Како на почетокот
има време
на потегот на другиот се чекаше
по некоја пауза проучувачка
по некоја чаша вино
никако две
веќе опиени бевме
со сменети бои на очи
еден од друг превземени
како книга кога се чита
со главниот лик соживеани
наша приказна правиме
ништо не запишуваме
ќе се каеме
ремек дело пропуштаме
мислиме ќе запаметиме
сега е така
со во себе страв
дека може ќе заборавиме.

Ниеден збор не е вечен
делата се такви
а ние сме такви засекогаш
поинакви
со зборови играме
додека низот продолжува
споени и сплотени ко еден
непоколебливи
иако личиме на пеперутки
никогаш не се одалечуваме
од она што не врзува
ова не е љубов
на гранитен столб личи
но многу е посилен
нема мисла или збор
кој не потсетува на нас
не постои ништо друго
само ние сме
тишина е
насмевки шушкаат
кон бакнеж се стремат.

ziveeme da si gi ostvarime sonistata. nekogas i premnogu sonuvame. no nekogas i koga javeto ne e taka loso....posakuvame nesto podobro ..da ni se sluci nekoj son sto odamna mu go posakuvame ostvaruvanjeto....no toj son so samoto ostvaruvanje moze da ...go narusi i izmeni javeto....nekogas vredi da se otkazes od svoite sonista....za da ostanes vo mirnoto jave...iako toa ne znaci da ne bides avanturist....

dali ima nesto vredno vo nasiot zivot?
dali e ova son ili pak navistina go dozivuvame ova?
ljubov?
Koga sonceto ke se zaljubi vo mesecinata
koga neboto i zemjata ke se spojat
ni togas nema da znaeme sto e toa ljubov
ziveeme vo svet poln so lagi
kade sto ljubovta e samo zbor
kade sto zborot te sakam e samo edna navika
Zasto se kolneme vo isus deka ke bideme verni?
deka nema da vrsime preljuba
deka ke bideme do krajot na zivotot zaedno
zasto sami se lazeme?
Brak,dokument so obicen potpis
Svet so mnogu lagi
so mnogu licemernost
bez razlika sto i da napravime nikogas nema da bide dobro
nikogas nema da bide kako sto sme sonuvale
Zarem tolku e vreden ovoj zivot?
ili nie neznaeme da go ziveeme kako sto treba
Zasto gospod gi zima onie sto se najdobri
onie sto gi sakame
zasto ne tera da patime tolku
taka bilo pisano ili pak nie si go pisuvame toa
postojat milion prasanja vo vrska so zivotot
no i milion odgovori
koj sto nikogas nema da gi doznaeme.......

Zivot-son ili realnost?

С И Л У Е Т А

Се нишаа гранките од силниот ветер удирајќи по прозорецот. Дождот прскаше по стаклото замаглувајќи ми го видот. Оваа лето повеќе личи на есен со овие силни дождови така да повеќе време останував во својата соба со поглед упатен кон улицата.Ги гледав луѓето стиснати во своите намокрени алишта брзаа на кај своите домови.Ги изненади времето,од сончево се претвори во силен дожд,и тоа студен дожд.Го отворив прозорецот за да влезе свежината од дождот,но повторно го затворив,дождот навлегуваше и во собата.Повторно седнав до прозорецот гледајќи ги мокрите улици по кои течеше река од дождот.А што друго да правам, кога сум без светлост,без компјутерот,без телевизорот...дури неможев да си направам кафе.Снема струја од силните грмотевици...кога ли ќе престанат,се плашам од нивното силно трескање.Небото личеше на болно поле на секавици кои изгледаа моќни,светли,а воедно и прекрасни.
Улицата од мојот видокруг беше сосема испразнета освен една машка силуета која чучеше под некоја стреа од куќата.Го знам човекот, често поминуваше и мислам дека тука некаде живее по таа улицата накај цигланскиот пат.
Стиснат во своите излитени,искинати алишта настојуваше да се заштити од силниот дождот покривајќи се со крагната од пожолтеното палто.Со него секогаш одеа и три,четири кучиња,ги чува,им дава по некое перче леб.Кучињата му беа се,и деца и другари и комшии.Одеше сам,никој не му се приближуваше поради страшниот изглед.Има долга измаснета коса,лице обраснато во брада,но понекогаш знаеше и да ја избричи.Си свирка некоја песна,така е и сега додека го гледам како силуета зад замаглениот прозорец.Знае да се расправа и сам со себе,да зборува со невидливи личности познати само на него.А кучињата,негови
верни другари горди стоеја до него,изгледа дека само тие можеа да го разберат,да бидат со него додека мрмори под мустаките.Му здосади од стоење и седна на земјата.Седеше така долго,мислам дека го фати дремка.Дождот сеуште паѓаше и мислиш никогаш не ќе престане.Човекот како да беше отргнат од некој сон.
Скокна на нозете и застана на сред улицата.Почна да се врти во круг и пееше на
цел глас.Изгледа му се сврте во главата,ја изгуби рамнотежата стрполувајќи се на улицата.Се смееше гледајќи кон темното небо од кое се слеваше дождот.Дождот паѓаше по неговото лице од кое настојуваше да ја измие насобраната кал од улицата.Повторно застана на своите нозе тетурајќи се лево десно.Откако се смири и исправи свирна со устата давааќи им сигнал на своите кучиња дека е време да тргнат.Не му пречеше силниот дожд,не настојуваше да се сокрие продолжувајќи по патот.Од мојот прозорц човекот полека по полека исчезна како силуета се додека сосема не исчезна.
А човекот и личи на силуета,затворен во својот свет,во самиот себе.
Даница Петровска „09„

 Za ona DELETE

зезнат прераскажувач на филмои

 

Денес, пред да легнам, гледав една холивудска полутралалајка.

Ги сакам тие филмови. Насловот нема да Ви го кажам, оти ќе ме наречете зезнат прераскажувач на филмои.

Фабулата е веќе видена. Една девојка и два типци, нешо ко дневникот на Бриџит Џонс.

 

 

Девојката го прашува првиот тип. Зошто ме сакаш?

... си прекрасна, преубава....

...си тоа, што секогаш сум знаел дека ми треба.....

...никогаш не приговараш и секогаш сакаш исто како мене......

 

 

 

 

 Девојката го прашува вториот- Зошто ме сакаш?

... појма немам, но те сакам..........

 

 

 

Љубов не е квиз -Kој сака да биде милионер?-, оти тие, што се сакаат, веќе се милионери.

 

 

Изменето од anakin - 12.Октомври.2009 во 14:38