Преговори и за идентитетот?

 

 

1.Уставното име, Република Македонија, ќе остане уставно име на Втората страна и ќе се употребува како официјално име на Втората страна во интерен (домашен) контекст.

2.Втората страна ќе го усвои преку својот уставен процес името „Република Северна Македонија“ (Republic of North Macedonia), (на француски: Republique de Macedoine du Nord) (наречено во овој документ: име во рамките на Обединетите нации/меѓународно име), кое ќе има целосно правно дејство и ќе се употребува како официјално име на Втората страна во меѓународен контекст, вклучувајќи:

а. Во организацијата на Обединетите нации по ратификацијата на името во рамките на Обединетите нации/меѓународното име преку резолуции на Советот за безбедност на Обединетите нации и Генералното собрание;

б. Во други официјални и квазиофицијални меѓународни, мултилатерални и регионални организации, вклучувајќи ги Европската Унија и НАТО;

ц. На официјални и квазиофицијални меѓународни, мултилатерални и регионални конференции, состаноци, иницијативи и слични ситуации;

д. Во мултилатерални спогодби, договори и слични официјални документи и инструменти.

3.Краткото (неформално) име, кое ќе се користи при официјална употреба во Обединетите нации и за друга официјална употреба во меѓународен контекст ќе биде „Северна Македонија“ (North Macedonia) (на француски: Macedoine du Nord).

4.Советот за безбедност на Обединетите нации ќе препорача третите држави да го употребуваат името во рамките на Обединетите нации/меѓународното име за официјална билатерална употреба. Во секој случај, како што е утврдено во став 2 погоре, името во рамките на Обединетите нации/меѓународното име ќе се користи единствено во сите мултилатерални официјални и квазиофицијални конференции, состаноци, иницијативи и слични ситуации без разлика каде се одржуваат и без разлика кои се строго билатералните аранжмани во однос на која било земја-домаќин или учесник.

5.„Поранешна Југословенка Република Македонија“ нема повеќе да е прифатлива употреба за името на Втората страна.

6.„Македонија“ кога „именката“ стои сама, нема да се употребува од страна на ниту една држава како официјално име.

7.И Првата и Втората страна може да ги употребуваат зборовите „Македонија“ и „Македонски“ (Macedonian) во соодветни неофицијални контексти, сепак, под услов ниту Првата ниту Втората страна да не изразуваат ексклузивни права, политички, комерцијални или поинакви кон името „Македонија“ или „македонски“ кога стои само во кој било јазик.

8.Пасошите и сличните документи за идентификација што се употребуваат меѓународно (а, не само во рамките на Втората страна) ќе имаат формат и избор на зборови утврдени во Анекс 1 на овој Работен документ.

9.Првата страна и Втората страна ги задржуваат своите позиции за прашањето за соодветни придавки што се однесуваат на Втората страна, кое прашање не е релевантно за билатералната спогодба, која треба да биде склучена помеѓу нив. За целите на официјална употреба во рамките на Организацијата на обединетите нации, Секретаријатот ќе усвои соодветни термини за придавска употреба за Втората страна во согласност со нејзините вообичаени процеси.

10.Имињата „Македонија“ и „македонски“ може да се користат за комерцијални цели од субјектите и на Првата и на Втората страна на неексклузивна основа во согласност со меѓународното право, конвенциите и практиките во однос на употребата на географските имиња за комерцијални цели. Страните ќе го спроведат овој став преку соодветни технички договори и аранжмани.

11.Секоја страна ќе го реафирмира своето откажување од какво било побарување во однос на територијата на другата страна и ќе се согласи да не изразува или охрабрува иредентистички побарувања или непријателски изјави насочени кон другата страна.

12.Првата страна ќе ја поддржи апликацијата на Втората страна под името во рамките на Обединетите нации/меѓународното име за приклучување кон НАТО и Европската Унија, предмет на исполнување од Втората страна на редовно применливите услови и критериуми за членство.

13.Првата страна и Втората страна ќе преговараат, под покровителство на генералниот секретар на ОН, за нова конечна спогодба, која ќе ја замени Привремената спогодба од 13 септември 1995 година. Овие преговори ќе почнат во рок од три месеци по ефективниот датум на почнување на употребата на името во рамките на ОН/меѓународното име во ООН, и новата конечна спогодба ќе ги опфати прашањата од заеднички интерес за кои двете Страни имаат постигнато согласност.