Исусова молитва - исцелител

   Браќа и сестри, еве ја „фамозната книга “ на дедо Наум по која супер супср експертот по Православие госпоѓа Асја го обвинува човекот за ерес и прелест.

Прочитајте ја сами и донесети си свое м ислење и забележете дека кога зборува конкретно за учењето или практикувањето на Исусовата молитва ,авторот цитира други, а не говори од себе, што врочем и повекето од книгата намерно е дадена со цитати за да не се хули учењето на светите отци ама...

На крајот ви оставам сами да си заклучете.


А за аргументите, не дека ги немаме, туку реков, не сакаме да се занимаваме со тоа.

За други коментари ке се воздржам. понатаму нека продолжи молитвата.

Господи Исусе Христе, помилуј не!
Господи Исусе Христе, помилуј не!
Господи Исусе Христе, помилуј не!

Школа за исисхазам

Изменето од Опитен - 02.Февруари.2009 во 22:11

Zoshto gi izbrisha moite postovi? I do koga kje se odnesuvash kako despot? Ima ovde diskusija ili nema? Pa, zatvoete go siot forum i nasladuvajte se na sopstvenoto voobrazenie!

Изменето од Asya - 02.Февруари.2009 во 22:46

Тоа е брате Марко, што и јас сакам да го кажам...
биди поздравен

п.с. лично за тебе.
Исусовата молитва и Исихазмот се една тема

Господ е голем
се учиме цел живот

ти благодарам и тебе за разбирањето

Marko sk напиша: Taka e makedon aleks, mozhete i samite da si gi qvotirate i da gi prefrlite, a mojov post posle neka bide izbrishan ! Pa temata e Isusova molitva....lugje - vernici i crkovni , ne ve fakja li Bozhji strav na topic so vakov naslov da se prepukuvate ? Jas shto ne sum vernik mi e shube, a shto ostana za vas - vernicive...otvorete si tema Isihazam, zemeteja kako light motive knigava shto ja postirashe Opiten, pa fatete od pochetok, istoriski, sigurno messeneger nekoj dobar post kje go stavi i vo blokot za hristijanstvo.... moderatori bez sankcii, popleka, treba so ukazi da se usmeruvaat diskusiite, a ako nekoj ja skrenuva diskusijata kako vo sluchajov, otvarate nova tema i tamu im gi prefrluvate postovite i neka ja teraat...

Tokmu taka, Marko! Toa i jas go velam seto vreme: Na Isusovata molitva ne i trebaat izlishni zborovi. A na postojanata (bezmolvna) molitva, voopshto ne i trebaat zborovi. Za nekoj da pouchuva drugi "za molitvata" i "isihazmot", treba da e sam duhovno zrel i opiten. Za zhal, nekoi vernici na MPC seushte neznaat komu e upatena molitvata "Oche nash", a ovde, nekoj saka da gi voveduva vo isihazam. Prvo, neka nauchat lugjeto glasno da se molat, najmalku dva pati na den, spored molitvenoto pravilo. Zashto, kukjata se gradi od temelot, obrazovanieto se nadgraduva od osnovata, a disciplinata zapochnuva od pochetok.



Изменето од Asya - 03.Февруари.2009 во 09:24

Marko sk напиша: 1. Zashto treba non stop da se molime ? Neli zvuchi malku kako da mu se umilkuvame na Boga, i so samoto toa ( nesvesno)go pretstavuvame Bog kako nekoj sueten entitet, pa treba da ja hranime negovata sueta za da se smiluva i ni pomogne?

Ова може да се спореди со обичен пример од нашите животи. Кога сакаме некоја личност, сакаме да сме со неа, да разговараме, да ја гледаме, едноставно, да бидеме заедно.

На пример, кога прв пат се заљубуваме во основно или средно, а и воопшто, кога се заљубуваме вистински во некоја личност, целиот ден нели го поминуваме во мислење на таа личност? Зарем не се случува, да не ни се јаде, да попуштиме во училиште, да сме расеани, да не можеме да заспаме, и сето тоа само заради што копнееме по личноста која ја сакаме. А таа постојаност во мислата не се случува поради другата личност, туку поради нас, односно нашата љубов кон другата личност.

Така е и со тој што Го љуби Бога. Молитвата е разговор со Бог. Тој е наш создател, и не` создал поради Својата преголема љубов, не дека имал потреба од нас. Ние, како творенија Божји, не можеме да постоиме без Него, додека, пак, Тој - може. Господ е во секој позитивен поглед суперлатив.

Не’ создал поради својата голема љубов, за и ние да може да сме учесници во таа љубов.

Со самото молење, ние си го отвораме срцето за примање на таа љубов. На Господа не му е потребно да Му се молиме, туку нам тоа ни е потребно. Доколку не се молиме и не живееме христијански, Тој нема да има повредена суета (затоа што нема суета), туку ќе жали дека Неговите љубени творенија самите си нанесуваат зло.

Пак да споредиме со реален пример од животот.  Нашата мисла кон другата личност, на нејзе не и е потребна (таа може и не знае дека ние ја сакаме), но сепак, иако непотребна, ние постојано мислиме на неа.

Еве да ја земеме и родителската љубов. Детето, кое сеуште нема животно искуство, препуштено само на себе, може далеку да залута во својот животен пат (земи ги во предвид пороците). Родителот, гледајќи го тоа, нема да жали затоа што неговата суета е повредена, туку затоа што неговото љубено дете самото се повредува. Ќе сака да му помогне, но дали таа помош ќе биде прифатена, зависи од самото дете.

Кога не се молиме, нашиот ум талка по фантазии. Доколку имаме некакви проблеми, ние во својата глава правиме најразлични слики и исходи од тоа како може тој проблем да се реши, а најчесто тоа се негативни претстави.

Доколку во моментот немаме никаков проблем, тогаш, како што велиме, го пуштаме мозокот на пасење, разгорувајќи фантазии кои немаат допирна точка со реалноста, а често пати може и да се аморални, и кои со тек на време преминуваат во чувство, па во желба да се остварат, и на крај во дело. Сето тоа е само на наша, пред се, духовна штета, а потоа може и да излезе и на наша телесна штета. (Ова се всушност етапни фази како во еден човек се развива страст).

Кога човек се ориентира на молитвата, сите тие темни облаци кои се прозивод на илузија, ги отфрла, и се посветува само на Светлината - Господ Исус Христос. Со постојаното повторување на Неговот име, ние не Му се умилкуваме, туку едноставно речено, си го осветлуваме животот. Наместо да се грижиме за разни проблеми, кои со сопствената немоќ не можеме да ги решиме, ние се приврзуваме и припиваме до благодатното име на нашиот Господ.

Гушкајќи го Неговото име, едноставно ние се лишуваме од замор за било какви проблеми. Својот ум го насочуваме кон „нешто“ што за нас претставува најголема убавина, кон Господ, Кој сметаме дека е моќен да ни помогне, и дека со молитвата, односно со препуштањето на Неговата Промисла, Тој ни го дава најбитното, најпотребното за спасение. Така што, дури и некој проблем да има негативен исход, знаејќи ја љубовта Божја, секогаш пред нас е тоа дека од секое зло се влече големо добро. И оттука се гледа дека не Му се умилкуваме, туку создаваме простор за сите разочарувања кои ќе наидат во нашиот живот да се прифатат како помали разочарувања, односно, како добро за нашето спасение, од кое влечеме позитивна поука и искуство за понатамошниот период од нашиот живот. Сепак, и тоа е за наша корист, а никако не влијае на промена на некој дел од Бог.

п.с. Ова можеби и не е директно сврзано за Исусовата молитва, па ако администраторите сметаат дека е така, можеби е подобро да се префрли во друга тема (општо за религиите?).


Изменето од makarios - 03.Февруари.2009 во 11:54

<<Prashanje: Dali molitvata mozhe da go promeni mentalniot sklop na vernikot ?

Според моето скромно досегашно искуство(27 годишно)и то те како може да делува молитвата на менталниот склоп на верникот.
Да не теоретизирам многу ќе наведам реални примери.
На работа,еден ден шефицата ме извади од кожа со контрадикторни наредби,па зачинето сето тоа со дерење и урлање.ја не реагирам,си седнувам у мојата канцеларија.Внатре у мене бура!!!напад на суета до крајни граници.која е она мене да ми се дере,па што се замислива и остала суетна реакција.
И не знам зашто но си рекоав ај ќе се помолам,(со исусова молитва)кажував така си кажував.малце се смирив али ипак пак имаше револт во мене се додека не ми текнаа зборовите на молитвата за оние кои не мразат...потоа, ко друг човек бев дента..шефицата пак си се дереше,со други зборови надворешно гледање ништо не се смени но се смени тоа како гледам на целата таа ситуација.Или како што погоре спомна братот Макариос се сменил нашиот однос кон настаните што ни се случуваат околу нас.Се' да се прифати како волја Божја или допуштање Божјо за наше добро.(нели секако треба да се има предвид дека допуштање и воља БОжја се две различни работи).
друга ситуација..
Лето..на автобуска станица у скопје.чекам автобус за битола(за службено патување)со карта.али цела држава нели иде у Охрид и возачот вика нема место и ја сега се убедувам со него ајде пуштиме ќе стојам не ми е проблем,зашто ова ми е службенпо патување.Па откако му кажав кај работам,шизна типот!!вика мене ме зае...аат на граница тие чиновници а сега ја да те примам у автобус-никад!!ја у себе побеснев!!!пак истото... кој е он на мене да ми вика така и таман у афект сакав дури да плукнам на автобусот кога тргна автобусот(нормално без мене)и ми текна.. па ако велам помилуј ме мене грешниот зашто сега сум гневен на едно од созданијата негови?!да не сум подобар ја случајно?!и така со таа мисла во себе, и со плунката у уста нели, за секунда, застана автобусот се отвори вратата и истиот тој што рече дека никад нема да ме качи рече ајде влези.(!!!)така да на крај и сфатив дека најдобро е што сам си ја голтнав сопствената плуканица,бидејќи не покажав никаква љубов кон ближниот.
Молитвата барем ако ништо друго не' учи дека треба да ги сообрзаиме делата со нашата молитва,а ако не џабе е тогаш
и 1000 пати да кажуваш исусова молитва и да имаш бројаница со 300 чворови.
<< vernik - vmrovec>>
овие две работи не се взаемни.друга работа е што медиумите тоа така го претставувават,но нејсе ,тоа е веќе друга тема