Ваша песна,состав или што било напишано

Дали утрото само
чека ден,па да си го
„одработи„ своето,
или ужива во секое
свое ново раѓање.

             Дали денот само
             сонцето го чува
             до првиот мрак
             или и тој ужива
             во неговите зраци.

Дали ноќта само
чека мугри и после
заминува по својот пат
или и таа се капе
во сребрениот сјај
на месечината.

              Дали ти само
              во утрата се будиш
              со лажна мисла за мене
              или сонот те тера
              да ме бараш после
              слаткиот одсонуван сон.

Дали денот те исполнува
или само живееш
за ден да помине
и ноќта црна само
тивко со својот вел
да те покрие.

              Дали ноќите за мене
              само ги чуваш
              и само јас сум
              кралица твоја во нив
              или само го надополнувам
              слободното место
              кое нема кој
              да ти го пополни.
          

Изменето од butterflyM55 - 19.Април.2009 во 02:21

Обоени сме
со сите бои
на животот.
Фасада преубава
од утро до мрак.
Префабани со сјајот
на сите бои
од виножитото.
Прлиени сме
со јадот
од минатото.
Не краси болката
од неуспеаното.
Се капеме во палети
од желби на сегашноста.
Префарбуваме слики
на нашите посакувања.
Четката на надежта
прави прецизни слики
на преубави пејсажи
на иднината.
И се така
од утро до мрак.
А штом мракот
ја проголта планетата
настапуваме јас и ти.
Ги симнуваме од нас
сите фасадни бои.
Маските се на подот
срамот го закачуваме.
На клинот позади вратата.
Болката ја оставаме
позади затворената врата.
Сомнежите ги потопуваме
во чаша црвено вино.
И се што ни преостанува
е нашата среќа,
љубов,искреност
и две потполно голи тела,
кои се капат
во боите на љубовта.
Споени во палета
на страста.
Не постои ништо друго.
Нема никој друг,
освен нас и нашата страст.

Какво ли е чувството
да ја спуштам главата
на твоите гради.
Да затворам очи
и да се препуштам
на нежноста
на твоите раце.
Да потонам во чувства,
да ги пуштам сите
да ме преплават
како плима.
Сигурно е прекрасно.
Какво ли е чувството
да заплетам прсти
во косата твоја.
Што ли ќе чувствуваш?
Ќе затвориш ли очи?
Ќе се препуштиш ли
само на рацете мои,
кои ќе патуваат
по секоја црта
од твоето лице.
Ќе затрепери ли
телото твое
од нежните допири
на прстите немирни,
кои ќе истражуваат
по твоето лице,
како слеп кој сака
со допири да види
и да ги запамти
убавините на тоа
што не е видливо
за него.
Ќе пуштиш ли
длабока воздишка
од градите твои,
кога усни ќе те допрат
на едното окце,
па на другото,
па на едниот образ,
па на другиот,
па полека
ќе се лизнат
на твојот врат,
за потоа да се вратат
назад кон усните твои.
Ја обожавам секоја линија
од твоето прекрасно лице.
Те пијам со допири.
Те допирам со усни.
Те голтам со очи....
И се ставам на едно место.
Таму каде е сега
твојот нов и топол дом.

[/IMG]

Изменето од butterflyM55 - 22.Април.2009 во 00:25

НЕПОКОР

Мисли во јазол...
Во пајажина од мрак
се џилита стих

ПОМНИШ ЛИ

Помниш ли
што можевме да бидеме
ако јас не бев јас
а ти им го изменеше изгледот
на патоказите на моите мисли
дури те бараа поинаква
од таа што не можеше да бидеш:
миросана со разврат
во сенката на сподивената река
на страстите


Помниш ли
што можевме да бидеме
ако се сретневме после сто години
и сто премолчени вистини,
а јас да бев тој што расплетува плетенки
од тишнина што мириса на тврдоглавост
а ти - нестрплив подгонувач на времето
по тесниот пат на неизодот...

Помниш ли
што можевме да бидеме
- јас останав истиот тој што те помни...

Maestro

РОНКИ


Распни ме простодушно во мислите
на крстот на твојата насмевка,
дури петлите на лагата не пропеале
а сонот сеуште мириса
со прекрасното лудило на вербата
во времето кога се беше едноставно
а ние, како прости чираци на нестрпливоста,
учевме како се комплицира едноставноста...


Слушаш ли како птиците на спокојот
свикнато ги колват последните ронки каење
од дланките на безгрижното утро...