Ваша песна,состав или што било напишано

Ме прашуваш постојано.
Се едно исто прашање.
Зошто јас?
И секогаш ти давам одговор
кој тебе не те крепи.
Не дека немам одговор.
Имам.
Не дека не знам зошто.
Знам.
Но твојот продорен поглед
ме растреперува.
Твојата прекрасна насмевка
ме разоружува.
Твоето заводливо тело
ме возбудува.
Твоето постојано одбивање
ме привлекува.
Твојата таинственост
ме буди интерес.
Твоето внимание кон мене
ме исполнува.
Твојата заинтересираност
ми импонира.
Со тебе сум принцеза
од бајките детски.
Додека разговараме
не постои ништо друго
освен ти и јас.
Кога ме гледаш
ти читам желба и жед.
Кога ми се обраќаш
ми мамиш насмевки.
Кога си тука пред мене
се чувствувам своја,цела.
Ти си делчето мало
кое мене ми недостига.
Ти го надополнуваш сето она
што друг не може.
Ме прашуваш...
Зошто јас?
Не ме прашувај.
Само прочитај.
Очите мои
ќе ти кажат се.
Телото мое
ќе ти даде одговор.
Бакнежот мој
ќе ти открие.
Допирот мој
ќе ти потврди.
Со тебе сум цела.
Своја.
Единствена.
Сакана.

Да можев да најдам збор


Денес го разбудив денот
со твојот лик,
а не сакав...

Денес го сокрив сонцето
со дожд под очи,
а не сакав.

Чекорев по асфалтот
како да е подвижна лента
за да не ме носи никаде,
додека одам,
а не сакав.

Во мене живее нешто што не го разбирам.
Ех да можев бар да најдам збор.


Изменето од леа - 11.Април.2009 во 22:37

Maco....

Излегувам на сцена.
Темно е.
Надзирам силуети во мракот.
Публика.
Грутка во грлото стега.
Молчам.
А треба да почнам.
Монолог.
Штама е сеуште.
Тишина.
Некој од публика свирка.
Пораз.
Рефлектор се пали.
Ме гледаат.
Аплауз за охрабрување.
Сила.
Почнува монологот.
Се откривам.
Текстот тече од усни.
Гола сум.
Свирежи и неодобрување.
Понижување.
Се храни непријателот.
Завист.
Скубе од секое крваво место.
Се распаѓам.
Мирис на трулеж се шири.
Смрт.
Рефлектори се гаснат.
Темнина.
Сцената е пак празна.
Мир...тишина...

Изменето од marija1000 - 13.Април.2009 во 01:21

Се будиш од сон
изморен од животот.
Се гледаш во огледало
кое само гримаси ти враќа.
Пробаш да ги составиш
делчињата кои ги гледаш.
Но залусно.
Нејасно е.
Не сваќаш ништо.
Што ли ти се случува,
ги прашуваш остатоците
од скршеното огледало,
кое само такво,искршено,
можеш да го поднесеш
и прифатиш пред тебе.
И само замавнуваш
со раката немарно.
Ја ставаш маската
со вештачка насмевка
на своето прекрасно лице.
Фрлаш последен поглед
во остатоците од огледалото.
Мммммм..........
Да!Тоа е тоа што сакаш
да го видиш во него.
Се свртуваш и заминуваш
со цврст чекор,сигурен
одиш кон новиот ден.
Се додека не те проголта
темнината на ноќта,
и пак се враќа одразот
од скршеното огледало.
Ја фрлаш маската,
и пак си само ти.
Сам со себе
и своите делчиња
расфрлани низ собата
на твојот живот.
и никако да го составиш
мозаикот кој те прогонува.
Те тера да си карпа студена
и не ти дава да блеснеш
посилно од сонцето светло.
И не ти дава да сјајеш
со златестиот сјај
на ѕвездите кои ги милува
светлоста на месечината.
Те измачува до бескрај.
Те тера во бездната
од која излез не гледаш,
единствено право во неа.
Застани!Сврти се!
Не го давај последниот чекор!
Немој!
Слушни го крикот мој.
Види го ликот мој.
Сврти се само
и дофати ја мојата рака,
која за тебе е испружена.
Допри ме само
со врвот напрстите твои.
Насмевни се со твојата
прекрасна насмевка
и само препушти се
на мојата прегратка.
Тука сум за тебе,
да те спасам.
Фрли ја маската пред мене
и биди си само ти.
Фрли ја маската
и прифати ме во себе,
крај тебе....
Едноставно...
Фрли се од себе
кое те уништува
и биди само мој,единствен.

pepeeeeeeee