Посвојување

Би посвоила,бидејки сакам на некое малечко ангелче да му го направам животот поубав.Меѓутоа уште ми е рано

Sekogas e vo red da posvoish dete ako mozis da rodis, problemot so posvojuvanje e koga pravis toa od sebicen aspekt i nemozis da rodis a sakas da stanis roditel.
Treba malce zamisla kako ke se vklopi toa dete so ostanata familija , no imam prijateli koj imat svoi 3 deca i prisvoia od Vietnam handikapirano devojce , ja renoviraja cela kuka za i e se na dofat na devojceto i za prv pat od celo semejstvo oseka mnogu ljubov , znam slucajov e redok ama za pocit e...
Bi prisvoila dete ama od koga imam svoe , da pomognis na neko malo dusice e nestro najsveto na cel svet...

mamamd напиша: Посвојувањето деца не е привилегија само на оние кои немаат свои деца. Секое семејство кое има можности да исчува деца убаво е да посвои дете кое е оставено од своите и кое детството го минува во дом.

Читајки го ова се згрози, несакајки да верувам дека некаде сигурно се случува ова

Првиот работен ден на Ирина

Зарем сиромашните жени не заслужуваат да бидат мајки?
Зарем земањето пари за учество во посвојувањето е морален начин на заработка/
Зарем дојдовме до тој степен на ерозија на моралот?
Многу зарем, за еден хуман чин каде оние кои не можат да имаат деца  се ставени во улога да ги купат?

Имам скоро 21 година (на 21.февруари 1990 сум роден) ,пред некое време дознав дека сум посвоен ,а впрочен цело врем,е го чувствував тоа во себе се чувствував поразличен од сите мои блиски роднини ,сосема поинаку изгледав ,размислував итн. Од моментот кога дознав па се до ден денес не можам да функционирам нормално,се обидов со се можно за да ги порнајдам моите билошки родители ,поточно мајка ми и да знам ЗОШТО? тоа ме мачи и ме остава без сон и мир.Животот како да ми застана во едно место и не можам да бидам мирен се додека не дознаам повеќе за она кој сум и што сум ,Си ги сакам билошките родители ,никогаш не би се одделил од нив ,но едноставно сакам да знам кој сум ,вака се чувствувавм како да сум го изгубил комплетно мојот идентитет.Од одредени извори дознав дека моите билошки родители биле млади ,и учеле во гимназија кога сум "се случил јас",побарав и преку социјалното но некако шансите се многу слаби,ве молам советувајте ме што и како д аправам ,дајте ми некоја конструктивна критика ,имам претчувство дека ке ги најдам но ако само стојам во место ништо од тоа нема да биде,верувам со случајност и судбина се надевам некој ке ми помогне ....искрено благодарам...

Дали сакаш совет од многу постар од тебе?????????Ако с оженев млад ке имав син како тебе.Но да преминеме на темата.Јас имам скоро 44 години и исто како тебе на 20 години дознав дека сум посвоен.Сосема случајно или не,дозна дека сум посвоен.Е сега што понатаму?????Дали да го отфрлам она што тие луге го сториле за мене и ме прифатиле како роден син,или да си речам,иамв срека што ме посвоија овие луге,тие се за мене мајка и татко.Јас решив да го отфрлам она што го граделе за мене за да пораснам во топол дом.Се спакував и си заминав по потрага по вистинските родители.Спиев кај другари,почнав да пијам,едноставно улицата ме завлече.И така талкајки еден ден со помош на пријатели на мојот татко(не знаејки дека тој ме прати цело време)мислам татко кој ме израсна и за тоа сум му вечно благодарен,ги наогам моите биолошки родители.Преженет со друга жена и со деца.Влеговме внатре се представивме кои сме и зошто сме дошле,нели.Ме погледна бледо онака,ме фати за рака и ме однесе во кујна и со зборовите.....од каде се појави ти,ор......та ли те прати?Јас занемев едноставно.Мојот биолошки татко едноставно не беше заинтересиран за мене.Почувствував одбивност кон тие луге и веднаш заминавме од таа кука.Тој ден целиот мој живот беше завртен на глава.Што понатаму???Дали да ја барам мојата биолошка мајка и дали таа ке ме пречека со зборовите.......оној ненормалниот ли те прати,а?Но почувствував потреба да ја најдам и да ја прашам...ЗОШТО???????И еден ден ја најдов.Во мене бес,лутина,тага,од се по нешто.....Одиме кон местото каде требаше да се чекаме.Жената дојде.Убава дотерана...Лугето ме претставија како син на нивни комшии,кој барал некој човек тука блиску.По неколку часовниот разговор човекот и кажа кој сум и зошто сум.Жената стана од масата ме погледна и ми рече.....Знаев дека си ти,но не знам со каква намера си дојден?Знаеш ми кажа јас сега сум мажена,мажот ми не знае дека ти постоиш(како го прелажала,не знам)и се плашам од последици.Ако имаш проблеми со пари кажи?...на крајот ми кажа.Бев избезумен не знаев што да правам.Се секавам дека со трчање се качив на автобус и заминав кај школски другар за кого знаев дека е посвоен.Неговите ме прифатија како свое дете,и ги памтам зборовите на тако му.......Ако веруваш во себе и во лугето кои како мал си ги завикал МАМО И ТАТО ке се вратиш онаму каде што припагаш.А ти припагаш кај нив......Е сега беше тешка одлуката,како да се вратам после сите глупости кои ги направив,нели?Но затоа татковците се тука секогаш до нас како сенки да не пазат д ане направиме некоја глупост.Татко ми беше дојден во истиот град со помош на неговите пријатели за да нормално не направам некоја глупост(млад и зелен,повеке зелен него млад)Неговиот пријател дојде ме зема од куката каде што бев,со изговор да јадеме нешто.Јас поверував на таа финта.Во мегувреме мајка ми исто пристигнала и ме чекаше внатре во ресторанот со алишта и сите други помагала,бидејки личев на бараба,не на градско дете.Само што влеговме внатре и седнавме да јадеме,пријде татко ми и ми рече....синко,да и си одиме дома,време е....И навистина беше време да си дојдам дома кај мајка ми и татко ми. Иако е починат веке 10 години беше пример за родител кој секој го посакува.Прониклив со мислите,секогаш знаеше кога сум бил пијан,кога сум бил со девојка хехехеххехе,кога сум бил разочаран.....А мајка ми која е сега една срекна бабичка со внук и внука(и се исполна желбата)секогаш кога ке ја посетам ми вели....како да го гледам татко ти кога влегува дома.За мене се тие моите родители кои ме израснале и пораснале.Не признавам никој друг за родител.Несебично ја поделиле својата лубов со мене за да израснам во топол дом полн со срека и убави моменти.Идентитетот не го имаш изгубено,биди сигурен.Тие те израснале и тие се за тебе татко и мајка.А пронаогањето на вистинските родители во сегашно време е многу тешко.Порано беше полесно.Е сега прашањето што кога ке ги пронајдам?Што потоа......Како ке се одвиваат работите и дали ке бидат онака како што ти ги замислуваш,нели.Мој совет како прво како постар од тебе и дете посвоено,остави ги работите онакви какви што се.Понекогаш е поубаво така,верувај ми.Прочитај ја мојата сторија и одлучи си сам.....дали ке го прифатиш мојот пример или можеби имаш некоја своја верзија,не знам.Знам сакаш да знаеш зошто те оставиле во дом или болница?????????????Јас сум бил бебе 6-7месеци кога ме посвоиле.Мајка ми морала да носи перници за да комшиите не зборат(тогаш било така).И еве ке ги најдеш и приказната ке биде.....Бевме млади направивме глупост,немавме услови и сл.работи кои јас исто ги слушав.И целиот живот преку глава ке ти помине.На крај со срека во потрага по вистинскиот одговор

Откриени бројни манипулации со посвојувањето на деца