Ваша поезија

Со убаво

Бисеру мој,
сокриј се во школката,
идат арамиите.
Пеперутко,
напикај се во кожурецот,
идат студови.
Самовило,
стисни се во ореова лушпа,
идат змејови.
Најскапа моја,
ти ѕирка стопалцето
ти ѕирка раменцето,
ах, на месецот
ти блеска лиценцето.
Премногу пафташ со крилјата,
прегласно дишеш, ангелу.
Тај се и заби стисни.
Кога ќе минат сите
бури и фортуни,
тогаш излези, среќо,
и биди весела.
Тогаш биди бучна
и разиграна.
Биди моја простирка
и покривка.
Биди моја медовина
и ладовина.
Тогаш излези од мракот,
од школката,
од кожурецот,
од некаде,
од никаде,
ако се сетиш
каде си се стуткала,
во кој ќош,
ако се пронајдеш
тогаш кога ќе ти кажам,
некогаш ...
никогаш.

Од навика

Лежам и размислувам...
Со мислите се судирам
Ги разбивам на делчиња
Не сакам да ги составам...
Земам еден лист
Нешто чкртам, пречкртувам
Кршам прсти, се заборавам
Го сакам звукот...ме смирува
И знам да се насмеам
И тогаш кога нема потреба
Гледам напред не се вртам
Од навика не застанувам
Барам нешто далеку
Гледам во хоризонтот
Во една далечина
На еден ист камен
Двапати се сопнувам
Единствено само од навика....

Изменето од Lithium - 15.Март.2009 во 20:15

ЈАС И ТИШИНАТА

Тишино,
на мојот перон секогаш
згазнуваш како испраќач...
Никако како чекач...
Знаеш дека сум
уморен од себе си,
од селењето во други очи,
од враќањето под дождот...
Тишино...
Акордите на песнава
би биле уште поубави
ако ги испееш ти...
Наместо да му вдовичиш
верно на звукот,
дојди обвиткај ја мојата желба
да блудничам со тебе...
јас инцестуoзно удрениот...
оти и самиот сум тишина...


Изменето од Quentin - 16.Март.2009 во 21:44

Волшебно самоубиство на ветувањата.
Една насмевка умре на циркускиот трапез.
- Ќе живееш - му рече ветрот на перцето од глуварче,
пред да открие ливчиња од роза.
- Ќе те сакам - му рече слепата на слепиот,
...пред да прогледа.

Предавничка

Скршнав од патот
на радоста
уште во раното детство.

Ме проголта животот
заглавувајќи ме
на неговиот
најостар заб
полека растопувајќи
ме со плунката
погребувајќи ме
во порите на јазикот.

Одвратно и поразително,
војник со скршено копје
на бојно поле
надевајќи се на победа.
Сега надежта
со својата лопата
ја фрла студената земја
врз моето поразено тело...

Предавничка
која ми беше единствена
ѕвезда водилка во животот
на патот до тагата.

Носталгија

Како мало дете
кое плаче
за својата
мајка која заминува,

или пак заљубениот пар
кој се разделува
на шините кај возот

така и јас
сама без себе
со испиени очи
го гледам
часовникот кој
неуморно го одбројува
секој миг
поминат
во оваа глува одаја
без трошка
од неисцрпната присутност
на лепливиот
допир на нежноста.




Изменето од ekszi88 - 28.Март.2009 во 02:31