СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

Те сакам!
Колку е лесно да кажам Те сакам,
кога навистина те сакам.
Зошто да молчам?
Зошто да не врескам до небото?
Кога и така тоа знае.

Ја сакам!
Колку е убаво да кажам Те сакам,
кога навистина ја сакам.
Зошто да молчам?
Зошто да не слушне и таа, заедно со небото?
Кога и така таа сака да слушне.

Те сакам!
Колку е потребно да кажам Те сакам,
кога и така Таа знае?
Зошто да молчам?
Зашто небото тоа не може да го направи место мене.
Па, кажувам за Неа, мене, за нас. 

Nekolku prasanja za Klaus

Edno leto slucajno te sretnav,
ne vo kniga nitu pak na bina,
vo kolicka vo tvojot grad Berlin,
na ulica pokraj mene mina.

Ti li bese toj krvolok Klaus,
sto go ubi detenceto v lulka,
a potoa od detskata rana krv potece,
krv crvena bulka?

Ti li bese sto majkata jadna,
izmacena bosonoga gladna,
stom se svedna na detskoto telo
ja proniza so k*rsumot v celo?
I dodeka umirase v bolka,
i dodeka nesto tivko sepna,
ti li bese sto stoese gordo
sto pred smrtta ni ofna ni trepna?

Patem doznav,vo nekoja borba
dvete noze rafal ti gi odnel
koga v pustos si ubival divo,
a potoa za nesreka tvoja
lekarite ti spasile zivot.

..........................
                           Zivko Nikoloski

Изменето од tamara1990 - 23.Февруари.2009 во 12:25

Od denovite na teska rabota izgradiv hram.Toj nemase ni vrata,ni prozorci.Debelite zidovi gi izidav so tvrdi ploci.
Se drugo zaboraviv,izbegav od svetot,vosh*ten zjapav vo slikata sto ja podignav  na oltarot.
Vnatre sekogas bese nok osvetlena od kandiloto so mirizlivo maslo.
Beskrajniot temjan mi go razrani srceto so teska valma.
Sekogas buden,vo zidovite dlabev fantasticni sliki so zamrseni potezi-krilesti konji,cvekinja so covecki lik,zeni so kolkovi kako zmii.
Nikade nemase otvori niz koi bi mozelo da dopre peenjeto na pticite,suskanjeto na lisjata ili vrevata na vrednoto selo.
Edinstveniot glas sto odeknuvase od temniot svod bea moite zakletvi sto gi peev.
Duhot mi se izostri i stana postojan kako plamen,setivata mi se topea vo vosh*tuvanje.
Ne znam kako mi pomina vremeto dodeka grom mi go razurna hramot i srceto mi go probode bol.
Kandiloto izgledase bledo i zasrameno;rezbite na zidovite tapo zjapaa kako okovani sonista vo svetlina-nebare sakaat da se skrijat.
Poglednav vo slikata na oltarot.Ja vidv kako se nasmevnuva i kako ozivuva so bozjiot zivotvoren dah.Nokta sto ja bev zarobil gi rasiri kriljata i odleta

                                                                                           pak Tagore

Nekogas i negde - Vlado

neznaev deka ke te dopram......

=)))Додека тргнуваме на Две Спротивни Страни, Јас Не Можам да Ги Запрам Солзите А Ти...Плачеш...



кој сфати - топ, кој не, ке сфати кога тогаш =)))

Ја гледав без да изговорам збор
Таа беше тажна и збунета во исчекување на нешто
И пратив насмевка искрена
Ја прими моментално
Јас сум весел
Срцето од радост ми заигрува
Мигот на среќа е краток
Тагата повторно ја обзеде
Мистичноста на нејзиното лице се врати
Се заљубив во таа нејзина мистичност одамна
Но сега ми смета најмногу од се
Таа мистичност е нејзиниот демон
Демон кој и ја обзеде и кој и ја јаде душата,полека но постојано
Ја зедов мојата насмевка и ја ставив на нејзиното лице со зборови нежни
Додека ја бакнував во нејзините очи видов неизмерна болка
Се јадев самиот себе си додека низ солзи ми рече дека не може повеќе
Ми велеше дека сака се ова да го заврши,но не ми откри што
Низ плач ме праша како издржувам со неа
Како и после се ова се уште сум со неа
Ќе те сакам додека сум жив изустувам за прв пат додека сме заедно
Моето те сакам ја растресе цела
Затрепери целата во грч
Ти си мојата љубов и никогаш нема да те напуштам и реков
Ме гледаше целата претворена во прашалник неверуваќи на зборовите мои
Двајцата со погледи вперени еден во друг стоевме во тишина
Тишината ја наруши таа
Искрен ли си ме праша
Се уште сум со тебе и одговорив
На нејзиното лице се појави ангелска насмевка


За се она што сакам да напишам понатамо,тука нема место.