Судбина

Ne veruvam vo sudbina. Jas mislam deka sekoj si e kreator na svojata sudbina. Ona sto go dobivame e rezultat na rabotite koi sto gi imame ili nemame napraveno vo minatoto. Se se vraka, se se plaka. Ako nekoj ziveel odredeno vreme, toa e zatoa sto taka trebalo da bide (sekoj ima razlicen vek na ziveenje), a ne deka Bog odluciva za toa kolku nie ke ziveeme. 

Ako mozes da ja promenis sudbinata, togas koj ti ja kreira??? Znaci sepak samiot ti.

Како доаѓа всушност до судбината? Божјиот Дух кој своите човечки деца не ги остава сами, преку пророчка уста за денешно време ги даде и објасни информациите и на оваа тема. Накратко тоа оди отприлика вака:

Човекот има мисли и желби кои тој на овој или оној начин сака да ги доживее реализирани. Тие мисли најпрвин се задржуваат во енергетското поле кое го опкружува поединецот, наречено: аура.
Мислите водат кон одредени зборови, кои нужно не мора да се истоветни со мислите(на пр. слаткоречивост, лага) доколку идентичноста во мислите и зборовите би укажала пред другите луѓе на некаква нечесна намера поради чие остварување некој или некои би биле оштетени и/или би пателе.
Од мислите преку зборовите по некое време се доаѓа и до постапката. Да претпоставиме дека таа постапка некого сериозно оштетила... Според законот на акција и реакција(како истиот настанал тука не би зборел, друга прилика) автоматски и сторителот треба да биде оштетен. Но Духот Божји, на секој човек и секоја душа им дарува тнр. време на милост(време на заштита) - за време на овој период, кој инаку варира(а во денешно време за човештвото генерално, се повеќе и повеќе се скратува) последиците не доаѓаат до израз веднаш. Таа негативна постапка тогаш влегува т.е. создава дамка во душата. Човекот и неговата душа имаат шанса да ги промислат своите зборови и постапки, за истите да се покајат и оштетените ги замолат за прошка, воедно надокнадувајќи ја штетата онолку колку е тоа сеуште возможно. На тој начин дамката во душата се намалува, а доколку се добие простување од оштетените, тогаш, таа целосно исчезнува.

Ако човекот тоа не го стори, тогаш таа дамка, која може да се нарече и со зборот грев, зрачи во космичкиот каузален компјутер: ѕвездите. Ѕвездите покрај тоа што се џиновски вжештени гасовити топки, имаат и духовна функција - да складираат. Таму таа дамка т.е. грев се складира(меморира). Во меѓувреме можно е да му истече времето на земјата и да почине. Но гревот(негативната постапка) душата го зема со себе, воедно си останува мемориран во ѕвездите. Кога ѕвездите ќе се најдат во одредена констелација, дел од складираните нешта, тие ги зрачат назад врз душата. Доколку душата се наоѓа во отадестраните бестелесни подрачја т.е. во царството на душите(тнр.астрални подрачја) тогаш таа своите постапки повторно ги доживува во слики, при тоа интензивно до најмал детал чувствувајќи ги патењата, евентуалните депресии, потиштености и сл. кои ги предизвикала како сторител на нечесната постапка во животот на другиот/другите. Зависно од гревот кој не бил правовремено исчистен, тие чувства што тогаш душата ги има можат да бидат како оган. Затоа кај многу стари народи и религии(не само во христијанството) се зборува симболично дека лошите ќе горат во пеколен оган, сумпорно езеро и сл. Тие патила на душата траат се додека таа не го спознае своето погрешно однесување и за истото не замоли за прошка и воедно прошката и ја добие од оштетените.

Но доколку таа душа е отелотворена повторно на земјата(се реинкарнирала) тогаш тие зрачења на ѕвездите а воедно „багажот„ што душата си го донела со себе, ги допираат гените на човекот, било да е тој новороденче, млад или стар. Тоа доведува до одредени мисли и постапки кои навидум случајно доведуваат до средби со други луѓе, животни, настани низ кои потоа судбината го зема својот, понекогаш, ужасен тек. Тогаш поединецот го доживува врз своето тело и психа, есенцијата на тоа што некогаш на другите им го сторил или предизвикал, додуша понекогаш во поинаква форма, низ поинаква метода, соодветно епохата во која се наоѓа. Но суштината на последицата е секогаш идентична со гревот кој некогаш бил сторен.

Па така, на пр. некого ќе го прегази кола. Но тоа не значи дека тој во минатиот или некој од минатите живот дословно некого прегазил намерно со кола или коњска кочија. Причината за таквата судбина, меѓу другото може да биде на пример дека тој/таа во некој од минатите животи со цел за да се пробие на пр. до слава, моќ, углед и/или богатство луѓето околу себе немилосрдно ги „газел„ и „згазувал„ до таа мера да нивната егзистенција и здравје биле нарушени што тие починале.

Или на пр. некој политичар држи вжештен говор поради кој се покренуваат серија настани кои доведуваат до војна во која луѓето страдаат. Тогаш душата на таквиот ќе се роди во земја која во тој момент или во текот на неговиот престој таму, станува погодена од воени дејствиа а тој мора да пати поради истите.

Или на пр. некој ако профитира од смртта на животните, тогаш таквиот во еден следен живот може да го затекне судбина каде пати од некоја болест која ја пренесуваат животните, или е ѕверски растргнат или нападнат од некое или повеќе животни. и тн и тн... Примери за судбини има колку и души и луѓе. Но важно е да се знае дека судбината секога самиот поединец си ја крои, самиот си ја пишува и допишува.

Меѓутоа: Со Божја помош и живеење во пракса на Божјите закони, судбината може правовремено да се препознае и разреши(избише пишаното) што за последица има да човека го погоди само еден дел, или незначително, или дури и целосно ја одбегне доколку е тоа сеуште можно и добро за неговата душа.


Изменето од Majkl - 12.Јуни.2009 во 06:28

Судбина не постои. Бог ја знае иднината, но тоа не значи дека Тој ја создал таква. Тој ни дал разум и слободна волја за да размислиме што е добро а што не е и за да одлучиме дали ќе постапиме правилно или не. ,,Судбината’’ си ја кроиме самите. Штом јас имам право да одберам лево или десно, добро или лошо, разумно или не... значи дека јас сум креаторот на мојата судбина. А Бог уште пред да се случи го знае мојот избор, но сепак ми дава право самиот да си одберам. Инаку, ќе излезе дека Бог е крволочен и лош, па некои ги создал за убав живот а некои за маки и страдања.

Можеби не треба на смртта да гледаме толку трагично. Смртта е запирка а не точка!

Еве уште една интересна контрадикција. Во еврејските митови (сега систематизирани во тоа што се вика Библија) се зборува за првични гревови и слични начини за објаснување на работите што ни се случуваат, но кога постоењето боли, просечниот човек вика дека постои “пишано“ и “судбина“. Тогаш се занемаруваат првивте “толкувања“ на животот како производ на нашите одлуки и одлуките на нашите предци и започнува мислењето дека има некој “голем план“ во по кој ние се движиме како контролирана стока.

Кога сакаме да ја персонифицираме болката што се случува секојдневно викаме дека нечија “слободна воља“ не повредила, верниците ги викаат овие луѓе грешници, ги викаат и зли. Но, кога ќе се акнеш со точак во дрво (поради сопствена грешка се маваш во статичен објект) одма важи она првото “пишано“ затоа што знаеме дека е ЛУДО да обвиниме други за некоја наша очигледна грешка. Ова е многу лош поглед на животот, било тоа да мислиш дека се е предодредено, било да мислиш дека има луѓе кои се олицетворение на злото кои се тука на оваа планета да те мачат.

Ова ниво на логика е како во очајнине филмови Final Destination каде што луѓе гинат затоа што ја “измамиле смртта“. Оваа детска наивност таму треба и да остане. Не треба да се земе в предвид, не треба да се гледа како нешто сериозно. Суеверните сакаат да најдат голем смисла таму каде што ја нема (во животот, во смртта), сакаат сигурност, сакаат предодреденост.

Инаку гледам зборите за запирки, а не точки, за животот како дел од поголемо постоење. Не! Кога ќе умреш, ништо не се случува, нема втор живот, нема втора шанса, нема премислување, нема пекол, нема рај. Колку побрзо ќе го сфатите тоа, толку подобро, толку повеќе ќе превземете одговорност за вашето постоење и нема да се фрлите во прегратките на “судбината“ или “Бог“ или како и го викате продуктот од страв од животот!

jас верувам во : судбината си е кроиме сами.
но навистина има моменти, кои треба да проживиме,тие се неизбежни.
И ако Господ ни дал избор то е затоа и самите себе да можеме да кроиме- како личности. Доброто и злото , вплетени во прегратка не прават такови какви и сме.

Изменето од maria_magdalena - 09.Февруари.2010 во 15:35