Ваша песна,состав или што било напишано

Ти зборуваш,
јас слушам,
те гледам.
Јас зборувам,
ти ме слушаш,
ме гледаш...
Секој од нас зборува
на својот јазик,
а ниеден од нас
не го разбира другиот
што сака да каже.
Секој на свој јазик
неразбирлив за другиот.
На крај само
едно тивко „добра ноќ„
и секој на својата страна
од пространиот кревет,
завиткан во својот сон,
обземен со своите
сопствени мисли.
И секој со надеж дека
еден ден другиот
ќе разбере нешто
од сето она
што сме го кажале.

СЕНКА


Кој е кој
кога чекориш
нога крај нога
со мојата смешна сенка.


Тешко можам да ве различам...


Освен тогаш,
кога ги собираш отпадоците
што ги оставам зад себе
после секој обед...


Се препознаваш ли, всушност,
пред да ја прочиташ ролјата
на смешен циркузант
што глуми сенка

Кој да ти каже - дел 1 од не се знае колку 

Бегаше, се сопнуваше и исправуваше, продолжуваше да трча напред и со преплашено лице ги гледаше формите што се исцртуваа покрај неа. Го слушна познатиот глас како ја бодри да продолжи, но наеднаш гласот се изобличи и исчезна во мракот што ја опкружуваше. Солзи се слеваа  по нејзиното лице, додека се обидуваше да се спровира низ нешто што ужасно потсетуваше на испреплетени корени и гранки од огромни, стогодишни дрвја. Кога погледна нагоре, кон својата последна надеж, кон својата последна светлина, го виде лицето што толку добро го знаеше, оцртано на месечевата светлина, како со трепнување на окото стана облак разнесен од ветрот. Силна грмотевица одекна во позадината, и силината како да и го распара срцето, како да ја осети болката на дрвото кое гореше и зад себе оставаше огромен куп на сива, горчлива пепел.

И тогаш кога помисли дека светот се урива околу неа, се слушна тапото ѕвонење на алармот. Не повторно, помисли и седна на креветот. Навистина, се трудеше да не мисли, да не зборува и да престане да го сонува токму НЕГО, но како се да беше залудно. Срцето и чукаше како штотуку да претрчало дваесет километарски маратон, а кога се погледна во огледалото се уплаши од личноста што намуртено ја гледаше од другата страна. За да ги отргне мислите, ја зема првата тетратка што и се најде во околината, и се обиде да се задлабочи во нејзината содржина. Физика. Баш супер. Како сонот да не беше доволен, па мораше да ги набуба сите тие формули кои, испишани со брз и неуреден ракопис, и шараа пред очите. Безволно ја гледаше тетратката, а напишаното немаше баш никаква смисла и не ни беше свесна колку време поминало од нејзиното разбудување. 9 и 15. Мора барем некоја другарка денеска да подранила, барем некоја душа да биде излажана од силното сонце да ги отвори очите, и повторно безволно се вклучи на нејзиниот месенџер.

Откако упати бегол поглед  и не се задоволи од виденото, се упати кон телефонот. 5-1-1-4-5-6-8. Вртеше како да се јавува да ја каже најтажната, најгрдата вест, а всушност бараше некој да ја ислуша и да и ја олесни тежината што ја притискаше врз градите.  Од другата страна на жицата се слушна веселиот глас на Другарката. Таа беше чудо од девојче, станата уште со првиот зрак на утринското сонце, која веројатно стигнала да извежба половина час на орбитрекот и да појаде од нејзините  диетални мусли. И почна. Раскажуваше за сонот, за тоа кога последен пат го видела, макар и на одразот на стаклената врата од училиштето,  и го слушна веќе иритираниот глас на Другарката која многу јасно кажа дека не планира веќе да слуша за НЕГО. Истакна дека е време да продолжи напред и да почне навистина да се чувствува така како што се прикажуваше пред сите. Весела, непобедлива, горда, амбициозна. А длабоко во себе, и двете другарки знаеја, таа беше уништена и потклекната, од болката што и тежеше.  Сеедно. Откако се изнамуабетија,  ја спушти слушалката и застана пред орманот. Се прашуваше, кој ден е денес, ( се обидуваше да се сети на глупиот распоред што никогаш не можеше да му го запамети ) и што да облече. Дали во сребреното болеро, или во индиго сината маичка на врзување ??  И повторно сеедно.

 

Чесно се издра пред куќата на Сосетката – Другарка, а оваа пак, како да имаше оглувено. И по долги минути, се појави, весела и безгрижна и тргнаа да го поминат долгиот ден од втората смена на училиште. Малце се стресе кога помисли дека матната фигура во далечината е тој, ама се смири кога увиде дека тоа е резултат на нејзиниот страв од средба со него. Не ни погледна поубаво да види кој навистина е матната фигура, туку си го дигна носот, си ги намести разбеснетите шишки и се втурна во темниот хол на училишната зграда. И сега дури навистина се насмевна, ете ја повторно омилената госпоѓа Професорка, со нејзината заразна смеа која се ширеше насекаде. Каков оптимизам, си помисли со зачуден глас. Искрено и завидуваше на жената, секогаш среќна и спремна да развесели некого. Ако на тоа го додаме фактот и дека и беше професорка по омилениот предмет, а таа нејзе омилен ученик, можеше да се види од каде таа завидливост. Се насмевна и отиде право низ ходникот.

Продолжува........

Изменето од BisernA - 04.Мај.2009 во 22:08

3 дел

Се трудеше да ја избегне неговата прегратка, да се слизне покрај неговото лице бегајќи од бакнежот, и навистина не можеше да му ја објасни причината зошто. Можеби не можеше ни самата да си објасни. Не е дека не го сакаше, или дека воопшто не и недостигаше. Ах, само да знаеше тој, колку е среќен што има некоја личност како таа, што секогаш, барем малце ќе го сака и што колку и да се труди, никогаш нема да може да го заборави него. Знаеше таа многу убаво дека имаа многу проблеми, дека беа ,,млади будали,, и некогаш си кажуваа зборови упатени како кон смртен непријател, ама немаше срце да се налути. А ако му каже се што чувствува ?? Не, нема да верува дека некоја толку многу го сака, и покрај големата болка што и ја нанесува. Нема да сака да верува во кажаното, и повторно ќе ја обвини дека не го сака доволно, штом се осмелила така бесчувствено да му го каже тоа.

А плачеше, внатре во себе, срцето на девојката, кога му кажуваше дека не треба да се гледааат, кога се трудеше да најде доволно разумна причина да го натера да ја остави. А и тој, ништо подобар од неа, во неверување ги ширеше очите и се чудеше на зборовите на неговата некогашна малечка. Не можеше да ја препознае, секакви мисли и сомнежи му поминуваа низ главата, ја обвинуваше повторно и повторно и повторно, без да знае колку тоа ја болеше.  Плачеше таа, и за него, и за себе, и за нив двајцата. Се истргна од неговата рака, и влегувајќи во првото такси, со солзи во очите го гледаше како осамено, болно, стои и ја гледа како заминува.

 

***

И поминаа денови пред да го врати повторно на својата месенџер листа, повторно да го запише неговото име во именикот, пред да го врати пак во животот. Повторно се трудеше да изгледа среќно, безгрижно. Се обидуваше да биде како госпоѓата Професорка. Силна. Немаше сила ама, кој требаше тоа да му го каже нему за тој да дојде и ја утеши ?? Со шок во очите го гледаше како, разлутен, и докажуваше дека нешто му значи, дека нема и не сака да ја замени. Остана на своето, на својот разум. Ја погодуваа сите зборови кажани за неа, го гледаше како се лути и не разбира, и како во сонот, се почувствува како светот да се урива околу неа. Само, сега, го немаше глупавото титкање на алармот, сега во главата и одѕвонуваа неговите зборови.

Седеше и плачеше, и почна да чувствува тапа болка во главата. Се напи едно апче. Ма, зошто да се живее ?? Посегна по уште едно. Ќе ја разочарам мајка ми, помисли. Гајле ти е за другите, нема друг начин, повторно и се упати гласот. Зема уште едно. И уште едно...

Продолжува....


Изменето од BisernA - 04.Мај.2009 во 23:25

Замислено чекореше по ширината,додека опојните мириси ти ги скокоткаа сетилата....како рој пчелки-вредници,мислите ти беа разлетани на сите страни.Долг беше патот до изворот на вистината ,до кој беше тргнал за да ги наполниш резервите кои веке почнаа полека да се празнат и потребата да повторно магичната течност ја исполни празнината стануваше се поголема.Срамежливото сонце,кое ја бакнуваше месечината пожелувајки и добра нок,полека се преполуваше на црвенкастиот хоризонт и те милуваше по образите како да сакаше да те охрабри по патот.Подигајки го погледот кон небото,како да бараш нешто повеке отколку што можат да видат  уште нерасонетите очи,ја здогледа неа.....пеперутката со свилените крилја кои се преливаа на сончевите зраци во сите магични бои на светот,која неприметно те следеше во секој твој чекор и која ти, занесен во убавините на пејсажите воопшто не ја примети.Доволно беше само да ја кренеш раката да таа се најде на твојата дланка.Зачудено ја гледаше ,со широко отворени очи ,неможејки да поверуваш како порано не ја примети....Како молња која го расарува небото,се слушнаа трубите....тоа кралицата на кралиците ги повикуваше своите поданици.Изненаден ,со трапава  невнимателост ја фати пеперутката за нежните крилја и ја положи на тлото под разнобојните цветови.Го забрза чекорот знаејки дека немаш многу време пред тебе,бришејки ги прстите од свилената прашина,која беше доказ дека ја имаше невидливата пеперутка во раце.Твоите чекори станаа се позабрзани,и некаде ,таму ,на влажното тло,под разнобојните цветови едно душиче ширеше крилја......

Изменето од marija1000 - 05.Мај.2009 во 01:01

Штракаше со упаљачот трудејки се да запали цигара....веке кој знае која по ред. Наеднаш и дојдоа сите лоши вести. Како можеше додека штрака со упаљачот цел живот да се сруши? Сите планови, иднината, замисли....среката!? Сето тоа да го дознае се дур пробуваше да запали цигара. И повторно штрака...не помислувајки дека има друг упаљач...кога се освести и текна, да постои друг упаљач. Само кој знае каде е . Како што постои излез од оваа беда, само кој знае како да стигне до него. Мајка и свика од другата соба-дојди по упаљач. Тврдоглаво рече-Не. Ке запалам со овој. И упорно продолжи. Кога се отвори вратата таа веке расчистуваше со нешто што ке и го смени животот. Тогаш слушна едне глас-Имам лоша вест за тебе. И во тој момент ладнокрвно одговори-Знам што ке кажеш. Пропадна се. Нема да се оствари планот. Само слушна -така е. Се друго што и рекоа не слушаше веке. Го слушна и најбитното. Дека може и ова сега малце што го има, и тоа ке го снема. Прашањето е -Што тогаш? Да не беше како што е можеби немаше да е толку жалосно. Но е како што е. И не се знае крајот и излезот. Во рок од 5 минути се беше различно. Како времето не застана кога ги креваше тие тешки теписи и мислеше нема потешко од тоа. Но сепак имало. Како времето не застана и подобро да ја болат јајници од тешкото отколку душата од иднината која се повеке се зацрнува!? Што ли ке биде-само Горнион знае.... Само знае дека нема повеке да трпи никого ни ништо. Прашањето е само-зашто е олку сурово и болно? Зарем е заслужено!? И конечно ја запали таа проклета цигара...