Окупација од Бугарската војска 1941

Види таа статиjа од Утрински:
За тебе говори приказната

Споменик во Брацигово(Бугариjа)

Изменето од lav4eto - 16.Јули.2009 во 17:56

Фототипно немам, инаку знаеш дека винаги ставам, зошто е наjубавиот доказ.

Многу јасно ја формулира «вината» на раководството на чело со Шаторов и титовиот пратеник во Македонија Св. Вукмановић-Темпо :
«Шарловото раководство всушност беше шовинистичко, националистичко раководство. Тие мислеа, дека македонскиот народ е бугарски и дека македонскиот народ е поробен од големосрпската хегемонија и треба да помине на страната на Бугарија».

Видниот комунистички функционер во Македонија Мирче Ацев со свое писмо до ЦК на ЈКП од 9-ти август 1942 г. соопштува, дека новото раководство на чело со Бане Андреев, после притварањето на Колишевски оди по патот на Шаторов, земајки становиште дека :
      
«.....Македонскиот народ уште ја нема изживеано својата илузија за «ослободување», дека уште им верува на бугарските власти......, дека нема услови ниту објективни, ниту субјективни за водење на партизанска војна, од тоа призлегува дека не треба да создаваме партизански отреди......Продолжи политиката на Шаторовото раководство, таа дури се продлабочи.»

macedon_alex напиша: cercetator напиша: macedon_alex напиша: Ченто знам дека во 1940 организира Илинденски демонстрации, додека пак во 1941 година на истата се придружуваат членови на ПК на КПЈ во Македонија. Како и да е во 1941 година бугарската војска се соочува со народен гнев, уште еден доказ дека се сметани за окупатори. Каде го виде тој антибугарски гнев? Дај конкретен пример. Илинденските демонстрации!

"2 Август 1942 година
Акцијата на Одредот „Даме Груев“ во село Смилево
Бугарската окупаторска власт сакајќи да го прикаже секој македонски национален празник како бугарски за Илинден припремила голема свечаност во село Смилево - родното место на Даме Груев, село каде се одржал „Смилевскиот конгрес“, село кое во Илинденското востание дало многу востаници, војводи и жртви. Во врска со тоа било планирано да го посети и селото и бугарскиот министер за внатрешни работи Габровски. Меѓутоа, раководството на партизанскиот одред „Пелистер“ согласно решението да го прослави Илинден решил својата прва акција да ја изведе со митинг во Смилево. Одредот помогнат од комунистите на селата Ѓавато, Смилево, и други (тие ги исекле телефонски жици) утрото свечано навлегол во село Смилево. Тука одржале митинг на кого зборувале раководители и партизани на Одредот. Тие им ја разјаснувале на селаните својата борба и воопшто борбата што ја водат народните маси против фашизмот. Потоа Одредот снабден со храна од селаните се повлекол. помпезноста на окупаторот изостанала."

Golema demonstracija vo 42, isecheni zhici, miting (kolku bile?), snabduvanje so hrana (izgleda toa bilo najvazhnoto) i povlekuvanje.

Koga doshol Gabrovski nemalo nitu eden prisuten, pa ministerot zasramen se vratil tamu od kade shto doshol????
Ili drugo stanalo?
(najdov konkretni danni za emigrantite od Egejska Makedonija vo Bugarija po 9 septemvri 1944, ama zaboraviv vo koja tema se razpravavme za toa)

cercetator напиша: macedon_alex напиша: Ченто знам дека во 1940 организира Илинденски демонстрации, додека пак во 1941 година на истата се придружуваат членови на ПК на КПЈ во Македонија. Како и да е во 1941 година бугарската војска се соочува со народен гнев, уште еден доказ дека се сметани за окупатори. Каде го виде тој антибугарски гнев? Дај конкретен пример.

Илинденските демонстрации!

„Методија Анднов на првото состанување со Темпо тврди : " Другари, писмото на Методија Шаторов-Шарло,"Писмо до Стојана" эаэема голема важност во борбата на Македонскиот народ против фашистичкиот окупатор.Тој својата Македонска националност ја покажа не само пред нас Македонците туку и пред други членови на КПЈ ниэ одминатите години.Целото негово дејствување преку таа 1941 година, како секретар на ПК, се эалагаше и остана доследен на идејата эа Неэависна и Слободна Македонија. Јас лично сум работел со него, сум бил член на КП,и во доста ситуации Шаторов бил мој подреден "
(види писмата на Методија Андонов - Македонија и НОВ 1941-1945,Скопје 1994год. писмо бр.119)

Точно така

Писмо до Стојана

„Писмо до Стојана“ е проглас во форма на писмо што тогашниот секретар на ПК КПЈ за Македонија, Методија Шаторов - Шарло, го упатува до македонскиот народ во мај 1941 година. Прогласот е напишан на македонски народен говор, а има форма на писмо за поголема непосредност. Потпишано е со „Митре“, што е едно од конспиративните имиња на Шарло, додека „Стојан“ е фиктивно име. Во Писмото се констатира новонастанатата состојба по окупацијата на Југославија и Грција од Силите на Оската во април 1941 година и се повикува народот на борба против окупаторите.
Поради повоената осуда на Шарло од страна на македонското и југословенското раководство, овој проглас на Шарло, исклучително важен во борбата за афирмација на македонската национална самобитност, беше целосно запоставен. И до денешен ден тој не е доволно познат во пошироката јавност.
„Писмото до Стојана“ се појавува во исклучително важен историски момент. Објавено е само еден месец по капитулацијата на Југославија и неполн месец по окупацијата на Македонија од бугарската војска. Поради репресивноста на југословенскиот режим во периодот помеѓу двете светски војни, во Македонија во тој период се релативно раширени мислењата дека Македонија е ослободена од страна на бугарската војска, мислење против кое токму и е насочен овој проглас. Од друга страна, нацистичка Германија се уште не го имаше нападнато СССР, па комунистите се уште главниот виновник на Втората светска војна не го лоцираа кај Силите на Оската. Без разлика на тоа, Шарло во „Писмото до Стојана“ го повикува народот на борба против новата окупација на Македонија.
Во „Писмото“ се издвојуваат повеќе важни моменти:
Прво, помеѓу причините за брзата капитулација на Кралството Југославија се наведува и „безразличието на широките народни маси по одношението на југославјанската држава и правителства, који 23 години плјачкаја и потискаја народите на Југославија“, со што индиректно се посочува и на потиснатата положба на македонскиот народ во Кралството Југославија.
Второ, се констатира дека „како резултат на војната и наша Македонија е окупирана од германски, италјански и бугарски војски.“ Овде бугарската војска не е претставена како ослободителна, туку како окупаторска. Се наведува и дека токму поради тоа што Македонија не е ослободена, целата администрација е бугарска, а не македонска. При тоа се акцентира се понагласената дилема кај народот: „Каква ли е оваја слобода, штом Шумадинците се заместени со Бугари, а Македонците се држат под карантина.“
Трето, во позитивен контекст се претставува „Македонската натрешна организација“ и нејзината борба за автономна Македонија. Во таа насока и во контекст на погоре-кажаното, се посочува: „Ние не видофме нити наши чиновници, нити да се споменува нешто за нашите македонски револуционери, што пак за македонската култура. Се што е наше ни се представуе како да е било бугарско.“
Четврто, се упатува повик „да се обединат сите Македонци и други народности во Македонија за општо своје право за слобода и равноправност, но не цепене на македонската земја и македонскио народ.“ При тоа им се предочува на Македонците дека во таа своја борба за слобода треба да се борат заедно со „Бугарите, Хрватите, Србите, Грците и Црногорците.“ Важен момент што овде треба да се нагласи е наведувањето на Бугарите и Грците, што посочува дека Шарло решението на македонското прашање го поставува во пошироки рамки од југословенските. И во подоцнежниот развој на НОБ во Македонија овој момент ќе се наметнува со својата важност.