Ваша песна,состав или што било напишано

А сепак тишина кога ќе слегне
пред клавир седнат
со цигара
во микрофон дувам
не ми иде
ама ич
оти ми се сере
а ме мрзи да идам
мешам на столица
се спремам да почнам
дал да свирам
дал да серам
прашање е сега
очи ми бегаат
кон вчерашен весник
ако сум го читал
да се стори нешто мора
доцна ќе стане.

Она ме гледа
ја ја гледам
ми мириса на беда
од гледање фајде нема
мори ма
да и речам треба
ама не речувам
зад мене некого гледа
не сум јас тој
не си личиме ич
нежничок ми се глеа
овулација не и е
така ми се гледа.
Абе не чини сета
никаква е
затоа и она
по такви гледа
не зборам за инат бе
така си е
се гледа.

Дојди,нечујно,тивко...
Прикради се да не те сетам.
Остави печат на телово.
Укради ми го трепетот.
Бакнеж нежен тука остави.
Тивко шепни ми "baby"
нека кожата изгори.
Треперам и сега
на помислата само
и рака топла чувствувам
на моево рамо.
Воздишка летна,ко слободна птица
Очите се затворија,
потонаа во сонот сладок
Да сонат за најмеките усни негови
што бакнежи даруваат врели.

Не!
Не зборувај!
Знам што ке кажеш.
Не,ти не објаснувај,немој
зошто милсава моја е иста.
Не изговарај ништо
што веке си ми шепнал
во некој дамнешем сон
кога душата твоја
ја пронашла мојата
и среба за денес и закажала.
Не зборувај,знам се.
Не ме прашувај,оти знаеш веќе се.
Знаеш која ми е мислата
уште пред и да ја помислам.
Не барај причини,не постојат.
Не барај грешки,ги нема
не постојат тие тука.
Одамна останале таму некаде...
испариле во просторот далечен
кој воопшто не ни е предодреден.
Тој простор воопшто не ни припаѓа,
не е за нас измислен.
Нам ни припаѓа ова...
Сега и тука...моментот сегашен.

marija1000 напиша: .........pepe ........maestro

Мацо

Пресликување     

Моќта во која никогаш не се посомнева,ниту ја остави на цедило беше онаа која се содржеше од бескрајната моќ на сенчање на работите со цел да се збогатат и предизвикаат воодушевување.Знaете,сенчањето не се содрижи само од моментот каде што делото треба да добие елемент на убавина,само онаа површинска и длабоко незбогатена,туку напротив...и онаа која тоне под површините на она стерилно царство со убава руба на себе...Малку со инструментите по лицето,по вратот,очните клепки,суптилен допир по косата...можеби е се на своето место,а можеби не...никогаш не беше сигурна во тоа,а знаеше дека ако во овој момент е таму каде што треба, не значи дека ќе биде и во наредниот момент,па за да секогаш биде целосно сигурна го носеше во џеб(замислете џебот е доволно длабок за да собере цел еден свет),целосна рефлексија на самата себе...
Наполни ги градите со воздух пред да излезеш и испуштај го пополека и смирено...
     Мислам дека тука згрешив и одново ќе ја започнам проклетава приказна затоа што не ми се допаѓа поставеноста на работите,а морам да признаам дека ми недостасува и трошка инспирација чисто за да го бутнам возот со полна пареа.Се чувствувам како лебарка која се дави во чаша сок и си ги гледа јадовите во отсјајот на чашата,се огледува кутрата,прета...алчност и дрчност драги мои.Ги чувствувам и сакам работите припиени и свои,а не нечии,туѓи особено кога се работи за ваква сензибилна тема,а не дисперзирани,на километри оддалечени чувства,па да треба да ги присвојувам,соживувам,разжарувам...сакам само да констатирам.Нема да ви продавам морал,ниту високо поставени цели,а морам да признаам дека не гарантирам за ова,а можам да гарантирам дека ќе се изгубам и ќе го направам истото.Ете тоа е мое.
     Ајде да ги затвориме очите,ајде да размислуваме за убави работи...и?!Што гледате?!Посакуваната дестинација,љубов која бутка од нозе,совршено работно место,со уште посовршена егзистенција,аргументирани приказни за лично афирмирање,а реално тука пред нас,теоретски и фактички се неподносливо ужасни и не точни,но само затоа што е ваш сонот имате ексклузивно право да го отсонувате онака како што вие сакате,насмевки кои пленат,воодушевувања,пристоен живот?!Не би рекла.Во вашите соништа имате право да отсонувате онака како што сакате,можете и да повредите,можеби дури и да убиете...погубно е кога тежнеете да ги остварите...Не,не зборувам за оние обичните,оние нормалните,оние кои навистина се безопасни и се во согласност со законот на џунглата кои верувале или не знае и да прости и отстапи и не е толку животински,туку вештачки наметнат за да суштеството наречено човек се оправдува и сврстува со животно,па да,тоа е само животно кое има право да се бори за да добие,да се бори без да помисли дали некого го боли,дали некаде попатно згазил...зборувам за оние кои навистина,навистина се поинакви од сјајот кој го презентирате пред себе,себе самите,единствена (за среќа) публика.Во нив го имате апсолутното право да правите што сакате,но животот не е сон,а ужасот започнува онаму каде што сеуште не завршил сонот и продолжува да биде сонуван и живеен без модификации и распределби,без личен суд,без совест.Дали сте размислиле можеби за тоа што ќе го оставите зад себе?!Дали се во согласност со животот,желбите и пред се чувствата на останатите?!Жалам,но повторно ќе кажам,не би рекла.Љубиме да живееме небулозно...така ни е полесно,а најтажно е што сме свесни,ние интелектуалците,авантгардата полна ум доволен за три поколенија.О,да и ќе бидат три,ви потврдувам.Најважни сме ние,секој современ Нерон,а не сме свесни како полека,но сигурно се туркаме во самост,разделувајќи не самите од себе си,а уште повеќе од чистите соништа и лесна кармичка енергија,но истовремено силна за да наполни срца за векови..Полни сме црни блата и длабочини кои вријат,а бараме мекост,бараме искрени дланики.Осакатени суштества,трупови кои одат,сиромашни души и безимени личности кои тежнеат на именост,по можност и семеен грб.Види дрскост...ги сакам таквите крцкави.
     Трудејќи се да го издлабам делово онака по сечиј вкус и желба без да навредам,не ми оди.Некому му оди тешко признанието.Икршено его,фрагменти пред себе,толку пати згазено,толчено,одломки на сите страни и токму онаа која што се сокрила некаде под тепихот и останала таква,еднаш скршена,најмногу ќе боли и ќе се жали.Како слепиот или глувиот ќе добијат природно подобар слух или вид.О,колку сме бедни.Одеднаш тоа бедно парчуле толку боли заради остриот раб кој притиска на душата,а останатото е собрано и фрлено некаде или во жар-жарот кој тупка во градите,нема сила ни да се избори,а ова плаче ли плаче,обесправено е,пак.Одеднаш стануваме деликатни и фрагилни за баналности,хистерија која ништи...соништата стануваат поголеми,бесот и очајот распослани по целиот свет....заслужувам повеќе,вие глупи и ништожни луѓе.Ти!Ти кучко не ме заслужуваш,за мене си мивка...разговор после машка шлаканица по женски образ заради пресолен ручек.Знаеш ти си предобра за мене...разговор по спакуван куфер,немарно сокриен зад машкиот грб тргнат во похот за освојување на светот небаре само него го чека,машки грб со преголеми амбиции заради преценетост...или можеби безобразна женска,промискуитетна заради сервилни изговори дека е згодна и способна.Секој со своја дијагноза,огромен сенаториум,лудачки кошули,а и по некој прозак во џебот,а за полесните случаи лексилиум.Се по личните желби и потреби,туѓите постојат декларативно и само можеби некаде,некогаш напишани,но никако во ова време.
     Време е да ја продолжиме приказната...
     Тенок струк,исклучително скапа и убава тантела го стега,од кој не остава никого рамнодушен,погледни се уште еднаш да провериш дали си иста како пред да излезеш...чекори бодро и гордо.Впива погледи,гази скршени суети,заради личната скршена...а тој секако дека ќе пријде...Секогаш кога е сам,проклето сам или можеби вразумен ја бара,секако заради тоа што се проектира врз неа со своите желби и потреби,се идентификува и тоне,а знае дека ќе биде одбиен.А таа,таа прави огледало од целиот свет,убаво огледало,каде што може да се види само таа,огледало создадено лично за неа,за нејзина самопотврда,да се огледа со некој човечки додаток кој ќе ја разубави и додаде вредност каква што не поседувала,ќе се погледне за миг,ќе се увери во сликата и ќе го фрли по пат,во некој ендек полн со мрши поставен токму крај патот кон нејзиниот дом.Нејзиниот дом,змиино дувло,развратна убавина,дрзки елементи,жестоки и вулгарни бои.А не знае дека душата и е пустеник и пропастува жално.Но,огледалото на светот е само нејзино,во нејзините соништа и илузии...не разбудена оди,спие,а не знае.Тажно кукло.Прорекни си казна додека сме тука,животот ти е јалов,овој пат страшно се прелажа.Претсмртен задиш и покајнички извик,недоволен да прозвучи како збор,доцна е.Може да се спуштат завесите.
     Дали е некој доволно возрасен или доволно мал,можеби,не е доволна потврда и изговор дека е способен и не те ослободува од твојот впечаток таму...не сакам ни да помислам на врамени изговори кои толку време ги поставуваш,барем дебелиот слој од прашина да го избришеше.Кукавицо дигни се,заради твоите стравови други разјадуваш,на други солзите им станале секојдневие.Зарем тебе сонот ти е лесен?!Зарем не разговараш со себе?!Чистата амбиција е привилегија на чистото срце,чистата душа,исполирани за да го примат и истовремено рефлектираат целиот сјај на реалното,мирисот на јоргован,костанливите коси,љубовта без предрасуди и жртви,есенцијалните емоции за кои треба да си универзален човек,безвременски пацифист,семожен татко.Тргни се од огледалото наречено свет,за да се огледаме сите,а исчисти ги своите наречени срце и душа.
Ливингстон не беше ниту злобен,ниту алчен,ами добар и само амбициозен.Го леташе својот лет до пред самото совршенство.Замисли,приказната да добиеше поинаков тек,па галебот да не беше галеб туку гавран,замисли го озарен и црн,со крвав клун и крвави канџи,пие ли,пие од нечие срце,зарем мислиш пеколот,рај ќе ми стане...сврти го огледалото,синоним за вистина и правда.Пушти ги стравовите да се задават,чуј им ги лелеците кои заслужуваат и искрено насмевни се.Разграни се себе си каде ти било страв да пријдеш,никни онаму каде што те немало,биди дрво,биди среќа,биди сенка за почивка,биди пролетно сонце кое топли стари коски,биди дожд по голема жега,биди светот.
А каде одиме ние сега?!

П.С.Уште еден од низата последователни и поврзани раскази...со два главни лика и еден спореден.Ливингстон е сеприсутен,секако и реален.

Изменето од sunshine_baby - 21.Февруари.2009 во 00:09

Хаваи се далеку
дур до другиот живот
а може и третиот
малечка мува
со малечки крила
брзо се заморува
знам кој сум
и зошто сум
радувај се
нема да ме биде
ни денес ни утре
невидлив сум
никој сум
тоа и беше целта
нели ?
Не те слушав
не сакав да сватам
но само мува сум
тие мозок немаат.