Југоносталгичар сум...признавам

so ovoj poteg anastea mnogu dobro vi kaza ... jugosllavija veke ne postoi i zatoa treba da bide del od istorijata ...  

Сум!!! Признавам, голем југоносталгичар сум!!!

Хм... од времето на Југославија имам едно црно “ѓубретарче“, кое се’ уште со задоволство го носам (додуша, малку е излитено, но не е страшно, оти е тогашен квалитет на Каменско – Загреб, а не е сегашна кинеска “направија“)... и мноооогу спомени.

Ех!... тогаш... и сега...

Тогаш на 12-годишна возраст се изборив да ме пуштат сама, со ноќниот воз Скопје – Белград, да отидам на концерт на Рибља Чорба во Белград... Сега на саемите на книга во Белград, Загреб, Сараево, Ниш... одам сама, ама со (деловни) автобуси.

Тогаш на 7-годишна возраст имав два матични јазици (мајчин и татков)... и растев со “Политикин забавник“ и “ИТД“... Сега, кога читам хрватска стручна литература, ми треба речник (за странски јазик).

Тогаш одевме на работни акции во сите градови од Словенија до Македонија, и бевме среќни што сите носевме исти патики и маички... Сега кога минувам македонско-српска граница, внимавам во Куманово да не ме “одере“ роаминг.

Тогаш ноќите на државните првенства во стрелање со воздушна пушка завршуваа во некоја соба со гитари и песни пеени од народите сплотени во братство и единство... Сега, поточно пред две години, кога во Улцињ се обидов да си купам  парче пица за ручек, а истото го побарав на српски јазик, ме “прострелаа“ со поглед, иако истото ќе си го платев.

Ех!... и тогаш... и сега... други беа времињата, други се луѓето!!! Остануваат спомените... и едно црно “ѓубретарче“.