Ваша песна,состав или што било напишано

Поминаа 3 месеци како не се врати. По некој чуден механизам и стана сеедно веќе што ќе биде со неа. Солзи немаше, ниту пак глас за да го каже неговото име повторно. Беше тоа одамна. Можеби веке 4 години како таа љубов згасна од што мораше. Не смееше да дозволи повторно да заживее, иако и се подаде шанса. Не смееше. После таа голгота не смееше да му прости. Одеднаш, додека сончевите зраци ја раскажуваа приказната на доцното лето и облаците ја најавуваа раната есен-се појави од немај каде. И баш како да немаше каде. Беше како накиснато кученце накиснато на дождот во доцната есен. Побара засолниште во нејзиното срце со зборовите-Ако сега не успеам, нема никогаш повеке. Знаеше дека се е во нејзини раце. А исто так аи знаеше дека кој потег да го направи-ќе згреши. Знаеше дека ако го пушти ке се повреди ако не го пушти ке го повреди. Не сакаше да го боли. Ама немаше безболен начин. Се замисли како пред големо платно со четка во рака. Така и изгледаше побезболно. Знаеше дека следи потег на раката од кој и платното ке писне и ке заплаче. Сепак го стори тоа. А со денови во глава и одекнуваше бојата на гласот која за прв и последен пат ја слушна од него-Те Сакам Повеќе ОД Се НА Светот!

Претходно ја немаше слушнато таа боја на глас. И секој пат кога ке и текне само се протријува, не сакајќи да памти. Зашто  тоа не го кажа неколку години наназад!? Зашто баш сега?!?

Небото се стемни над зачадениот оџак...снегот веке е тука. Него го нема. Неа исто така. Се изгуби во своите чуства кои повеке не ги чуствува.

Животот е суров.