МПЦ и спорот со СПЦ

Kratok pregled na Istorija na Pravoslavnata Crkva:

http://www.orthodoxinfo.com/general/history.aspx

Изменето од Asya - 05.Февруари.2009 во 08:42

Originalniot dokument na Nishkata soglasnost:

http://www.poa-info.org/istorija/resavanje/nis.html

Српска Православна Црква, односно Пећка Патријаршија, имајући у виду реалне духовне и пастирске потребе, и одлуке Светог Архијерејског Сабора Српске Православне Цркве број 47/1958, 6/1959-записник 57 од 17/4 јуна 1959г., признаје постојећим епархијама Православне Цркве у Републици Македонији, односно Охридској Архиепископији и њеној дијаспори, широку црквену самосталност, односно најширу црквену аутономију, остављајући питање коначног решења, сагласно канонском саборском поретку Православне Цркве, будућем свеправославном сагласју Пуноће Цркве у Духу Светом.

14. Сагласно древном црквеном предању и историјској пракси, Црква о којој је реч носи назив Охридска Архиепископија. Охридска Архиепископија може, по досад устаљеној вишедеценијској пракси, у свом унутрашњем међусебном службеном општењу са Пећком Патријаршијом да користи назив који је и до сада користила.






Изменето од Asya - 05.Февруари.2009 во 09:48

Asya напиша: Ako sam slushash prikazni na VMRO od "rekla -kazhala", za navodno prisilno prakjanje na Makedoncite na Sremski front, i igrash "rasipan telefon", ne mora i jas da go chinam istoto. A za prislushkuvanje na prikazni, priznavam deka moeto neznaenje e bash "tolkavo"! Tuku, na tolku zborenje, nikako da kazhesh, koj gi prisiluval Makedoncite da odat na Sremski front, i od kogo barale da odat "na Solun"? Od kogo sakale da ja oslobodat Egejska Makedonija? Zarem e mozhno da se prispoi teritorija po zhelba? Makedoncite kje poshle "na Solun", i kje ja prispoele Egejska Makedonija kon NR Makedonija! Od kade li gi vadish ovie nebulozi? Ili, mislish taka, vo "op-cup" se prispojuvaat teritorii? Kako bi mozhel nashiot narod da ja osloboduva Egejska Makedonija vo Januari 1945g., koga seushte sam se naogjal pod fashistichka okupacija? Sekako, bitno e, ne toa shto narodot sakal, ni toa shto mozhelo da bide, a istoriskite dokumenti.

Сега и доушник на ВМРО ме направи. Асја ако ти не читаш историја, не следиш новости во историските истражувања и аско не си имала можност да зборуваш со борци, партизани и луѓе кои знаеле некои работи тоа не е мој прболем, туку твој. Ајде малку сега и за Сремскиот фронт ќе проговориме и ќе објасниме.
На Второто Заседание на АСНОМ одржано од 28-ми до 30-ти Декември во Скопје присуствуваат и Едвард Кардељ и Светозар Вукмановиќ Темпо ( некаде ова ќе го најдеш како Вонредно заседание ). Кардељ на Лазар Колишевски му го пренел незадоволството од тоа што македонскиот народ дал малку жртви за ослободувањето на Југославија, истотака го обвиниле дека македонскиот народ не се кренал одма на револуција и последен го сторил истото, дека Македонија не била разрушена и дека Македонците за разлика оддругите народи многу убаво живееле. Со оглед на тоа Кардељ му дал на Лазар Колишевски наредба да се упатат Македонците на Срем, односно да се спроведе регрутација и Македонци да се пратат на Срем. Како што наредил Кардељ така и се сторило. Токму против оваа одлука е таа буна што ти кажував во 1945 година во претходните постови и барање наместо на Срем да се оди на Солун. Се надевам сега е појасно.
Инаку на баба ми брат бил на Сремски фронт. Тој е дел од таа регрутација, спроведена по наредба на Кардељ.
А дека народот сакал обединување сведок е и првото заседание на АСНОМ и пратениците од Егејска и Пиринска на истото. Значи народот сакал, сега дали било возможно не е важно, мене поентата ми беше да објаснам кои биле желбите на народот и зошто сакал да оди на Солун, а не на Срем. Затоа те молам не ми ги вади зборовите од контекст.

Asya напиша: Italija i Bugarija bile sojuznici na fashistichka Germanija, a vo odnos na Crkvata, vo dadeniot sluchaj, ne se postavuva prashanje koja fashistichka sila kade vladeela, zatoa shto istoriskite fakti potvrduvaat deka SPC bila izgoneta od Bugarskata armija. A kade se vladeela ili ne vladeela Bugarija, e drugo prashanje, koeshto ne gi menuva postoechkite dokazi, koishto se odnesuvaat na crkvata. Nezavisno od tvoite zhelbi, KPJ i KPM se kluchni faktori vo formiranjeto na makedonskata drzhava i crkva.

Асја, немој со приказните. Митрополитот Јосиф и клерот заминале уште пред Бугарија да дојде со војската, заедно со сите поголем дел ос Србите-колонисти.Ако имаш роднини кои се стари Скопјани прашај ги што се случило на железничката станица со возовите кога бегале Србите и кога се случило.Ако и тоа толку те интересира и тоа ќе ти го објаснам. И јас колку што знам никаде не ја минимизирав улогата на КПЈ и КПМ. И немој да ми ги вадиш зборовите од контекст.

Asya напиша: So koja cel se obiduvash da me proshetash duri do Sparta, koga ovde stanuva zbor za "makedonska drzhava". Jas velam deka takva ne postoela od raspadot na Aleksandrovata drzhava, do ASNOM, a ti tvrdish sprotivno, i sam se fakjash vo zamka na svoite zborovi, bidejki nema dokazi. Ako imashe, kje gi prilozheshe vednash, a nemashe da raskazhuvash besmislici za (ne)pravni drzhavi.

Со цел да ти кажам дека тоа што го збореше за Уставот не е точно ( за јавната власт кажувапе толку неточни работи што секој мој коментар е излишен ).
Сакаш да ми кажеш мене дека Крушевската Република не е државна ( ете и ако сакаш полудржавна ) формација, и тоа баш ти како што велиш заснована врз документ?!

Asya напиша: Vo vremeto na Rimskoto carstvo i Otomanskata imperija ne postoel poim za nacija vo deneshna smisla, a ti ne prestanuvash da gi meshash poimite, nasproti site objasnenija. Ako Albanec ima makedonsko drzhavjanstvo, toj e Makedonec po nacija, no ne pripagja na makedonskiot narod (etnos). Odnosno, sekoj shto prifakja drzhavjanstvo na nekoja drzhava, dobrovolno se obvrzuva da i sluzhi na istata, t.e. ja prima nejzinata politichka nacija. Ako, pak, se povedeme po chuvstvata na Albancite, kje stigneme do Golema Albanija!

Гледаш дека и самата знаеш. Значи целата работа е што јас се обидувам да ти го објаснам поимот нација гледано од историска перспектива, а ти упорно ја тераш работата накај политика. Тука јас и ти се разминуваме и не се разбираме.
А примерот со Албанците ми беше само колку да го поткрепам историскиот перспектива на дефинирање на нацијата. На тоа се однесуваше и примерот со Рим.

Опитен напиша: Расколите во минатото и оние за кои кажуваат св.Кипријан Картагински и блажени Августин, не свети Августин, се однесуваат за догматски прашања и според тоа тие не се членови на Црквата, но проблемот со МПЦ не е догматски.

Христијанството во Македонија, па и пошироко на Балканот, прв го проповеда и проширува Светиот апостол Павле при своите мисионерски патувања, за што сведочат и Делата Апостолски. На тие негови патувања го придружуваат и апостолите Лука, Тимотеј, Сила и Тихик кои и самите независно од Светиот апостол Павле работат на христијанизација на овие простори. Низ Македонија проповеда и Светиот апостол Андреј Првоповикан кој и го поставува Светиот апостол Урбан за прв епископ во Македонија. Светиот апостол Силуан бил првиот епископ во Солун, а Епафродит во Адрија или Адријакија (погранично место со Тракија). Што значи дека уште тогаш се поставени темели на организирана Црква. Би спомнале тука и дека апостолите Аристарх и Секунд биле Солунјани, Епафродит бил од Филипи, а Гај од Добер (Дервија) кој се лоцира накаде меѓу Струмица и Валандово. Во тоа време Македонија била под римска власт така што често биле менувани нејзините граници. Како резултат на христијанизацијата извршена во првите три века, веќе на почетокот на IV век Христијаните на просторот на Македонија имале организирана Црква со црковна ерархија, чии епископи понатаму редовно учествуваат на помесните и вселенските Собори.

Во V век на просторот низ цела територија на Македонија постојат повеќе митрополии и епископии, од кои попознати биле Солун, Скопје, Хераклеа, Баргала и Стоби. Во тој пероиод и низ цела територија на Македонија никнуваат многу ранохристијански базилики.

За време на владеењето на царот Јустинијан I (527-565), кој потекнувал од с. Таврисион, близу до денешното Скопје, бил изграден нов град наречен Јустинијана Прима, во близината на родното место на царот. Скупскиот митрополит бил издигнат на ниво на автокефален Архиепископ. Кателијан бил првиот Архиепископ на Архиепископијата Јустинијана Прима во тоа време трета по чест меѓу помесните Цркви, после Рим и Цариград. Имало и други архиепископи, како што се: Бененат, Павле, Јован I, Леон, и последниот - Јован IX, кој во 680-681 година учествувал на Трулскиот Собор во Цариград.

Делото на светиот апостол Павле и светиот цар Јустинијан I го продолжуваат светите браќа Методиј и Кирил и нивните ученици светите Климент и Наум Охридски. Во втората половина на X век, во рамките на Самуиловата држава е организирана Охридската автокефална Архиепископија, врз темели на Јустинијана Прима, во достоинство на патријаршија. Подоцна, по паѓањето на Самуиловото Царство, повторно е сведена на степен на архиепископија и како таква постои цели осум века, сè до 1767 година кога е укината од страна на турскиот султан Мустафа III, а нејзините епархии се присоединети кон Цариградската патријаршија. Од овој момент па натаму, македонскиот народ прави постојани напори за нејзино обновување. Нејзините епархии смениле неколку јурисдикции од соседните православни Цркви. Особено жестоки борби биле водени во втората половина на XIX и првата половина на XX век, но поволни услови за враќање на самостојноста се создаваат дури во текот на Втората светска војна (1941-45 г.). Пред самиот крај на војната, во 1944 г. во селото Врановци е создаден Иницијативен Одбор за организирање на Македонската Православна Црква. Во месец март 1945 година во Скопје е одржан првиот Црковно-народен собор, на кој е донесена Резолуција за обновување на Охридската Архиепископија, како Македонска Православна Црква. Оваа одлука е доставена и до Архиерејскиот собор на СПЦ, бидејќи пред војната епархиите во делот на Вардарска Македонија беа во составот на Обединетата Православна Црква на Србите, Хрватите и Словенците, подоцна - Српска Православна Црква. Архиерејскиот собор на СПЦ не ја прифаќа оваа одлука, заради што во своите понатамошни барања Иницијативниот одбор истапува со одредени редукции: наместо како автокефална, бара да биде признаена како самостојна Црква. Но, повторно не наидува на одобрување. Во 1958 година во Охрид е одржан Вториот македонски Црковно-народен собор, каде што е прифатен предлогот за обнова на Свети-Климентовата Охридска Архиепископија, олицетворена во самостојната Македонска Православна Црква, а за нејзин прв епископ е избран г. Доситеј.

Архиерејскиот собор на СПЦ се согласи со одлуките на Македонскиот црковно-народен собор, во одлуката АС. бр. 47/1959 година и 6/1959 година зап. 57 од 17/4 јуни 1959 година.

Одлуката за самостојност на МПЦ беше потврдена преку отслужувањето на заедничка архиерејска Литургија со српскиот патријарх Герман, на 19 јули 1959 година во црквата на Свети Мина во Скопје, и истовремено е извршена и хиротонија на преспанско-битолскиот владика Климент. Со тоа Светиот Архиерејски Синод на СПЦ ѝ дал самостојност на Македонската Православна Црква, со тоа што таа и понатаму останува во канонско единство со СПЦ преку нејзиниот Патријарх. По неколку дена во црквата на Свети Никола во Штип е хиротонисан за владика на Злетовско-струмичката епархија г. Наум. Конституиран е Синодот на МПЦ според Уставот на МПЦ, како и другите административни органи и тела во Архиепископијата и во епархиите.

Во мај 1962 година во придружба од патријархот Герман, со неколку епископи на СПЦ, во посета на МПЦ дошол Патријархот Московски Алексиј, придружуван од митрополитот Никодим, епископот Пимен и повеќе високодостоинственици на Руската Православна црква. На празникот на Свети Кирил и Методиј во црквата на Пресвета Богородица - Каменско во Охрид беше одржана и архиерејска Литургија, на која што служел патријархот Московски Алексиј, во сослужение со патријархот Српски Герман и Архиепископот Охридски и Митрополит Македонски Доситеј. Ова било прво сослужување на поглаварот на МПЦ со поглавари на други автокефални Цркви.


Во 1966 година односите со СПЦ повторно се влошуваат. По новонастанатите недоразбирања и судири, Светиот Синод на МПЦ на 17 јули 1967 година во Охрид го свикува Третиот црковно-народен собор, и на свечената седница во охридската црква на Свети Климент Охридски ја прогласува Македонската Православна Црква за АВТОКЕФАЛНА. Чинот на прогласувањето на автокефалноста на Македонската Православна Црква е совршен на Светата Архиерејска Литургија, отслужена во црквата на Свети Климент Охридски на 19 јули 1967 година, од страна на Светиот Архиерејски Синод на МПЦ.
Точно 200 години по нејзиното укинувањето од страна на турскиот султан.

Диецезата на Македонската Православна Црква не се протега само на подрачјето на Македонската држава, туку и во црковните општини надвор од границите на Републиката.
Според точката 17 од Образложението на Одлуката за автокефалност, Македонската Православна Црква како административен дел од едната, Света, Соборна и Апостолска Црква, ќе ги чува Светото Писмо, Светото Предание, апостолските Правила и прописите на вселенските и помесните Собори и ќе се раководи согласно со нив и со Уставот на Македонската Православна Црква.

Молејќи се смирено за другите, Македонската Православна Црква секогаш ќе се потпира на молитвите, благословот и врз помошта на постарите свети сестрински и помесни православни Цркви.

Tragi~na e i `alna konstatacijata deka Pravoslavieto denes e vo kriza ne poradi verata tuku poradi qubovta. A kakva e taa vera bez qubov? Kakva e toa Pravoslavie ako go mraziш svojot istoveren brat i go ugnetuvaш samo zaradi toa шto saka da se narekuva poinaku od tebe - MAKEDONEC!? Ubavo veli Negovo Bla`enstvo G. G. Stefan: "naшiot edinstven grev e шto sakame da se narekuvame Makedonci, odnosno MPC". Pa ako i Zoran Vraniшkovski i negovata tajfa ostanea dosledni Makedonci ne ќe bea taka шiroko prifateni od ne ednorodnite braќa po vera.          
No, kako i da e, ostanuva da go odime patot шto go odea naшite pretci i da se bockame od istite trwe od koi tie stradaa. Nema nikavo somnenie deka Makedonkiot narod ќe opstoi, a i MPC ќe ja so~uvame oti taa e naшa i ne ja davame.          
Odlukata na SPC ќе остане   eden loш spomen na loшite odnosi pomeѓu dvete Crkvi, a, sekako, iako toa ne go sakame i meѓu dvata Pravoslavni narodi.

protastavrofor ILIJA DONEV

Опитен напиша: Расколите во минатото и оние за кои кажуваат св.Кипријан Картагински и блажени Августин, не свети Августин, се однесуваат за догматски прашања и според тоа тие не се членови на Црквата, но проблемот со МПЦ не е догматски. СПЦ во ништо не ја обвинува МПЦ дека греши догматски, апа ниту и ја спори нејзината каноничност, туку нивното име, со што проблемот е полоитички и надворешен и нема тежина. Напротивм СПЦ прави ерес (не велам дека се еретици) што сака една Црква да подвласти под друга Црква. Кога една е Црквата и една е главата на Црквата Исус Христос а во војата овоземна пројава тоа е Епископот кој е икона Христова и на д кој ашпсолутно ниеден друг Епископ немка власт , па макар тој и да се нарекувал себе Вселенски. Пред некоја година Варнаскиот Епископ Арсениј не му даде благослов на Царигратскиот Или Вселенскиот, како сакате го речете, да дојде во неговата епархија... Еден епископ во еден град. Јован во Скопје, Марко во Штип, Јоаком во Куманово, Давид во Струмоца (иако реално никогаш не се појавил таму)... Што е тоа? Во времето св.Епифаниј Кипарски, подлегнал на озборувањата против св.Јован Златоуст па му се умешал во Еапрхијата ама затоа бил укорен...си ја сватил грешката и си заминал... И уште ова. Толкувањето кое го постираш е на Јован, а не на некој свет отец или современ теолог, а неговата теологија за нас нема никаков авторитет затоа што е нестабилна и според околностите променлива. еднаш вака, друг пат - пу, пу, не важи... Како можеше да има благодат МПЦ додека Јован беше во неа а потоа откако ја напучти таа да има благодат во потенција или како цуцла и дека не важат светите Тајни. тогаш не важи неговото крштение, не важи неговото замонашување и не важи неговата хиротонија за епископ. Сето тоа е преку МПЦ и нејзините Архиереи. или тогаш беше ок, само за да се дојде до чинот а потоа откако не му успеа да се наметне за митрополит во Битола да се сврте и плука по својата Мајка и своите родители (МПЦ). И почетната идеја за јовановиот раскол не беше Нишкиор работен докумет, а тие подоцна го вклучија во нивната шпекулација. Да не го познавам лично Јован, прв би застанал оде нивната страна но... го знам... и Марко... и давид исто така и ...и сета нивна структура. не сакам да напгама и да и ги изнесувам нивните работи, но зборот ми е дека со сила убавина не бива. треба најбратски и со љубов да ја смириме топката, да седнеме и најнапред заеднички да сослужуваме, како тоа што го направија Американците и пред некоја година Русите, а подоцна се е лесно. да го оставимке минатото настрана, дај да погледнеме малку за дене и иднината. Љубовта покрива многу гревови, ама кој ја има...

"RASKOL" E SEKOE SAMOVOLNO ODDELUVANJE OD EDINSTVOTO NA PRAVOSLAVNATA CRKVA . Toa e uchenje za raskolot na Pravoslavnata Crkva, vo minatoto i denes. Znachi, samata priroda na raskolot e eklisioloshka. Shto se odnesuva na dogmatikata, sekoe iskrivuvanje na Hristovoto uchenje, e ERES.

Raskolot go narushuva kanonskiot poredok na Crkvata, poradi shto, raskolnichkata crkva ne mozhe da bide kanonska. Kanonskoto pravo e eklisioloshki praven sistem, a raskolot e kanonski problem, bidejki e protivkanonsko delo, t.e. prestapnichki akt protiv kanonite na Crkvata, i mozhe da se razreshi samo po kanonski (eklisioloshki praven) pat.

Crkvata e dolzhna da vodi crkovna politika, a sekoe iskrivuvanje na crkovnata politika pretstavuva eres (etnofiletizam, ekumenizam i sl.). Toa shto raskolot voedno pretstavuva crkovno-politichki problem, ni malku ne ja olesnuva sostojbata na MPC.

Vo Pravoslavnata Crkva postoi hierarhija i Kanonsko Pravo, i nikoj ne mozhe da si pravi "crkva" po svoja volja, nitu samovolno da ja imenuva kako shto saka.
SPC ja formirala MPC, t.e. arhierejskiot Sobor na SPC gi rakopolozhil prvite episkopi na MPC, shto ja chini matichna (majka) crkva. Avtokefalnost ne se iznuduva preku raskol, kako shto chini MPC, tuku se moli od Boga i matichnata crkva. MPC ne go priznava avtoritot na matichnata crkva, i sama se smeta za postara. No, nekoj si dozvoluva da ja obvini SPC za eres, dodeka MPC javno vodi nacionalna politika i beskompromisno ostanuva vo raskol, protiv edinstvoto na Crkvata. Za zhal, za vas nikoj i nishto nema avtoritet, bidejki vie se vodite samo po sopstvenite zhelbi. I ti li zboruvash za "ljubov"?! Pa, ako smetash deka "ljubov" e koga nekoj se potchinuva na tvoite zhelbi, samo dokazhuvash deka vo raskolot nema ljubov!

Ne sakam da odgovaram na tvoite shpekulacii, koishto nemaat vrska so nishto, nitu mozhat da dokazhat neshto drugo, osven tvoeto (sopstveno) nekorektno odnesuvanje. Sepak, imaj vo obdzir deka ne stanuva zbor za karakteri na lichnosti, tuku za Kanonsko Pravo.


Изменето од Asya - 05.Февруари.2009 во 20:50