Посебноста на нациите

е па нели го видивте подписот на Мисирков, ама го виодте и веке не важи

исто и со Брашнаров ке биде


Изменето од да бе - 05.Јули.2009 во 13:52

Не можам да го покажам тоа што мислев, има лимит од 75мб.

Ајде кажи зошто да не му се верува на овој документ кога пишува Newspaper Balkanska federatsia, Vienna, No.140, August 20, 1930; the original is in Bulgarian.
Во бр.140 од 20 авг. 1930г. на „Балканска федерација“ може да се прочита.


An article by Dimiter Vlahov about the persecution of the Bulgarian population in Macedonia



August 20th, 1930



Since the League of Nations came into existence, a series of memoranda, statements and petitions have been addressed to it by certain Macedonian organizations, committees and unions. Earlier, at the time of the 'peace' con­ference in Paris, before the institution in Geneva was established, one of these committees, the so-called Executive Committee of the Macedonian Charitable Organizations in Bulgaria, headed by Karandjoulov, Dr K. Stanishev, Bazhdarov and Pavlov, sent the well-known memorandum to the governments of the Great Powers, the victors in the world war. In this memorandum they, claiming to speak on behalf of the Bulgarian population in Macedonia and of the emigration in Bulgaria, several hundred thousands strong, demanded the union of Macedonia with Bulgaria. Of course, no country to which they had directed their appeal took heed of their demands. Macedonia remained in the position decreed by these imperialists and their Balkan stooges. Soon after, the League of Nations was established. It was charged with the duty of monitoring the observance of the 'peace' treaties with their provisions for the protection of the minorities, as well as the special treaties referring to the same minorities.

This institution was approached by a number of its members, as well as by various organizations, committees, unions, institutions and individuals in order to inform it of the position of the different minorities and to demand that the special treaties and the special provisions of the 'peace' treaties be observed. We saw how this institution received the various proposals of its members aimed at the alleviation of the position of the minorities, and especially of the 'Bulgarian minority in Yugoslavia.' Not one of the proposals, beginning with that of Professor Murray and ending with those of Stresemann and Dendurant, was accepted by the 'humane' League of Nations.

The fate of the memoranda and petitions of the various organizations committees and private individuals was no better. The number of com­munications about Macedonia was not small; Mr. Penakov considers them to be 16, up to March of this year. No attention has been paid to any of these communications. Some of them have been thrown into the dusty archives of this institution. From that date up till now, several more memoranda and petitions of this kind have been addressed to the Geneva institution and they have shared the same fate.


*




More than three months ago, three Macedonians addressed a petition to the League of Nations; this petition provoked a great noise in the above-mentioned Macedonian circles; it was enthusiastically hailed by friendly circles in Bulgaria and abroad. Because of the great noise aroused by the Macedonian fascists and because their wish to use it for their own political purposes, we shall dwell upon it in more detail.

First of all, let us see what the contents of this document are. The petition sent towards the middle of January this year to the Secretariat of the League of Nations discusses only the plight of the Bulgarians in Macedonia under Serbian oppression and gives a very weak, a completely weak picture of the situation there.

What does it say?

It gives information about the cultural oppression of the Bulgarian pop­ulation under Serbian domination; it talks about closed schools, churches, libraries, reading-rooms; of the banning of publications, newspapers and magazines in Bulgarian; it mentions in passing the Serbian authorities' policy of denationalization as well as the fact that the Macedonian Bulgarians are deprived of their political rights; it briefly mentions the social poverty of the population; it says that the Bulgarian population has been forbidden to use its own mother tongue in the streets, in their private and trade relations, as well as at meetings and public and other offices; that no newspapers and other publications in Bulgarian are allowed to be used; it mentions the changing of names, the banning of Bulgarian books and newspapers and the singing of Bulgarian songs; the banning of the celebration of namedays, the forcible marriage of Macedonian women to Serbian gendarmes and the non-admission of the Macedonian intelligentsia of Bulgarian nationality to public and state posts.

Further on, the petition states that the Bulgarian population in Macedonia has deep faith in the noble mission of the honourable League of Nations, and that all the facts stated in the petitions submitted by the Macedonian emigrant organizations were in accordance with the truth and with the wishes of the Bulgarian population in Yugoslavia.

In conclusion, the delegation demands that the nationality of the Macedo­nian population be acknowledged, that the Treaty for the Protection of Minorities be respected, and the emigrants be allowed to return, that an amnes­ty be given, that the Bulgarian schools and churches be reopened and that a Commission of the League of Nations be appointed, charged with the supervi­sion of the implementation of the Treaty for the Protection of Minorities (the delegation bases its demands on the Treaty, signed in Saint Germaih on September 10, 1919).

All that is in the petition, as far as the situation in Macedonia is con­cerned, is true.

However, does this give even an approximate picture of the barbaric regime under which the Macedonian people of Bulgarian nationality and, in general, the whole Macedonian population in this part of Macedonia, is living? Of course, not! Readers of this petition will think that the Macedonian Bulgarians have been deprived only of their cultural rights. They will not get the impression that the 'Bulgarian minority' has been deprived of all rights - the Albanian, the Turkish, the Wallachian and the other 'minorities' in Macedonia, i.e., the entire Macedonian population, the entire Macedonian people are in the same position, so that it is not only a question of a national minority, or of national minorities, but of an oppressed, enslaved people - that it is denied the right to exist as a nation, that it is denied every right to form its own national parties, organizations, unions; that it is deprived of the right to exercise the civil and political rights which existed before the dictatorship, though in a limited form, to exercise its election rights, to have its own election lists, to enjoy the limited freedoms of speech, of the press, assembly, associations and to enjoy even the right to have its own professional societies.

That it is subjected to unbelievable colonial exploitation and robbery; that its property and the produce of its labour is being plundered by the government, the banks, the merchants-exporters, the usurers; that it suffers greatly from corruption, which has reached incredible dimensions among all of­ficials; that the peasants have become real pariahs and live in hopeless poverty; that the craftsmen and workers are in an unbearable situation and are on the verge of starvation; that even the merchants and industrialists are being persecuted in their businesses; that the intelligentsia is not only forbidden to take government and public jobs, but that its constant habitation are moreover the prisons of King Alexander, and that its fate is exile.

That mad terror is raging in the country; that Macedonia is swarming with gendarmes - they comprise more than half of their whole contingent in Yugoslavia - policemen and troops; that armed fascist gangs, counter-detachments, various patriotic organizations, various groups of colonists, etc. are terrorizing this population.

That since the bloody regime of the Serbs was established, 1,500 Macedonians have been murdered, and in many places there have been mass assassinations; that during this time twenty-five thousand Macedonians have passed through the prisons and about 4,000 have been sentenced to tens of thousands of years in solitary confinement; that, at this moment, about one thousand Macedonians are languishing in dungeons; that there are trials one after another, and scores of Macedonian public figures are being heavily sentenced; that the system of missing without trace' or of killing 'when attemp­ting to run away' is in full swing in our country; that tens of villages have been destroyed and hundreds of houses burnt, and that, finally, since the establish­ment of the dictatorship up till now, all that has been said above has been inten­sified to an unimaginable degree, and that this part of Macedonia has been turned into a real hell.

Since those Macedonians thought of turning to the League of Nations, they should have submitted not a petition but a protest, an energetic protest -and since they had it in mind to organize a campaign, they should not have done it in favour of such a petition, but should have revealed the real situation of the 'Bulgarian minority' so that the world would have a clear idea of the Macedonian hell; they should have submitted demands in accordance with the real wishes of the entire Macedonian people, and, above all, of the Bulgarian population, and they should have named those responsible for this situation, as well as stigmatizing all forces who watch and encourage this policy of bloody terror, denationalization and national oppression.

However, they did not do this, which shows that they do not take the situation in Macedonia very seriously, that they do not feel really for the suf­ferings of the Macedonian population, and that they are not really so very much interested in creating in Macedonia a situation which will enable the Macedonian population to live freely and independently.


Newspaper Balkanska federatsia, Vienna, No.140, August 20, 1930; the original is in Bulgarian.

абе читаj го писмото на Влахов до Колишевски
нели сакаш документ во оригинал од ВМРО (об)

там се си пишува

нема да го приложа

Abe ovie dokumenti se od ponovo vreme,dajte nesto postaro,povalidno.Ova e se necivo licno mislenje ili stav.Dajte pocvrsti istoriski naucni dokazi.Ne se od 18 ili 19 vek pa navamu.
Arhivite na Muzeite na Zapad se polni so stari dokumenti od razlicen karakter,daj nekoj neka se potrudi da izlozi da objavi nesto.
Vaka samo se prepirame i nedorazbirame...

Buggyman напиша: Не знам зошто ми е избришан коментарот на поставеното прашање до делија. Не е прекшено ниту едно правило од форумот па ке го поставам прашањето повторно. До делија- Кога настанала Македонската нација според тебе?

Makedonskata nacija za prv pat sozreva kon krajot na 19 i pocetokot na 20 vek... Pa sto e Krste Petkov Misirkov...??? Procitaj pa ke vidis...

aj ti odgovori mi... Sto e toa tolku strasno...???
Sto im fali na Bosancite sto sega pred dvaesetina godini ja sozdadoa svojata nacija...??? Ili Crnogorcite...??? Sto im fali...???

Народни песни, преданија и мотиви и ликови од приказни

Денес во македонскиот фолклор постојат бројни македонски народни творби (песни, приказни, легенди, преданија и сл.) посветени на некои од античко-македонските владетели или јавни личности.
Постојат и одредени фолклорни елементи (посебно во приказните], кои несомнено влечат корени од времето на античка Македонија.
Овде ќе спомнеме некои од нив.
Притоа, во интерес на просторот, нема да ја приложиме комплетната содржина на овие македонски народни умотворби.туку само ќе посочиме на нивното постоење.
Посебно ќе се задржиме на обработката на мотивите во народните приказни, кои имаат античко-македонско потекло.

Народни песни и приказни

Народни песни, во кои се опеани славни личности од античко-македонската историја, запишале речиси сите запишувачи на македонски народни умотворби од средината на 19. век и подоцна.
За ваквата појава сведочеле и странци, кои ја посетувале Македонија во 18, 19 и 20. век.
Сепак, можеби прв запис за песна посветена на античко-македонската историја имаме кај Теофилакт Охридски.

Во својот труд Теофилакт Охридски за музиката во Македонија од 11. до 12. век (Македонска музика, бр. 2, 1979, стр. 39-46], познатиот македонски истражувач на средновековна Македонија, проф.Бранко Панов, споменува едно писмо на Теофилакт Охридски во кое тој пишува дека кога бил во (цитат):
варварската земја - Македонија, населението во Охрид го дочекало со пеење на (цитат): некаква борбена и победоносна песна, за која Теофилакт вели дека во неа народот ги опејувал (цитат): своите честити времиња.

Византискиот историчар и писател Никифор Григора, за време на својата посета на Струмица во 1326 година, опишува некои од народните песни што таму ги слушнал.
Тој децидно тврди дека (иако не го разбирал јазикот на тамошното население], струмичките народни песни многу потсетувале на -фригиските! (Ницепхоре Грегорас, Цореспонданце, Парис, 1927, стр. 30-50].

Се знае дека Фригите (Бригите) играле главна улога во етногенезата на античките Македонци, па оттаму гледаме дека уште Македонците во 14. век, како свое наследство, ги чувале старите античко-македонски (бригиски) мотиви во народните песни.

Многу подоцна, францускиот генерал Франсоа де Тот, кој работел во Цариград од 1768 до 1775 (18 век!), во своите Спомени запишал:
Дваесет и двајца Македонци... во една кафеана пееја песни за победите на Александар (Александар Матковски: Македонија во делата на странските патеписци 1371-1777, Скопје, Мисла, 1991, стр. 833].
Овие Македонци биле обични работници.

Сведоштво дека споменот за Александар Македонски останал меѓу Македонците во првата половина на 19. век, дал и рускиот истакнат деец Виктор Григорович.
Во врска со импресиите од неговата посета на Македонија во 1844-1845 година, тој запишал:
Во сите краишта што ги посетив, јас немам чуено други имиња освен имињата на Александар Велики и на Марко Крале.
И едниот и другиот живеат во спомените на народот...
Споменот за Александар Велики сепак е повеќе утврден кај народот.

Виктор Григорович запишал и една народна приказна за македонскиот цар Филип II.
Тоа всушност е првата запишана македонска народна приказна воопшто!
Македонскиот фолклорист Кирил Пенушлиски, во Книгата за Цепенков (цит. дело, стр. 520], ќе запише:
"Цар Филип сос сонце чинит облок" е првата наша забележана приказна од Острово.
Ја запишал Виктор Григорович во времето на неговото патување по Македонија.
Таа е објавена дури во наше време.
Значи првата запишана македонска народна приказна се однесува токму на славниот античко-македонски цар Филип II.

И чешкиот научник И. Доровски во својата студија за врските меѓу Чесите и Македонците објавува факсимил од една [цитат]: македонска народна песна, запишана од В. И Григорович. (Ј. Доровскѕ, Цеске земе а Балкан, Брно 1974].
Харалампие Поленаковиќ, во својот труд:
Уште една варијанта од македонската народна умотворба "Цар Филип сос слонце облок чинили" (Избрани дела 2, Скопје 1988], наведува дури четири приказни или песни (а можеби и само варијанти] за македонскиот цар Филип II.

Босанскиот запишувач на македонски народни умотворби и обичаи, Стефан Верковиќ, познато е дека престојувал во Македонија повеќе години во средината на 19. век.
Тој признава дека бил многу изненаден кога во Македонија открил народни песни за личности од античка Македонија.
Дури овие песни тој ги прогласил како свое најголемо откритие.
Во едно свое писмо Верковиќ сведочи:
Ова премногу важно и ненадејно откритие се случи во првата четвртина на 1865 година. Тоа беше една мала песна за Александар Велики, царот Македонски.
До крајот на годината најдов уште две песни за него.
Следната 1866 година наидов на уште постаро откритие - на песна за Орпхеус! (Стефан Верковиќ, цит. дело, стр. 347).
Значи, Верковиќ, не само што открил македонски народни песни за Александар Македонски, туку и за митскиот крал на Тракијците Орпхеус, за кого веќе наведовме сведоштва дека бил роден (и погребан) во Македонија.

Стефан Верковиќ дал и други сведоштва за македонски народни творби со античко-македонски елементи, на кои наишол за време на својот долговремен престој во Македонија.
Притоа сведочи дека голем број вакви преданија имало кај македонското колено (пошироко семејство] Марваци (жители на дел од денешниот пирински дел од Македонија, кој се наоѓа под Бугарија).
Во веќе спомената книга за Верковиќ (цит. дело, стр. 152], читаме:
Марваците... го населуваат неврокопскиот округ што се простира меѓу планината Кремен и Момина Кула и служи како естетски дел меѓу Неврокоп и Разлог (градови во овој дел од Македонија, з.м.]... Кај Марваците има приказни и народни преданија од најодамнешното минато, кои би можеле да пополнат многу празни места во општата и месна словенска историја, како и да разјаснат и коригираат многу погрешни и неумесни мислења и докази на старите и нови историчари за народите што живеат на Балканскиот Полуостров, за нивните прадедовци, старите Тракијци, Македонци и Илири... Покрај преданијата и приказните кај Марваците има и народни песни, многу љубопитни и важни, кои се однесуваат на најдалечното минато; на ова се однесува и песната за доаѓањето на Словените од Азија (од далечната Кинеска земја, како што кажува песната] на Дунав; уште песната за Александар Велики и неговиот коњ Буцефал;за походот негов во Азија и војната со Дариус и Пор(ус) - царот индиски.

Оваа многу важна песна за решението на потеклото на старите Македонци, Тракијци и Илири, инаку е откриена во селото Керчово, што се наоѓа во Воловиште.Демирхисарски округ (округ во Македонија, з.м.], како што ми раскажа овчарот Стојан Мечкаров.
Исто таква песна имам и од селото Крушово, во истиот округ, но таа е составена малку поинаку.

Да потсетиме и на веќе презентираното сведоштво од Стефан Верковиќ, во кое, тој тврди дека во југозападна Македонија, луѓето себеси се декларирале како чисти Македонци, потомци на Александар Македонски.

Кога сме кај Верковиќ, да ја спомнеме и неговата книга Веда Словена, во која тој исто така објавил песни посветени на Александар Македонски и подолга песна за Орпхеус (Орфен јунак), кои ги прикажал како народни песни, но за кои, денес, некои сметаат дека му биле подметнати од страна на учителот Јован Гологанов, кој бил негов собирач на народни умотворби и кој, наводно, самиот ги создал овие песни, прикажувајќи ги како македонски народни.

Инаку, Гологанов до крајот на својот живот упорно тврдел дека песните и навистина биле народни и дека е надвор од логиката дека тој, како недоволно образован селски учител, би создал такви песни.

Дури во едно свое писмо до Верковиќ, самиот Гологанов пишува (цитат): ниту сум учен на народниот јазик, нит/ пак ни една бугарска книга имам.
Понатаму запишал дека самиот себеси се смета за (цитат):
многу малку учен (М. Арнаудов, цит. дело, с. 340).

Дека песните од Веда Словена се оригинални народни тврдел и Верковиќ, но и многу учени ширум Европа, кои ги прегледале овие песни.
Некои од нив биле Французите: Емил Бирнуф, Албер Димон, Луис Легер и Огист Дозон; Чехословаците: Јанко Шафарик и Леополд Гајтлер;Пољакот Александар Ходзко; Германците Флигер и Подхорски, Русинот Всеволд Милер и други.

Посебно полемиката се водела околу песните за Орфеј и за Александар Македонски.
Во екот на полемиката, група од дваесет и двајца жители на македонскиот град Серез, во 1876 година.испратиле писмо до францускиот издавач Е. Лерокс,во кое, тие тврделе дека песните од Веда Словена и навистина се народни, а штипскиот учител Димитар Павлов.во едно писмо до Верковиќ, воодушевено напишал:
За Орфеј Грците лажат дека бил Грк, но преку Вас учените европјани ќе дознаат дека словенскиот буен поток го извадил од своите недра и ова богатство (Љ. Доклестиќ, цит. дело, ст. 312 и 301 ].

Сепак, бугарскиот деец Шишманов бил главниот во негирањето на автентичноста на овие песни (иако имало и други како него.
Ј.Шишманов отпрвин наседнал на една лага од егзархискиот агент Петко Славејков,кој тврдел дека поранешниот учител С. Л. Харизанов наводно му се доверил дека учествувал во фалсификувањето на песните од Веда Словена.

Меѓутоа, самиот Харизанов најенергично ги одбил тврдењата на Славејков како лажни.
Но, Шишманов не запрел на ова.
На крајот од осумдесеттите години од 19. век, тој испратил неколку активисти (меѓу кои и самиот Верковиќ) да бараат луѓе по македонските села,кои ги знаат овие песни.
Наводно, тие не нашле ниту еден селнанец што ги знаел овие песни.

И токму кога се чинело дека приказната за песните од Веда Словена е завршена.т.е. дека песните во неа и навистина не се народни.во 1894 година била испратена уште една експедиција (анкетна комисија), упатена по барање на бугарскиот црковен весник Новини.

Оваа експедиција донела изненадувачка вест, која гласела дека бабата Злата Шопова и извесниот хаџи Стоил од македонското село Крчово ја знаеле македонската народна песна за Орфеј!

Весникот Новини веднаш ја објавил оваа информација во своите броеви: 52, 73 и 89 (година III) и бр. 15 и 16 (година IV).
Подоцна, фолклористот од македонско потекло А. П. Стоилов објавил податок дека, во 1911 година, и самиот слушнал неколку строфи од песната за Орфеј од страна на селанката Марија Шопова од македонското село Црвишта.

И други селани му пот врдиле на Стоилов дека делови од песната за Орфеј ги има во други народни песни (што впрочем е нормална појава во народните песни).
Исто така не е точно дека Гологанов наводно му испратил песна за Орфеј на Верковиќ, откако овој му ветил парична награда заради тоа.

Напротив, Гологанов прво пронашол една кратка народна песна за Орфеј, а дури потоа воодушевениот Верковиќ му понудил пари, до колку му најде уште една таква (Љ. Доклестиќ, цит. дело, стр. 283].

По ова Гологанов му испратил уште подолга песна за Орфеј, за која подоцна бил обвинет дека самиот ја измислил (што рековме дека тој го негирал).

Во интерес на просторот нема многу да се задржуваме на проблемите околу потеклото на песните во Веда Словена, само ќе кажеме дека дури и до колку во нив навистина има уметнички интервенции, факт е дека во нив има и фолклорни елементи, а најголем доказ за ова се теренските истражувања на Стоилов, според кои, селаните му потврдиле дека во песните од Веда Словена и навистина има стихови од повеќе народни песни (значи, сепак - народни!).

Понатаму, факт е и дека најжестоки поборници во негирањето на автентичноста на овие песни биле бугарските дејци, а во наше време тоа се македонските приврзаници на теоријата за заткарпатското словенско потекло на денешната македонска нација, во чија теорија не се вклопува постоењето на македонски народни песни со антички мотиви.
Факт е и дека ниту еден од негаторите на автентичноста на песните од Веда Словена го нема ниту спомнато фактот дека Орфеј и навистина бил роден (и погребан) во Македонија, а кон сето ова секако дека треба да се има предвид и фактот дека постојат и други македонски народни творби со античка содржина, кои овде ги споменуваме, а за кои, докажано, се знае дека чисти народни творби, останати во нашиот народ уште од дамнина.

Одиме понатаму со презентирање македонски народни песни со античко-македонска содржина.

Меѓу Македонците во пиринскиот дел на Македонија (кој денес се наоѓа под Бугарија] и денес постојат македонски народни песни, посветени на античко-македонските владетели. Сведоштво за ова имаме во романот Тасо Македонецот (Софија, 1995] од македонскиот писател во Бугарија Славе Македонски.

Таму е објавен дел од македонска народна песна за Александар Македонски, која што Славе Македонски ја слушал од својата неписмена мајка, која ја запомнила уште од своите стари.

Истата песна била пеена и од еден стар овчар на големата македонска планина Пирин.
Сведоштво за, до неодамна, непозната македонска народна песна, посветена на царот Александар Македонски среќаваме и во фолклорната збирка на егејскиот Македонец Димитар Поп-Димитров (кој, во моментов кога ги пишувам овие редови, живее во своето родно село Цакони во околината на Воден, во делот на Македонија, што се наоѓа под Грција).
Овој деец, со години собирал македонски народни умотворби низ повеќе градови и села на егејскиот дел на Македонија.
Меѓу ваквите творби била и песната за царот Александар Македонски, која му ја испеал 84-годишниот Македонец Танас Марков.
Дел од песната гласи: Стани, стани Александре Македонски за да видиш како твоите синови се борат за Македонија...
Инаку песната била мошне долга и траела околу петнаесетина минути.
(в. Нова Македонија, Скопје; 1 и 2.11.1997, стр. 7).

Во средината на 19. век францускиот славист Сипријан Робер запишал една песна за Александар Македонски, кој ги молел боговите да бдеат (цитат):
над неговиот народ славен со херојски срца, поради што заслужуваме да го носиме убавото име Словени.
Ова име го добивме од устата на самиот Александар, восхитувајќи се на јунаштвото наше, јунакот од Македонија изрече пред смртта дека го проколнува секого, кој, во иднина ќе говори лошо за народот славен.
На тој народ, како награда за јуначките дела тој му ги завешта областите што се простираат од Јадранското Mope па се до океанот на вечните ледови.
Александар сакаше целата таа земја никогаш да не живее по други закони, освен по законите на славните. (Цитирано од книгата на Л. Славеска, стр. 34-35).
Инаку, овој завет е објавен во оригинал на француски во 1852 година.

Во Зборникот од македонски и бугарски народни и уметнички песни од 1909 - 1910 година (Михајло Георгиевски: Словенски ракописи во Македонија, цит. дело, стр. 161-173), на стр. 68, спомната е песна во која се споменува античко-македонскиот цар Каран.
Првите стихови на оваа песна гласат:
Стара планина, кој ште в тебе војска води Като нјама цара гордиј, Цара Карана.
Иако песната овде е запишана на бугарски јазик, повеќе од јасно е дека по содржината тоа е македонска песна.
Во продолжение следувале уште 28 стихови.

Македонска народна песна за царот Каран споменува и македонскиот преродбеник Исаија Мажовски во своите Спомени (Софија, 1922).
Тој раскажува како, на ден 23.02.1867 година, престојувал во македонското село Сосалија (во околината на Ениџе-Вардар) кај своите вујковци, браќата Хаџи Секови.
Вечерта,кај нив дошол некој Евреин да купува волна и, откако завршиле работа, седнале и пееле македонски народи песни.
Тогаш браќата Хаџи Секови испеале неколку стари песни за македонскиот цар Каран и Солуна девојка.
Во врска со ова Мажовски пишува:
Слушајќи ги песните, Евреинот зачудено ги праша како можеле да се зачуваат овие песни од толку старо време. Старците Хаџи Секови му одговорија дека овие песни се останати уште од старо време и истите биле пренесувани од татко на син.
"Тие биле пеени од нашите татковци и дедовци, та и ние сме ги научиле од нив да ги пееме." (цит. според Гане Тодоровски, цит. дело, стр. 30).

Во македонскиот весник Народна Волја (Благоевград, јули 1994) е објавена и македонска народна приказна за царот Персеј, под наслов Татковата клетва, раскажана од Г. Петров. Почетокот на приказната гласи:
Еднаш живеел еден цар на Македонија, што се викал Персеј.
Во тоа време во Македонија имало многу гаталки.
Тие дошле овде по завладувањето на светот од страна на Александар Велики.
Тој ги довел од Индија, од Персија, од Египет, од секаде...
Понатаму во приказната се раскажува дека царот Персеус [Персеѕ] сретнал една од тие гаталки, која му ја претскажала пропаста на неговото царство, поради тоа што тој на подмолен начин го отепал својот брат, наклеветувајќи го пред татка си дека работи во интерес на туѓа држава.
Подоцна таткото на Персеј разбрал за подмолноста на својот син и го проколнал. Гаталката му рекла на Персеј дека царството ќе му пропадне и туѓинци ќе владеат со неговата земја.
Откако ги слушнал овие зборови на гаталката Персеј се уплашил бидејќи, тие денови, и жена му сонувала лош сон.

Ја прашал гаталката дали може да направи нешто за да се спречи оваа судбина, а таа му одговорила:
Ќе ти кажам што да направиш, ама не е сигурно дали ќе те стигне клетвата. Ќе родите машко дете, ама ќе го скриете, никој да не знае оти е ваше.
Царицата ќе го роди таму каде што никој нема да ја знае.
Потоа ти ќе го дадеш во некоја туѓа држава и ќе му кажеш на човекот кајшто ќе го дадеш да му ја каже вистината откако Македонија ќе биде поробена.
Тогаш можеби душата на татко ти ќе се смилува.
Царот Персеј така направил.
Родиле син со царицата и го однеле на еден остров, каде го оставиле на чување кај еден човек.
На човекот му оставиле пари и запечатено писмо за да му го даде на детето кога ќе порасне.
Човекот го крстил детето Андрејко.
Кога пораснало детето, човекот му го дал писмото.
Внатре пишувало кое е тоа и како да дојде до богатствата на татко му.
Татко му му оставил две богатства и му опишал како да ги најде, т.е. каде се закопани. Едното било закопано на патот близу реката Струма (река во источна Македонија, з.м.), а другото под една клупа во дворецот во Солун.

Откако ги нашол богатствата Андрејко собрал војска и тргнал ја ослободува Македонија.
Успеал да ја ослободи, ама, по кратко време, таа пак била поробена од Римјаните.
Тогаш на Андрејко на сон му излегол еден стар човек, кој му рекол повеќе да не се мачи, бидејќи Македонија уште долго нема да биде слободна.
Така било пишано од Господ.
Стариот човек му рекол златото што го има да го сокрие на три места и да почне да гради цркви и манастири.
Така царот и направил.
Изградил цркви во кои народот и денес оди.
И оваа народна приказна од пиринскиот дел на Македонија (што денес се наоѓа под Бугарија) во многу се поклопува со историската вистина.
И навистина во 149 и 148 година п.н.е. во Македонија се појавил еден млад човек, што се викал Андриск и кој тврдел дека е легитимен син на Персеј, поради што се преименувал во Филип Шести.
Тој се обидел да ја ослободи Македонија од римската окупација.
Собрал војска, и дури, на кратко, успеал да ја ослободи цела Македонија.
Во тоа му помогнале и Тракијците.
Но, Римјаните испратиле голема војска и до пресудната битка дошло кај Пидна во 148 година.
Андриск (или Филип Шести) отпрвин имал успех во битката, но потоа направил тактичка грешка, по што бил поразен.