Идолопоклонички однос кон Библијата

Не помина долго време, од моето преобратување во христијанство, кога сфатив дека сум се вплеткал во збрка на религиозно секташтво, во која христијаните се делат по едно или друго прашање. На пример, изгледаше дека за Второто Христово доаѓање има толку мислења колку што има луѓе кои учествуваат во дискусијата. Затоа сите се повикувавме на Писмото. „Јас верувам во Библијата. Ако тоа го нема во Библијата, не верувам во тоа“, беше мојот борбен вик. Тоа што не го сфатив е дека и сите други го зборуваат истото што и јас! Не беше Библијата, туку личното толкување на секого од нас, тоа што станало наш најголем авторитет. Во времето кога силно се нагласуваат мислењето и самодовербата постанував самиот свој папа!

Отецот овдека можеби и најотворено зборува за неправилниот однос на протестантите и сличните ним деноминации кон Светото Писмо.
Самоувереноста, вели, до толку може да го ослепи човекот што може да си постане папа сам на себе. Да појасниме дека римокатолиците сметаат дека учењето на папата е непогрешливо. Тој е ВД претставник на Господ овде на земјата. Па, истото мислење за себеси го имаат и протестантите. Како пример ќе го посочам Велс, како што велеше архимандрит Данаил од Велс за историјата на Црквата во Велс:
Велшаните од православие отпаднале во римокатолици, но набргу потоа ја увиделе суровоста на таа вера, па реформаторски преминале во некја од протестантските деноминации.
Но, луѓето од својата преголема самоуверена ревност, мислеле дека она што тие го кажуваат е највистински, непогрешливо. Дека Христос ним лично им се јавил, и им го потврдил она што тие го толкуваат. Лични другарчиња се со Него, па не може, нема шанси да толкуваат погрешно (вакво размислување имал и Ариј). Од тоа нивно високоумие, тие почнале да се препираат, па почнале да се делат меѓусебе, и секоја една група почнала да си формира своја црква, обвинувајќи ги другите за еретици. Последица од сето тоа - денеска Велс е обезбожена нација, никој не оди на црква, и христијанството го сметаат за традиција, а не за Вистина. А зошто се обезбожиле? Едноставно - нема соборност, нема љубов...

Ако се присетиме, истото се случуваше и со баптистите, кога Томас Хелвис се одделил од Џон Смит, и го обвинил за ерес. Тоа се случило во самиот зародиш на баптизмот.

Каде ја гледаме соборната димензија овде? Каде овдека можеме да ја препознаеме љубовта во Христос? Овдека може да се види само следење на сопствената интуиција, како јас си го замислувам Христос, и Неговото учење.


Изменето од makarios - 10.Април.2009 во 12:30

Во православните цркви, за време на нивните неделни богослужби (ткн. литургиии) постои и свечено влегување на евангелието, при што сите присутни ПОКЛОНУВАЈЌИ му се го БАКНУВААТ, а потоа свештеникот пее од него.

Добар осврт брате Макариос

Ме натера да размислам малку за гордостта.

Гордоста е сушта спротивност на Светиот Дух и со Него нема асплутно ништо. Гордоста е помрачување на умот или духовно слепило и сега се прашувам како е можно горд, односно слеп правилно да ја користи библијата ако некок кој е духовно просветлен не го упати. нели кога слеп ке води слеп и двајцата ке паднат во јама.
Тие духовно просветлени луге за Православната Црква се светите Отци, кои го поминале тој пат на очистување на срцето од страстите, просветлението на умот и обожувањето на целата личност. Тие се нашите авторитети кои тој нивни авторите го покажале на дело преку нивниот живот и биле носители и сведоци на Светиот Дух во себе.

А дека треба толкувачи сведочат и светите апостоли. Св ап. Петар сведочи дека списите на св.ап. Павле се тешки за разбирање и некои луге од незнаење ги испревртуваат и можат да и послужат за погибел па затоа треба и толклување ( намерно не користам буквални цитати туку парафрази за да не го сведочам и јас тој идилокпклонички пристап кон библијата) исто и св.ап. Павле кога се обратил најпрвин почол кај св.ап. Јаков, бидејки овој Бил Епископ на Јерусалим, за да му ја проверат верата)...


Е сега пак и друго нешто се прашувам. Која голема гордост покажуваме ние кои сме сеуште на првиотр степен од духовниот живот, горди, слепи, помрачени... кога ке се дрзнеме да се издигаме како афторитети да мафтаме со библијата како целата да ја имаме и носиме во срцето, а го порекнуваме и отфрламе па и злозбориме против тие авторитети на Црквата кои биле докажани и посведочено во тоа време...

И што е уште полошо, Светото Писмо си го прилагодуваме според нашите потреби, односно сфакања. Си вадеме цитати од контест и си креоме цитатчиња само она што ни е потребно...

Пронајдов еден текст од еден отец на православната Црква, кој порано бил припадник на некоја од протестантските деноминации. Во оваа тема, ќе ставам одломки од текстот, и ќе се обидам да ги коментирам.

Целта на темава е да разграничиме употреба од злоупотреба на нештата, па колку и да се свети, како што е Светото Писмо, и како кон ова може да се гради идолопоклонички однос.

Па, да почнеме. Отецот во воведниот дел вели:

Во моите рани христијански години, поголемиот дел од моето религиозно образование, го стекнував со сопствено читање на Библијата. Кога бев на колеџ, џебното издание на Светото Писмо ми беше постојан придружник. Омилените делови од Светото Писмо ги учев напамет, и си ги рецитирав кога бев во искушение, или на други, кога сакав да ги приближам до Христа. Библијата за мене и до ден денес е најважната книга, некогаш објавена. Од сето свое срце со апостол Павле можам да кажам: „Целото Писмо е од Бога вдахновено и полезно за поука, за изобличување, поправање и поучување во правдата“ (2. Тим. 3, 16). Тоа се добри вести! Лошите вести се во тоа што секогаш јас за себеси одредував што кажува Писмото. На пример, бев толку воодушевен знаејќи дека Исус е мој близок и личен пријател, па мислев дека мојата свест за Неговото присуство е сè што ми треба. Затоа ги подвлекував стиховите за Исус со својот жолт фломастер, но поминував покрај деловите за Бог Отец или за Црквата, или за крштевањето.

Значи, како размислувал отецот пред да стане православен. Тој сметал дека самиот тој е доволен за да биде црква. Се раководел самиот на патот до познанието, и мислел дека начинот на кој тој си го толкува писмото, е највистинскиот начин.

Тоа доаѓа оттаму што протестантските (и сличните ним) деноминации сметаат дека со самото тоа што поверувале, станале свети, дека се веќе спасени, очите им се отвориле, умот им се просветлил, а помислите им станале свети. Па, по оваа логика, тие сметаат дека се најблиски до Христа, и дека тоа што го читаат од Писмото, и си го толкуваат како сакаат е она највистинското.

Но, нивната светост многу лесно може да се провери, ако се види нивната реакција. Кога ќе им кажеш, ама јас не мислам баш така, јас поинаку мислам, тогаш ќе видиме дека таквиот кој до сега беше свет и просветлен, одеднаш избувнува и почнува да се расправа. Тоа пак ни кажува за лажното смирение, односно за потиснување на страстите, а не  нивно преобразување, и на крај, се гледа дека тие имале високо мислење за себе си. Па, малце ги чепнеш, веднаш се гледаат реакциите, односно се гледа дека сакаат да си го одбранат тоа високо мислење.

Да се разбереме, тоа не е нешто што е туѓо и кај православните. И кај нас го има тоа високо мислење за себеси, па еве, чепнете некој православен, ќе видите дали е свет или не, по неговата реакција. Меѓутоа, сепак има разлика. Православните знаат за своето високоумие, и тие сакаат да се избават од него, да се смират пред својот духовен отец (крајна цел е да се смируваат пред сите), и во рамките на послушанието, да го очистуваат срцето од страстите, а со тоа полека, високото мислење за себе си да го менуваат (тоа не е ништо друго, туку покајание), и да почнат за себе си да мислат дека се грешни (а таква е всушност и реалноста), и со прозби да го повикуваат Бога за помош (молење).

Значи, тоа е едната поента од воведниот дел. Високоумието. Другата поента е идолопоклонството кон Светото Писмо, односно како што протестантските деноминации го нарекуваат Библија, т.е. Книга, а себе си се сметаат за библичари, односно книжници. Но, за идолопоклонството кон Библијата ќе зборуваме малку подоцна, кога ќе ги видиме и другите размислувања на посочениот отец.

Најпрвин би сакал да размислиме за високоумието, односно себељубието, кое е заедничко за кој било човек, без разлика на која верска деноминација припаѓа.


Изменето од makarios - 09.Април.2009 во 13:32