел некоја конкретна акција за сменување на кметот. Тогаш, селаните истапиле и пред „Околиското управление“ во Битола , но пак окупаторскиот режим го задржал кметот зошто бил одан на власта.
Иако акцијата не успеала, партиската организација ги придобила скоро сите селани против кметот, а со тоа и против власт

----
много скромна е била сопротивата срешту "Бугарскиот окупатор"...

Народното востание во 1941 година е мит, но во 1943 година е веќе реалност.

Време е и тука да се трсат одговори: Што се е случило сепак?

чоли напиша: Platenik напиша: scorpius напиша: Големи докази, нема што... Кинофилм и раскажано од некоj... Многу луге се убиени или мачени за тоа, што се биле партизани, комунисти, антифашисти и слично. Дали има некоj, коj е убит за тоа, дека е Македонец? Значи оправдано било да се убие некој кој бил, партизан или антифашист?! Не во ред да се убива некој кој бил фашист или натрапник бугарски. Ти така ја оправдуваш бугарската окупација на Македонија?! Рамносметката за периодот октомври 1941 г.- август 1944 г. са убити цивилни лица и партизани - около 200 човека. За истиот период жртви од бугарската армиjа и полициjа около 100 човека од кои 20 са жртви на англо-американските бомбардировки. За 4 години "Народно-освободително востание" жртвите са по малко од едно средно земетресение. --- Сичко друго е легенди и митове (и како видим и игрални филми)

И уште илјадници инвалиди, луѓе кои од ќотекот психички се растроија, илјадници исчезнати при насилната мобилизација во бугарската војска ( притоа запишана како доброволна во вашите книги- па уште некој се обидува да убедува дека и тоа било доказ ), разурнувања и слично. Да не говорам за затворите ваши и познатата техника "десет удри едно брои".

Еве и внуката на Делчев јасно кажува како Македонците во Штип ја доживеале окупацијата. Никаде нема ослободители...
Патем, сликите од прилепската касарна одлично покажуваат еден масакр, заедно со писмото кое ги потврдува.