Великиот пост

Ross, ќе ти одговорам на темата Општо и Неврзано, бидејќи оваа БЛОГ-тема е посветена за православниот ткн. "велик пост".

Jas Licno za postovite ne gledam nisto loso dokolku postis denes primer samo bez jadeje a mozes da pies voda ili obratno ili slicno ne gledam loso dokolku e za bozja slava bas super pak toj sto kje posti taka saka da mu ugodi na Bog taka da ne e vazno kako kje postis dali bez odredena hrana ili pak nema nisto da jades ne gledam tuka nisto sporno bas moze i taka i kje e za golema slava na Bog i taka da postis.

makarios напиша: ... Па, за да видиме дека сме „напреднале“, другите мора да ги гледаме како подолни (не сфаќајќи дека страстите што ги гледаме кај другите се всушност нашите непреобразени страсти). ...

Убави статии, макариос!

Ете баш за оваа (горе болдирана) работа пишав погоре во мојот прв пост, дека модерните душогрижници (психолози, психоаналитичари, психијатри, ...) ја нарекуваат пројекција и која е причината за многу конфликти.

Поради гордоста, како индивидуата така и колективите постојано ги пројицираат свои несвестни гревови врз другите и неретко доаѓа до губење на мирот и заоштрување на меѓучовечки, меѓупартиски, меѓунационални, меѓуконфесионални, ... односи со катастрофален размер, што сёповеќе и повеќе нё оддалечува од Царството на Совршеноста!


Пред неколку години - преку Mилоста БОЖЈА - ми се отвори да видам дека несум ништо подобар од ниедна негативна личност што е опишана во Евангелиските списи и со тоа се случи едно приближување до СОВРШЕНАТА ВИСТИНА (до ХРИСТА).

Денес сум повеќе од сигурен дека на овој свет ретко некој (ако воопшто) е погрешен од мене!
Ова не го викам како флоска или фраза туку со потполна сигурност дека е тоа така.

Неможам да се изначудам дека Исус Христос за вакви луѓе како мене Го дал својот живот, како би им ги додирнал нивните проклетоскаменети срца и би ги преобразил!

Кога ќе размислам за мојот грешен живот и кога јас би бил Господ - превентивно за да ги заштитам другите луѓе и створенија - ваквите како мене воопшто не би дозволил да се родат. Но и самото вакво мое држење и гледање на светот, ми открива дека сёуште сум многу далеку од СОВРШЕНАТА БОЖЈА МИЛОСТ и МУДРОСТ!

Единственото добро кај мене и мојата единствена среќа и надеж е МИЛОСТА БОЖЈА (ХРИСТОС) !




БОГ да ги благослови сите луѓе и уште повеќе да ни ги отвори очите за Совршената Вистина!




АМИН



Изменето од spiros - 14.Февруари.2009 во 10:50

spiros напиша: Денес сум повеќе од сигурен дека на овој свет ретко некој (ако воопшто) е погрешен од мене! Ова не го викам како флоска или фраза туку со потполна сигурност дека е тоа така.

Братче, јас сум ти конк*ренција.

Од денеска започна втората подготвителна недела за Великиот Пост, неделата на блудниот син. Најпрвин ќе постирам една икона, а подоцна ќе го разгледаме и значењето на оваа недела.

Деца, евангелието за блудниот син веднаш и доволно ќе го разбереме ако ги имаме предвид следниве теолошки рамки во кои се одвива дејствието на приказната: Човековата природа и Божјата благодат не се меѓусебно спротивставени туку, токму напротив, се подразбираат. Човекот престанува да биде вистински човек ако го промаши своето сопствено предназначение, односно личната заедница со Бог и непрестајното растење и восовршување во неа, со помош на Божјата благодат. Исто така и човековата слобода и Божјата благодат не се меѓусебно спротивставени туку, токму напротив, се подразбираат. Човекот престанува да биде вистински слободен кога ќе престане да ја исполнува Божјата волја и кога на тој начин ќе отпадне од Божјата благодат, односно ќе ја отфрли заедницата со Бог.

Но, да се вратиме на денешното евангелие.

„Рече Господ во приказна: еден човек имаше два сина.“

Постариот е образ и претставник на Стариот Израел, а помладиот е образ и претставник на Новиот Израел.

„Помладиот од нив му рече на татка си: татко, дај ми го делот што ми припаѓа од имотот.“

Кај помладиот син ја забележуваме слободата и свесноста дека му се обраќа на својот Отец Небесен и дека бара нешто што чувствува дека природно му припаѓа, но исто така забележуваме дека тој очигледно не ја сфаќа и самата природа на имотот чија поделба ја бара. Но, да не должам, што е нашиот вистински имот? Тоа е полнотата на Божјата Благодат која сите ние ја примаме во нашите срца на денот од светото Крштение; која ниту заради множеството на оние што ја примаат се зголемува и ниту од истата причина се намалува; која ниту се дели, ниту се умножува.

„И таткото им го раздели имотот.“

Бог и Отец на секого од нас подеднакво, без збор и без услов, ни ја дава полнотата на Својата благодат. Од нас самите, од нашата слободна волја зависи како ќе се однесуваме кон таа благодат, како и кога, колку и дали ќе ја употребиме. Бог само внимава да не ја наруши нашата слобода, а со тоа и нашиот взаемен однос: Родител – дете. Деца, ние немаме ништо посвето од овој однос! Овој однос е единствената надеж на нашето спасение!

„После неколку дена, помладиот син, кога собра сѐ, отиде во далечна земја и таму го потроши својот дел, живеејќи блудно. И откако потроши сѐ, настана голем глад во таа земја и тој се најде во неволја; па отиде при еден човек од таа земја и се погоди, и тој го прати во своето поле да пасе свињи. И страден беше да го наполни својот стомак со корења што ги јадеа свињите, но никој не му ги даваше.“

Зошто после неколку дена? Демонот не нѐ навлекува на злото и гревот одеднаш туку постепено затоа што ако од почеток ни ја открие неговата крајна цел сигурно ќе нѐ преплаши и ќе нѐ одврати од гревот. Демонот нѐ лови како и ловците што ги ловат бесловесните животни, преку примамливи мамки од кои не се гледа смртната стапица. Непросветленоста во духовната борба е исто што и бесловесност. Затоа е потребно духовно раководство и апсолутно послушание кон духовниот раководител до доволната зрелост на просветлението. Значи, демонот, прво го наговара помладиот син да побара и присвои ‘дел’ од она што не се дели и што не се присвојува само за себе, а потоа, врз основа на утврдената и прифатената помисла дека ‘нешто има’, го прелажува да се одлучи на самостоен и себедоволен живот. Зарем не ве потсеќа сето ова на оние што гледањето на првата светлина го злоупотребуваат, и кои помислувајќи си дека достигнале просветленост на умот и дека нешто знаат и умеат, одлучуваат заради тоа духовно да се самораководат, а уште полошо, и други да раководат? Да, тоа е токму тоа! Деца, запамтете: просветленоста не е знаење, тоа е сила и власт на умот, на словото и на делата, односно на севкупното присуство.

Зошто далечна земја, односно кое место може да биде толку далечно од Сегдеприсутниот? Тоа ‘место’ пред сѐ е неисполнувањето на Божјата волја, пројавено како непослушание кон духовниот отец и предвремено духовно самораководење, заради што Божјата благодат постепено се оддалечува од нас. Како што послушанието носи со себе смиреност, собраност во молитвата и просветлување на умот (послушниот нема потреба од грижа за што било), така и непослушноста или веќе пројавената гордост носи со себе расејување и затемнување на умот. Расејувањето на умот преку сетилата, грижата за овоземните работи и иднината, фантазиите, демонските предлози во вид на помисли и паранојата, според светите Отци е вистинскиот блуд на нашата душа и основа за секој понатамошен блуд. И нормално, секој што живее блудно го потрошува својот ‘дел од имотот’ односно ја губи Божествената благодат и останува, сиромашен и гладен, надвор од заедницата со Бог.

Ако се сетиме сега на погоре поставените теолошки рамки во кои треба да ја читаме оваа евангелска приказна веднаш ќе ни стане јасно за каква голема глад станува збор и во каква неволја се нашол блудниот син. Ние сме од Бог и заради Бог создадени и само со Него можеме да бидеме исполнети, во секоја добра смисла на зборот. Бог е и наш родител, и наш најблизок, и наша радост, и наша утеха, и наша трпеливост, и наша издржливост, и наше покајание, и наши солзи, и наша молитва, и наша љубов, и наша слобода, и наша среќа, и наше здравје, и наша храна, и наше питие, и наша облека, и наша иднина, и наша цел, и наша сила и сѐ наше.

Но човек, што чувствува духовна глад и празнотија, а по грешка мисли дека вистинската храна за него е задоволувањето на неговите страсти, всушност станува пасач на свињи (страсти) и вработен на демонот. Не знае сиромавиот дека задоволувањето на страстите отвора само нов и поголем апетит и создава чувство на поголема глад. Таква е незаситната природа на страстите, потребата од нивно постојано и сè поголемо задоволување води кон смрт на човекот; прво на душата, а потоа и на телото.

Деца, да ве потсетам уште на ова: состојбата на ‘блуден син’ може да ни се повтори и на вториот степен од духовниот развој – просветлување на умот. Ако таа состојба на првиот степен значи злоупотреба на првото гледање на несоздадената светлина или на светлината што доаѓа од чистењето на енергијата на умот, истата состојба на степенот од просветленост се пројавува како злоупотреба на светлината што доаѓа од чистењето на суштината на умот. Секој оној што во текот на умносрдечната молитва ќе го восредоточи своето внимание на ефектите и споредните плодови на молитвата, наместо на Христос со Кого преку молитвата на срцето стапуваме во заедница, ќе доживее затворање на срцето и прекин на умносрдечната молитва, сѐ додека не се покае и не сфати каде греши. Поголема беда од тоа, здравје... Што вели еврејската клетва: да имаш, па да немаш!

Накратко, што беше целта на оваа оваа подготвителна недела.

Да размислуваме за состојбата на нашата душа, да се преиспитаме себеси (тоа треба постојано!) дали сме се извалкале во калта и сме станале свињари (односно сме допуштиле страстите да управуваат со нашите мисли, чувства и душа), и секако да каеме за нашите страсти и да се молиме на Бога (заблагодарувајќи му за се`!).

Благодатта од Крштението, и онаа благодат при воцрковувањето, ние ја губиме од невнимание преку небдеење над своите помисли, а најчесто прелажани од овоземската примамлива „убавина“. Со самото тоа што не внимаваме над своите помисли, дозволуваме тие да завладеат над нас, и потоа демонот лесно си поигрува со нас, бутајќи ни секакви фантазии (помисли на сластољубие, среброљубие и славољубие). Веќе кажав дека најчесто ние таквите помисли ги сметаме за свои, и сметаме дека не правиме ништо лошо. На овој начин, ние сме во иста состојба како и блудниот син, кој решил да го напушти (а потоа и го напуштил) татка си. Зошто? Па, страстите секогаш не` оддалечуваат од Бога, а не туркаат кон кал и пропаст. Многу е жално што ова ние го сметаме како нешто природно, односно сметаме дека страстите се природна состојба на нашата душа и на нашето тело. Овде состојбата е уште пострашна, затоа што тогаш стануваме пасачи на свињи и се храниме со храната што ја јадат и свињите.

Кога ќе се освестиме за паднатоста на нашата природа, односно дека во себе носиме непреобразени паднати страсти, тогаш сме во иста состојба кога блудниот син посакал да се врати кон својот татко, а кога ќе почнеме да плачеме со аскетскиот плач, да се каеме удирајќи се во гради (како што тоа го правеше митарот), и да се молиме е состојбата кога синот се враќа кај својот татко и се кае за своите постапки.

Не треба многу да се грижиме и замараме за страничните ефекти. Секогаш  кога се каеме и молиме, нашата главна и единствена цел е Христос.

п.с. Неделава што следи е месопусната недела, што значи од исхраната се отпушта месо, а се јадат јајца, млеко и млечни производи (ова е општо установеното правило, меѓутоа секој верник треба да прави како му е благословено и разрешено од духовниот отец). Неделава уште се нарекува и недела на Страшниот Суд.