Ваша поезија

Taa svetlina vo dalecinata negoviot pogled
Go privlekuva
Toj pak se prasuva na sto go potsetuva
Dali na sonce ili na zrno
Ili pak na zarce koe plamnuva vo negovoto srce
Ili pak na pustina pod toploto sonce koe
Nadesta mu ja odzema
Dali ke ni ja otkrie negovata tajna
Ili dofakajki ja ke ja zagubi nekade vo negovoto
Srce koe gi razbudi ovie emocii

  SEKOGAS  SI  SVOJ

Sekogas sedis so sebe......
spies so sonot skrien....
splav so senka si....
strav so sram smesan.....

sonceto silno sveti....
srce samo so simpatija ....
sleti sam so sjajot segasen....
sakam simbolika strastvena.....

sepak sekogas si sam.....
sjajna slika so senka si....
solza si..... son si....
sepak si samo seksualna strast....

singjiri stavi silno stegnati.....
srna sum so sneg sekade....
sigurno sum sonuvala sinokja....
sonce sjajno so strast svetese...
                           (4 stiha , 4 strofi i 70 zborovi na bukvata  "S")

зашто да чекам некој
за никој да ме научи како,
зошто да имам правила
за никој да рече ако,
доволно ми е слободата
и перница мека
чуствувам.....................
само слатка потреба
која ме чека







Изменето од bijonse1 - 24.Јуни.2009 во 22:24

Одеднаш

Одеднаш...
Некој ти го забавува времето
и ти подарува компас
со четири страни север...
Одеднаш...
Некој не заспива до тебе,
а ти слушаш како дише
и го покриваш неговото отсуство
со топло ќебе од копнежи.
Одеднаш...
На некој ќе му текне
да ти недостига
во дождовите,
во мирисот на липите,
во уморот на градот...

...облак, над тебе...носам дожд...

дожд, за жедното цвеке мое...

дожд...од, потоците, од океаните...

јас носам тивка сенка, за листовите најнежни твои

кога ке сонат, пладневен сон...



Од моите крилја разлетани, свеж ветер...

сладок мирис на лаванда и лимоново дрво

и утрински роси, растворени на тебе..розо најнежна...

...минувајки низ грмотевиците со смеја.



И во ноките, твојата перница бела...

додека полека заспиваш во рацете мои, кон првиот блесок...



Пурпурно, изгрејсонце...

со неговите очи од метеори,

заробено од боите на виножитото над тебе...

и звук, кој само ангелите го слушаат.



Облак над тебе,

носи дожд, дожд за жедното цвеке...

дожд од потоците, од глечерите од океаните...

тивка сенка, носам

изгејсонце, зајдисонце...

...само за тебе.

        OKO
Ezero mirno vo iljada boi
moeto oko nad nego stoi
branovi se prelivat kroce
vo mojata zenica zalez sonce

Go ocekuvam cudoto
da go razbrani ezeroto
pod siniot nebesen svod
dali potona tvojot brod

Posledniot zrak od moite oci
go prakjam da te pogali
da te povika da isplovis
od pristanisteto na zaboravot

Nisto ne se slucuva .....
dali e toa molk pred bura
ili od jato crni ptici senka
ezeroto ke mi shepne....

С...

Ти го видов гласот
во небесен гороцвет,
заминат, ненадминат...
Глеј,
окарина меѓу ѕвездите,
а долу усни што
се влажнат да засвират.
Секогаш така било:
со трошка време се
затвора смрдеата на животот,
а ти достигнуваш облаци
и безизлезно ништо...
Во сите агли на телото,
ти трепкаат иконостаси
со мириси и ликови...
...триста кожи врз душата
и снегови на ноктите,
за да го сакаш сонцето,
малку повеќе од болката.

(Како да немаме друга работа,
па само умираме...
ту пред другите,
ту во себе...)


Меко

Соништата се откопчаа
пред вечноста што сите
ја премолчуваат,
за да не биде откриена.
Ветрот ќе води љубов со
мојата приказна.
Таа во него ќе сврши.
Ми се чини дека
пространствата креваат
врвови од моите копнежи,
за да ме спречат да копнеам...
Овие тмурни очи не жалат
што се испостија по тело.
Сакам да се сакам себе си,
доволно за да не ги заријам
прстите во себе,
барајќи сила за борба
со нова глутница волци.
Ноќта им ја мести постелата
на тишината и осаменоста.
Овде е толку меко...
што би можел да
го преспијам сиот живот.