Форум & реалност

карактерите од форумов ги доживувам како ликови од приказните или како плод на мојата имагинација оти, какви и да се прикажуваат, мораат да минат низ мојата способност за перцепција

ima individua koi na forumot se silni, i treniraat neso so vo zivotot ne mozat
tamu se malecki, sramezlivi isfrustrirani
no
nekako se prepoznavaat i tuka....a da, ne se sposobni da smislat neso pametno.. pa postiraat od tugji blogovi

Самиот живот е еден форум.Тамо секи си постира мнениjата и не винаги му одговарат со тоа што сака да чуе,види усети......

Тој имаше : skype, msn, facebook, forumi и chatovi, na mirc имаше многу хомоси и затоа го избегнуваше, да не открие некоја скриена страна во него, доволно веќе раката го болеше. Му велеа дека не се гледа добро на камера, а тој знаеше дека белузлавите засушени капки правеа проблем, никако да најде време да ги забрише.
Повремено се наоѓаше и понекоја изгубена како него и ќе му дадеше. Сепак не беше задоволен. Како нешто да му недостасуваше додека беа сами. Не ги наоѓаше секогаш правите зборови, му фалеа смајлиња да се доискаже или раката несвесно во празно му кликаше кога сакаше нешто да опише. Немаше " edit", ако му се чинеше дека некаде погрешил. На сред онаквото му паѓаше мрежата на очи, ништо не беше како требаше. Молкум ги оставаше, на лп не им одговараше. Во “ Сакам да ти кажам “, најчесто “педер“ му пишуваа по секој негов пост, тие таквите...

sto ubavo mi e tuka
no moram da se vratam vo realnosta

... излезе од грмушките со гаќичките во раце и тргна накај мене. Се уплашив и фатив да бегам. Кога мислев дека земав добар залет се свртев назад, но некој корен од дрвото покрај кое минував ми се испречи на патот и се испружив колку сум долг на необлежената патека. За брзо време тој беше обележан со крвта од мојот нос, зад мене се слушаше тешкото дишење на непознатата која врисна задоволно затоа што бев веќе на дофат. Сигурен глас излезе од нејзиното грло:
 - Те пратам одамна, те читам на тој форумот на кој висиш деноноќно. Научив каде живееш, но ти не излегуваше од дома. Бев упорна зошто сепак некогаш мора да излезеш од виртуелното кyрчење бар да купиш леб и млеко. Мојата среќа е што додека стигнеш до продавницата мораш да поминеш низ оваа шумичка и конечно да бидеш мој ! Ахаха !
Почнав да ползам и лелекам низ прашината, а таа продолжи :
 - Мафташ со тоа таквото низ форум и стрвиш млади моми, ај да те видам што маж си сега !
 - Ама ја само се зезам и лечам комплекси ! - се обидував како црв да и’ избегам, но веќе ја дофати едната моја нога и додека се тргав ми ја соблече кондурата, мојата испотена чорапа бргу ја впи прашината низ која лазев. Се појави одвратна смрдеа која ја натера да се повлече за момент кој ми даде предност да се исправам и клатејќи се како кукла на конци да потрчам. Се посигурно беше дека ќе и’ избегам, а зад мене се слушаше нејзиниот очаен урлик :
 - Ќе те чекам и ќе те начекам! Бар да беше недододелкан виртуелен манијак, а вака не знам на што сум ! Ќе те начекам, џабе бегаш ! Лебот и млекото што ти испаднаа се за мене ! Ахаха !

 - Пак не си купил леб и млеко, а ?!
Ја исправив главата со која сум заспал пред мониторот :
 - А ? Што, кој ? Е па ете се случува - промумлав сонливо
 - Леле, заспал пред монитор, е сега ќе ти го исклучам - брза и строга рака направи со маусот “ Turn off ".
Се исправив и тргнав низ ходникот кон купатилото, зад мене истиот висок глас :
 - Абе зошто ти се искинати алиштата ?!
Погледнав во делот ходникот каде стоеа чевлите, едниот чевел го немаше !!!
Низ прозорецот се чу :
 - Ахахаха ! Ќе те чекам и ќе те начекааам !...

Kako toa nikoj ne me zakaca ?   Mislam deka lugeto si pridavaat vnimanie deka nekoj zbori za niv i deka se necij centar na vnimanie  . Nekoj projal lajna ...jaka muda, pa neka jade, pa sto ? Ako nekoj bas zapne da provocira, se goni kaj majka mu i se sto mu e milo i pojasno od toa zdravje, za da si ja gleda negovata rabota.


Изменето од zbunet - 16.Септември.2009 во 14:20